Welcome to the funeral

Welcome to the funeral.  It might sound silly planning a funeral for your own black broken heart but you have to be fast before the rotting begins. I'm glad you're all here. I've heard your tears and goodbyes, thank you for that. Does anyone have some last words? Some sweet thoughts or a song to sing? No, i thought so. Let's take a second till we bury her again. At least this time it doesn't beat anymore. Have you've ever seen a heart so ugly, so beaten up and cut down it makes you want to close your eyes? Scars can be pretty messy. Thank you for coming and remember never think of this again. For it's you who has made it this way.

The Wall

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een enorme zwak heb voor the wall. Zowel het album als de film. De muziek komt, zoals dat gaat met fijne plaatjes regelmatig voorbij en er gaat geen maand voorbij zonder de film. Bedenkend dat ik de film zo'n zes jaar geleden voor t eerst heb gezien durf ik te zeggen dat ik em ondertussen toch best wel een beetje ken. Toch raakt de film elke keer weer op een andere manier en haal ik er elke keer weer nieuwe lessen uit. Dit is volledig te herleiden naar mijn situatie op t moment van kijken, mijn bui en het gezelschap. Voor iemand met een vrij korte spanningsboog wat betreft films en series is het eigenlijk bewonderenswaardig dat ik er nog steeds niet op uit ben gekeken. Maar om eerlijk te zijn heb ik wat dit betreft nooit verder gekeken dan mijn neus lang is. Ik ben vrij nieuwsgierig aangelegd dus als ik verliefd wordt op iets wil ik er alles over weten en spendeer ik uren achter het computerscherm om ieder detail te achterhalen en op te slaan tussen alle nutteloze feitjes in m'n hoofd. Wat Pink Floyd betreft ligt dit anders. Mijn toenmalige vriendje introduceerde mij aan de film en legde mij de volgende ochtend (nadat ik de halve nacht m'n ogen eruit had gejankt) uit wat de achterliggende betekenis was van elk nummer en hoe alles tot stond is gekomen en tegen welke dilemma's de band is aangelopen. Samen keken we vervolgens nog een keer de film waarbij hij me wees op ieder detail en ik weer verder ging met janken.  Wat toch vrij bijzonder was aangezien ik nooit huilde in t openbaar. Maar goed de liefde was verklaard en samen keken we maandelijks de film en wezen we elkaar op nieuwe details en levenswijsheden uit de film. Zelfs te de liefde tussen mij en die jongen over was hield mijn liefde voor the wall aan. Omdat ik de verhalen van mijn ex altijd zo mooi vond en ik ze voor waar aannam (Achteraf lichtelijk naïef) heb ik me er nooit verder in verdiept. Ik kwam er wel mee in aanraking door boeken, het concert, verhalen en de tentoonstelling van Gerald Scarfe maar ik kon nog niet alle draadjes verbinden. Een lief vriendinnetje gaf me met mijn verjaardag de biografie over the wall en ik heb eindelijk de rust gevonden deze te bekijken.  Puur genieten, zoals alles rondom dit album maar ook schrikken.  Niet omdat er nu een enorme openbaring plaats vond. Ik bedoel ik wist dat er conflicten waren binnen de band, maar ik heb the issue nooit zo begrepen.  Tot nu. Het moment dat je beseft dat alle irritaties rondom Roger Waters overeenkomen met de irritaties die iedereen altijd had rondom die oude liefde van mij. Ik heb het nooit echt begrepen tot nu en dat verklaart alles. Waarom was hij zo verliefd op die film? Omdat hij zich er zo goed mee kon identificeren.  De liefde voor deze film was denk ik de enige overeenkomst zo'n beetje die we hadden. Dus nu komt de vraag: in hoeverre leken we toch meer op elkaar dan we zagen of wilde zien? En in hoeverre geldt dit überhaupt voor mensen die van dezelfde dingen houden. Je hebt een gedeelde liefde maar waarom?

Karl Ove

Als je je rechterbeen nou over je linker heen slaat kun je de deken zo over je benen draperen dat het niet de wond raakt. Het voorkomt dat je later moet zitten trekken aan de deken en de wond weer open haalt. Dat levert elke avond weer een venijnige strijd op die je liever wilt voorkomen.
Oké nu ontspannen. De doek kan niet aan je deken blijven plakken en het is niet meer koud waardoor je ook geen kippenvel meer krijgt wat telkens weer een irritante rilling door je wonden geeft.
Ontspannen. Je hebt net een sigaretje gerookt en een heerlijk glas rode wijn binnen handbereik. Vanavond zijn er geen zorgen, even niet meer nadenken. Je hoeft niets, nu even niet.

De documentaire is grijpend, wat een fijne man om naar te kijken met die hel blauwe ogen en dat zachte grijze haar wat zijn bleke gezicht breekt. Deze man heeft alles gegeven. Alle gesprekken, conflicten en gedachtenspinsels heeft hij vastgelegd in een reeks boeken. De harde waarheid waarbij niemand gespaard is gebleven. Dit vraagt om lef. Wie durft er in deze tijd nog zo eerlijk te zijn en alles open en bloot te geven voor de wereld om te lezen. De kritiek op zijn boeken is niet meer objectief op te nemen want het gaat over hem. Over zijn handelen en zijn mening. De gevolgen zijn niet te overzien. Een rustige man die altijd in stilte is gebleven moet zichzelf nu presenteren aan de buitenwereld.
Reporters stellen vragen, maar hij heeft niets nieuws meer te melden. Alles staat in zijn boeken. De hulpeloosheid straalt van z'n prachtige gezicht af. Wat heeft hij nog aan zijn leven toe te voegen nu alles al vastgelegd is op papier?
Eigenlijk staat hij weer op hetzelfde punt als voor hij begon te schrijven. Hij had twee opties.
Of hij joeg een kogel door z'n kop of hij zette alles op papier. De gevolgen zijn niet te overzien.
Een bekende gedachte maar de uitvoering blijft meestal uit. Het lef om jezelf zo bloot te geven is bewonderenswaardig en tegelijkertijd ongrijpbaar. We delen een hoop online maar stellen wel onze eigen grenzen. Niet iedereen hoeft alles te weten.
Zelfprotectie. Commentaar geven is makkelijk maar commentaar in je opnemen is een stap te ver. We zijn wel kritisch maar niet op onszelf. Al beweren we het tegendeel.

Kippenvel, fack. Onbewust heb je dan toch je benen weer naast elkaar gezet waardoor de doek tegen de wond plakt. Daar gaan we weer.

Together again.

Let's smoke a joint together, share our hopes and dreams again. Be my philosopher, show me where I'm going. We can just sit, drink some red wine and listen to our favourite songs. I want to make plans for the future with you. Talk about everything that's on our minds. Just be with you, again.

Veel geluk

Daar zit je dan opgevouwen in een hoekje van de bank startend naar een beeldscherm met de meest belachelijke programma's. Waarom je kijkt? Geen idee, het leid af en misschien stoppen die tranen dan een keer met rollen. Want eigenlijk is t ook belachelijk dat een gecrashde relatie nog zoveel zeer doet terwijl je dit eigenlijk een half jaar geleden ook al wist en precies hetzelfde voelde.

Je kunt in je hoofd alles goed praten, geef hem wat meer ruimte, hij heeft tijd nodig, hij heeft het al zo moeilijk maar op een gegeven moment moet je het heft toch zelf in handen nemen en de knoop doorhakken. Je krijgt niet altijd alles wat je wil, maar wat je verdient. Dat doet af en toe enorm veel zeer maar zo werkt karma en juist dit soort confronterende momentjes maken je wie je bent en geven je het besef dat het misschien niet zo heeft moeten zijn. Hoe hard je ook hebt gevochten, gehuild en geschreeuwd. Je kunt niet meer doen dan je best en soms is je best niet goed genoeg voor de ander. Ook dat vraagt weer om acceptatie.

Nu klinkt dit wel super doordacht en volwassenen maar het voelt alsof je faalt en niet goed genoeg bent voor wie dan ook. Je eigenwaarde ligt ergens 10 meter onder de grond begraven naast de vergeten huisdieren uit je kinderjaren. Een geschikte plek voor je versteende hart wat waarschijnlijk over een jaar of vijf volledig gewist is uit de herinneringen van je geliefde die tegen die tijd huisje, boompje, beestje heeft met het meisje dat hem wel verdiend. Veel geluk.

Empty

The smell of cigarettes in this clean room making a perfect composition

The pictures reminding that there once was love and happiness in this cold and empty place.

There are letters on the ground, ripped apart next to the empty wine bottle

Every sentence was about you, every word written in my mind a thousand times before

The ink is dripping of the paper like the rain tapping on the window

This is not a home anymore

All that’s left are memories that keep turning back to you. It’s what’s keeping me standing inside these four walls

Knowing there once was love

I know what you told me, I know that it’s all over and I know I can’t keep texting

You’re gone

Time to leave this house, the walls keep crying and it’s keeping me awake.

The sound of emptiness that keeps my heart beating

Won’t let me go as fast as you did

Holding on to broken pieces won’t keep me alive.

 

I like pretending

I like to pretend everything stays the same. I haven't lost you, I haven't lost us, it's just a fase you have to get through.  It's not like our love is gone, it's just temporary. She might be sleeping with you, but that's probably nothing like we've had. It's not that I can't sleep at night cause I'm jealous,  I just like to stay awake all night and imagine how you're holding her, how your lips touch her's and how you whisper in her ear. I like that a lot, it makes me look like a zombie for a few months but haven't you noticed how trendy that is?
I like seeing you, when you're smiling and feeling good. I never know the reel reason but it suits you that smile. I'm not that familiar with that look but I like it. Around me you like to be moody, yelling, throwing cellphones, in a weird way I like that. It makes you manly and it makes me appreciate the good times. I've always been a first class bitch or how I like to say 'incontent' somehow I can't see what's in front of me and appreciate what I have. You changed that in me. You're the difference I needed to make.

I like pretending.