Opgroeien richting een burgerlijk bestaan?

We groeien allemaal, iedere dag een klein beetje. Dusdanig weinig dat het de moeite van het benoemen eigenlijk niet waard is maar als je terug blikt is alles anders. Als iemand met een aardig geheugen kan ik me een hoop nog terug halen. Soms tot aan de woorden toe. Sommige veranderingen vinden echter plaats zonder dat je er een vinger op kan leggen.
In mijn hoofd zijn er 2 Pleun's waar ik nog weleens tussen wissel. De Pleun van een jaar of tien, lang blond haar, erg actief en regelmatig al stoeiend met jongens te vinden. Vrijwel de hele basisschool tijd was ik verliefd op een stoere jongen die moest huilen als hij prik dronk en veel kattekwaad uithaalde zonder dat iemand hem door had. Waarschijnlijk de belangrijkste druppel waarom ik zo smoor verliefd was, was het feit dat hij on mijn ogen leek op Aron uit beugelbekkie en dat was toentertijd mijn droomman. Het woordje man maakt het eigenlijk al erg humoristisch want Aron was maximaal 14 jaar, maar in mijn hoofd (en de serie) zou hij nooit ouder worden en dat vond ik eigenlijk wel prima.

De tweede Pleun heeft roze plukjes in haar haar. Tekent graag, citeert songteksten en maakt kettingen van roze gespoten cassette bandjes. Haar droom jongen zit in een bandje en reist de hele wereld over en als trouwe support reist zij natuurlijk mee. Bij voorkeur haar tijd dodend met het maken van artwork voor de merchandise. Tuurlijk denkt ze weleens wat vooruit. Na haar kunstacademie kan ze prima een kindje mee nemen op tour. Wie weet kan ze zelfs haar stem nog wat ontwikkelen zodat ze zelf ook wat showtjes kan geven. Op deze manier krijgt het kind alle liefde die een kind nodig heeft en is het meteen cultureel ontwikkeld. Klinkt als een goed doordacht betrouwbaar plan.

Hoe kan het dan dat ik nu wakker wordt in een tweepersoonsbed,  in een opgeruimde kamer. Starend in de ogen van een jongen of eigenlijk een man die gestudeerd heeft, met een baard en borsthaar. Als hij niet echt kattenkwaad uithaalt en niet bepaald met zijn band aan het touren is. Ben ik dan ook niet meer het stoeiende meisje met de roze plukjes en de muziekteksten?

Zou dan ook ik opgroeien en god bewaar me, burgerlijk worden?

Pencil

Putting this story on paper is like a pencil in a fresh wound.
It won't change the way sunflowers search for light.
You won't lose sleep.
It will not change the way the wind blows.
And you won't feel regret.
So will this heart stop aching after the words roll of these lips?
Will I be able to breathe again?
Should this even be shared like a lovers kiss or put down to earth, till it flows away with early raindrops.
They say time heals all wounds,  but no one told me about the sharp pencil.

Verstikt

Overal slangen, met hun gladde lijven krioelend door elkaar.
Geen idee welke kop bij welk stukje lichaam hoort en hoe veel het er zijn.
Sissend geluid, spelende tongetjes.
Glazige grote ogen die alles lijken te volgen zodat ze hun scherpe tanden in je kunnen planten wanneer je net iets te dichtbij komt.
Ik zie je hoofd en een verdwaalde hand.
Verstopt tussen alle lijven lijk je ineens heel klein.
De angst in je hel blauwe ogen, wagenwijd geopend.
Je keel wordt dichtgeklemd door een slangenlijf waardoor ik je stem niet meer hoor.
Je ogen schreeuwen om hulp, mijn hulp.
Ik kan je hand niet pakken.
Mijn angst is te groot.
Jij weet dat en probeerd me niet te dwingen.
Berustend in je lot. 
Ik kan je niet laten gaan, ik wil je helpen, nu en voor altijd, maar ik kan het niet.
Versteend in mijn eigen lichaam.
Stervend met jou.
Wordt je verstikt?

Nooit ver weg

De wind ademt als een huilende baby
Druppels vallen als tranen
Overleden voor het licht zag
Kippenvel op blote armen
Een rilling door bot en merg
Hel blauwe ogen weerspiegelen geluk
Blijvend aanwezig
In een omhelzing, een knipoog of een kus.

Hoofd vs. Hart

Als ik naar mijn hoofd geluisterd had in plaats van mijn gevoel, had ik heel veel dingen niet gedaan. Waarschijnlijk was ik nooit begonnen aan CMV aangezien ik ook wel wist, toen ik aan deze opleiding begon dat er weinig werkgelegenheid zou zijn. Ik had nooit one night stands gehad, nooit zatte avonden en waarschijnlijk was ik dan nog steeds maagd aangezien er overal wel haken en ogen te vinden zijn. Ik was nooit gestopt met judo, was überhaupt nooit begonnen met schrijven of tekenen en had waarschijnlijk alcohol en sigaretten vermeden. Ik was nooit gaan afstuderen met vrienden en had al helemaal niet gekozen voor de minor muziek management. Geloof me dit is pas een handje vol van keuzes gebaseerd op gevoel in plaats van verstand.

Ik ben een gevoels mens en volg vaak mijn hart. Als iets goed voeld dan moet je daarvoor gaan. Natuurlijk levert dat niet altijd de gewenste resultaten op. Ik had vijf jaar geleden niet geheel verwacht dat ik werkeloos en singel bij mijn moeder op een boerderij zou wonen na een opleiding af te hebben gerond. Misschien is het niet helemaal a dream come true maar ik heb geleefd, ik heb ervaringen opgedaan en ik ben mezelf beter leren kennen.
Ondanks dit alles besef ik heel goed dat ik nog steeds vrij bekrompen ben. Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij dat mensen hun gevoel niet kunnen accepteren en toch weer kiezen voor wat hun hoofd op dat moment zegt dat het verstandigst is. Als iets toch goed voelt, dan koester je dat toch met heel je hart en ga je daar toch voor? Waarom ongelukkig je hoofd volgen wanneer je ook kunt genieten wanneer je je hart volgt? Er zijn geen juiste keuzes. Alleen een juist gevoel.

Sardientjes

We stonden als sardientjes tegen elkaar aangedrukt. De geur van wiet en zweet hing om ons heen en het was heet. Niet heet als in laat ik m'n vest eens uittrekken, maar heet als in waarom dragen we überhaupt nog kleren want ik kan zo wegdrijven. We konden onze ledenmaten amper kwijt dus je had je warme armen om me heen geslagen, je geslacht zachtjes drukkend tegen mijn kont.
How can I forget you disregard how I feel?
Vanaf de eerste toon drong de muziek door iedere ader in mijn lichaam. Dit moet optimaal genieten zijn. Ondanks dat we als sardientjes stonden, voelde het even alsof we alleen waren. Je was nooit heel affectief laat staan in het openbaar. Ik vroeg me af waar ik dit aan verdient had terwijl mijn gedachten meedreven op de muziek. I just wanna be a woman. Ik heupwiegde mee, voor zover mogelijk was in deze situatie en voelde me weer even het meest gelukkige meisje op aarde. Beter dan dit kan het toch niet meer worden?
Terwijl de eerste schoten van machinegun startte in combinatie met een epileptische lichtshow voelde ik je armen wegzakken. Misschien komt hij nu ook tot de conclusie dat deze houding misschien wat aan de warme kant is.

Why settle for less than you deserve?

Enlighten me, why did you choose second best when you could have it all. Did you really think that low of yourself? Did you really think you didn't deserve better?
Do you still think that low of yourself after all we've been through?
I guess you just take the easy road.
You just decided to do what everyone expected from you.
You come to a certain age where you have to settle down.
Where you have to think about a stable future.
Maybe that's exactly what she can offer you, but nothing more.
Are you really able to leave your freedom and have a nine till five job where you can go home  and sit down on the couch and watch television together?
I'm sure you're able to have so much more than that.
You deserve it.
So why settle for less when you can have the world?