Put me out like a cigarette.

Eigen verantwoordelijkheid.

De enige persoon die je werkelijk kan slopen ben je zelf. Het is zo makkelijk om anderen de schuld te geven van je eigen fouten. Uiteindelijk ben je zelf degene die de keuzes maakt en die met de gevolgen moet leven.
Je kiest er zelf voor dingen op te geven om iemand gelukkig te maken. Als vervolgens blijkt dat die persoon je niet gelukkig maakt kun je wel vervelend zijn tegen de ander en vertellen wat je voor de ander hebt opgegeven maar het is een keuze die je zelf hebt gemaakt. Een keuze die op dat moment goed voelde. Ook al voelt het achteraf misschien helemaal niet zo goed. Het is verleidelijk om in het verleden te leven. Achteraf gezien weet je altijd beter hoe je had kunnen handelen. Ware het niet dat je toen nog niet zag wat je nu wel kunt zien. Het is slopend als je beseft wat je bent verloren in het proces, mensen om je heen maar ook vooral jezelf. Het enige wat je kunt doen is accepteren en vergeven. Dingen waar de meeste mensen niet zo goed in zijn. Ik in ieder geval niet. Je kunt jezelf alleen maar opvreten met de what if's. Het denken is wat je sloopt. Af en toe was het makkelijk geweest als je gedachte uit kon zetten. Met wat glazen achter de kiezen lukt dat vaak al wat beter, je kunt handelen zonder aan de consequenties te denken. Ik begrijp ook wel dat dat niet de manier is, maar op dat moment voel je je wel goed. Het is pas later dat je gaat nadenken en beseft wat er is gebeurd en wat het met andere doet. Ook dit is een makkelijk slachtoffer voor je smoesjes. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je iets wel of niet voor een ander doet maar uiteindelijk doe je het wel voor jezelf. Je doet het omdat die persoon voor jou op dat moment van belang is en omdat je diegene zelf wilt behagen. Als die keuze uiteindelijk toch niet zo goed blijkt te vallen is het nog steeds jouw keuze. Ik wil alleen maar zeggen dat we in alles wat we doen verantwoordelijk zijn voor ons eigen welzijn. Misschien kiezen we er niet bewust voor om zelfdestructief te zijn maar uiteindelijk doen we het onszelf wel aan. Het vervelende is alleen dat je het vaak zelf niet ziet, maar je omgeving wel. Op het moment dat je het zelf inziet ben je vaak al te laat en kun je je reacties niet meer terugdraaien. Hoe makkelijk zou het zijn als we onze gedachten allemaal uit konden schakelen en gewoon konden leven op gevoel. Zouden we dan werkelijk in een zweefteefcommune leven of zouden we één enorme jaloerse bende creëren die nog gevaarlijker is dan de huidige situatie. Ik denk vaak was het maar anders, maar dat is het niet. Je leeft in de wereld die je zelf creëert.

Datums

Over het algemeen ben ik slecht met datums, je hoeft mij niet te vragen wanneer vrienden jarig zijn want drie kwart van de tijd heb ik geen idee.. ik zet het netjes in m'n agenda zodat ik (over t algemeen) niet te laat ben met verjaardagskaartjes. Zoals er een hoop data zijn die ik niet kan onthouden zijn er ook een hoop die wel blijven hangen.. 21 maart, 12 december, 13 juli, 19 juli. Data die mijn leven zo op z'n kop zette (voor mijn gevoel) dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Achteraf gezien misschien niet eens zo levens veranderend maar op dat moment voelde die datum heilig. Het handige aan datums is dat je er leeftijden aan kunt koppelen en op die manier kun je terughalen hoeveel tijd eroverheen is gegaan en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Vorig jaar werd ik op deze dag totaal overvallen toen ik troost zocht bij een vriend en verliefd werd na een (niet zo beste) eerste zoen. Ik zag het op dat moment als een foutje en had nooit gedacht dat er nog een enorm verhaal op voort zou komen. Ik ben verliefd geworden, volledig hoteldebotel tot mijn eigen grote verbazing. Een vriendin van mij noemde me zelfs manisch, ik kon niet meer stoppen met stuiteren en lachen en zingen en moest echt drie wandelingen (minimaal) per dag doen om van mijn energie af te komen. In de tussentijd zat die vriend in het buitenland en had ik geen idee hoe hij terug zou komen. Was het überhaupt wederzijds of toch wel een foutje? het maakte niet uit, ik was verliefd en gelukkig. Sindsdien is er een hoop gebeurd. Hij is mijn vriend geworden, heeft mijn familie ontmoet, is mee geweest naar alle feestjes en terugkijkend hebben we eigenlijk een hele leuke tijd gehad. Eerlijk is eerlijk het is allemaal vrij dramatisch gelopen maar dat lag voor een groot gedeelte aan mij. Achteraf gezien had ik dingen anders willen doen, maar achteraf praten is altijd erg makkelijk. We hebben elkaar ontzettend gelukkig gemaakt maar ook verschrikkelijk ongelukkig. Het is vreemd om te beseffen dat je nu weer op het punt staat waar je een jaar geleden ook stond maar nu weer met nieuwe verhalen in je hoofd, nieuwe angsten, nieuwe wensen, nieuwe dromen. Had mij een jaar geleden verteld dat ik mijn cyste weg zou laten halen een paar dagen voor de zomerfeesten, dat ik beide stages niet gehaald zou hebben, dat ik mezelf weer heb verloren in iemand en mezelf probeer terug te vinden. Ik had je uitgelachen, waarschijnlijk wel als een boer als kiespijn maar ik had het niet volledig kunnen/willen geloven. Ik dacht mezelf geaccepteerd te hebben een jaar geleden, te weten wie ik was en wat ik wilde en dat gevonden te hebben. Achteraf kan ik er ook wel om lachen, het idee dat ik serieus dacht te weten wie ik was en de partner te hebben gevonden waar ik oud mee zou worden. Ik ben jong en ik ontwikkel mezelf continu. Ondertussen weet ik wel beter dan toen en weet ik dat ik mezelf elke dag wat beter leer kennen maar mogelijk nooit volledig. Ik weet dat liefde een toevoeging is op je leven en geen vereiste. Daarbij weet ik ook dat je niets met zekerheid kunt stellen, misschien was dat inderdaad degene waarmee ik ooit oud wordt maar misschien ook helemaal niet, misschien wordt ik wel alleen oud, met allemaal katten om me heen. Ik weet het niet en het is prima. Net zoals alle up's en down's van het afgelopen jaar, het is goed zo. 

20-07-2012 'Wish you were here'

Los laten, het medaillon

Sinds twee jaar draag ik een medaillon. Toen mijn oma ziek raakte heb ik die ketting aangeschaft en er twee foto's ingedaan. Één van haar en één van mijn oude oppas die een jaar eerder was overleden. Twee vrouwen die een grote rol hebben gespeeld in mijn leven en die ik vol trots bij me draag. Het is een fijn gevoel om iets tastbaars te hebben wat me eraan helpt herinneren dat ze er altijd zijn. Het medaillon is dan ook dierbaar geworden, wat eigenlijk belachelijk is voor iets materieels.Ik heb dat medaillon elke dag om gehad en oma heeft het voor haar sterven ook een aantal keer gezien. Toentertijd was het overigens een soortgelijke met een pauwenveer en ze vond het prachtig en een fijn idee dat ik haar bij me droeg. Dit maakte het voor mij nog dierbaarder en het gaf me kracht tijdens haar ziektebed.

Helaas verloor ik dat medaillon op zeer pijnlijke wijze tijdens een open rechtenfeest in de el sombrero (god straft direct). Ik heb toen veel gebeld en gemaild en dagelijks op de stoep gestaan in de hoop dat ding terug te vinden maar niets was minder waar. Het voelde niet goed om dat medaillon kwijt te raken. Ik zat slecht in m'n vel en mijn schuldgevoelens rondom het overlijden en alles wat er op dat moment speelde leken groter en groter te worden. Mijn moeder wist hoeveel moeite ik had met het verlies en heeft mij vervolgens een nieuw medaillon gegeven. Een nog mooiere, die beter bij mij past. Het is een vogelkooitje met een vogel die het kooitje verlaat, loslaten. Een tekening die ik al jaren schets en die nu vereeuwigd is in een medaillon. 

Ik heb er over na gedacht om deze tekening vast te laten leggen op mijn pols, helaas was dit niet mogelijk. Omdat ik het medaillon heb vond ik het ook geen enorme ramp aangezien ik ze toch bij me draag.Ware het niet dat ik het medaillon na een weekend werken op concert at sea kwijt ben geraakt. 

Ik hoop dat ik het nog ergens terug vind zodat ik em gewoon weer om kan doen maar ik merk aan mezelf dat ik er deze keer minder moeite mee heb. Het is goed zo. Ik weet dat ze altijd bij me zijn en over me waken en eigenlijk heb ik geen medaillon meer nodig ter ondersteuning. Wat dat betreft is het misschien bijna goed dat ik dat medaillon ben verloren. Het laat me zien dat ik weer los kan zijn en niet dagelijks hoef te rouwen. Ik sta er niet alleen voor en ik voel me goed. Ik heb het verlies een plekje kunnen geven en mezelf hervonden. Los laten is niet makkelijk maar het is wel heel erg fijn als het lukt. Ik ben gelukkig, met of zonder medaillon.

Reflecteren

Met dank aan school ben ik sinds september continu aan het reflecteren. Wat heb ik nu gedaan?, wat voel ik erbij?, wat heeft mij hiertoe aangezet? tot irritatie van mijn omgeving en mij aan toe. het heeft zeker wel zin gehad, ik betwijfel of ik lastige situaties heb voorkomen of dat ik er makkelijk doorheen ben gekomen maar ik ben mezelf weer een beetje beter leren kennen en heb ergens wel t idee dat ik wat bewuster word. Bijna alsof ik toch bezig ben met mindfullness terwijl ik dat toch één grote hype vind. Zelfs als je regelmatig reflecteert en bewust probeert te worden van je leven veranderen er nog steeds dingen onopgemerkt. Pas als je je agenda door bladert of wat foto's bekijkt zie je de kleine verschillen. Wanneer ben ik minder met meiden op gaan trekken bijvoorbeeld. Er was toch echt een periode waarbij ik (vrijwel) elke avond met meiden afsprak. Sowieso ben ik altijd wel een meisje geweest dat interesse had in de denk wereld van jongens aangezien die af en toe echt lijnrecht tegenover die van ons staat maar ik kwam altijd terug bij de meiden. Met meiden praat je dingen door, praat je over gevoelens, uit je (voor zover je dat kan) gevoelens. Jongens wimpelen overal makkelijker overheen. Ah, ging het niet lekker op stage? ach nog een paar weken en je bent er vanaf, ik ben vandaag bezig geweest met..
Of loopt t niet zo lekker met die vriendin? ah joh maak je niet druk volgende week zijn jullie weer dikke maatjes. Het heeft zo z'n voordelen. Het is een stuk relaxter als je je niet zo druk maakt over de dagelijkse dingen. Maar wat nou als dat contact met die vriendin niet meer zo wordt als voorheen? of als je beseft dat je meer had moeten doen om de situatie te verbeteren? Vaak ben je dan al te laat.
Op de een of andere manier kunnen jongens dat beter maken dan meisjes. Van jongens accepteer je meer. Ik heb hem al drie maanden niet gezien maar als je elkaar weer ziet is t chill. Terwijl wanneer je met meisjes na drie maanden weer meet is het toch ongemakkelijk, duurt het toch even om er weer in te komen en soms lukt dat zelfs helemaal niet. Nu kan ik een heel feministisch betoog gaan schrijven maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Het houd me meer bezig dat dingen je kunnen ontglippen zonder dat je er erg in hebt. Hoe kan het dat je zo bewust probeert te zijn van alles in je leven en je toch een hoop mist. Zou het kunnen dat dit ook het geval is met dat mindfullness leven?
Ik vind het een mooi idee hoor, bewust zijn van wat je doet. Het zou mij alleen niet liggen om werkelijk alleen aan een tafel te gaan zitten met niets om me heen, geen muziek of wat dan ook om me te kunnen focussen op wat ik eet, wat ik proef, wat ik heb gemaakt en het te gaan waarderen. Ik hecht simpelweg geen waarde aan eten dus dat zou voor mij niet werken. Ik heb het geprobeerd maar nee.
Het is niet erg dat dingen aan je voorbij gaan, het is een vorm van opgroeien en bij opgroeien horen veranderingen. Dat is alleen maar goed want dat maakt je bewuster van wie je bent.
Maar zou het af en toe niet goed zijn om hier wat vaker bij stil te staan zonder als een gek door de weken heen te rennen, te reflecteren op schoolstuff, je druk te maken om de kleine dingen die er mogelijk spelen en maar door te gaan tot je er ooit bij neer valt. Ik ben benieuwd hoe anderen dit doen. Neem je de tijd om met jezelf te zijn? om je huidige situatie te analyseren? stil te staan bij wie je bent? zo ja, hoe dan?

I wish you the best.

We’re not the persons we used to be
we’re no lovers
we are fighters
fighting for our right
fighting to be
fighting eachother like ‘we’ never used to be.

But still we feel our hands longing for eachother
Still feel our eyes searching through the crowd
just to meet again, once more.
We’re living in the same city, and sleeping under the same sky
but we are not lovers anymore

We feel the hate running through our veins
the  screaming heart inside, longing for what used to be
well you could see the jealousy in his eyes
while his knuckles are getting paler
you can’t hurt me anymore.

I moved on and so did you, your missery will not bring me down too
I’ve found someone to love, someone worth dreaming of.
My heart starts beating again and I feel the blood running through my vains
I’m in love again and no one can stop me.
Not even your black broken heart
I wish you the best.

Problems

Sometimes you have to break everything off before you can start building again.
We’ve all got some periods where everything seems to fall apart. Friends turn out to be not your friends anymore, relationships fail, you suck at school and you’re feeling a bit lonely. We all know this feeling.

Most of the time it’s stupid, you just wear eye patches and can’t seem to see how lucky you are to have everything you could wish for. But we are greedy and spoiled and we always want something we can’t have. That lover, who’s so not interested, that house far away in the middle of nowhere, that’s way to expensive to ever be a possibility.

But in my opinion, should feelings never be underestimated. There’s a reason for the way you’re feeling and you should be able to express yourself the way you want to. Of course nobody likes that one girl who is crying all the time, about everything. But she has those feelings and is just in desperate need for attention to let it all out.

It’s okay to not feel okay. In my opinion you should leave it to yourself, maybe write about it or so but you would never see me cry in public. But if you’d like to cry in public just do it. I won’t be bothered.

It’s just that I don’t like the underestimation all the time. I do it too, I don’t take everyone just as serious but what if we all just show a little more sympathy. Could that be a small solution for all those moody faces en wet eyes?

I have my moody days at the moment and I’m sure that if I would speak up most of the people would be like, is that all? I have bla bla blab la. My life is so much worse..

I’m not dying, living on the street or in some serious money issues but that doesn’t mean that my problems are less important to be heard.

So be a good person and listen to all the stupid problems people have to share even though it won’t mean much to you, it could mean the world to someone else.