De meeste dingen in het leven zijn zo klaar als een klontje. Je komt voort uit het bevruchte eitje van je moeder. Met het zaat van je vader maakt dat je ouders. Je komt ter wereld als baby en blijft (hopelijk) een jaar of 80 op deze aardkloot voor je overlijd. In die tijd is het een kwestie van overleven. Je ontmoet nieuwe mensen, schept een band en zorgt ervoor dat je elkaars leven verrijkt, uitzonderingen nagelaten. Je gaat een paar keer snoeihard op je bek, staat vervolgens weer op en wordt er een 'sterker' mens van. Je schept verwachtingen bij de mensen om je heen. Zo hebben je ouders een onvoorwaardelijke liefde voor je, zijn je broers en zussen loyaal aan je en zijn je vrienden vertrouwt. Dit is natuurlijk kort door de bocht verwoord want ieder mens zit anders in elkaar waardoor ook ieder leven er anders uit ziet. Maar dit is het perfecte plaatje wat vaak geschetst wordt. We gaan er dan ook vanuit dat iedereen dit om zich heen heeft, tuurlijk er zijn mensen die dat niet hebben maar dat ligt altijd wel aan iemand anders. Bullshit natuurlijk maar daar wilde ik het niet over hebben. Het gaat erom dat we verwachtingen schetsen naar elkaar. Wanneer ouders scheiden verwacht je dat ze respectvol met elkaar omgaan in het belang van het kind. Wanneer een relatie in ruzie uit elkaar gaat verwacht je dat die haat voor elkaar altijd zal blijven. Ook al is die haat vanuit jouw kant wel gezakt je gaat er vanuit dat dit bij de ander niet het geval is, je kunt in ieder geval nooit meer terug naar die tijd, dat lijkt duidelijk. Zo ook bij vrienden, je gaat er vanuit dat je ze met alles kunt vertrouwen, wanneer dit niet zo blijkt te zijn krijg je of een oppervlakkige vriendschap of je besluit dat het helemaal geen vriendschap is en dat je beter de stekker eruit kun trekken. Wanneer er tegen onze verwachtingen in wordt gegaan zijn we over het algemeen teleurgesteld. We balen dat dingen zo moeten lopen en zien er de voordelen in eerste instantie vaak niet van in. Wat nu als er positief tegen onze verwachtingen in wordt gegaan. Wanneer een kind ineens goede punten scoort op school terwijl je altijd het idee had dat het niet in hem zat. Of wanneer een vriendin waarvan je overtuigd was dat die niet te vertrouwen was ineens wel te vertrouwen is. Hoe ga je daarmee om? Beloon je het kind meteen in de hoop dat het zulke goede punten blijft scoren? vertrouw je die vriendin ineens al je geheimen toe? nee, tuurlijk er zijn mensen die dat doen maar over het algemeen werkt het tegen je. Je gevoel heeft vaak wel gelijk namelijk, zeker niet altijd maar vertrouwen op je instinct is zo slecht nog niet. vertrouwen bouw je op, ik weet t dit klinkt super cliché.. dus stimuleer het kind om goede punten te halen door misschien een keer woordjes te overhoren en spreek eens wat vaker met die vriendin af. God mag weten waar het je naar toe kan brengen. Natuurlijk zullen er dingen op je pad komen waar je in eerste instantie al bang voor was maar reken mensen er niet op af. Blijf er vanuit gaan dat mensen blijven veranderen. Laat jezelf er niet vanaf hangen maar vertrouw af en toe een beetje meer.
zelf ben ik er een ramp in, mensen vertrouwen. Ik weet maar al te goed hoe we allemaal in elkaar zitten, let op hier behoor ik zelf dus ook toe. We proberen allemaal het beste te doen wat in ons zit. We doen wat goed voelt en wat wij denken dat op dat moment het beste is. Dat dit af en toe enorme fouten zijn weet je pas achteraf. Dat je hiermee een ander kwetst of iets kapot maakt blijkt pas op een later tijdstip. Niet alleen het slachtoffer heeft hier last van maar ook de dader. We weten allemaal wat een schuldgevoel is en tegelijkertijd weten we ook dat dit niet verdwijnt met een excuus. Vandaar dat ik mensen niet zo makkelijk vertrouw. We doen het misschien niet expres maar we doen elkaar allemaal pijn. Toch is het belachelijk om mensen daarom niet te vertrouwen. We zijn kudde dieren, we hebben elkaar nodig om gelukkig te zijn. Hoe hard we ons ook tegen elkaar af zetten, uiteindelijk komen we toch weer bij elkaar terecht. Misschien tussen andere mensen in de hoop dat dit beter loopt maar we komen toch bij elkaar terug. Wanneer je in een nieuwe groep mensen komt bereik je niets als je ze niet vertrouwt. Natuurlijk hoef je niet meteen je hele levensverhaal op tafel te gooien maar als je bij niemand in de buurt durft te komen bereik je nog niets. Conclusie: Vertrouw elkaar, de mensen uit het heden maar ook de mensen uit het verleden die je hebben gekwetst. Uiteindelijk doen we het allemaal met de beste bedoelingen, of in ieder geval dat is mijn idee.
