Het leven is niet altijd even makkelijk en ik besef me dondersgoed dat je zelf in de hand hebt welke wendingen je maakt op je pad. Je hebt niet op alles evenveel invloed maar op de grote lijnen wel degelijk. Je bepaald wie je in je leven laat en welke rol deze personen spelen. In hoeverre je iemand een plaats gunt aan de zijlijn of in je vriendenkring. Deze invloed is groter dan je zelf af en toe zou willen toegeven. Hoe makkelijk is het om jezelf te overtuigen van het lot. Je kunt jezelf zo makkelijk wijsmaken dat dingen je overkomen zonder dat je er invloed op hebt. Er zijn genoeg lyrics die het tegendeel beweren, what goes around comes around, cause and effect. Je schreeuwt ze mee, beweert ze te begrijpen en ernaar te leven maar aan het eind van de dag zijn het puur pakkende teksten die een klein plekje in je achterhoofd in beslag nemen.
Maar wat als er daadwerkelijk iets gebeurd waar je geen invloed op lijkt te hebben, is dit dan ook zo, of is het een voorwendsel?
Een week geleden heeft er bij mij een inbraak plaats gevonden. Ik kwam midden in de nacht met m'n zatte harsens thuis, klungelend aan het slot van mijn kamerdeur. Ik was niet in de beste bui en eigenlijk wilde ik alleen maar slapen. Even mijn ogen dicht doen en mijn gedachten buitensluiten. Zeker in hectische periodes als deze, klinkt het hemels maar is het onmogelijk in de praktijk voor elkaar te krijgen. Ik doe mijn deur open en klik het licht aan. Mee zie ik recht voor mijn neus een wildvreemde man zitten. Doodstil op mijn bureaustil klikkend op het power knopje van mijn laptop. Wat vrij ironisch is aangezien dat ding het al weken niet meer doet. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en zei het volgende: oke, dit is niet de bedoeling. Wat doe jij hier? Ik wil dat je gaat. Na dit meerdere keren herhaald te hebben zonder ook maar een blik van de man te ontvangen probeerde ik het op z'n engels. Klungelig als dat gaat wanneer je niet meer helemaal nuchter bent herhaalde ik mijn woorden keer op keer. Weer geen reactie. Op dit moment waren we al ruim vijf minuten verder en veranderde ik mijn strategie, door de man, tot mijn eigen verbazing, vast te pakken bij zijn arm, zoals ik dit in een ver verleden heb geleerd tijdens zelfverdedigings cursussen, om hem de kamer uit te werken. Achteraf gezien vind ik het interessant hoe oude kennis blijkbaar niet verleerd, ondanks dat je denkt dit na al die jaren volledig kwijt te zijn. Pas toen ik hem aanraakte keek hij mij aan. Paniek van beide kanten. Hij moet geweten hebben dat hij fout zat en ik had geen idee hoe ik hem daadwerkelijk weg zou krijgen zonder mijn huisgenoten wakker te maken. Serieus, het is wonderbaarlijk hoe je zelfs op dit soort momenten je gedachten nog kunt hebben bij de nachtrust van je huisgenoten. Hij wist sneller te handelen, ik vroeg hem hoe hij binnen was gekomen en hij ratelde iets over kitchen en key. In een latere intake bij de politie bleek dat hij het waarschijnlijk had gehad over kitchen en tea. Ik wist alleen dat hij weg moest en probeerde hem de kamer uit te trekken maar voordat ik het wist stond ik met mijn rug tegen de muur en zijn hand bij mijn kruis. Hij wilde blijven, of hij niet kon blijven slapen. Natuurlijk was dit geen optie en die opmerking maakte zo veel in mij los dat hij binnen een paar seconde buiten de deur stond en ik met de deur op slot tegen de deur aan zat te bellen met een vriend.
Dit verhaal deel ik niet om medelijden te creëren. Ik deel dit omdat ik het belangrijk vind hoe je hier als dierbare mee om gaat. Zoals ik in de inleiding al omschreef bepaal je zelf wie je toelaat in je leven. Wie voor jou een plekje verdient. Situaties als deze geven weer in hoeverre jouw dierbaren jou ook in hun cirkel plaatsen. Zoals dat gaat deel je je verhaal met je dierbaren en reageert eigenlijk iedereen hetzelfde. Ontzet, bezorgd en beschermend. Wanneer er plotseling in je leven iets voordoet wat veel invloed op je heeft, is het fijn om dit te kunnen delen. Je omarmt de liefde en vindt daarin je troost. Daarnaast zie je voor het eerst hoe andere met zo'n situatie omgaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf bij voorbaat al zou zeggen dat ik die persoon volledig zou steunen. Toch kan ik dat niet met zekerheid zeggen, je weet niet hoe je zelf op dat moment in het leven staat en hoe je om kunt gaan met de situatie op dat moment. Mijn conclusie is dat het een test is, zowel voor jezelf als voor je dierbaren. Het is moeilijk hulp te ontvangen maar ook om hulp te geven wanneer deze overduidelijk wordt afgewezen. Een situatie als deze biedt je de kans om een nieuwe weg in te slaan. Om overnieuw te werken aan je vertrouwen en je wensen en toekomst beelden te hervormen. Het vertrouwen in je dierbaren is hierbij van groots belang, want dat zijn de mensen waarop je daadwerkelijk moet kunnen bouwen. Ieder ander is aftasten en soms valt dat even tegen maar je komt er. Ik heb altijd al moeite gehad met vertrouwen maar ik weet ondertussen bij wie ik terecht kan. Het advies dat ik wil geven met dit bericht is om te kijken wie jouw dierbaren zijn, maar dan ook echt kijken. Bij wie kun je wanneer terecht?
