leer van je fouten

Hoe fijn zou het zijn als je af en toe eens zou leren van je eigen fouten of van de fouten van een ander. Hoe vaak hoor je wel niet verhalen van vrienden aan waar je zelf ook over zegt dat had je echt niet moeten doen of waarom heb je het niet zo of zo aangepakt? om vervolgens natuurlijk precies hetzelfde doen waar je een ander een preek over hebt gegeven. Af en toe heb je van die heldere momenten waarin je denkt dít moet ik in ieder geval niet meer doen bijvoorbeeld wanneer je iemand voor 100% vertrouwde terwijl je eigenlijk best wel wist moet ik eigenlijk helemaal niet doen maar er is toch dat iets waardoor je die gene blijft vertrouwen terwijl je omgeving met grote borden staat met DOE NIET! DOE NIET! toch ben je eigenwijs en doe je het toch en ben je nog verbaasd ook wanneer uiteindelijk blijkt dat iemand inderdaad niet te vertrouwen was. Het is typisch hoe dat stemmetje in je hoofd zegt ho stop dit moet je niet doen maar je het vervolgens toch doet. Op het moment voelt het heel goed en weet je zeker dat je dingen zo moet doen maar de dag, week, maand of het jaar daarna denk je toch hoe stom ben ik om dat zo te doen.. ik had mezelf net wat hoger ingeschat. Het maakt verder niet uit want je bent ook maar een mens en als mens maak je gewoon fouten maar het zou af en toe toch best wel fijn zijn als je er ook wat van zou leren. Nu zou het slot moeten komen waarin ik verklaar dat ik fouten heb gemaakt maar zeker weet dat ik het nooit meer zo aan zou pakken, als ik dat zou zeggen zou ik liegen want ik weet donders goed over een paar dagen, een week, een maand of over een jaar maak ik weer precies dezelfde fout leer er gewoon maar mee te leven.

my own way

You used to be the one who would always stick beside me, the one who might know me better than I knew myself, could you read my mind? you always knew when you went too far or when I really needed your arms around me. You would drive to the other side of the country for me just so I wouldn’t have to feel so alone. You would stand by my door when I came home after two weeks missing you. You would be the one who could comfort me even when I thought the pain was getting too much to handle. You were always there when I needed a friend, when I needed a lover but I was not the only one with issues
you had them too  and I tried to be there for you the best I could but I couldn’t read your mind the way you did with mine. I could see how you felt when you lost the light at the end of the tunnel and no one was there to help you find it back. But when I stood beside you and tried to reach for your hand there was too much space between us, I tried to catch you when you felt, hard on the ground but I was always a step too late, I was suffering myself for you, did everything I could but in the end you couldn’t take it anymore
there was always that moment when it became too much for the both of us.
I couldn’t let you go never, and you knew that.
That’s why you had to break my heart over and over again
and I would fail without you, I would lose my way and do things I shouldn’t have done.
someday I might understand your amazing passion to break my heart over and over again. But that day hasn’t come jet. I will always stick up for you even if I know you’re so wrong
you do things that are just unhealthy and sometimes I even doubt you. Not that I want to or like to but it seems like it’s impossible to stick up for you when you act like that. When you hurt people you care about or I care about not only me.
I can handle a lot but living without you, hating you is just a little too much to ask sometimes. I know I shouldn't ever forgive you for what you’ve done and just forget you ever existed. It shouldn’t be so hard now you’ve abandoned me out of everything but my heart can’t abandon you, can’t forget you and maybe I will forgive you, I shouldn’t but I will. I’ll make this same mistake over and over again and maybe if we’re 80 and we are together again we can laugh about all the times we screwed each other over, laugh about all our discussion we had about nothing special. But for now it’s too soon to say. I have to find my own way.

*

Never fall for someone when you believe every word he says.

het perfecte vriendje

mooi, als blonde vrouw met grote borsten weet je dat je af en toe aangesproken wordt door mannen op straat of in de kroeg. Toegegeven het geeft je ego af en toe een enorme boost waardoor je de rest van de dag met een big smile rondloopt. Af en toe heb je echter van die dagen waarop je er wat minder op zit te wachten. Wanneer je jezelf bijvoorbeeld door de stad trekt omdat je echt boodschappen moet doen. Op dat soort momenten heb je niet zo veel zin in mensen om mee te praten, laat staan één of andere mafketel die met je mee loopt naar de supermarkt en je vervolgens direct om je nummer vraagt. Dit soort jongens zijn altijd perfect om in de zeik te nemen. Zo had ik net een jongen die een heel leuk gesprek probeerde te voeren en ineens vroeg of ik een vriend had, tip vraag dit nooit want dan vraag je er gewoon om om in de zeik genomen te worden. Dit is namelijk de openingszin om over jou perfecte (niet bestaande) vriendje te praten. Je weet wel die jongen die nu thuis in de keuken staat om wat lekkers voor je te maken en voor wie je de laatste boodschappen haalt, die jongen die vanochtend met een gigantische bos bloemen op je stoep stond en je alleen maar even een kus kwam brengen. Het is nog leuker wanneer je iemand gebruikt die je al kent en daar een heel ander persoon van maakt. Bijvoorbeeld die eene lieve jongen die zo lang en dun is maar die in jou verhaal ineens flink gespierd is én lief. Gegarandeerd dat die man die zo graag je nummer wilde binnen vijf minuten met één of andere smoes wegloopt én jou achterlaat met ineens een veel beter humeur.