medaillon

Het is vreemd hoeveel waarde je aan een voorwerp kunt hechten. Iedereen kent het wel wanneer je een afspraak hebt, je komt daar aan en je blijkt je mobiel te zijn vergeten. Vervelend. Je blijft toch telkens controleren heb ik em echt niet toevallig bij me? en uiteindelijk besluit je op tijd naar huis te gaan om toch te kijken of niemand je heeft proberen te bereiken. Ik hecht heel veel waarde aan mijn medaillon. Ik heb het aangeschaft tijdens de ziekte periode van mijn oma en er zitten 2 foto's in, 1 van haar en 1 van mijn vroegere oppas. Ik draag het eigenlijk ALTIJD bij me en het geeft me het gevoel dat ze bij mij zijn en dat vind ik wel prettig. Doordat ik em eigenlijk altijd om heb en het van een crappy kwaliteit is gaat ie nog weleens kapot, een kraal die eraf valt, een pauwen veer waar niets meer van over blijft, het slotje dat niet meer dicht gaat. Je zou zeggen laat t toch liggen en maak het eerst fatsoenlijk voor je het weer gaat dragen. Zo werkt dat bij mij niet. Het idee dat ik dan een dag zonder die ketting en daarmee zonder Leny en oma loop vind ik niet prettig. Het was dan ook een kwestie van tijd dat ik natuurlijk dat medaillon zou verliezen tijdens het stappen. Ik heb zo'n 30 rondjes door de menigte gelopen in de hoop het tegen te komen, ik heb de kroeg dood gebeld in de hoop dat ze het tegen waren gekomen, ik heb mailtjes gestuurd en uiteindelijk ben ik er maar langs gegaan om het persoonlijk te vragen. Je raad het al.. onvindbaar. Toch vind ik dat ergens een beetje vreemd.. als je zo'n medaillon vind met twee foto's erin dan heb je toch door dat het dierbaar zou kunnen zijn voor iemand en dan geef je dat toch af bij de bar? of wanneer je aan het vegen bent en je ziet ineens zo'n blikke medaillon dan gooi je dat toch niet weg? maar goed feit blijft dat hij op het moment onvindbaar is. Nu pas merk ik ook hoeveel waarde ik werkelijk aan dat ding ben gaan hechten. Het was een crappy ding waar altijd wat mis mee was maar het was mijn crappy medaillon en het gaf mij een goed gevoel, ondanks dat dat natuurlijk nergens op slaat, dat weet ik ook wel. De joke is zelfs dat ik nu weer over ze ga dromen, dat ik ineens weer beelden terug krijg van hun sterfte bed. Het verschil is alleen deze keer dat ik hun lijden veel meer mee krijg en dat doet pijn. Waarschijnlijk komt het puur omdat ik dat ding kwijt ben geraakt en het me bezig houd maar tegelijkertijd geeft het ergens ook een gevoel alsof ik ze in de steek heb gelaten en ze me dat nu duidelijk proberen te maken. Anyway wat ik maar wil zeggen is hoeveel waarde je aan voorwerpen hecht terwijl het eigenlijk alleen maar voorwerpen zijn. Alles vergaat zo ook voorwerpen en je geeft er zelf een waarde aan. Maar let erop dat je niet te veel waarde hecht aan voorwerpen want dan ga je het alleen maar meer missen. Geldt overigens ook voor mensen..