'It's a mistery how people behave, how we long for a life as a slave.'
Wat is dat toch dat je als mens pijn op lijkt te zoeken. Je grenzen vinden en elke keer een stukje verleggen. Waarom doen we onszelf dat aan? Vaak zien we al ver van te voren aankomen dat iets wel of niet gaat werken. Als ik kijk naar mezelf een jaar geleden had ik toen al de tekenen kunnen zien. Achteraf gezien is dat natuurlijk makkelijk te zeggen maar ik geloof er wel in. Een jaar geleden was ik echt manisch, ik geloof niet dat ik ooit zo verliefd ben geweest. Ik moest mezelf bezig houden omdat ik simpelweg te veel energie had en ik kon niet ophouden met lachen, tot ergernis van mijn omgeving. Een heerlijke periode was dat. Mijn liefde was rond die tijd net terug van vakantie en het was nog aftasten hoe het verder zou lopen. Zoals je dat af en toe hebt als je verliefd bent, luisterde ik alleen nog maar zwijmel liedjes of über happy liedjes. Tot mijn eigen grote spijt/ schaamte kwam Enrique Iglesias met Tonight I'm loving you dagelijks voorbij. Maar dat nummer stond niet op nummer 1, mijn grootste liefde lag bij the cardigans met and then you kissed me.
'You, You it's always you the best kisser that I ever knew.'
Ik merk nu dat ik mezelf weer in een soortgelijke situatie heb geworsteld en ik vraag me af waar de grens ligt. Elke keer dat je denkt tot hier en niet verder hou je die afstand niet vol. Er zit toch een magneet ergens die je weer naar elkaar toe trekt. Ook al is het misschien niet wat je wil. Ik geef eerlijk toe dat ik zelf een ramp ben in loslaten en dingen die me dierbaar zijn nog eerder fijn knijp dan dat ik ze laat gaan en geloof mij dat is zeker niet de manier. Maar ik heb geen moeite met alleen zijn. Waarom vecht ik en veel mensen met mij dan toch door tot de bittere dood?
'All for a happy end.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten