You’re really something that turned into nothing.

kerst

Kerst, ik heb er persoonlijk een godsgruwelijke hekel aan. Het is het moment van het jaar waarbij familie's samen komen en iedereen ineens weer van elkaar lijkt te houden. Het gezellig samen eten, de uren op de bank doorbrengen kijkend naar films die je vorig jaar ook hebt gezien, de gesprekken over het afgelopen jaar en hoe mooi het allemaal eigenlijk wel niet was en hoe blij we mogen zijn met wat we allemaal hebben. Waarom doen we dit over de hele wereld op dezelfde dagen? Waarom sturen we elkaar niet vaker een kaartje om elkaar geluk toe te wensen en een mooie tijd? Waarom zit de kerk altijd vier keer zo vol met kerst terwijl dit tijdens andere vieringen niet zo is? We krijgen allemaal het gevoel dat we terug moeten komen bij ons geloof. Dat we betere mensen moeten zijn. Toegegeven we zouden betere mensen mogen zijn maar dan zouden we onszelf niet meer zijn waarschijnlijk. Ik merk bij mezelf dat ik juist verdrietiger wordt met kerst juist omdat we het er allemaal zo dik bovenop proberen te leggen, juist omdat we terug blikken op het jaar en daarbij komen geweldige herinneringen maar ook heel veel pijn. Dingen die je probeert af te sluiten staan ineens weer recht voor je neus. Je besluit het volgend jaar allemaal veel beter te doen maar uiteindelijk weten we allemaal net zo goed dat we er over een jaar weer zo bij zitten en dan lijk je het nog slechter te hebben gedaan dan andere jaren. Zeker als single zijn dit niet de fijnste dagen. Je komt bij etentjes te zitten tussen allemaal verliefde koppeltjes die juist op deze dagen nog meer van elkaar lijken te houden en de liefde weer overnieuw laten branden. Je ziet de familie die zich ook afvragen waarom jij er weer alleen zit. Ze hoeven het niet eens te vragen of misschien ook wel maar ze denken het wel. Je zou het zelf ook denken. Je zou zelf ook proberen juist die mensen net wat meer aandacht te schenken onder het mom dat zullen ze nu wel wat meer nodig hebben. Ik mag helemaal niet klagen want ik ben hartstikke blij met mijn single bestaan maar ergens steekt het toch wel een beetje. We zijn even weer een week heel close bij elkaar in verband met kerst en oud en nieuw maar na deze gezelligheid hoeven we elkaar ook even niet meer te zien want wat hebben we nog te bespreken? de voornemens zijn weer uitgesproken, we hebben weer teruggeblikt op het afgelopen jaar en we hebben weer helemaal het familiegevoel in ons op kunnen nemen. Kerst het hoort er bij.

10-12-2011

Tien december is voor mij de afgelopen jaren een mooie dag geweest. Het is een dag waarop de liefde altijd een grote rol heeft gespeeld. Zo heb ik op deze dag verkering gekregen met een jongen die tot de dag van vandaag nog een belangrijke rol in mijn leven speelt, ben ik op deze dag voor het eerst echt voorgesteld als de vriendin van, wat onze band ineens veel intenser maakte en het gaf voor mij aan dat hij het echt meende. Op deze dag heb ik een eerste date gehad met een jongen die me een andere kijk op relaties heeft gegeven wat me heel erg aan het denken heeft gezet. En nu zou je verwachten dat ik nu weer met een zoetsappig romantisch verhaal zou komen omdat het vandaag weer tien december is maar niets is minder waar. Vandaag ben ik eindelijk tot de conclusie dat het goed is zo. Ik heb me in geen tijden zo goed gevoeld, ik heb belangrijke mensen om me heen die elk op hun eigen manier een glimlach op mijn gezicht weten te toveren. Wat is er uiteindelijk mooier dan tevreden zijn met je zelf. Tien december is voor mij dan ook een dag waarop ik even mag zien en voelen dat ik het waard ben en dat dingen ook goed kunnen gaan, en vooral dat je gelukkig mág zijn.

medaillon

Het is vreemd hoeveel waarde je aan een voorwerp kunt hechten. Iedereen kent het wel wanneer je een afspraak hebt, je komt daar aan en je blijkt je mobiel te zijn vergeten. Vervelend. Je blijft toch telkens controleren heb ik em echt niet toevallig bij me? en uiteindelijk besluit je op tijd naar huis te gaan om toch te kijken of niemand je heeft proberen te bereiken. Ik hecht heel veel waarde aan mijn medaillon. Ik heb het aangeschaft tijdens de ziekte periode van mijn oma en er zitten 2 foto's in, 1 van haar en 1 van mijn vroegere oppas. Ik draag het eigenlijk ALTIJD bij me en het geeft me het gevoel dat ze bij mij zijn en dat vind ik wel prettig. Doordat ik em eigenlijk altijd om heb en het van een crappy kwaliteit is gaat ie nog weleens kapot, een kraal die eraf valt, een pauwen veer waar niets meer van over blijft, het slotje dat niet meer dicht gaat. Je zou zeggen laat t toch liggen en maak het eerst fatsoenlijk voor je het weer gaat dragen. Zo werkt dat bij mij niet. Het idee dat ik dan een dag zonder die ketting en daarmee zonder Leny en oma loop vind ik niet prettig. Het was dan ook een kwestie van tijd dat ik natuurlijk dat medaillon zou verliezen tijdens het stappen. Ik heb zo'n 30 rondjes door de menigte gelopen in de hoop het tegen te komen, ik heb de kroeg dood gebeld in de hoop dat ze het tegen waren gekomen, ik heb mailtjes gestuurd en uiteindelijk ben ik er maar langs gegaan om het persoonlijk te vragen. Je raad het al.. onvindbaar. Toch vind ik dat ergens een beetje vreemd.. als je zo'n medaillon vind met twee foto's erin dan heb je toch door dat het dierbaar zou kunnen zijn voor iemand en dan geef je dat toch af bij de bar? of wanneer je aan het vegen bent en je ziet ineens zo'n blikke medaillon dan gooi je dat toch niet weg? maar goed feit blijft dat hij op het moment onvindbaar is. Nu pas merk ik ook hoeveel waarde ik werkelijk aan dat ding ben gaan hechten. Het was een crappy ding waar altijd wat mis mee was maar het was mijn crappy medaillon en het gaf mij een goed gevoel, ondanks dat dat natuurlijk nergens op slaat, dat weet ik ook wel. De joke is zelfs dat ik nu weer over ze ga dromen, dat ik ineens weer beelden terug krijg van hun sterfte bed. Het verschil is alleen deze keer dat ik hun lijden veel meer mee krijg en dat doet pijn. Waarschijnlijk komt het puur omdat ik dat ding kwijt ben geraakt en het me bezig houd maar tegelijkertijd geeft het ergens ook een gevoel alsof ik ze in de steek heb gelaten en ze me dat nu duidelijk proberen te maken. Anyway wat ik maar wil zeggen is hoeveel waarde je aan voorwerpen hecht terwijl het eigenlijk alleen maar voorwerpen zijn. Alles vergaat zo ook voorwerpen en je geeft er zelf een waarde aan. Maar let erop dat je niet te veel waarde hecht aan voorwerpen want dan ga je het alleen maar meer missen. Geldt overigens ook voor mensen..

faal

Je zou het als een faal kunnen zien, afgewezen worden. Ik heb echter net besloten dat het helemaal geen faal is wanneer je afgewezen bent.Het feit dat je toch de moeite nam er te komen, jezelf open te stellen voor iets nieuws is al zo'n prestatie. Je stapt uit je comfort zone, laat iets uit het verleden lost en je gaat er gewoon voor. Je geeft iets nieuws een kans. Ben je geen koning wanneer je jezelf zo kwetsbaar op durft te stellen? laat dat niet zien dat je er mag zijn?, dat je sterk bent? dat jij bent wie je bent?. Ik had altijd medelijden met mensen die afgewezen worden en het is natuurlijk ook een pijnlijke ervaring. Ergens is het ook iets heel knaps, je zou respect moeten hebben voor mensen die deze gok wagen. Dus bij deze.

if you believe

What’s the point of reaching out when there’s no one to take your hand
Why should you scream for help when no one hears you
why should you pray every day when god seems too busy to listen
I was raised to believe in miracles
and I will always do
but what’s the point of believing in miracles when they only come around a few times in your life?
pull your window open and scream to the one you love
he or she might not hear your voice
probably won’t even feel you’re think of him/ her
but it’s your way of letting out all of your frustrations and maybe if you scream loud enough someone will hear you and lend me their hand
there’s always a light at the end of the tunnel
even when you don’t see it
try to reach it
if you believe

de 5 fase van het verwerken

Wanneer er iets gebeurt wat veel impact heeft op jou als persoon bijvoorbeeld een geliefde die je kwijt raakt, een droom die in duigen valt of ook maar iets wat jou plannen dwars zit dan doet dit pijn. Tijdens dit proces heb je vaak verschillende fases,
in eerste instantie heb je natuurlijk het moment waarop je het te horen krijgt. Op dit moment heb je vaak geen idee hoe je hier nu goed op moet reageren of wat dit nu precies met je doet. Je laat het over je heen komen om het te kunnen voelen.
Wanneer je het voelt kom je in fase 2 en 3 ik noem ze met opzet bij elkaar doordat deze fases nogal door elkaar heen kunnen lopen en het ligt aan de situatie in welke volgorde het voorbij komt. Zo kun je overladen worden door verdriet, een stekende pijn voor wat je bent kwijtgeraakt of/en wat alles veranderd. Je weet vaak niet hoe je met de pijn om moet gaan maar het blijft dag in dag uit met je hoofd spelen en het overdonderd je een beetje. Zoals ik al zei de ene keer duurt deze fase heel erg lang maar de andere keer ben je het ook binnen een paar uur kwijt.
De andere fase is de woede. Je bent boos want je dingen gaan niet zoals jij het wilt, en niemand lijkt het te begrijpen. Misschien begrijpen ze het wel maar ze voelen niet wat jij voelt en daardoor heb jij het gevoel dat ze je niet begrijpen. Terwijl er vaak wel iemand is die je begrijpt of die je gevoel denkt te begrijpen die er maar al te graag voor je wil zijn. Vaak juist tijdens deze fase heb je iemand nodig om je op af te reageren. Je moet je gevoel kwijt en je kunt het op verschillende manieren kwijt proberen te raken maar op de een of andere manier moet je het altijd op iemand af reageren. Je doet dit niet eens altijd bewust soms moet het gewoon. Je gaat mopperen of je word boos op iemand die er helemaal niets aan kan doen. Het is onrechtvaardig maar je kunt er vrij weinig aan doen.
Vervolgens kom je in fase vier de fase waarin je het een plekje probeert te geven. Je besluit dat je verder moet wat er ook gebeurt. Niets zou je meer tegen moeten houden. Je pakt je leven weer op in de hoop dat het op deze manier voorbij gaat en vaak gaat dit ook heel goed. Er komt vanzelf het moment dat je het gevoel hebt dat je goed bezig bent, dat je vooruit gaat. Er zijn zelfs momenten waarop je weer helemaal de oude bent en volop geniet van het leven.
Soms komt hierna ook nog fase vijf, fase vijf is een pijnlijkere fase. Het is de fase waarop je je terugval krijgt. Wanneer je terug denkt aan wat er is gebeurt en waarbij overnieuw alle fase weer voorbij komen. In deze fase is het heel moeilijk rust met jezelf te vinden. Juist in deze fase geef je de schuld vaak aan jezelf alles wat jij hebt fout gedaan. Wat nu als ik dat of dat had gedaan? Het slokt je af en toe volledig op en het maakt je gek. Wat belangrijk is in deze fase en eigenlijk in elke fase is dat je het deelt met de mensen die je vertrouwt. Het vervelende aan deze fase is alleen dat je overal aan gaat twijfelen dus ook aan de mensen die je zou moeten vertrouwen. Wie zouden je werkelijk steunen? en zouden ze je niet laten vallen? en kunnen ze je wel steunen?

time bomb

We’re just like a time bomb
waiting to explode right in our faces
we can explode in all kind of ways
we’ve tried them all before
we can be full of passion
longing for each other
wanting each other
needing each other
not wanting to spent a day without the other
we can be so passionate it hurts
but we can also fight like no one else can
we can hurt each other
we leave big scars on each other
it’s not that we want it to
we just want to make the other feel the pain we feel
we say things we don’t mean
or things we feel but shouldn’t let outside
we’re honest to each other
and that can feel perfect
but it can also hurt
cause we both know we’re not perfect
but the other knows it even better
like a time bomb we can be quit
sometimes we don’t talk for months
and well we know what we miss in our lives
but we also know that we can’t be
we can’t be without the explosions
so we play a game and wait till the bomb explodes
till the day we can’t survive it
and we both know that day is coming
cause we can’t stay forgiving and forgetting
it’s harder than we can handle
that time bomb of us.

silence

Everything I’m trying to say sounds so bad
the words just don’t come out the way I want them to..
maybe I should stay in silence
and leave all the words unspoken
to stop myself from making it even worse
if possible

hoe gaat het?

het is grappig hoe vaak mensen je vragen hoe het met je gaat. Het lijkt de standaard openingszin te zijn geworden maar hierdoor is er eigenlijk niemand die meer oprecht vraagt hoe het met je gaat. Misschien omdat het ze niet echt interesseert, of omdat ze het antwoord niet willen horen wetend dat er zo'n hoop shit naar boven komt waar je totaal niet op zit te wachten. Maar waarom vragen we het elkaar dan? waarom vragen we het elkaar nog als we het antwoord niet willen horen? En wat nu als je het antwoord oprecht wil horen? er is vrijwel niemand die werkelijk verteld hoe het gaat. Je geeft altijd het standaard antwoord ja goed en met jou? hopend dat je goed hoort want dan is het voor jou gevoel weer goed. Want stel dat het niet goed gaat dan weet je dat er voor jou een rol ligt te wachten. Hoe kan ik ervoor zorgen dat het wel weer goed gaat met de ander? wat moet ik in godsnaam doen? en is het wel goed genoeg? schiet ik niet tekort? vragen waar je in het dagelijks leven eigenlijk niet aan wil denken. Want je bent toch een betrokken mens? je vraagt toch hoe het gaat? waarom zegt de ander dan niet werkelijk wat die voelt? inderdaad omdat je het zelf ook niet zou doen. Dus hoe gaat het?

Bang

Het is grappig hoe iedereen wel ergens bang voor is. Is het niet voor spinnen dan is het wel voor slangen, haaien, dieptes, hoogtes, de toekomst, het verleden en ga zo maar door. Terwijl het eigenlijk gewoon een mind-fuck is aangezien je het jezelf aanpraat. Er is niets waar je bang voor hoeft te zijn dat praat je jezelf maar aan. Jij besluit dat iets eng is dus ben je er bang voor. Het is iets wat je ontzettend in de weg kan zitten en je kan tegen houden de dingen te doen die je zou willen doen, maar tegelijkertijd is het ook iets heel moois want je stelt je hiermee kwetsbaar op. Je laat zien dat je misschien niet de hele wereld aan kunt maar wel je best blijft doen. Zolang het maar bij een paar kleine dingen blijft en je er tenminste mee om kunt gaan. Want niets lijkt me vervelender dan bang zijn voor alles, bang zijn bij alles wat je doet. Tuurlijk af en toe ben je bang voor wat de toekomst je gaat brengen omdat het onduidelijk is. Maar dat betekent nog niet dat je de kans niet grijpt toch?
Zelf ben ik als de dood voor slangen, er hoeft maar een slang in een film voor te komen en het zal het eerste zijn wat ik zie en ik kan direct de film niet meer serieus kijken omdat ik die stomme slang blijf volgen bij elke beweging. Terwijl ik ook wel weet dat dat ding nep is of in ieder geval achter een scherm zit en never nooit bij mij kan komen.
Maar zo heeft iedereen wel iets. En het is niet erg om bang te zijn voor dingen zolang je jou angst niet je leven over laat nemen. Want uiteindelijk is het toch maar iets wat in je hoofd zit. Wat je jezelf hebt aangepraat.

(en ja deze foto zoeken was een hele stap en zal vannacht ook zeker terug komen in mijn nachtmerries xD)

you can't be happy

You can’t be happy
You’ve got so much pain inside your soul
it makes it harder to breath
you have to struggle through every day
and hope you make it till the end
sometimes you see a little sparkle
a little piece of light
something to believe in
to hold on to
but when you try to reach it
it’s already gone
somehow you can’t be happy
you can’t smile when people are smiling
you’re closed up inside
show no emotions no more
no tears, no anger and no smile
life is too hard for you
you can’t trust anyone
cause everyone is only there to hurt you
you live for yourself
and for no one else
feelings don’t matter
people don’t matter
only you matter
and all your pain
you can’t be happy

super human

You’re the kind of person who walks around without a care
looking like you’re a super human
girls admire you and boys are jealous
sometimes people act hateful to you
and you just walk pass them
acting like they don’t stand a chance

I know it hurts you
but you will never show
there’s a little boy behind that big wall
a boy who gives a shit about people
and opinions

You’re the one who makes the conversation
the one everyone wants to listen at
you’ve got something to say
and it’s important to that people will listen
cause it’s the next step to making a new maybe better world

But you feel pain
all the time
and sometimes your heart just wants to scream out
but you stay calm till you’re all alone
no one to impress
no one to care for you
that’s when you can be yourself

Have you ever met a person you just want to know
need to know
but somehow you know that it has no point starting a conversation
cause what do you have to say to that guy who knows everything
who seems better than you
higher than you
nothing

He wants you to care
he wants you to talk with him
to love him
but he will never share that feeling
cause that would damage his image
and that’s something that might never happen

That person you look up to isn’t god
he isn’t better than you
or smarter than you
he doesn’t know everything
it’s just a boy who wants to be a men 

not the girls we used to be

We used to be the girls everyone finds annoying
always laughing about the stupidest things
talking about everything where ever we were
like we haven’t seen each other for days
and have a lot to catch up with
while we just seen each other a few hours ago
and even when we weren’t together we would text all the time
so we knew what we were doing when we were not together
we could sit and talk for hours about life, about love
we looked a lot like each other not in our style or our clothing
but just the way we handle things
the same stupid actions, the way we talked, the people we met
it was not exactly the same but it seemed the same
we couldn’t really be without each other
we were fine just the way we were
and we liked how the people surrounding us had no clue what we were doing
but our ways changed, we met new people found new friends
and we were okay
sometimes I wish we could still sit and talk about life or about love
we both try the best we can but it just don’t feel the same anymore
we’re not the people we used to be

a litlle bit crazy maybe

People might think I’m crazy for loving you all over again
after all we’ve been through somehow my feelings stay strong
You broke me down piece by piece and let me down so many times
I found out that I can be happy without you
living my life the way it should be
meet new people, kind people
fall in and out love the way things go sometimes
but somehow you always left a little hole inside of me
not big, not overwhelming or important enough to talk about
but you did.
you treated me like a stranger and that was painful but right at the moment
cause if you didn’t I would yell at you and make it even worse than it already was.
We’ve spent two years apart and that was hard but as I already said just fine
you tried to forget me and I tried to forget you
all that was left were just painful memories not to talk about ever again.
But you came back and pulled me back up
you remembered me of the good times we’ve had in a past life
you showed me how good it was and why it was important to never forget.
and it just felt good.
after all we’ve been through it still feels good sometimes
and not to forget sometimes even worse than I could remember
oke, that’s a lie..
but although somewhere deep inside I still got feelings for you and really, really, really want to try it over again.
I know, more than ever  that we shouldn’t try to make this better.
Cause somehow we will always blow it up
and that’s just fine.

playing the blame game

I’m biting on my tongue
cause all these words keep slipping out of my mouth
I’m not trying to hurt you but I just can’t keep it in
you don’t mind your words
and you just don’t have a clue how much it hurts
I try to not make a problem of it
and I keep telling myself he’s not trying to hurt you
but don’t you see that every word makes a little cut into my heart?
and don’t you know that a lot of small cuts make a pretty messy wound
try to understand that I’m just loving you and try to take it in as good as I can
but sometimes it’s just too much
and my heart can’t take it
my tongue will try to protect me and speak out all those thoughts about you
oke, not all..
cause that would mean you never want to hear a thing from me
just keep your words inside and think before you talk
cause otherwise this has been enough

Black Butterflies

Black butterflies is een film over een blanke Afrikaanse dichter Ingrid Jonker. Ik had al vaker over deze bijzondere vrouw met haar prachtige, gevoelige gedichten gelezen maar deze film maakt het gevoel af. Een vrouw die zo veel pijn in haar leven heeft gevoeld en het nog mooier op papier weet te zetten. Ondanks haar korte leven en de pijn die ze met zich mee heeft gedragen heb ik ontzettend veel bewondering voor haar. Het was een vrouw die opkwam voor haar mening en daarmee ontzettend veel mensen, waaronder haar vader tegen zich opzette. Ze vocht voor wat ze geloofde tot ze de strijd niet meer aan kon. Het is pijnlijk om te lezen maar ook zo ontzettend mooi.

'I am with those
who abuse sex
because the individual doesn't count
with those who get drunk
against the abyss of the brain
against the illusion that life
had once been beautiful or good or sacred
against the garden parties of falseness
against the silence beating at the temples
with those who poor and old
race against death the atom bomb of the days
with those stupefied in institutions
shocked with electric currents
through the cataracts of the senses
with those whose hearts have been removed
like the light from the robot of safety
with those coloured african deprived
with those who kill
because every death confirms a new
the lie of life
and please forget
about justice it doesn't exist
about brother hood it's deceit
about love it has no right' - Ingrid Jonker

In plaats van je elke dag een beetje minder te missen lijk ik je alleen maar meer te missen.
Ik wou dat je hier was.

engelen bestaan

vandaag is niet de makkelijkste dag, vandaag is het namelijk een maand geleden dat iemand die mij heel dierbaar is overleden is.

Deze vrouw heeft mij laten zien dat engelen werkelijk bestaan.

Ik ben Katholiek opgevoed, dit houd in dat ik gedoopt ben en mijn communie en vormsel heb gedaan. Ik zat in het kerkkoor, heb veel missen mee gemaakt, de bijbel gelezen en bid regelmatig. In de achtergrond zit het dus wel goed ik weet wat het katholieke geloof je te bieden heeft en wat ik er zelf aan heb. Ik vind mezelf, voor zo ver dat mogelijk is ook vrij katholiek. Toch geloof ik niet in de bijbel. Ik geloof best dat de mensen die in de bijbel staan beschreven hebben bestaan en dat er in de verhalen uit de bijbel een kern van waarheid schuilt. Ik geloof alleen niet dat er één man was gestuurd door god om de mensen en de wereld te verbeteren. Wel vind ik de gedachten achter de bijbel mooi. Het beschrijft namelijk zo veel. Over hoe je met mensen om zou moeten gaan, wat goed voor ons is, dat je fouten mag maken zolang je er maar wat van leert en ga zo maar door.

Over het bestaan van engelen heb ik lang getwijfeld. Zeker over de mogelijkheid dat ze onder ons zijn. Toch ben ik er in gaan geloven dat ze er zijn. Niet met vleugels en een wit gewaad maar gewoon zoals wij. En ook engelen doen niet alles perfect, want ieder wezen maakt fouten.

De vrouw die ik een maand geleden heb verloren was er één van. Haar leven stond met name in het teken van de kerk en het gezin. Ze leefde werkelijk voor haar familie, ze deed zo hard haar best om het voor iedereen zo prettig mogelijk te maken. Ze bood een prettig huis aan waar het altijd warm was, waar er standaard een pan soep op het gasfornuis stond en een tulband in de oven. En iedereen was welkom om even binnen te komen voor een kop koffie. Ze had een groot hart en luisterde graag naar ieders verhalen, zelf vertelde ze graag over het verleden, de plantjes of het nieuws. Ik kan nu alles vertellen over wat haar zo mooi maakte maar dat gaat te ver en dat is te veel om op te noemen maar het was een prachtige vrouw met een groter hart dan je je kunt voorstellen. Het maakte haar niet uit hoe je eruit zag of je nu rood/roze/paars/blond of zwart haar had ze vond je hoe dan ook mooi om wie je was.

Iemand met zo'n groot hart en zo veel liefde om te geven dat kan alleen maar een engel zijn.

the way we work

You can make things so easy
when I’m confused and don’t know what to do anymore
it’s you who helps me see all my options
and make me choose the right one
When I’m messed up and all I can do is cry
you’re there to just listen to my hurt
when I just want to sit and watch a movie
you sit right beside me..
when I want to help you
you make me feel like I can, even if I just can’t
when I want someone to love
you’re there
But when I tell you what you mean to me
you take a step back
you pull up your wall
and act like we’re just strangers
when I try to break down that wall
you get scared and run away
maybe first start a fight and then run away
but you won’t let me in
not really
and maybe that’s just how it suppose to be with you and me
maybe that’s the way we work

*

tell me everything cause I want to hear

Tell me everything cause I want to hear
Your heart is screaming out so loud
in a language I can’t hear
so tell me everything cause I want to hear
I won’t be disappointed
or show my opinion
but tell me everything cause I want to hear
I can be your shoulder to cry on
or the hand that wipes away your tears
but tell me now everything cause  I want to hear
I can’t take away your pain
or carry you on my back
but I will try to make it easier
and stand beside you
so tell me everything cause I want to hear

tegenstellingen trekken aan

Als single bent krijg je vaak uit t niets ineens weer interesse in relaties of niet eens zo zeer een relatie maar meer het delen van gevoelens met iemand. Opzich is het meer dan prima om alleen te zijn, je eigen ding te kunnen doen en vooral geen rekening te hoeven houden met iemand anders. Maar het idee om samen te zijn met iemand blijft trekken dus hou je je ogen open. Je ontmoet nieuwe mensen op momenten dat je er juist niet mee bezig bent en raakt aan de praat. De ene keer kan dit zwaar tegenvallen en denk je help hoe kom ik hier weg, terwijl je de andere keer een klik voelt. Nu weet je natuurlijk nooit zeker of de klik puur vanuit jou komt of ook vanuit de andere kant maar meestal voel je dat toch wel aan. Als er werkelijk een klik is dan kun je nog eens afspreken en dan kom je in het ongemakkelijke maar toch erg leuke gebied. Het daten. Je spreekt af samen een drankje te doen, of te koken of ergens een strandje op te zoeken of noem het maar op. Van te voren probeer je veel te smsen of bellen om toch een beetje het contact te onderhouden en je voor te kunnen bereiden op het volgende afspraakje. Zo weet je ook meteen of je te maken hebt met een beller/smser, of het iemand is die veel digitaal contact houd of er totaal niets mee heeft en wat de ander in het dagelijks leven zo allemaal uitspookt. Natuurlijk heb je al wel wat info opgepikt uit de eerste ontmoeting maar vaak blijft daarvan ook maar de helft hangen. Voor de date werkelijk begint krijg je de kledingcrisis. Wat moet ik in godsnaam aantrekken en wat wil ik uitstralen? wat zou de ander mooi vinden en wat vooral niet.. na een aantal verschillende outfits te hebben gepast kom je uit eindelijk uit op één geschikte die in de loop van de avond totaal niet geschikt blijkt te zijn. ( je hebt bijvoorbeeld hetzelfde aan, of een topje dat zowel omhoogkruipt als omloog op de verkeerde plekken, of het is iemand die een hekel heeft aan je schoenen, of je loopt onhandig op je hakken etc.) Vaak is het stress, stress, stress en een hele hoop peuken en telefoontjes van te voren maar je gaat er toch heen en probeerd de beste indruk possible te maken. Probeer niet te snel te gaan lopen, niet te giegelen of te veel met je haar te spelen probeer zo normaal mogelijk te blijven maar wel zelfverzekerd! dan zul je zien dat de indruk die je van iemand had nooit overeenkomt met de eerste indruk die iemand maakt. Kan ongemakkelijk zijn maar ook heel goed je komt hier niet voor niets om iemand te leren kennen right? Dus je begint te praten over koetjes en kalfjes en over de eerste ontmoeting en als je geluk hebt dat je een prater hebt voel je je binnen no time op je gemak zodat je weer normaal kunt doen.
Het mooiste is wanneer je op een date gaat met iemand waarvan je in eerste instantie denkt oh god dit meen je niet.. iemand die precies dat is of doet waar je in eerste instantie niet zo van bent.. Bijvoorbeeld iemand die totaal rechts is terwijl jij links bent. Toch zijn dit de leukste dates. Want je kunt dan in discussie gaan met elkaar. Praten over onderwerpen waar je totaal verschillend over denkt. Af en toe kan dit er best heftig aan toe gaan dat je in je achterhoofd ook denkt, dit is neit de manier om een goede indruk achter te laten. Toch werkt het vaak goed zolang je ook bereid bent te luisteren naar de mening van een ander en ook kunt zeggen volgend onderwerp wanneer het duidelijk wordt dat geen van beide zijn/haar mening bijsteld. Vaak is het juist een goed teken wanneer je dit soort discussies kunt voeren want dat geeft aan dat je ook in een (mogelijke) relatie dit soort discussies kunt voeren en de ander in zijn/haar waarde kunt laten perfect toch? zo kun je op een date al een heleboel over iemand te weten komen. Het enige vervelende aan een date is dat er ook continu conclusies getrokken worden, dat zul je zelf ook wel kennen. Oh hij draagt een pak dan zal het wel een rechten/economie student zijn of oh zij heeft wel heel veel inkijk drie keer raden waar die op uit is. Dat kan vervelend zijn maar ook prima want het mooie aan een date is ook dat het eenmalig kan zijn.

I'm going to live

The down days are over
I’m going to live my life
and feel everything that’s in it
I’m going to party till the morning
take care of everyone I love
I’m going to enjoy the little things
and let pain in
I’m going to build a wall
and put on a new mask
I’m going to sing out loud
and dance when I feel like dancing
I’m going to cherish my friends
and stick with the once I’ve found
I won’t let anyone close enough to hurt
but I embrace people to form a shield
I’m going to love the sun
and feel the warmth on my skin
I’m going to live