Reflecteren

Met dank aan school ben ik sinds september continu aan het reflecteren. Wat heb ik nu gedaan?, wat voel ik erbij?, wat heeft mij hiertoe aangezet? tot irritatie van mijn omgeving en mij aan toe. het heeft zeker wel zin gehad, ik betwijfel of ik lastige situaties heb voorkomen of dat ik er makkelijk doorheen ben gekomen maar ik ben mezelf weer een beetje beter leren kennen en heb ergens wel t idee dat ik wat bewuster word. Bijna alsof ik toch bezig ben met mindfullness terwijl ik dat toch één grote hype vind. Zelfs als je regelmatig reflecteert en bewust probeert te worden van je leven veranderen er nog steeds dingen onopgemerkt. Pas als je je agenda door bladert of wat foto's bekijkt zie je de kleine verschillen. Wanneer ben ik minder met meiden op gaan trekken bijvoorbeeld. Er was toch echt een periode waarbij ik (vrijwel) elke avond met meiden afsprak. Sowieso ben ik altijd wel een meisje geweest dat interesse had in de denk wereld van jongens aangezien die af en toe echt lijnrecht tegenover die van ons staat maar ik kwam altijd terug bij de meiden. Met meiden praat je dingen door, praat je over gevoelens, uit je (voor zover je dat kan) gevoelens. Jongens wimpelen overal makkelijker overheen. Ah, ging het niet lekker op stage? ach nog een paar weken en je bent er vanaf, ik ben vandaag bezig geweest met..
Of loopt t niet zo lekker met die vriendin? ah joh maak je niet druk volgende week zijn jullie weer dikke maatjes. Het heeft zo z'n voordelen. Het is een stuk relaxter als je je niet zo druk maakt over de dagelijkse dingen. Maar wat nou als dat contact met die vriendin niet meer zo wordt als voorheen? of als je beseft dat je meer had moeten doen om de situatie te verbeteren? Vaak ben je dan al te laat.
Op de een of andere manier kunnen jongens dat beter maken dan meisjes. Van jongens accepteer je meer. Ik heb hem al drie maanden niet gezien maar als je elkaar weer ziet is t chill. Terwijl wanneer je met meisjes na drie maanden weer meet is het toch ongemakkelijk, duurt het toch even om er weer in te komen en soms lukt dat zelfs helemaal niet. Nu kan ik een heel feministisch betoog gaan schrijven maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Het houd me meer bezig dat dingen je kunnen ontglippen zonder dat je er erg in hebt. Hoe kan het dat je zo bewust probeert te zijn van alles in je leven en je toch een hoop mist. Zou het kunnen dat dit ook het geval is met dat mindfullness leven?
Ik vind het een mooi idee hoor, bewust zijn van wat je doet. Het zou mij alleen niet liggen om werkelijk alleen aan een tafel te gaan zitten met niets om me heen, geen muziek of wat dan ook om me te kunnen focussen op wat ik eet, wat ik proef, wat ik heb gemaakt en het te gaan waarderen. Ik hecht simpelweg geen waarde aan eten dus dat zou voor mij niet werken. Ik heb het geprobeerd maar nee.
Het is niet erg dat dingen aan je voorbij gaan, het is een vorm van opgroeien en bij opgroeien horen veranderingen. Dat is alleen maar goed want dat maakt je bewuster van wie je bent.
Maar zou het af en toe niet goed zijn om hier wat vaker bij stil te staan zonder als een gek door de weken heen te rennen, te reflecteren op schoolstuff, je druk te maken om de kleine dingen die er mogelijk spelen en maar door te gaan tot je er ooit bij neer valt. Ik ben benieuwd hoe anderen dit doen. Neem je de tijd om met jezelf te zijn? om je huidige situatie te analyseren? stil te staan bij wie je bent? zo ja, hoe dan?