Los laten, het medaillon

Sinds twee jaar draag ik een medaillon. Toen mijn oma ziek raakte heb ik die ketting aangeschaft en er twee foto's ingedaan. Één van haar en één van mijn oude oppas die een jaar eerder was overleden. Twee vrouwen die een grote rol hebben gespeeld in mijn leven en die ik vol trots bij me draag. Het is een fijn gevoel om iets tastbaars te hebben wat me eraan helpt herinneren dat ze er altijd zijn. Het medaillon is dan ook dierbaar geworden, wat eigenlijk belachelijk is voor iets materieels.Ik heb dat medaillon elke dag om gehad en oma heeft het voor haar sterven ook een aantal keer gezien. Toentertijd was het overigens een soortgelijke met een pauwenveer en ze vond het prachtig en een fijn idee dat ik haar bij me droeg. Dit maakte het voor mij nog dierbaarder en het gaf me kracht tijdens haar ziektebed.

Helaas verloor ik dat medaillon op zeer pijnlijke wijze tijdens een open rechtenfeest in de el sombrero (god straft direct). Ik heb toen veel gebeld en gemaild en dagelijks op de stoep gestaan in de hoop dat ding terug te vinden maar niets was minder waar. Het voelde niet goed om dat medaillon kwijt te raken. Ik zat slecht in m'n vel en mijn schuldgevoelens rondom het overlijden en alles wat er op dat moment speelde leken groter en groter te worden. Mijn moeder wist hoeveel moeite ik had met het verlies en heeft mij vervolgens een nieuw medaillon gegeven. Een nog mooiere, die beter bij mij past. Het is een vogelkooitje met een vogel die het kooitje verlaat, loslaten. Een tekening die ik al jaren schets en die nu vereeuwigd is in een medaillon. 

Ik heb er over na gedacht om deze tekening vast te laten leggen op mijn pols, helaas was dit niet mogelijk. Omdat ik het medaillon heb vond ik het ook geen enorme ramp aangezien ik ze toch bij me draag.Ware het niet dat ik het medaillon na een weekend werken op concert at sea kwijt ben geraakt. 

Ik hoop dat ik het nog ergens terug vind zodat ik em gewoon weer om kan doen maar ik merk aan mezelf dat ik er deze keer minder moeite mee heb. Het is goed zo. Ik weet dat ze altijd bij me zijn en over me waken en eigenlijk heb ik geen medaillon meer nodig ter ondersteuning. Wat dat betreft is het misschien bijna goed dat ik dat medaillon ben verloren. Het laat me zien dat ik weer los kan zijn en niet dagelijks hoef te rouwen. Ik sta er niet alleen voor en ik voel me goed. Ik heb het verlies een plekje kunnen geven en mezelf hervonden. Los laten is niet makkelijk maar het is wel heel erg fijn als het lukt. Ik ben gelukkig, met of zonder medaillon.