Het idee is leuk (en ondertussen al aardig uitgemolken) vrijen met een goede vriend. Praktisch want je hebt niet meer die awkward date periode, elkaar beter leren kennen en alle sociale verplichtingen. Het is simpel je kunt gewoon lekker jezelf zijn bij iemand waar je toch (puur vriendschappelijk natuurlijk) van houd.
Genoeg films en series waarin dit thema naar voren is gebracht en het begint eigenlijk altijd wel grappig. Tuurlijk ken je elkaar al een tijdje maar nu zie je elkaar ineens naakt en kun je dingen met elkaar doen die normaal gesproken tussen vier muren blijven en waarvan je partner in crime nog niet op de hoogte is. Deze nieuwe situatie oogt meestal wat knullerig en ongemakkelijk maar binnen no time (in films en series dan) zijn de vrienden in elkaar gevlochten en hebben ze een beter seksleven dan ooit te voren.
Allemaal leuk en aardig, klinkt best prima en toch is er altijd één persoon waarbij er gevoelens loskomen die eigenlijk niet bestemd zijn voor het daglicht. Ineens is je partner in crime niet alleen je maatje waarbij je gewoon jezelf kunt zijn en je op je gemak voelt maar hij is ook ineens aantrekkelijk op meerdere vlakken. In je hoofd weet je wat de afspraken waren en dat het puur fysiek moet blijven maar ondertussen heb je je eigen graf al gegraven.
Dit is het punt want mij wel triggered. Het punt waarop het besef intreed dat je misschien toch niet zo cool was als je jezelf had voorgehouden en je ineens gevoelens hebt die je nooit voorzien had. Er ontstaat een vreemde onzekerheid. Kijk maar eens just for fun op we heart it naar 'just friends'. De spanning hangt er nog steeds tussen jullie twee en dit zorgt voor picante berichtjes over een weer. Je voelt je sterk en machtig, ik kan dit best en verder dan met mij doet hij toch niets dus eigenlijk is hij gewoon van mij.
Juist dit soort gedachtes zijn funest. Het zijn de tegenhangers, de onzekerheid. Hou je eigenlijk nog wel van mij? Ja, nee niet op die manier. Heb je laatst serieus met een ander gezoent? Waarom? Gekmakend zou ik zeggen en toch stromen sites vol met die gevoelens.
Blijkbaar is het niet alleen een rage op het doek maar proberen we het ook in ons dagelijks leven in de hoop dat het bij ons anders loopt.
De afloop van zo'n relatie is over het algemeen vrij voorspelbaar. Nee het is niet zoals op het doek dat je vervolgens nog lang en gelukkig samen blijft, kinderen krijgt en gaat knuffelen in het fel groene gras van een net aangelegd parkje.
Over het algemeen doe je elkaar pijn door de miscommunicatie in jullie verwachtingen en is er van een vriendschap weinig meer over. De ander wordt meer een ex die je op je lijstje kan zetten maar aangezien jullie geen officiële relatie naar de buitenwereld hadden kun je het eigenlijk amper nog een ex noemen.
In hoeverre het überhaupt een vriend was op voorhand wordt ook ineens discutabel. Hoeveel hadden we nu eigenlijk daadwerkelijk voor dit alles? Wanneer zijn die gevoelens eigenlijk komen op spelen? En wat deden we voorheen überhaupt samen? Ineens sterft jullie vriendschap een pijnlijke dood omdat je niet meer zo goed weet wat je van elkaar kunt verwachten.
Is dat het echt waard of geloof jij nog op the happy ending als op het doek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten