Put me out like a cigarette.

Eigen verantwoordelijkheid.

De enige persoon die je werkelijk kan slopen ben je zelf. Het is zo makkelijk om anderen de schuld te geven van je eigen fouten. Uiteindelijk ben je zelf degene die de keuzes maakt en die met de gevolgen moet leven.
Je kiest er zelf voor dingen op te geven om iemand gelukkig te maken. Als vervolgens blijkt dat die persoon je niet gelukkig maakt kun je wel vervelend zijn tegen de ander en vertellen wat je voor de ander hebt opgegeven maar het is een keuze die je zelf hebt gemaakt. Een keuze die op dat moment goed voelde. Ook al voelt het achteraf misschien helemaal niet zo goed. Het is verleidelijk om in het verleden te leven. Achteraf gezien weet je altijd beter hoe je had kunnen handelen. Ware het niet dat je toen nog niet zag wat je nu wel kunt zien. Het is slopend als je beseft wat je bent verloren in het proces, mensen om je heen maar ook vooral jezelf. Het enige wat je kunt doen is accepteren en vergeven. Dingen waar de meeste mensen niet zo goed in zijn. Ik in ieder geval niet. Je kunt jezelf alleen maar opvreten met de what if's. Het denken is wat je sloopt. Af en toe was het makkelijk geweest als je gedachte uit kon zetten. Met wat glazen achter de kiezen lukt dat vaak al wat beter, je kunt handelen zonder aan de consequenties te denken. Ik begrijp ook wel dat dat niet de manier is, maar op dat moment voel je je wel goed. Het is pas later dat je gaat nadenken en beseft wat er is gebeurd en wat het met andere doet. Ook dit is een makkelijk slachtoffer voor je smoesjes. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je iets wel of niet voor een ander doet maar uiteindelijk doe je het wel voor jezelf. Je doet het omdat die persoon voor jou op dat moment van belang is en omdat je diegene zelf wilt behagen. Als die keuze uiteindelijk toch niet zo goed blijkt te vallen is het nog steeds jouw keuze. Ik wil alleen maar zeggen dat we in alles wat we doen verantwoordelijk zijn voor ons eigen welzijn. Misschien kiezen we er niet bewust voor om zelfdestructief te zijn maar uiteindelijk doen we het onszelf wel aan. Het vervelende is alleen dat je het vaak zelf niet ziet, maar je omgeving wel. Op het moment dat je het zelf inziet ben je vaak al te laat en kun je je reacties niet meer terugdraaien. Hoe makkelijk zou het zijn als we onze gedachten allemaal uit konden schakelen en gewoon konden leven op gevoel. Zouden we dan werkelijk in een zweefteefcommune leven of zouden we één enorme jaloerse bende creëren die nog gevaarlijker is dan de huidige situatie. Ik denk vaak was het maar anders, maar dat is het niet. Je leeft in de wereld die je zelf creëert.

Datums

Over het algemeen ben ik slecht met datums, je hoeft mij niet te vragen wanneer vrienden jarig zijn want drie kwart van de tijd heb ik geen idee.. ik zet het netjes in m'n agenda zodat ik (over t algemeen) niet te laat ben met verjaardagskaartjes. Zoals er een hoop data zijn die ik niet kan onthouden zijn er ook een hoop die wel blijven hangen.. 21 maart, 12 december, 13 juli, 19 juli. Data die mijn leven zo op z'n kop zette (voor mijn gevoel) dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Achteraf gezien misschien niet eens zo levens veranderend maar op dat moment voelde die datum heilig. Het handige aan datums is dat je er leeftijden aan kunt koppelen en op die manier kun je terughalen hoeveel tijd eroverheen is gegaan en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Vorig jaar werd ik op deze dag totaal overvallen toen ik troost zocht bij een vriend en verliefd werd na een (niet zo beste) eerste zoen. Ik zag het op dat moment als een foutje en had nooit gedacht dat er nog een enorm verhaal op voort zou komen. Ik ben verliefd geworden, volledig hoteldebotel tot mijn eigen grote verbazing. Een vriendin van mij noemde me zelfs manisch, ik kon niet meer stoppen met stuiteren en lachen en zingen en moest echt drie wandelingen (minimaal) per dag doen om van mijn energie af te komen. In de tussentijd zat die vriend in het buitenland en had ik geen idee hoe hij terug zou komen. Was het überhaupt wederzijds of toch wel een foutje? het maakte niet uit, ik was verliefd en gelukkig. Sindsdien is er een hoop gebeurd. Hij is mijn vriend geworden, heeft mijn familie ontmoet, is mee geweest naar alle feestjes en terugkijkend hebben we eigenlijk een hele leuke tijd gehad. Eerlijk is eerlijk het is allemaal vrij dramatisch gelopen maar dat lag voor een groot gedeelte aan mij. Achteraf gezien had ik dingen anders willen doen, maar achteraf praten is altijd erg makkelijk. We hebben elkaar ontzettend gelukkig gemaakt maar ook verschrikkelijk ongelukkig. Het is vreemd om te beseffen dat je nu weer op het punt staat waar je een jaar geleden ook stond maar nu weer met nieuwe verhalen in je hoofd, nieuwe angsten, nieuwe wensen, nieuwe dromen. Had mij een jaar geleden verteld dat ik mijn cyste weg zou laten halen een paar dagen voor de zomerfeesten, dat ik beide stages niet gehaald zou hebben, dat ik mezelf weer heb verloren in iemand en mezelf probeer terug te vinden. Ik had je uitgelachen, waarschijnlijk wel als een boer als kiespijn maar ik had het niet volledig kunnen/willen geloven. Ik dacht mezelf geaccepteerd te hebben een jaar geleden, te weten wie ik was en wat ik wilde en dat gevonden te hebben. Achteraf kan ik er ook wel om lachen, het idee dat ik serieus dacht te weten wie ik was en de partner te hebben gevonden waar ik oud mee zou worden. Ik ben jong en ik ontwikkel mezelf continu. Ondertussen weet ik wel beter dan toen en weet ik dat ik mezelf elke dag wat beter leer kennen maar mogelijk nooit volledig. Ik weet dat liefde een toevoeging is op je leven en geen vereiste. Daarbij weet ik ook dat je niets met zekerheid kunt stellen, misschien was dat inderdaad degene waarmee ik ooit oud wordt maar misschien ook helemaal niet, misschien wordt ik wel alleen oud, met allemaal katten om me heen. Ik weet het niet en het is prima. Net zoals alle up's en down's van het afgelopen jaar, het is goed zo. 

20-07-2012 'Wish you were here'

Los laten, het medaillon

Sinds twee jaar draag ik een medaillon. Toen mijn oma ziek raakte heb ik die ketting aangeschaft en er twee foto's ingedaan. Één van haar en één van mijn oude oppas die een jaar eerder was overleden. Twee vrouwen die een grote rol hebben gespeeld in mijn leven en die ik vol trots bij me draag. Het is een fijn gevoel om iets tastbaars te hebben wat me eraan helpt herinneren dat ze er altijd zijn. Het medaillon is dan ook dierbaar geworden, wat eigenlijk belachelijk is voor iets materieels.Ik heb dat medaillon elke dag om gehad en oma heeft het voor haar sterven ook een aantal keer gezien. Toentertijd was het overigens een soortgelijke met een pauwenveer en ze vond het prachtig en een fijn idee dat ik haar bij me droeg. Dit maakte het voor mij nog dierbaarder en het gaf me kracht tijdens haar ziektebed.

Helaas verloor ik dat medaillon op zeer pijnlijke wijze tijdens een open rechtenfeest in de el sombrero (god straft direct). Ik heb toen veel gebeld en gemaild en dagelijks op de stoep gestaan in de hoop dat ding terug te vinden maar niets was minder waar. Het voelde niet goed om dat medaillon kwijt te raken. Ik zat slecht in m'n vel en mijn schuldgevoelens rondom het overlijden en alles wat er op dat moment speelde leken groter en groter te worden. Mijn moeder wist hoeveel moeite ik had met het verlies en heeft mij vervolgens een nieuw medaillon gegeven. Een nog mooiere, die beter bij mij past. Het is een vogelkooitje met een vogel die het kooitje verlaat, loslaten. Een tekening die ik al jaren schets en die nu vereeuwigd is in een medaillon. 

Ik heb er over na gedacht om deze tekening vast te laten leggen op mijn pols, helaas was dit niet mogelijk. Omdat ik het medaillon heb vond ik het ook geen enorme ramp aangezien ik ze toch bij me draag.Ware het niet dat ik het medaillon na een weekend werken op concert at sea kwijt ben geraakt. 

Ik hoop dat ik het nog ergens terug vind zodat ik em gewoon weer om kan doen maar ik merk aan mezelf dat ik er deze keer minder moeite mee heb. Het is goed zo. Ik weet dat ze altijd bij me zijn en over me waken en eigenlijk heb ik geen medaillon meer nodig ter ondersteuning. Wat dat betreft is het misschien bijna goed dat ik dat medaillon ben verloren. Het laat me zien dat ik weer los kan zijn en niet dagelijks hoef te rouwen. Ik sta er niet alleen voor en ik voel me goed. Ik heb het verlies een plekje kunnen geven en mezelf hervonden. Los laten is niet makkelijk maar het is wel heel erg fijn als het lukt. Ik ben gelukkig, met of zonder medaillon.