Hoofd vs. Hart

Als ik naar mijn hoofd geluisterd had in plaats van mijn gevoel, had ik heel veel dingen niet gedaan. Waarschijnlijk was ik nooit begonnen aan CMV aangezien ik ook wel wist, toen ik aan deze opleiding begon dat er weinig werkgelegenheid zou zijn. Ik had nooit one night stands gehad, nooit zatte avonden en waarschijnlijk was ik dan nog steeds maagd aangezien er overal wel haken en ogen te vinden zijn. Ik was nooit gestopt met judo, was überhaupt nooit begonnen met schrijven of tekenen en had waarschijnlijk alcohol en sigaretten vermeden. Ik was nooit gaan afstuderen met vrienden en had al helemaal niet gekozen voor de minor muziek management. Geloof me dit is pas een handje vol van keuzes gebaseerd op gevoel in plaats van verstand.

Ik ben een gevoels mens en volg vaak mijn hart. Als iets goed voeld dan moet je daarvoor gaan. Natuurlijk levert dat niet altijd de gewenste resultaten op. Ik had vijf jaar geleden niet geheel verwacht dat ik werkeloos en singel bij mijn moeder op een boerderij zou wonen na een opleiding af te hebben gerond. Misschien is het niet helemaal a dream come true maar ik heb geleefd, ik heb ervaringen opgedaan en ik ben mezelf beter leren kennen.
Ondanks dit alles besef ik heel goed dat ik nog steeds vrij bekrompen ben. Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij dat mensen hun gevoel niet kunnen accepteren en toch weer kiezen voor wat hun hoofd op dat moment zegt dat het verstandigst is. Als iets toch goed voelt, dan koester je dat toch met heel je hart en ga je daar toch voor? Waarom ongelukkig je hoofd volgen wanneer je ook kunt genieten wanneer je je hart volgt? Er zijn geen juiste keuzes. Alleen een juist gevoel.

Sardientjes

We stonden als sardientjes tegen elkaar aangedrukt. De geur van wiet en zweet hing om ons heen en het was heet. Niet heet als in laat ik m'n vest eens uittrekken, maar heet als in waarom dragen we überhaupt nog kleren want ik kan zo wegdrijven. We konden onze ledenmaten amper kwijt dus je had je warme armen om me heen geslagen, je geslacht zachtjes drukkend tegen mijn kont.
How can I forget you disregard how I feel?
Vanaf de eerste toon drong de muziek door iedere ader in mijn lichaam. Dit moet optimaal genieten zijn. Ondanks dat we als sardientjes stonden, voelde het even alsof we alleen waren. Je was nooit heel affectief laat staan in het openbaar. Ik vroeg me af waar ik dit aan verdient had terwijl mijn gedachten meedreven op de muziek. I just wanna be a woman. Ik heupwiegde mee, voor zover mogelijk was in deze situatie en voelde me weer even het meest gelukkige meisje op aarde. Beter dan dit kan het toch niet meer worden?
Terwijl de eerste schoten van machinegun startte in combinatie met een epileptische lichtshow voelde ik je armen wegzakken. Misschien komt hij nu ook tot de conclusie dat deze houding misschien wat aan de warme kant is.

Why settle for less than you deserve?

Enlighten me, why did you choose second best when you could have it all. Did you really think that low of yourself? Did you really think you didn't deserve better?
Do you still think that low of yourself after all we've been through?
I guess you just take the easy road.
You just decided to do what everyone expected from you.
You come to a certain age where you have to settle down.
Where you have to think about a stable future.
Maybe that's exactly what she can offer you, but nothing more.
Are you really able to leave your freedom and have a nine till five job where you can go home  and sit down on the couch and watch television together?
I'm sure you're able to have so much more than that.
You deserve it.
So why settle for less when you can have the world?

Gele gerbera's

‘Nou ja, vandaar dat hij zo dus even langs komt’. Terwijl ik die laatste zin uitspreek hoor ik z’n voetstappen door het grind. Met zijn zelfverzekerde mannelijke loopje zie ik hem onze kant op komen. Z’n schouders recht boven z’n fijne lichaam en z’n hoofd een tikkeltje schuin zodat er een pluk haar voor z’n oog hangt. Help, wat nu? Ik stel me verdekt op achter m’n moeder om de begroeting nog even uit te stellen. Hij schud Koen de hand en ze omhelzen elkaar vriendelijk. Mijn moeder springt meteen enthousiast op als ze hem ziet en begroet hem hartelijk. Duidelijk blij om hem weer te zien. Ondanks dat mijn lichaamstaal het totaal niet uitstraalt, aangezien ik me geen houding weet te geven, ben ook ik blij hem weer te zien. Ongemakkelijk sta ik op terwijl hij met mijn moeder babbelt en vraag ik of iemand wat te drinken lust. Alcohol schreeuwt er door mijn hoofd. Ik loop opgelucht naar binnen om de drankjes te halen. Weer een paar minuten uitstel op onze ongemakkelijke begroeting. ‘Koen en ik gaan zo anders wel binnen zitten dan kunnen jullie rustig praten bij de vuurkorf, of zit je liever binnen?’ Vertwijfeld kijkt hij me aan, maar in zijn ogen zie ik het kleine jongetje weer dat vanbinnen smult bij de gedachten dat hij met vuur mag spelen. ‘Zullen wij hier blijven?’ zeg ik met een knipoog. Koen en mam staan op en lopen naar binnen. Shit nu zijn we echt alleen. Hij staat op en gaat op de stoel naast mij zitten. Van achter de stoel haalt hij een tas tevoorschijn. Het was me nog niet opgevallen dat hij deze bij zich had. Uit de tas haalt hij een bos gele gerbera’s. ‘Volgens mij heb ik heel wat goed te maken, dus dit was wel het minste wat ik kon doen.’ Blozend kijk ik hem aan en pak onhandig de bloemen aan om ze naast me neer te leggen. ‘Bedankt dat had je echt niet hoeven doen.’ Weer gerbera’s. Ik zou hem wel kunnen zoenen maar mijn woede neemt nog steeds de overhand en ik weet er geen houding aan te geven. Soms hou ik zo ontzettend veel van deze jongen, maar tegelijkertijd haat ik hem ook intens. ‘Sorry het spijt me echt ontzettend. Ik had je nooit een no go moeten geven maar ik had het gevoel dat je niet volledig voor mij durfde te gaan. Wat achteraf gezien een spectaculaire fout is geweest want je laat me zo vaak zien hoeveel je van me houd.’ De pijn staat in z’n half dichtgeknepen ogen. Ik zie dat hij het meent maar ik kan de woorden niet vinden om zijn pijn te verlichten. ‘Ik had het eerder moeten inzien maar af en toe is mijn drang naar zekerheid zo enorm dat ik niet zie wat ik heb.’ Hij blijft maar door ratelen in de hoop mijn woede weg te nemen met zijn woorden. Na een korte stilte vind ik de moed om mijn gedachten uit te spreken. ‘Ik vind je ontzettend leuk en ik dacht donderdag echt dat we de puntjes op de i zouden zetten om onze relatie een eerlijke kans te geven. Ik had het verloop van die avond nooit verwacht en het deed ontzettend veel pijn, nu ben je hier om je te verontschuldigen maar wat verwacht je nou van mij?’ Ik voel de woede verder opborrelen maar probeer te letten op mijn woorden om hem niet nog meer te kwetsen. ‘Denk je dat we nu wel een relatie aan kunnen gaan nu jij het licht hebt gezien? Of verwacht je dat we gewoon weer verder gaan met daten alsof er niets is veranderd?’ Ik zie mijn gevoel weerspiegelt op zijn gezicht. Ik wil hem helemaal niet kwijt maar ik kan hem ook niet toestaan om me dit gevoel nogmaals te geven. Ik leg mijn hand op zijn knie en knijp er zachtjes in om hem gerust te stellen. Wat moeten we nu met elkaar?