Wanneer er iets gebeurt wat veel impact heeft op jou als persoon bijvoorbeeld een geliefde die je kwijt raakt, een droom die in duigen valt of ook maar iets wat jou plannen dwars zit dan doet dit pijn. Tijdens dit proces heb je vaak verschillende fases,
in eerste instantie heb je natuurlijk het moment waarop je het te horen krijgt. Op dit moment heb je vaak geen idee hoe je hier nu goed op moet reageren of wat dit nu precies met je doet. Je laat het over je heen komen om het te kunnen voelen.
Wanneer je het voelt kom je in fase 2 en 3 ik noem ze met opzet bij elkaar doordat deze fases nogal door elkaar heen kunnen lopen en het ligt aan de situatie in welke volgorde het voorbij komt. Zo kun je overladen worden door verdriet, een stekende pijn voor wat je bent kwijtgeraakt of/en wat alles veranderd. Je weet vaak niet hoe je met de pijn om moet gaan maar het blijft dag in dag uit met je hoofd spelen en het overdonderd je een beetje. Zoals ik al zei de ene keer duurt deze fase heel erg lang maar de andere keer ben je het ook binnen een paar uur kwijt.
De andere fase is de woede. Je bent boos want je dingen gaan niet zoals jij het wilt, en niemand lijkt het te begrijpen. Misschien begrijpen ze het wel maar ze voelen niet wat jij voelt en daardoor heb jij het gevoel dat ze je niet begrijpen. Terwijl er vaak wel iemand is die je begrijpt of die je gevoel denkt te begrijpen die er maar al te graag voor je wil zijn. Vaak juist tijdens deze fase heb je iemand nodig om je op af te reageren. Je moet je gevoel kwijt en je kunt het op verschillende manieren kwijt proberen te raken maar op de een of andere manier moet je het altijd op iemand af reageren. Je doet dit niet eens altijd bewust soms moet het gewoon. Je gaat mopperen of je word boos op iemand die er helemaal niets aan kan doen. Het is onrechtvaardig maar je kunt er vrij weinig aan doen.
Vervolgens kom je in fase vier de fase waarin je het een plekje probeert te geven. Je besluit dat je verder moet wat er ook gebeurt. Niets zou je meer tegen moeten houden. Je pakt je leven weer op in de hoop dat het op deze manier voorbij gaat en vaak gaat dit ook heel goed. Er komt vanzelf het moment dat je het gevoel hebt dat je goed bezig bent, dat je vooruit gaat. Er zijn zelfs momenten waarop je weer helemaal de oude bent en volop geniet van het leven.
Soms komt hierna ook nog fase vijf, fase vijf is een pijnlijkere fase. Het is de fase waarop je je terugval krijgt. Wanneer je terug denkt aan wat er is gebeurt en waarbij overnieuw alle fase weer voorbij komen. In deze fase is het heel moeilijk rust met jezelf te vinden. Juist in deze fase geef je de schuld vaak aan jezelf alles wat jij hebt fout gedaan. Wat nu als ik dat of dat had gedaan? Het slokt je af en toe volledig op en het maakt je gek. Wat belangrijk is in deze fase en eigenlijk in elke fase is dat je het deelt met de mensen die je vertrouwt. Het vervelende aan deze fase is alleen dat je overal aan gaat twijfelen dus ook aan de mensen die je zou moeten vertrouwen. Wie zouden je werkelijk steunen? en zouden ze je niet laten vallen? en kunnen ze je wel steunen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten