Voornemens 2014

● Daten met een zeker petsoon
● Meer sporten
● Job krijgen
● Nieuwe kamer/appartement vinden
● Gezonder eten
● Vlees leren eten (sam)
● Niet meer verliefd worden op balzakken of jongens met een j (is een teken volgens sam)
● Afstuderen
● vaker naar Groningen gaan (sam)
● leren zingen
● eventueel nieuwe kamer vinden
● nieuwe vrienden maken
● meer genieten van t leven
● een keer optreden met mijn lieftallige broertje
● meer tekenen
● Stoppen met roken
● een relatie aangaan
● vuurtjes stoken
● reizen
● seks op vreemde plaatsen
● tattoeage laten zetten
● meer vreemde panties maken
● festivals bezoeken
● and many more..

Just do it..........

Eat healthy..........Exercise..........Don't cry..........Write more..........Sing every day..........Get over it..........Drink less..........Gratuate..........Be kind..........Stop smoking..........No more drama..........Work hard..........Love more..........Get a job..........Smile..........Carry on..........Stop hurting..........Draw more..........Love yourself..........Find a home..........Pray more..........Keep up a diary..........Make new friends..........Fall in love..........Take care of yourself..........Kiss more..........Hold on..........Put on a pretty dress..........Read more..........buy flowers..........Forget the past..........Hug more..........Dance in the rain..........Feel the music..........Be happy..........Cycle trough the fields..........Build a fire..........Love your friends..........Go out dancing..........No more pain..........Travel a lot..........Go to church..........Hold hands..........be creative..........never give up..........get some rest..........find a best friend..........be loveable..........be helpfull..........make love..........be yourself.

What's left

You fit me better than my favourite sweater
Still you're always lost.

You bright up my day when you're in a good mood
Somehow it always rains.

You would protect me against everything
If only you were there.

You leave the sweetest taste in my mouth
If you'd only still kiss me.

I love you.

You're what I want. You're what I despise. You're the one I love. You will never choose me.

Bij wie zoek je steun en wanneer?

Het leven is niet altijd even makkelijk en ik besef me dondersgoed dat je zelf in de hand hebt welke wendingen je maakt op je pad. Je hebt niet op alles evenveel invloed maar op de grote lijnen wel degelijk. Je bepaald wie je in je leven laat en welke rol deze personen spelen. In hoeverre je iemand een plaats gunt aan de zijlijn of in je vriendenkring. Deze invloed is groter dan je zelf af en toe zou willen toegeven.  Hoe makkelijk is het om jezelf te overtuigen van het lot. Je kunt jezelf zo makkelijk wijsmaken dat dingen je overkomen zonder dat je er invloed op hebt. Er zijn genoeg lyrics die het tegendeel beweren, what goes around comes around, cause and effect. Je schreeuwt ze mee, beweert ze te begrijpen en ernaar te leven maar aan het eind van de dag zijn het puur pakkende teksten die een klein plekje in je achterhoofd in beslag nemen.

Maar wat als er daadwerkelijk iets gebeurd waar je geen invloed op lijkt te hebben, is dit dan ook zo, of is het een voorwendsel?

Een week geleden heeft er bij mij een inbraak plaats gevonden. Ik kwam midden in de nacht met m'n zatte harsens thuis, klungelend aan het slot van mijn kamerdeur. Ik was niet in de beste bui en eigenlijk wilde ik alleen maar slapen. Even mijn ogen dicht doen en mijn gedachten buitensluiten. Zeker in hectische periodes als deze, klinkt het hemels maar is het onmogelijk in de praktijk voor elkaar te krijgen. Ik doe mijn deur open en klik het licht aan. Mee zie ik recht voor mijn neus een wildvreemde man zitten. Doodstil op mijn bureaustil klikkend op het power knopje van mijn laptop. Wat vrij ironisch is aangezien dat ding het al weken niet meer doet. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en zei het volgende: oke, dit is niet de bedoeling. Wat doe jij hier? Ik wil dat je gaat. Na dit meerdere keren herhaald te hebben zonder ook maar een blik van de man te ontvangen probeerde ik het op z'n engels. Klungelig als dat gaat wanneer je niet meer helemaal nuchter bent herhaalde ik mijn woorden keer op keer. Weer geen reactie. Op dit moment waren we al ruim vijf minuten verder en veranderde ik mijn strategie, door de man, tot mijn eigen verbazing, vast te pakken bij zijn arm, zoals ik dit in een ver verleden heb geleerd tijdens zelfverdedigings cursussen, om hem de kamer uit te werken. Achteraf gezien vind ik het interessant hoe oude kennis blijkbaar niet verleerd, ondanks dat je denkt dit na al die jaren volledig kwijt te zijn. Pas toen ik hem aanraakte keek hij mij aan. Paniek van beide kanten. Hij moet geweten hebben dat hij fout zat en ik had geen idee hoe ik hem daadwerkelijk weg zou krijgen zonder mijn huisgenoten wakker te maken. Serieus, het is wonderbaarlijk hoe je zelfs op dit soort momenten je gedachten nog kunt hebben bij de nachtrust van je huisgenoten. Hij wist sneller te handelen, ik vroeg hem hoe hij binnen was gekomen en hij ratelde iets over kitchen en key. In een latere intake bij de politie bleek dat hij het waarschijnlijk had gehad over kitchen en tea. Ik wist alleen dat hij weg moest en probeerde hem de kamer uit te trekken maar voordat ik het wist stond ik met mijn rug tegen de muur en zijn hand bij mijn kruis. Hij wilde blijven, of hij niet kon blijven slapen. Natuurlijk was dit geen optie en die opmerking maakte zo veel in mij los dat hij binnen een paar seconde buiten de deur stond en ik met de deur op slot tegen de deur aan zat te bellen met een vriend.

Dit verhaal deel ik niet om medelijden te creëren. Ik deel dit omdat ik het belangrijk vind hoe je hier als dierbare mee om gaat. Zoals ik in de inleiding al omschreef bepaal je zelf wie je toelaat in je leven. Wie voor jou een plekje verdient. Situaties als deze geven weer in hoeverre jouw dierbaren jou ook in hun cirkel plaatsen. Zoals dat gaat deel je je verhaal met je dierbaren en reageert eigenlijk iedereen hetzelfde. Ontzet, bezorgd en beschermend.  Wanneer er plotseling in je leven iets voordoet wat veel invloed op je heeft, is het fijn om dit te kunnen delen. Je omarmt de liefde en vindt daarin je troost.  Daarnaast zie je voor het eerst hoe andere met zo'n situatie omgaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf bij voorbaat al zou zeggen dat ik die persoon volledig zou steunen. Toch kan ik dat niet met zekerheid zeggen, je weet niet hoe je zelf op dat moment in het leven staat en hoe je om kunt gaan met de situatie op dat moment. Mijn conclusie is dat het een test is, zowel voor jezelf als voor je dierbaren. Het is moeilijk hulp te ontvangen maar ook om hulp te geven wanneer deze overduidelijk wordt afgewezen. Een situatie als deze biedt je de kans om een nieuwe weg in te slaan. Om overnieuw te werken aan je vertrouwen en je wensen en toekomst beelden te hervormen. Het vertrouwen in je dierbaren is hierbij van groots belang, want dat zijn de mensen waarop je daadwerkelijk moet kunnen bouwen. Ieder ander is aftasten en soms valt dat even tegen maar je komt er. Ik heb altijd al moeite gehad met vertrouwen maar ik weet ondertussen bij wie ik terecht kan. Het advies dat ik wil geven met dit bericht is om te kijken wie jouw dierbaren zijn, maar dan ook echt kijken. Bij wie kun je wanneer terecht?

tears

The most beautiful dusty old book I know.

No one can ignore my stupid mood swings the way you do.
You never fight back when I’m mad at you, you’d rather walk away and wait till I’m calmed down.
You say painful things but never with the intention to hurt me, just to be honest.
You don’t like talking about yourself, your feelings or what’s on your mind. You’d rather keep it locked inside. I’ll try my best to figure you out, with little baby steps I started to learn more about you. Started to see what’s going on in your mind. It scares me a lot, cause in your mind there’s no place for me. But that doesn’t mean that you let me down, that you leave me for good. Even though sometimes it feels like you’ve already did. You’re something new, something unexpected. Usually I would have given up on people like you in a second. Cause it’s not always easy to see what you give back. But you give more than I’m able to see. So much more. There is so much I could still learn from you and I’m willing to take these little baby steps to get to know you. I want to know all about you, every little detail in your dark mind. I know that’s not easy for you. You want me to leave but at the same time you want me to stay. Not too far and not too close. I’m like a book at your shelf, a book you can take when you need it, use every word to make you feel better. But the book is getting bigger and some pages are too much ruined to read. You don’t mind, you’re not that curious and you accept the fact that not every page is ready to read. Maybe you don’t make the effort to read them cause you’re hoping that I’ll stop trying to read all of your pages. You’re independent and everyone accepts the fact that you don’t share a lot. Maybe you were hoping that I did the same and maybe I should. But you are way too important to be ignored. I’ve met a lot beautiful people, interesting individuals with their own colors. But you’ve got something I haven’t seen before, ever. Your book might be hard to read but it’s even harder to find and impossible to find something like it. You’re the most beautiful book in my collection and I won’t let you get old and dusty on my shelf. I love you like no one has ever loved you. I’m ready to get through the dusty old pages if you just open up for me.

Stoppen met roken

Dat stoppen met roken was echt een vet goed idee. Ik ga niet zeggen dat ik er een gelukkiger persoon van ben geworden of dat ik het makkelijk vond. TOTAAL NIET. Wat dat betreft zie ik mezelf nooit meer stoppen met roken. Ik ben erachter gekomen wat de voordelen zijn van roken en wat de nadelen. Met deze kennis opzak kan ik mijn eigen overwegingen nemen. Ik heb een lijstje gemaakt met voors en tegens. Hieronder zie je die terug:

Voors:

Tegens:

·         Het is ontspannend ·         Je spreekt mensen makkelijker aan ·         Je eet minder

·         Het is slecht voor je. ·         Je stinkt continu naar rook. ·         Je bent facking veel geld kwijt. ·         Je werkt jezelf het graf in. ·         Stoppen is hel. ·         Je bent altijd opzoek naar een aansteker. ·         Je staat op de meest onmogelijke plekken aangezien ze rokers graag in ieniemienie benauwde hokjes proppen. ·         Je proeft en ruikt minder goed. ·         Écht super fijn om te zoenen met een roker (als je zelf niet rookt) is het niet. ·         Je belast anderen met jouw rook. ·         Je uiterlijk wordt er niet bepaald beter op.

Zoals je ziet en wat eigenlijk ook niet meer dan logisch is zijn er meer redenen tegen roken dan voor. Nu moet ik er eerlijk bij zeggen dat dit gebaseerd is op mijn week zonder sigaretten dus in hoeverre dit nou werkelijk boekdelen spreekt en ik kan zeggen dat ik me genoeg heb ingeleefd is natuurlijk in twijfel te trekken. Maar ik heb er zeker wel wat voordelen van ervaren. Stiekem ben ik ergens ook wel trots aangezien ik zelf had verwacht dat ik het nooit zo lang vol zou houden. Na 6 jaar roken is het toch best wel een gewoonte geworden zeg maar. Maar zoals al eerder gezegd was het niet makkelijk. Het was echt hel op aarde, zeker op de momenten dat ik het gevoel had dat de hele wereld tegen mij was miste ik de sigaret enorm. Ware het niet dat ik erachter ben gekomen dat ik een enorm vangnet heb en er heel veel mensen zijn die support bieden. Natuurlijk zijn dat nooit de mensen die je had verwacht of waar je misschien stiekem op had gehoopt maar dat maakt het misschien deste fijner. Juist omdat het de mensen zijn waar je niet op had gerekend. Nu komt alleen het moeilijke punt. De week is voorbij. Je zou zeggen dit was een goede start en nu moet je doorzetten, true, zeker waar. Er staan genoeg punten aan de tegen kant om aan vast te houden. Ware het niet dat ik ondertussen de motivatie volledig mis en de voor-kant aantrekkelijker vind klinken dan de tegen-kant. belachelijk natuurlijk want het klinkt zo niet logisch. Misschien is het de verslaving die spreekt maar ik neig er sterk naar mijn oude verslaving weer op te pakken. Slim? nee, zonde van mijn poging? ook nee. Ik denk dat ik er veel van heb geleerd en dat ik me heb bewezen aan mijzelf. Nu ben ik helaas een streber en is het voor mij nooit genoeg. Ik zou me een zwakkeling voelen als ik met een stok op de stoel zou klimmen om een pakje sigaretten van de kast af te pakken terwijl ik aan de andere kant denk, voor wie doe ik dit? moeilijkmoeilijkmoeilijk..

Tijd om te veranderen.

Ik weet het, ik heb het vaker gedacht en elke keer dacht ik het echt te menen. Het verschil is nu alleen dat er meer factoren zijn die de motivatie om te veranderen stimuleren. De einde van mijn opleiding komt in zicht en dat betekend dat ik iets meer vooruit moet gaan kijken. Met een beetje geluk studeer ik in februari af en vreemd genoeg heb ik geen idee hoe mijn leven er dan uit ziet. Ik ben gewend alles wel een beetje te kunnen voorspellen. Zo weet je, dat als je een opleiding volgt je over een halfjaar daar nog mee bezig bent. Hoe je privé situatie er tegen die tijd uit ziet blijft altijd een groot vraagteken maar je opleiding is zeker. Het verschil nu is dat ik niet weet waar ik in februari woon, hoe ik mijn dagen spendeer en hoe mijn leven er uit komt te zien. Eigenlijk is het een groot leeg blad waar ik mijn eigen tekening op mag maken. Dat is ergens heel fijn omdat je de vrijheid hebt om het zelf in te vullen maar aan de andere kant is het ook dood eng. Wie weet moet ik tegen die tijd alweer thuis gaan wonen, ben ik desperately op zoek naar een baan en besteed ik mijn dagen thuis in Overasselt op de bank tussen de katten. Niet helemaal een droom plaatje als je het mij vraagt. Vandaar dat het besef en eigenlijk ook de noodzaak er voor mij ineens komt om volwassen te worden, op te groeien. Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig in de nesten gewerkt en daar ben ik een stuk sterker uit gekomen. Ik zou willen zeggen volwassener maar als ik kijk naar mijn drink, blow, rook gedrag en niet te vergeten mijn verschrikkelijk domme acties af en toe klinkt dat te voorbarig. Door middel van paniekaanvallen ben ik erachter gekomen dat er heel wat moet gaan veranderen aan mijn manier van handelen. Zo ben ik begonnen met open kaart spelen. Ik ben erg goed in dingen bewust niet uitspreken en om moeilijke situaties heendraaien. Ware het niet dat je daar niets mee oplost. Ik ben ik en ik doe af en toe hele domme dingen maar dat is wel een onderdeel van wie ik ben. De mensen in mijn omgeving verdienen het om ook mijn minder goede kanten te zien zodat ze zelf kunnen oordelen of ik iemand ben die ze in hun leven willen hebben of niet. Het heeft geen zin om de helft van de tijd een masker op te zetten want dan ben je eigenlijk aan het liegen en ik ben heel erg slecht in liegen. Een verandering die, om eerlijk te zijn nog niet heel soepel verloopt. Ik heb geen zin om vrienden te appen wanneer ik even in een huilbui zit of het simpelweg niet meer weet. Terwijl dat eigenlijk heel dom is want vrienden zijn er niet voor niets en willen je juist graag helpen. Het is dus een flinke ontwikkeling die je doormaakt met behulp van je vrienden. Door uit te spreken dat je hieraan wilt werken geef je hun ook de ruimte om je te helpen. Iets wat eigenlijk niet in mijn woordenboek voorkomt want ik los dingen graag zelf op. Zo ook stoppen met roken, hoe vaak heb ik wel niet een poging gedaan te stoppen met roken. Ik denk in die zes jaar tijd toch zeker een stuk of vijf keer en elke keer hield ik het hooguit een weekend vol met dank aan een flinke kater. Waarom lukte het nooit? heel simpel omdat ik eigenlijk te weinig motivatie had. De enige motivatie die ik had was de kosten en aangezien ik weinig waarde hecht aan geld was dat voor mij nooit genoeg reden. Maar wat nou als je vrienden het toevallig over roken hebben en zeggen dat ze rokers eigenlijk altijd vinden stinken, wat ik me heel goed voor kan stellen en als je liefde aangeeft dat hij liever niet zoent met rokers. Ineens gaan de oogkleppen af en besef je je hoe dom je eigenlijk wel niet bezig bent. Je vergalt je eigen longen, je conditie, zit standaard laag bij kas en maakt je sociale leven er mogelijk niet veel beter op. Wat ergens ook wel dubbel is aangezien ik zelf altijd tot de conclusie ben gekomen dat netwerken perfect gaat onder het genot van een sigaret. Daarbij vind ik het een enorme uitlaatklep en ook oprecht lekker, het kan me enorm opvrolijken. Maar ondanks dat het mijn grootste liefde van de afgelopen zes jaar is geweest denk ik wel dat het tijd is om ook daar afscheid van te nemen. Ik zeg niet dat het me soepel af zal gaan maar ik denk wel dat dit het juiste moment is. zeker aangezien ik nu toch al zo in ontwikkeling zit en voor het eerst een nieuwe motivatie heb gevonden om te stoppen. Hopelijk sluiten deze twee doelen mooi op elkaar aan. Open kaart spelen en stoppen met roken, here we come! wish me luck..

Ik weet het niet.

Soms heb je van die periodes dat je het even niet weet. je weet niet wat je aan moet trekken, wat je wil eten, wat je leuk vind, bij wie je hart ligt, wat je wil gaan doen, of je de volgende dag af kunt spreken, of je een halfjaar gaat studeren of een half jaar vrij hebt en ga zo maar door. Af en toe weet je het gewoon even niet. Natuurlijk is dat super irritant niet alleen voor je omgeving maar ook voor jezelf, plannen en beslissingen nemen is op dat soort momenten gewoon wat moeilijker. Het is zo makkelijk om in dat soort periodes met alle winden mee te waaien maar geloof mij, dat werkt ook niet. Het is prima als je het even niet weet. Je hebt gewoon wat tijd nodig om erachter te komen wat jij nou wil, waar jij gelukkig van wordt, waar jouw hart ligt. Neem die tijd ook, hoe moeilijk het is. Je kunt er beter wat langer over na denken dan een overhaaste beslissing nemen waarbij je eindigt met een koelkast vol soep terwijl je net zin hebt in risotto.

Blow it all away

Sometimes I wish I could blow it all away. My feelings, my thoughts, my insecurities but sometimes you can’t. You can try your best but it’s too much to pass by. Sometimes you just have to inhale the smoke, deal with it. Feel it deep inside before you are able to blow it away.

It's a mistery how people behave.

'It's a mistery how people behave, how we long for a life as a slave.'

Wat is dat toch dat je als mens pijn op lijkt te zoeken. Je grenzen vinden en elke keer een stukje verleggen. Waarom doen we onszelf dat aan? Vaak zien we al ver van te voren aankomen dat iets wel of niet gaat werken. Als ik kijk naar mezelf een jaar geleden had ik toen al de tekenen kunnen zien. Achteraf gezien is dat natuurlijk makkelijk te zeggen maar ik geloof er wel in. Een jaar geleden was ik echt manisch, ik geloof niet dat ik ooit zo verliefd ben geweest. Ik moest mezelf bezig houden omdat ik simpelweg te veel energie had en ik kon niet ophouden met lachen, tot ergernis van mijn omgeving. Een heerlijke periode was dat. Mijn liefde was rond die tijd net terug van vakantie en het was nog aftasten hoe het verder zou lopen. Zoals je dat af en toe hebt als je verliefd bent, luisterde ik alleen nog maar zwijmel liedjes of über happy liedjes. Tot mijn eigen grote spijt/ schaamte kwam Enrique Iglesias met Tonight I'm loving you dagelijks voorbij. Maar dat nummer stond niet op nummer 1, mijn grootste liefde lag bij the cardigans met and then you kissed me.

Natuurlijk besefte ik op dat moment ook wel dat het niet de meest gezonde tekst is maar wel herkenbaar kijkend naar voorgaande relaties. Nu ik het nummer een jaar later weer op repeat heb staan denk ik hints te zien naar hoe de liefde uiteindelijk is geëindigd. Je zult mij nooit horen zeggen dat ik wou dat het nooit was gebeurd want het is een hele interessante relatie geworden die ik zo over zou doen maar ik vraag me wel af hoe ver iemand door kan gaan met het scheppen van zijn eigen waanbeelden. Tuurlijk het verloop van deze relatie zag niemand aankomen, zeker wij niet maar we hadden wel eerder stop kunnen zeggen. Eerder een punt er achter kunnen zetten. We wisten een halfjaar eerder al dat de relatie destructief was maar het was te dierbaar om los te laten. Wat ik me nu af vraag is waarom we hiervoor kiezen. Is het de angst om alleen verder te gaan of om afscheid van elkaar te moeten nemen? of denken we dat we de pijn nog wel even aankunnen en dat we nog wel even door kunnen bijten?

'You, You it's always you the best kisser that I ever knew.'

Ik merk nu dat ik mezelf weer in een soortgelijke situatie heb geworsteld en ik vraag me af waar de grens ligt. Elke keer dat je denkt tot hier en niet verder hou je die afstand niet vol. Er zit toch een magneet ergens die je weer naar elkaar toe trekt. Ook al is het misschien niet wat je wil. Ik geef eerlijk toe dat ik zelf een ramp ben in loslaten en dingen die me dierbaar zijn nog eerder fijn knijp dan dat ik ze laat gaan en geloof mij dat is zeker niet de manier. Maar ik heb geen moeite met alleen zijn. Waarom vecht ik en veel mensen met mij dan toch door tot de bittere dood?

'All for a happy end.'

It's all an act.

Put my high heels on, I’m ready for today
The taste of last night still burning on my lips.
While last night is starting to become a faded memory I’m building up new ones
New place, new arms to hold, new lips to kiss
Just so I don’t have to feel the cold.

I’ve got this hole, where my heart used to be
It’s getting heavier and harder to hold.
It’s deep inside of me taking me over
Don’t recognize the person I’m becoming
It’s all an act.

Put my fake smile on, I’m starting to pretend
How wonderful life is when you’re right here
While my mind is somewhere else.
Asking for some attention
Just so I don’t have to feel the cold.

I’ve got this hole, where my heart used to be
It’s getting heavier and harder to hold.
It’s deep inside of me taking me over
Don’t recognize the person I’m becoming
It’s all an act.

Put that dress on that you like
Start being the sweetest version of me
I know exactly what I have to do to hold you tight.
I can pretend to be anything you want
Just so I don’t have to feel the cold.

I’ve got this hole, where my heart used to be
It’s getting heavier and harder to hold.
It’s deep inside of me taking me over
Don’t recognize the person I’m becoming
It’s all an act.

Even I don’t know the rules of the game I’m playing
But I know there will be victims
The damage is already done and there’s no way back.
So be a big girl and hold on to the act. 

Put me out like a cigarette.

Eigen verantwoordelijkheid.

De enige persoon die je werkelijk kan slopen ben je zelf. Het is zo makkelijk om anderen de schuld te geven van je eigen fouten. Uiteindelijk ben je zelf degene die de keuzes maakt en die met de gevolgen moet leven.
Je kiest er zelf voor dingen op te geven om iemand gelukkig te maken. Als vervolgens blijkt dat die persoon je niet gelukkig maakt kun je wel vervelend zijn tegen de ander en vertellen wat je voor de ander hebt opgegeven maar het is een keuze die je zelf hebt gemaakt. Een keuze die op dat moment goed voelde. Ook al voelt het achteraf misschien helemaal niet zo goed. Het is verleidelijk om in het verleden te leven. Achteraf gezien weet je altijd beter hoe je had kunnen handelen. Ware het niet dat je toen nog niet zag wat je nu wel kunt zien. Het is slopend als je beseft wat je bent verloren in het proces, mensen om je heen maar ook vooral jezelf. Het enige wat je kunt doen is accepteren en vergeven. Dingen waar de meeste mensen niet zo goed in zijn. Ik in ieder geval niet. Je kunt jezelf alleen maar opvreten met de what if's. Het denken is wat je sloopt. Af en toe was het makkelijk geweest als je gedachte uit kon zetten. Met wat glazen achter de kiezen lukt dat vaak al wat beter, je kunt handelen zonder aan de consequenties te denken. Ik begrijp ook wel dat dat niet de manier is, maar op dat moment voel je je wel goed. Het is pas later dat je gaat nadenken en beseft wat er is gebeurd en wat het met andere doet. Ook dit is een makkelijk slachtoffer voor je smoesjes. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je iets wel of niet voor een ander doet maar uiteindelijk doe je het wel voor jezelf. Je doet het omdat die persoon voor jou op dat moment van belang is en omdat je diegene zelf wilt behagen. Als die keuze uiteindelijk toch niet zo goed blijkt te vallen is het nog steeds jouw keuze. Ik wil alleen maar zeggen dat we in alles wat we doen verantwoordelijk zijn voor ons eigen welzijn. Misschien kiezen we er niet bewust voor om zelfdestructief te zijn maar uiteindelijk doen we het onszelf wel aan. Het vervelende is alleen dat je het vaak zelf niet ziet, maar je omgeving wel. Op het moment dat je het zelf inziet ben je vaak al te laat en kun je je reacties niet meer terugdraaien. Hoe makkelijk zou het zijn als we onze gedachten allemaal uit konden schakelen en gewoon konden leven op gevoel. Zouden we dan werkelijk in een zweefteefcommune leven of zouden we één enorme jaloerse bende creëren die nog gevaarlijker is dan de huidige situatie. Ik denk vaak was het maar anders, maar dat is het niet. Je leeft in de wereld die je zelf creëert.

Datums

Over het algemeen ben ik slecht met datums, je hoeft mij niet te vragen wanneer vrienden jarig zijn want drie kwart van de tijd heb ik geen idee.. ik zet het netjes in m'n agenda zodat ik (over t algemeen) niet te laat ben met verjaardagskaartjes. Zoals er een hoop data zijn die ik niet kan onthouden zijn er ook een hoop die wel blijven hangen.. 21 maart, 12 december, 13 juli, 19 juli. Data die mijn leven zo op z'n kop zette (voor mijn gevoel) dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Achteraf gezien misschien niet eens zo levens veranderend maar op dat moment voelde die datum heilig. Het handige aan datums is dat je er leeftijden aan kunt koppelen en op die manier kun je terughalen hoeveel tijd eroverheen is gegaan en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Vorig jaar werd ik op deze dag totaal overvallen toen ik troost zocht bij een vriend en verliefd werd na een (niet zo beste) eerste zoen. Ik zag het op dat moment als een foutje en had nooit gedacht dat er nog een enorm verhaal op voort zou komen. Ik ben verliefd geworden, volledig hoteldebotel tot mijn eigen grote verbazing. Een vriendin van mij noemde me zelfs manisch, ik kon niet meer stoppen met stuiteren en lachen en zingen en moest echt drie wandelingen (minimaal) per dag doen om van mijn energie af te komen. In de tussentijd zat die vriend in het buitenland en had ik geen idee hoe hij terug zou komen. Was het überhaupt wederzijds of toch wel een foutje? het maakte niet uit, ik was verliefd en gelukkig. Sindsdien is er een hoop gebeurd. Hij is mijn vriend geworden, heeft mijn familie ontmoet, is mee geweest naar alle feestjes en terugkijkend hebben we eigenlijk een hele leuke tijd gehad. Eerlijk is eerlijk het is allemaal vrij dramatisch gelopen maar dat lag voor een groot gedeelte aan mij. Achteraf gezien had ik dingen anders willen doen, maar achteraf praten is altijd erg makkelijk. We hebben elkaar ontzettend gelukkig gemaakt maar ook verschrikkelijk ongelukkig. Het is vreemd om te beseffen dat je nu weer op het punt staat waar je een jaar geleden ook stond maar nu weer met nieuwe verhalen in je hoofd, nieuwe angsten, nieuwe wensen, nieuwe dromen. Had mij een jaar geleden verteld dat ik mijn cyste weg zou laten halen een paar dagen voor de zomerfeesten, dat ik beide stages niet gehaald zou hebben, dat ik mezelf weer heb verloren in iemand en mezelf probeer terug te vinden. Ik had je uitgelachen, waarschijnlijk wel als een boer als kiespijn maar ik had het niet volledig kunnen/willen geloven. Ik dacht mezelf geaccepteerd te hebben een jaar geleden, te weten wie ik was en wat ik wilde en dat gevonden te hebben. Achteraf kan ik er ook wel om lachen, het idee dat ik serieus dacht te weten wie ik was en de partner te hebben gevonden waar ik oud mee zou worden. Ik ben jong en ik ontwikkel mezelf continu. Ondertussen weet ik wel beter dan toen en weet ik dat ik mezelf elke dag wat beter leer kennen maar mogelijk nooit volledig. Ik weet dat liefde een toevoeging is op je leven en geen vereiste. Daarbij weet ik ook dat je niets met zekerheid kunt stellen, misschien was dat inderdaad degene waarmee ik ooit oud wordt maar misschien ook helemaal niet, misschien wordt ik wel alleen oud, met allemaal katten om me heen. Ik weet het niet en het is prima. Net zoals alle up's en down's van het afgelopen jaar, het is goed zo. 

20-07-2012 'Wish you were here'

Los laten, het medaillon

Sinds twee jaar draag ik een medaillon. Toen mijn oma ziek raakte heb ik die ketting aangeschaft en er twee foto's ingedaan. Één van haar en één van mijn oude oppas die een jaar eerder was overleden. Twee vrouwen die een grote rol hebben gespeeld in mijn leven en die ik vol trots bij me draag. Het is een fijn gevoel om iets tastbaars te hebben wat me eraan helpt herinneren dat ze er altijd zijn. Het medaillon is dan ook dierbaar geworden, wat eigenlijk belachelijk is voor iets materieels.Ik heb dat medaillon elke dag om gehad en oma heeft het voor haar sterven ook een aantal keer gezien. Toentertijd was het overigens een soortgelijke met een pauwenveer en ze vond het prachtig en een fijn idee dat ik haar bij me droeg. Dit maakte het voor mij nog dierbaarder en het gaf me kracht tijdens haar ziektebed.

Helaas verloor ik dat medaillon op zeer pijnlijke wijze tijdens een open rechtenfeest in de el sombrero (god straft direct). Ik heb toen veel gebeld en gemaild en dagelijks op de stoep gestaan in de hoop dat ding terug te vinden maar niets was minder waar. Het voelde niet goed om dat medaillon kwijt te raken. Ik zat slecht in m'n vel en mijn schuldgevoelens rondom het overlijden en alles wat er op dat moment speelde leken groter en groter te worden. Mijn moeder wist hoeveel moeite ik had met het verlies en heeft mij vervolgens een nieuw medaillon gegeven. Een nog mooiere, die beter bij mij past. Het is een vogelkooitje met een vogel die het kooitje verlaat, loslaten. Een tekening die ik al jaren schets en die nu vereeuwigd is in een medaillon. 

Ik heb er over na gedacht om deze tekening vast te laten leggen op mijn pols, helaas was dit niet mogelijk. Omdat ik het medaillon heb vond ik het ook geen enorme ramp aangezien ik ze toch bij me draag.Ware het niet dat ik het medaillon na een weekend werken op concert at sea kwijt ben geraakt. 

Ik hoop dat ik het nog ergens terug vind zodat ik em gewoon weer om kan doen maar ik merk aan mezelf dat ik er deze keer minder moeite mee heb. Het is goed zo. Ik weet dat ze altijd bij me zijn en over me waken en eigenlijk heb ik geen medaillon meer nodig ter ondersteuning. Wat dat betreft is het misschien bijna goed dat ik dat medaillon ben verloren. Het laat me zien dat ik weer los kan zijn en niet dagelijks hoef te rouwen. Ik sta er niet alleen voor en ik voel me goed. Ik heb het verlies een plekje kunnen geven en mezelf hervonden. Los laten is niet makkelijk maar het is wel heel erg fijn als het lukt. Ik ben gelukkig, met of zonder medaillon.

Reflecteren

Met dank aan school ben ik sinds september continu aan het reflecteren. Wat heb ik nu gedaan?, wat voel ik erbij?, wat heeft mij hiertoe aangezet? tot irritatie van mijn omgeving en mij aan toe. het heeft zeker wel zin gehad, ik betwijfel of ik lastige situaties heb voorkomen of dat ik er makkelijk doorheen ben gekomen maar ik ben mezelf weer een beetje beter leren kennen en heb ergens wel t idee dat ik wat bewuster word. Bijna alsof ik toch bezig ben met mindfullness terwijl ik dat toch één grote hype vind. Zelfs als je regelmatig reflecteert en bewust probeert te worden van je leven veranderen er nog steeds dingen onopgemerkt. Pas als je je agenda door bladert of wat foto's bekijkt zie je de kleine verschillen. Wanneer ben ik minder met meiden op gaan trekken bijvoorbeeld. Er was toch echt een periode waarbij ik (vrijwel) elke avond met meiden afsprak. Sowieso ben ik altijd wel een meisje geweest dat interesse had in de denk wereld van jongens aangezien die af en toe echt lijnrecht tegenover die van ons staat maar ik kwam altijd terug bij de meiden. Met meiden praat je dingen door, praat je over gevoelens, uit je (voor zover je dat kan) gevoelens. Jongens wimpelen overal makkelijker overheen. Ah, ging het niet lekker op stage? ach nog een paar weken en je bent er vanaf, ik ben vandaag bezig geweest met..
Of loopt t niet zo lekker met die vriendin? ah joh maak je niet druk volgende week zijn jullie weer dikke maatjes. Het heeft zo z'n voordelen. Het is een stuk relaxter als je je niet zo druk maakt over de dagelijkse dingen. Maar wat nou als dat contact met die vriendin niet meer zo wordt als voorheen? of als je beseft dat je meer had moeten doen om de situatie te verbeteren? Vaak ben je dan al te laat.
Op de een of andere manier kunnen jongens dat beter maken dan meisjes. Van jongens accepteer je meer. Ik heb hem al drie maanden niet gezien maar als je elkaar weer ziet is t chill. Terwijl wanneer je met meisjes na drie maanden weer meet is het toch ongemakkelijk, duurt het toch even om er weer in te komen en soms lukt dat zelfs helemaal niet. Nu kan ik een heel feministisch betoog gaan schrijven maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Het houd me meer bezig dat dingen je kunnen ontglippen zonder dat je er erg in hebt. Hoe kan het dat je zo bewust probeert te zijn van alles in je leven en je toch een hoop mist. Zou het kunnen dat dit ook het geval is met dat mindfullness leven?
Ik vind het een mooi idee hoor, bewust zijn van wat je doet. Het zou mij alleen niet liggen om werkelijk alleen aan een tafel te gaan zitten met niets om me heen, geen muziek of wat dan ook om me te kunnen focussen op wat ik eet, wat ik proef, wat ik heb gemaakt en het te gaan waarderen. Ik hecht simpelweg geen waarde aan eten dus dat zou voor mij niet werken. Ik heb het geprobeerd maar nee.
Het is niet erg dat dingen aan je voorbij gaan, het is een vorm van opgroeien en bij opgroeien horen veranderingen. Dat is alleen maar goed want dat maakt je bewuster van wie je bent.
Maar zou het af en toe niet goed zijn om hier wat vaker bij stil te staan zonder als een gek door de weken heen te rennen, te reflecteren op schoolstuff, je druk te maken om de kleine dingen die er mogelijk spelen en maar door te gaan tot je er ooit bij neer valt. Ik ben benieuwd hoe anderen dit doen. Neem je de tijd om met jezelf te zijn? om je huidige situatie te analyseren? stil te staan bij wie je bent? zo ja, hoe dan?

I wish you the best.

We’re not the persons we used to be
we’re no lovers
we are fighters
fighting for our right
fighting to be
fighting eachother like ‘we’ never used to be.

But still we feel our hands longing for eachother
Still feel our eyes searching through the crowd
just to meet again, once more.
We’re living in the same city, and sleeping under the same sky
but we are not lovers anymore

We feel the hate running through our veins
the  screaming heart inside, longing for what used to be
well you could see the jealousy in his eyes
while his knuckles are getting paler
you can’t hurt me anymore.

I moved on and so did you, your missery will not bring me down too
I’ve found someone to love, someone worth dreaming of.
My heart starts beating again and I feel the blood running through my vains
I’m in love again and no one can stop me.
Not even your black broken heart
I wish you the best.

Problems

Sometimes you have to break everything off before you can start building again.
We’ve all got some periods where everything seems to fall apart. Friends turn out to be not your friends anymore, relationships fail, you suck at school and you’re feeling a bit lonely. We all know this feeling.

Most of the time it’s stupid, you just wear eye patches and can’t seem to see how lucky you are to have everything you could wish for. But we are greedy and spoiled and we always want something we can’t have. That lover, who’s so not interested, that house far away in the middle of nowhere, that’s way to expensive to ever be a possibility.

But in my opinion, should feelings never be underestimated. There’s a reason for the way you’re feeling and you should be able to express yourself the way you want to. Of course nobody likes that one girl who is crying all the time, about everything. But she has those feelings and is just in desperate need for attention to let it all out.

It’s okay to not feel okay. In my opinion you should leave it to yourself, maybe write about it or so but you would never see me cry in public. But if you’d like to cry in public just do it. I won’t be bothered.

It’s just that I don’t like the underestimation all the time. I do it too, I don’t take everyone just as serious but what if we all just show a little more sympathy. Could that be a small solution for all those moody faces en wet eyes?

I have my moody days at the moment and I’m sure that if I would speak up most of the people would be like, is that all? I have bla bla blab la. My life is so much worse..

I’m not dying, living on the street or in some serious money issues but that doesn’t mean that my problems are less important to be heard.

So be a good person and listen to all the stupid problems people have to share even though it won’t mean much to you, it could mean the world to someone else.

Onafhankelijk

We zijn allemaal individuen met een eigen mening, eigen wensen en vooral een eigen wil. We weten precies wat we wel en niet willen en wat we verwachten van onze omgeving. We hebben niemand anders nodig want we hebben onszelf en dat is uiteindelijk de enige persoon waarop je kunt bouwen. Natuurlijk zijn we niet altijd tevreden met onszelf maar we houden vast aan onze onafhankelijkheid. Je zou jezelf maar over geven aan je omgeving. Dat zou betekenen dat je blijkbaar niet in staat bent om eigen keuzes te maken. Toch kunnen we niet zijn zonder onze omgeving. De mening van de mensen om ons heen doet er wel degelijk toe. We zijn niet voor niets kudde dieren en we lopen dan ook graag achter elkaar aan. Ook al ontkennen we het allemaal met man en macht want zoals al eerder gezegd we zijn onafhankelijke individuen. Waarom geven we dan toch zo veel om de mening van andere? en worden we geraakt door onze omgeving. We willen zekerheid. Want ondanks dat we onze eigen keuzes kunnen maken hebben we toch behoefte aan bevestiging van onze omgeving. Wanneer we dit niet ontvangen gaan we twijfelen. Waarom loopt het contact nu anders dan voorheen? waarom ben ik degene die altijd contact moet zoeken? heb ik soms iets fout gedaan? we zijn onzeker.
In een kudde is er altijd een leider. Ondanks dat we zelf soms weten dat de ene route korter is dan de ander zullen we toch de lange route lopen wanneer er iemand is die de leiding neemt en voor deze route kiest. We zullen misschien kijken naar onze mede lopers maar uiteindelijk kiezen we er toch voor om met de groep mee te lopen want voor het zelfde geval was die route die je in gedachte had toch niet korter en ergens vind je het ook prettiger om samen verkeerd te lopen dan dat je in je eentje goed loopt.
Terug komend op dat veranderende contact vraag ik me af of dit te maken heeft met het kuddegedrag van de mens. Vind je het moeilijk dat het contact veranderd omdat je liever niet alleen bent, heb je moeite met het bewandelen van een nieuw pad of heb je het gevoel dat je iets verkeerd hebt gedaan? feit blijft dat je je afhankelijk op blijft stellen tegenover de ander. Je weet heel goed dat er genoeg andere mensen zijn waar je mee af kunt spreken, achteraan lopen en je kunt jezelf ook best wel prima vermaken. toch heb je elkaar op de een of andere manier nodig. Waarom?
Evolutionair gezien is dit niet zo vreemd zo las ik bijvoorbeeld het volgende:

'Vanuit evolutionair perspectief is deze behoefte van mensen om ergens bij te horen, te verklaren uit het gegeven dat het leven in groepen in de vroege ontwikkeling van de mens een noodzakelijke voorwaarde was om te overleven. Voedsel was relatief schaars en met name voor de jacht was samenwerkind onontbeerlijk. Individuen die samenwerkten en de opbrengst van de jacht deelden hadden een grotere kans om te overleven.'- Jan Kornelis Dijkstra

Nu is dit in ons huidige klimaat niet meer geheel nodig aangezien je gemakkelijk kunt kiezen voor een kluizenaars bestaan wat voor sommige mensen ook prima werkt.
Na een hoop zoeken ben ik niet tot een antwoord gekomen dat mij daadwerkelijk zint wel weet ik dat onze omgeving ons voor een deel maakt tot wie we zijn. Let erop een deel, in onze genen zitten eigenschappen die niet maakbaar zijn. Kijk maar naar al die falende onderzoeken waarbij jongens opgevoed worden als meisjes en vice versa. Met andere woorden we kiezen ervoor om afhankelijk te zijn van elkaar. 't enige waar we op moeten letten is dat we onszelf hierin niet verliezen. Met andere woorden, als een contact even niet zo lekker loopt kijk eerst bij jezelf wat je mogelijk anders had kunnen doen, vervolgens naar de ander, is er een reden voor zijn of haar gedrag? en maak vanuit daar een besluit om verder te gaan. Zorg er hierbij voor dat je voor jezelf blijft kiezen en niet al je geluk stort in een ander. Uiteindelijk zul je toch jezelf gelukkig moeten maken.

opbouw werkzaamheden

Het is grappig hoe je aan je eigen besluitvorming kunt gaan twijfelen wanneer je iemand of een situatie mist.

Als je in een relatie zit ga je mee met de flow. Je bent op elkaar ingespeeld en weet wat je van elkaar kunt verwachten. Bij iedere relatie, of in ieder geval bij mij komt er een moment dat je gaat kijken naar je relatie en je afvraagt of dit nu werkelijk is wat je wil. Of zoals Doe Maar ooit zo mooi verwoorde: 'Is dit alles?'. 

Eigenlijk heb je t allemaal voor elkaar. Je hebt een leuke relatie met een partner waar je veel van houd en toevallig houd die partner ook nog eens heel veel van jou, helemaal mooi mee genomen. Je hebt niet meer die ongemakkelijke momentjes zoals in het begin van de relatie met het wennen aan elkaars dingetjes. Het tandenpoetsen voor het slapen gaan, dat ochtendritueel waarbij de ander ineens wel aan ontbijt blijkt te doen terwijl jij niets in huis hebt. Nee, je bent op elkaar ingespeeld. je weet wat je bij elkaar vooral wel en niet kunt doen en het is gewoon goed. maar is gewoon goed wel goed genoeg?

Als je slim bent geniet je hier gewoon van en kom je niet op het strakke plan wat bij mij dan weer op komt om het eens wat anders aan te pakken. Misschien moeten we bijvoorbeeld overgaan op een open relatie om t spannend te houden, ik bedoel het zit zo goed tussen ons hier kan niemand meer tussen komen. Sukkel. wanneer je dat soort gesprekken gaat voeren zouden eigenlijk de alarmbellen al af moeten gaan. Hiermee zet je je relatie op het spel. Je gaat twijfelen aan elkaar, aan jezelf en vooral aan je relatie. wat hebben we nog met elkaar wat ik niet bij iemand anders kan vinden?
Vraag het jezelf twee weken nadat het over is en ik kan je garanderen dat je ineens 1000 dingen kunt bedenken.

De twijfel veranderd je volledig wat ook je relatie weer veranderd. Je leert ineens kanten van elkaar kennen die je voorheen nooit had gezien. Op het moment zelf lijkt het geen probleem ik bedoel je plukt toch het leven en geniet van elkaar? je ziet niet in hoe je de ander, maar ook jezelf sloopt door spelletjes met elkaar te spelen. Langzaamaan drijf je elkaar tot het uiterste tot de bom ontploft en je elkaar eigenlijk nooit meer wil zien. in eerste instantie ben je er kapot van en snap je niet hoe het zo fout heeft kunnen gaan. Ik bedoel, je houd toch nog steeds van elkaar? Je sloopt jezelf volledig om daarna jezelf weer op te bouwen. Met dit opbouwwerk vraag je een hoop energie van jezelf en deze energie zorgt met name voor woede. Want wat was het ook eigenlijk een balzak en wat deed ie stomme dingen en dan pas besef je dat de relatie eigenlijk helemaal niet zo rozengeur en maneschijn was als het in je herinnering even was. Er zaten leuke tijden bij maar met name het eind was toch best wel zwaar kut.
Je was niet meer bij de persoon waar je maanden terug vlinders van kreeg want die persoon heb je zo verneukt dat er niets meer van over is dan wat je de afgelopen tijd hebt gezien. Dus je kunt wel blijven janken, wensen dat je terug kon naar die relatie, dat je het nog eens over kunt doen, maar je komt nooit meer terug in de relatie die je had in het begin. Die relatie waarbij je geen idee had wat je aan moest trekken of waar je je ledematen moest laten als je in elkaars armen lag. Dat krijg je niet meer terug. Dus je kunt je energie wel steken in het verdriet, wat je gegarandeerd gaat doen ook al neem je je nog zo voor daarmee op te houden. of je richt je even op jezelf en je opbouw werkzaamheden zodat je hopelijk binnenkort weer die leuke, vlotte persoon bent waar je oude vlammen ooit op vielen.

Borderline

'Borderline feels like Im going to lose my mind

You just keep on pushing my love over the borderline'

- Madonna

De laatste maanden valt het me op hoeveel labeltjes er geplakt worden op verstandelijk gebied. Het is ondertussen al bijna vreemd als je geen stikker op je hebt zitten met: ADHD, ADD, Depressief, Schizofreen, Anorexia en ga zo maar door. Heb je nog geen label? dan ben je of nog niet gediagnosticeerd, je bent nog nooit bij een therapeut geweest of je omgeving heeft nog niets vreemds ontdekt waar ze je op kunnen pakken.

Als vrije geest ben ik niet zo van die labeltjes. Ik begrijp dat het voor sommige mensen heel prettig is om een labeltje op geplakt te krijgen aangezien we simpelweg allemaal weleens twijfelen aan onszelf.

In privé sferen valt het me op maar ook in het werkveld. Zo heb ik een paar maanden geleden nog een gastcollege gehad waarbij er gesproken werd over een vrouw met borderline die, door haar borderline 'natuurlijk' niet in staat was om haar kinderen fatsoenlijk op te voeden. Ik geef hierbij eerlijk toe dat dit mijn interpretatie was maar ik had niet het idee dat mijn mede luisteraars er hun vraagtekens bij zette. Ik schrok hier nogal van aangezien ik ondertussen genoeg labeltjes voorbij heb zien komen en lang niet altijd het idee heb dat die labeltjes anders behandeld zouden moeten worden dan ieder ander.

Toch merk je in de praktijk dat dit dus wel het geval is. Met name borderline heeft mijn aandacht getrokken aangezien dit mooi aansluit op mijn verleden in de emo/scene scene wat ook werd gezien als een stelletje krassers. Zoals dat met borderliners net zo is. Ik ben eens gaan zoeken online en kwam verschillende fora tegen waarop jongens vertelde dat ze een relatie hadden met een borderliner en hoe moeilijk het is om met 'zo iemand' een relatie te hebben. Ergens kon ik me daar wel wat bij voorstellen kijkend naar de symptomen die ze zo mooi op een rijtje hadden gezet.De reacties op de berichten van de jongens zwegen er overigens ook niet om. Drie kwart van de mensen gaf direct aan dat de jongen zo snel mogelijk weg moest gaan. Je kunt wel de redder willen zijn van een meisje met borderline maar uiteindelijk zal ze je toch de verdoemenis in werken. Dus denk aan jezelf en vlucht nu het nog kan. Reken erop dat ze zal dreigen zichzelf iets aan te doen en schrik er niet van als ze dit ook werkelijk zal doen. Fijn lijkt me om te lezen wanneer je van iemand houd en twijfelt aan je eigen kunnen in de relatie.

Ook de cijfers liegen er niet om in één van de artikelen las ik de volgende zin: 'Uiteindelijk overlijdt een op de tien mensen met borderline door zelfdoding.' (trimbos.nl)

Ook weer lekker opbeurend zou ik zeggen. Wat ze dan weer niet benadrukken is dat borderline net zoals de meeste 'stoornissen' verschillende fasen heeft. Dat mensen misschien wel aan dezelfde 'symptomen' voldoen maar dat niet ieder symptoom bij iedereen even heftig is of überhaupt aanwezig. Met het lezen van alle artikelen merkte ik dat ik er steeds bozer van werd. Want wat zijn we samen eigenlijk wel niet een hypocriet volk om anderen in hokjes te plaatsen en vooral aan te geven hoe gek 'die mensen' wel niet zijn. Hoe vaak worden er wel niet grapjes gemaakt onder vrienden waarbij en snij bewegingen over de pols gemaakt worden als zijnde oh how my life sucks right now. Kortzichtig vind ik dat. Tuurlijk het is grappig bedoeld maar we zijn allemaal maar mensen en we leven on leven op onze eigen manier. Wie ben jij dan om een groep mensen dat in zo'n mooi hokje is geplaatst door de samenleving te ontlopen en vooral ook vooroordelen te formuleren terwijl je ze waarschijnlijk niet eens kent uit je eigen omgeving.

Maar goed ik kwam gelukkig ook mooie artikelen tegen zoals deze:

 "Borderliners" leuker dan men denkt?

U kent de term wel: borderline. Iemand die deze ziekte heeft wordt vaak niet gezien als de meest makkelijke persoon. Helaas voor deze mensen, worden ze vaak als agressief, manipulatief, leugenachtig en impulsief bestempeld. Het wordt door onder andere de media, afgeraden om vrienden met deze lastige persoonlijkheden te worden. En een relatie beginnen, is al helemaal geen slim idee. Maar heeft deze ziekte ook voordelen? En hebben deze mensen stiekem niet een goed hartje?

Kenmerken van borderline

Borderline is vooral dat je instabiel bent. En dat op drie gebieden: zelfbeeld, relaties en stemming. Deze drie dingen zijn met elkaar verweven en beïnvloeden elkaar enorm. Belangrijke symptomen, die onder deze drie kenmerken te scharen zijn, zijn de volgende:

• Extreme verlatingsangst
• Onevenwichtige en intense relaties
• Identiteitsproblemen (gestoord beeld van zichzelf)
• Impulsief gedrag (te veel of te weinig eten, roekeloos rijgedrag, drugsgebruik, alcoholgebruik, riskant seksueel gedrag en/of geld verkwisten.)
• Suïcidaal gedrag en/of automutilatie (van dreigen met t/m het werkelijk doen)
• Een zeer onevenwichtige stemming
• Zich chronisch leeg voelen
• Misplaatste, hevige woede (kan alleen van binnen zijn, maar leidt vaak tot een woedeaanval/ruzies)
• Dissociatie verschijnselen en/of Psychotische verschijnselen

Dat zijn dus nogal wat kenmerken. Om de borderline persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren, moet men voldoen aan minimaal vijf van deze kenmerken. En ze moeten duidelijk en al een lange tijd aanwezig zijn. Het klopt dus dat veel mensen met deze stoornis impulsief zijn, maar lang niet allemaal. Ook kunnen ze behoorlijk agressief zijn. Maar ook niet allemaal. Er zijn zelfs heel veel mensen met borderline, die niet boos kunnen worden, terwijl ze van binnen wel koken. Daarnaast kunnen de zogenaamde borderliners zeker manipulatief en leugenachtig zijn. Maar niet veel meer dan "gewone" mensen dat zijn. Natuurlijk zijn er gevallen die dit wel heel extreem hebben, maar er is geen reden om dit als een kenmerk van borderline te zien.

Maar wat is er positief aan de borderliner?

Naast dat deze mensen hele vervelende klachten hebben, zijn er tal van eigenschappen die zij vaak ook bezitten en die eigenschappen maken het juist mooi om met ze om te gaan. Vaak zijn deze persoonlijkheden enorm creatief, hartelijk, spontaan, vriendelijk, begripvol, intelligent, gezellig, verrassend, romantisch, humoristisch, vrolijk, zorgzaam en aardig. En natuurlijk zijn er nog veel meer positieve dingen. Zo kunnen mensen met borderline vaak ook heel charmant zijn, en ze kunnen je werkelijk begeren, wat sommige mensen zeer prettig vinden. Omdat ze van de ene in de andere stemming vallen en dus meestal (wat) impulsief zijn, kunnen ze je enorm verrassen, de gekste dingen met je doen en je uit je slechte humeur halen om je vervolgens compleet vrolijk te maken. We kunnen gerust zeggen dat het veelzijdige mensen zijn.

Wel of geen vriendschap met een borderliner?

Een vriendschap met iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis kan hartstikke leuk zijn. Juist omdat ze veel positieve eigenschappen hebben. Het wil niet zeggen dat het altijd even gemakkelijk is. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat je duidelijk bent; in alle opzichten. Je moet als het ware voorspelbaar zijn. Dit omdat deze mensen behoefte hebben aan duidelijkheid, structuur, voorspelbaarheid en grenzen. Meestal zijn ze dit tekort gekomen. Natuurlijk kan je tegen verschillende dingen aanlopen bij deborderliner, maar dat heb je bij elk mens. Het is belangrijk dat je ze als volwaardig blijft zien en open staat voor gesprek.

Mensen met borderline willen zelf heel graag begrijpen hoe alles zit, bijvoorbeeld hoe iemand in elkaar zit. Dit leidt ertoe dat ze zelf nogal snel oordelen in zwart of wit. Dit maakt hun wereld overzichtelijk en begrijpelijk. Probeer dit zelf niet te doen, en probeer in gesprek te gaan over nuances in het leven. Soms moet je met deze mensen wat meer geduld hebben dan met andere mensen. Maar ze zijn het allemaal waard om gekend te worden. En ze zijn zeker je vriendschap waard. Borderline is een extra gevoeligheid die je meekrijgt, of niet, in je leven. We kunnen eigenlijk wel zeggen: borderliners zijn 200% mens! http://mens-en-samenleving.infonu.nl

Als je het mij vraagt een mooie tegenhanger van de andere artikelen en het beeld dat er zo langzaamaan door de maatschappij geschetst wordt. Ik schrijf dit bericht niet omdat ik wil dat mensen in de toekomst geen grapjes meer maken in mijn bijzijn of ineens rekening gaan houden met wat ze zeggen over bepaalde groepen maar meer omdat ik denk dat het goed is om een keer stil te staan bij je eigen vooroordelen voordat je ze de wereld in gooit.

We zijn allemaal maar mensen en doen snoei hard ons best om mee te komen in deze maatschappij en we kunnen nu eenmaal niet altijd aan ieders verwachtingen voldoen.

Ik kan het niet. Loslaten.

Het is typisch hoe dingen waar je nooit echt aandacht aan besteedde ineens belangrijk worden wanneer je beseft dat je de persoon die er achter zat los moet laten.

Die nummers die je wekelijks ontving, vaak met veel herhaling en totaal niet jouw stijl ineens veel bij je oproepen wanneer je ernaar luistert. Je gaat er herinneringen aan koppelen, gesprekken die je hebt gevoerd, fijne momenten en minder fijne momenten en ineens lijken die nummers veel waardevoller dan voorheen. Ook al blijft het niet jouw stijl en vind je t stiekem nog steeds verschrikkelijke muziek het wordt je dierbaar. 

De foto's die je telkens in een map opsloeg met de gedachte dit kan nog weleens bruikbaar zijn als chantage materiaal zijn ineens een pijnlijke herinnering. Oh ja, daar hebben we toen nog zo om gelachen.

Ging het echt niet meer?, was dit wel de beste keuze?, heb ik het nu echt verkloot?
de gedachten blijven maar door je hoofd spoken. Met de minuut komen er meer twijfels en voel je  je slechter. Je weet heel goed dat je naar buiten moet gaan en onder de mensen moet blijven want op deze manier ga je eraan onderdoor. Toch voelt het als te veel moeite om werkelijk het initiatief te tonen.

Zoals met de meeste dingen overigens. Opstaan, douchen en aankleden voelt al als een hele opgave en dan moet je eigenlijk ook nog voedsel naar binnen werken. Waarom voelt dat ineens als een enorme opgave? waarom blokkeer je op elk vlak wanneer je even niet zo lekker in je vel zit. Op een vreemde manier lijk je bijna jezelf te verliezen bij het verliezen van een dierbare. Je moet jezelf weer gaan motiveren, jezelf weer oppakken. 

Als je er logisch over nadenkt is het super simpel, als dat nu ook zo had gevoeld was het helemaal makkelijk geweest. Maar nee je ligt liever de hele dag lam op bed in de puinzooi die je hebt gecreëerd dan dat je verder gaat met je werkzaamheden.

Misschien is het ook wel goed. Even een moment van rust, een pauze knop op je dagelijkse bestaan. Ware het niet dat de pauze knop alleen voor jou geldt en de omgeving, zo lijkt in een razend tempo aan je voorbij gaat. Je weet dat je met de stroom mee moet blijven gaan anders loop je zwaar achter en is het op een later moment alleen maar zwaarder om de stroming weer bij te houden maar je kan het niet. Ik kan het niet. Loslaten.

I Hate.. maar dan mijn versie

Gister heb ik mogen genieten van het optreden van Passenger. Zowel Passenger als Stu Larsen hebben veel indruk gemaakt, ze waren zo puur en oprecht fijn om te zien. Ik weet niet of ik stiekem al in de carnavalsbui was of gewoon een haatmood had maar het nummer I Hate bleef vandaag de hele dag in mijn hoofd zitten. Dus ik dacht laat ik er dan ook maar meteen wat mee doen dan heb ik het uit m'n hoofd (hopelijk). Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om op dat fijne nummer mijn eigen tekst te schrijven en het gaat als volgt:

Well, I hate those people, standing still right before my feet

don't mind all the people running by
And don't see that we're in a silence coupe
And still know exactly how I should change
And feel free to sing along.
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc
like anyone would care
While in real life they don’t speak up at all
oh, friends I’ve got love fo you all
For good times, for Music and for my mates
but sometimes al you can do is hate
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.
and don’t even know where they’re going
I hate jurning for a smoke while everyone I know
Is hating because I do
And I hate people who are telling lies
and no one seems to realise.
I hate ex boyfriends who don’t give a shit
while they are only searching for some attention
they don’t really know what it means, acting like the World turns around them
Just stay where you are, get bullied at school
one day you will grow up eventually
so don’t make a scene, and live while you can
one day you’ll be stuck at a job.
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

I hate noisy people, gathering up in the train

I hate, those folks, who don’t even know

Well, if you agree, come hate it with me,

And I hate pointless discussions on the internet

They can’t seem to stop posting

Yeah I love and I live and I have love to give

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

I hate those boys, changing everywhere they go

They’re only thinking with their dicks

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

And I hate them stupid teens, acting like they are suicidal

natuurlijk klopt het voor geen meter op t nummer maar t is wel fijn (:

vertrouwen in veranderingen

De meeste dingen in het leven zijn zo klaar als een klontje. Je komt voort uit het bevruchte eitje van je moeder. Met het zaat van je vader maakt dat je ouders. Je komt ter wereld als baby en blijft (hopelijk) een jaar of 80 op deze aardkloot voor je overlijd. In die tijd is het een kwestie van overleven. Je ontmoet nieuwe mensen, schept een band en zorgt ervoor dat je elkaars leven verrijkt, uitzonderingen nagelaten. Je gaat een paar keer snoeihard op je bek, staat vervolgens weer op en wordt er een 'sterker' mens van. Je schept verwachtingen bij de mensen om je heen. Zo hebben je ouders een onvoorwaardelijke liefde voor je, zijn je broers en zussen loyaal aan je en zijn je vrienden vertrouwt. Dit is natuurlijk kort door de bocht verwoord want ieder mens zit anders in elkaar waardoor ook ieder leven er anders uit ziet. Maar dit is het perfecte plaatje wat vaak geschetst wordt. We gaan er dan ook vanuit dat iedereen dit om zich heen heeft, tuurlijk er zijn mensen die dat niet hebben maar dat ligt altijd wel aan iemand anders. Bullshit natuurlijk maar daar wilde ik het niet over hebben. Het gaat erom dat we verwachtingen schetsen naar elkaar. Wanneer ouders scheiden verwacht je dat ze respectvol met elkaar omgaan in het belang van het kind. Wanneer een relatie in ruzie uit elkaar gaat verwacht je dat die haat voor elkaar altijd zal blijven. Ook al is die haat vanuit jouw kant wel gezakt je gaat er vanuit dat dit bij de ander niet het geval is, je kunt in ieder geval nooit meer terug naar die tijd, dat lijkt duidelijk. Zo ook bij vrienden, je gaat er vanuit dat je ze met alles kunt vertrouwen, wanneer dit niet zo blijkt te zijn krijg je of een oppervlakkige vriendschap of je besluit dat het helemaal geen vriendschap is en dat je beter de stekker eruit kun trekken. Wanneer er tegen onze verwachtingen in wordt gegaan zijn we over het algemeen teleurgesteld. We balen dat dingen zo moeten lopen en zien er de voordelen in eerste instantie vaak niet van in. Wat nu als er positief tegen onze verwachtingen in wordt gegaan. Wanneer een kind ineens goede punten scoort op school terwijl je altijd het idee had dat het niet in hem zat. Of wanneer een vriendin waarvan je overtuigd was dat die niet te vertrouwen was ineens wel te vertrouwen is. Hoe ga je daarmee om? Beloon je het kind meteen in de hoop dat het zulke goede punten blijft scoren? vertrouw je die vriendin ineens al je geheimen toe? nee, tuurlijk er zijn mensen die dat doen maar over het algemeen werkt het tegen je. Je gevoel heeft vaak wel gelijk namelijk, zeker niet altijd maar vertrouwen op je instinct is zo slecht nog niet. vertrouwen bouw je op, ik weet t dit klinkt super cliché.. dus stimuleer het kind om goede punten te halen door misschien een keer woordjes te overhoren en spreek eens wat vaker met die vriendin af. God mag weten waar het je naar toe kan brengen. Natuurlijk zullen er dingen op je pad komen waar je in eerste instantie al bang voor was maar reken mensen er niet op af. Blijf er vanuit gaan dat mensen blijven veranderen. Laat jezelf er niet vanaf hangen maar vertrouw af en toe een beetje meer. 

zelf ben ik er een ramp in, mensen vertrouwen. Ik weet maar al te goed hoe we allemaal in elkaar zitten, let op hier behoor ik zelf dus ook toe. We proberen allemaal het beste te doen wat in ons zit. We doen wat goed voelt en wat wij denken dat op dat moment het beste is. Dat dit af en toe enorme fouten zijn weet je pas achteraf. Dat je hiermee een ander kwetst of iets kapot maakt blijkt pas op een later tijdstip. Niet alleen het slachtoffer heeft hier last van maar ook de dader. We weten allemaal wat een schuldgevoel is en tegelijkertijd weten we ook dat dit niet verdwijnt met een excuus. Vandaar dat ik mensen niet zo makkelijk vertrouw. We doen het misschien niet expres maar we doen elkaar allemaal pijn. Toch is het belachelijk om mensen daarom niet te vertrouwen. We zijn kudde dieren, we hebben elkaar nodig om gelukkig te zijn. Hoe hard we ons ook tegen elkaar af zetten, uiteindelijk komen we toch weer bij elkaar terecht. Misschien tussen andere mensen in de hoop dat dit beter loopt maar we komen toch bij elkaar terug. Wanneer je in een nieuwe groep mensen komt bereik je niets als je ze niet vertrouwt. Natuurlijk hoef je niet meteen je hele levensverhaal op tafel te gooien maar als je bij niemand in de buurt durft te komen bereik je nog niets. Conclusie: Vertrouw elkaar, de mensen uit het heden maar ook de mensen uit het verleden die je hebben gekwetst. Uiteindelijk doen we het allemaal met de beste bedoelingen, of in ieder geval dat is mijn idee.