We zijn allemaal individuen met een eigen mening, eigen wensen en vooral een eigen wil. We weten precies wat we wel en niet willen en wat we verwachten van onze omgeving. We hebben niemand anders nodig want we hebben onszelf en dat is uiteindelijk de enige persoon waarop je kunt bouwen. Natuurlijk zijn we niet altijd tevreden met onszelf maar we houden vast aan onze onafhankelijkheid. Je zou jezelf maar over geven aan je omgeving. Dat zou betekenen dat je blijkbaar niet in staat bent om eigen keuzes te maken. Toch kunnen we niet zijn zonder onze omgeving. De mening van de mensen om ons heen doet er wel degelijk toe. We zijn niet voor niets kudde dieren en we lopen dan ook graag achter elkaar aan. Ook al ontkennen we het allemaal met man en macht want zoals al eerder gezegd we zijn onafhankelijke individuen. Waarom geven we dan toch zo veel om de mening van andere? en worden we geraakt door onze omgeving. We willen zekerheid. Want ondanks dat we onze eigen keuzes kunnen maken hebben we toch behoefte aan bevestiging van onze omgeving. Wanneer we dit niet ontvangen gaan we twijfelen. Waarom loopt het contact nu anders dan voorheen? waarom ben ik degene die altijd contact moet zoeken? heb ik soms iets fout gedaan? we zijn onzeker.
In een kudde is er altijd een leider. Ondanks dat we zelf soms weten dat de ene route korter is dan de ander zullen we toch de lange route lopen wanneer er iemand is die de leiding neemt en voor deze route kiest. We zullen misschien kijken naar onze mede lopers maar uiteindelijk kiezen we er toch voor om met de groep mee te lopen want voor het zelfde geval was die route die je in gedachte had toch niet korter en ergens vind je het ook prettiger om samen verkeerd te lopen dan dat je in je eentje goed loopt.
Terug komend op dat veranderende contact vraag ik me af of dit te maken heeft met het kuddegedrag van de mens. Vind je het moeilijk dat het contact veranderd omdat je liever niet alleen bent, heb je moeite met het bewandelen van een nieuw pad of heb je het gevoel dat je iets verkeerd hebt gedaan? feit blijft dat je je afhankelijk op blijft stellen tegenover de ander. Je weet heel goed dat er genoeg andere mensen zijn waar je mee af kunt spreken, achteraan lopen en je kunt jezelf ook best wel prima vermaken. toch heb je elkaar op de een of andere manier nodig. Waarom?
Evolutionair gezien is dit niet zo vreemd zo las ik bijvoorbeeld het volgende:
'Vanuit evolutionair perspectief is deze behoefte van mensen om ergens bij te horen, te verklaren uit het gegeven dat het leven in groepen in de vroege ontwikkeling van de mens een noodzakelijke voorwaarde was om te overleven. Voedsel was relatief schaars en met name voor de jacht was samenwerkind onontbeerlijk. Individuen die samenwerkten en de opbrengst van de jacht deelden hadden een grotere kans om te overleven.'- Jan Kornelis Dijkstra
Nu is dit in ons huidige klimaat niet meer geheel nodig aangezien je gemakkelijk kunt kiezen voor een kluizenaars bestaan wat voor sommige mensen ook prima werkt.
Na een hoop zoeken ben ik niet tot een antwoord gekomen dat mij daadwerkelijk zint wel weet ik dat onze omgeving ons voor een deel maakt tot wie we zijn. Let erop een deel, in onze genen zitten eigenschappen die niet maakbaar zijn. Kijk maar naar al die falende onderzoeken waarbij jongens opgevoed worden als meisjes en vice versa. Met andere woorden we kiezen ervoor om afhankelijk te zijn van elkaar. 't enige waar we op moeten letten is dat we onszelf hierin niet verliezen. Met andere woorden, als een contact even niet zo lekker loopt kijk eerst bij jezelf wat je mogelijk anders had kunnen doen, vervolgens naar de ander, is er een reden voor zijn of haar gedrag? en maak vanuit daar een besluit om verder te gaan. Zorg er hierbij voor dat je voor jezelf blijft kiezen en niet al je geluk stort in een ander. Uiteindelijk zul je toch jezelf gelukkig moeten maken.
