En dat ik graag foto's terug kijk is dan ook niet heel vreemd maar kijkend naar foto's uit 2004 toen ik een jaar of elf / twaalf was kom ik wel achter een paar vreemde dingen. In deze periode waren er nogal wat spanningen thuis en typisch genoeg heb ik die jaren dan ook verdrongen. Ik weet er vrijwel niets meer van en wat ik weet wil ik niet meer weten. Maar kijkend naar deze foto's krijg ik een heel ander beeld. Ik zie er gelukkig uit en tevreden ik heb een blink in mijn ogen die ik eigenlijk niet ken. En dit is dan ook op alle foto's van dat jaar. Natuurlijk je komt in de puberteit je bent bezig met je lichaam die veranderd en mijn idolen waren Avril Lavigne en Shakira en ook dat is terug te zien in de foto's maar ik voel me duidelijk goed. Ons gezin vormt een geheel en lijkt ontzettend veel van elkaar te houden. We houden natuurlijk ontzettend veel van elkaar maar het gevoel dat je terug ziet bij de foto's van toen is niet vast te leggen bij foto's van nu. Ook kijkend naar andere zie je een verschil we leken toen meer te lachen. En niet een lach van of er komt een foto aan dus laten we maar lachen maar een flinke lachbui die je niet tegen probeert te houden voor een foto want tja ik ben zoals ik ben en af en toe sta ik nu eenmaal niet op m'n best op foto's that's just me. Ik zie natuurlijk niet hoe ik me toen voelde maar het ziet er zo heerlijk uit dat ik bijna wens dat het weer net zo was als toen. Realiserend hoe dat werkelijk was in mijn herinneringen doe ik dat niet maar het is wel typisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten