Reflecteren

Met dank aan school ben ik sinds september continu aan het reflecteren. Wat heb ik nu gedaan?, wat voel ik erbij?, wat heeft mij hiertoe aangezet? tot irritatie van mijn omgeving en mij aan toe. het heeft zeker wel zin gehad, ik betwijfel of ik lastige situaties heb voorkomen of dat ik er makkelijk doorheen ben gekomen maar ik ben mezelf weer een beetje beter leren kennen en heb ergens wel t idee dat ik wat bewuster word. Bijna alsof ik toch bezig ben met mindfullness terwijl ik dat toch één grote hype vind. Zelfs als je regelmatig reflecteert en bewust probeert te worden van je leven veranderen er nog steeds dingen onopgemerkt. Pas als je je agenda door bladert of wat foto's bekijkt zie je de kleine verschillen. Wanneer ben ik minder met meiden op gaan trekken bijvoorbeeld. Er was toch echt een periode waarbij ik (vrijwel) elke avond met meiden afsprak. Sowieso ben ik altijd wel een meisje geweest dat interesse had in de denk wereld van jongens aangezien die af en toe echt lijnrecht tegenover die van ons staat maar ik kwam altijd terug bij de meiden. Met meiden praat je dingen door, praat je over gevoelens, uit je (voor zover je dat kan) gevoelens. Jongens wimpelen overal makkelijker overheen. Ah, ging het niet lekker op stage? ach nog een paar weken en je bent er vanaf, ik ben vandaag bezig geweest met..
Of loopt t niet zo lekker met die vriendin? ah joh maak je niet druk volgende week zijn jullie weer dikke maatjes. Het heeft zo z'n voordelen. Het is een stuk relaxter als je je niet zo druk maakt over de dagelijkse dingen. Maar wat nou als dat contact met die vriendin niet meer zo wordt als voorheen? of als je beseft dat je meer had moeten doen om de situatie te verbeteren? Vaak ben je dan al te laat.
Op de een of andere manier kunnen jongens dat beter maken dan meisjes. Van jongens accepteer je meer. Ik heb hem al drie maanden niet gezien maar als je elkaar weer ziet is t chill. Terwijl wanneer je met meisjes na drie maanden weer meet is het toch ongemakkelijk, duurt het toch even om er weer in te komen en soms lukt dat zelfs helemaal niet. Nu kan ik een heel feministisch betoog gaan schrijven maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Het houd me meer bezig dat dingen je kunnen ontglippen zonder dat je er erg in hebt. Hoe kan het dat je zo bewust probeert te zijn van alles in je leven en je toch een hoop mist. Zou het kunnen dat dit ook het geval is met dat mindfullness leven?
Ik vind het een mooi idee hoor, bewust zijn van wat je doet. Het zou mij alleen niet liggen om werkelijk alleen aan een tafel te gaan zitten met niets om me heen, geen muziek of wat dan ook om me te kunnen focussen op wat ik eet, wat ik proef, wat ik heb gemaakt en het te gaan waarderen. Ik hecht simpelweg geen waarde aan eten dus dat zou voor mij niet werken. Ik heb het geprobeerd maar nee.
Het is niet erg dat dingen aan je voorbij gaan, het is een vorm van opgroeien en bij opgroeien horen veranderingen. Dat is alleen maar goed want dat maakt je bewuster van wie je bent.
Maar zou het af en toe niet goed zijn om hier wat vaker bij stil te staan zonder als een gek door de weken heen te rennen, te reflecteren op schoolstuff, je druk te maken om de kleine dingen die er mogelijk spelen en maar door te gaan tot je er ooit bij neer valt. Ik ben benieuwd hoe anderen dit doen. Neem je de tijd om met jezelf te zijn? om je huidige situatie te analyseren? stil te staan bij wie je bent? zo ja, hoe dan?

I wish you the best.

We’re not the persons we used to be
we’re no lovers
we are fighters
fighting for our right
fighting to be
fighting eachother like ‘we’ never used to be.

But still we feel our hands longing for eachother
Still feel our eyes searching through the crowd
just to meet again, once more.
We’re living in the same city, and sleeping under the same sky
but we are not lovers anymore

We feel the hate running through our veins
the  screaming heart inside, longing for what used to be
well you could see the jealousy in his eyes
while his knuckles are getting paler
you can’t hurt me anymore.

I moved on and so did you, your missery will not bring me down too
I’ve found someone to love, someone worth dreaming of.
My heart starts beating again and I feel the blood running through my vains
I’m in love again and no one can stop me.
Not even your black broken heart
I wish you the best.

Problems

Sometimes you have to break everything off before you can start building again.
We’ve all got some periods where everything seems to fall apart. Friends turn out to be not your friends anymore, relationships fail, you suck at school and you’re feeling a bit lonely. We all know this feeling.

Most of the time it’s stupid, you just wear eye patches and can’t seem to see how lucky you are to have everything you could wish for. But we are greedy and spoiled and we always want something we can’t have. That lover, who’s so not interested, that house far away in the middle of nowhere, that’s way to expensive to ever be a possibility.

But in my opinion, should feelings never be underestimated. There’s a reason for the way you’re feeling and you should be able to express yourself the way you want to. Of course nobody likes that one girl who is crying all the time, about everything. But she has those feelings and is just in desperate need for attention to let it all out.

It’s okay to not feel okay. In my opinion you should leave it to yourself, maybe write about it or so but you would never see me cry in public. But if you’d like to cry in public just do it. I won’t be bothered.

It’s just that I don’t like the underestimation all the time. I do it too, I don’t take everyone just as serious but what if we all just show a little more sympathy. Could that be a small solution for all those moody faces en wet eyes?

I have my moody days at the moment and I’m sure that if I would speak up most of the people would be like, is that all? I have bla bla blab la. My life is so much worse..

I’m not dying, living on the street or in some serious money issues but that doesn’t mean that my problems are less important to be heard.

So be a good person and listen to all the stupid problems people have to share even though it won’t mean much to you, it could mean the world to someone else.

Onafhankelijk

We zijn allemaal individuen met een eigen mening, eigen wensen en vooral een eigen wil. We weten precies wat we wel en niet willen en wat we verwachten van onze omgeving. We hebben niemand anders nodig want we hebben onszelf en dat is uiteindelijk de enige persoon waarop je kunt bouwen. Natuurlijk zijn we niet altijd tevreden met onszelf maar we houden vast aan onze onafhankelijkheid. Je zou jezelf maar over geven aan je omgeving. Dat zou betekenen dat je blijkbaar niet in staat bent om eigen keuzes te maken. Toch kunnen we niet zijn zonder onze omgeving. De mening van de mensen om ons heen doet er wel degelijk toe. We zijn niet voor niets kudde dieren en we lopen dan ook graag achter elkaar aan. Ook al ontkennen we het allemaal met man en macht want zoals al eerder gezegd we zijn onafhankelijke individuen. Waarom geven we dan toch zo veel om de mening van andere? en worden we geraakt door onze omgeving. We willen zekerheid. Want ondanks dat we onze eigen keuzes kunnen maken hebben we toch behoefte aan bevestiging van onze omgeving. Wanneer we dit niet ontvangen gaan we twijfelen. Waarom loopt het contact nu anders dan voorheen? waarom ben ik degene die altijd contact moet zoeken? heb ik soms iets fout gedaan? we zijn onzeker.
In een kudde is er altijd een leider. Ondanks dat we zelf soms weten dat de ene route korter is dan de ander zullen we toch de lange route lopen wanneer er iemand is die de leiding neemt en voor deze route kiest. We zullen misschien kijken naar onze mede lopers maar uiteindelijk kiezen we er toch voor om met de groep mee te lopen want voor het zelfde geval was die route die je in gedachte had toch niet korter en ergens vind je het ook prettiger om samen verkeerd te lopen dan dat je in je eentje goed loopt.
Terug komend op dat veranderende contact vraag ik me af of dit te maken heeft met het kuddegedrag van de mens. Vind je het moeilijk dat het contact veranderd omdat je liever niet alleen bent, heb je moeite met het bewandelen van een nieuw pad of heb je het gevoel dat je iets verkeerd hebt gedaan? feit blijft dat je je afhankelijk op blijft stellen tegenover de ander. Je weet heel goed dat er genoeg andere mensen zijn waar je mee af kunt spreken, achteraan lopen en je kunt jezelf ook best wel prima vermaken. toch heb je elkaar op de een of andere manier nodig. Waarom?
Evolutionair gezien is dit niet zo vreemd zo las ik bijvoorbeeld het volgende:

'Vanuit evolutionair perspectief is deze behoefte van mensen om ergens bij te horen, te verklaren uit het gegeven dat het leven in groepen in de vroege ontwikkeling van de mens een noodzakelijke voorwaarde was om te overleven. Voedsel was relatief schaars en met name voor de jacht was samenwerkind onontbeerlijk. Individuen die samenwerkten en de opbrengst van de jacht deelden hadden een grotere kans om te overleven.'- Jan Kornelis Dijkstra

Nu is dit in ons huidige klimaat niet meer geheel nodig aangezien je gemakkelijk kunt kiezen voor een kluizenaars bestaan wat voor sommige mensen ook prima werkt.
Na een hoop zoeken ben ik niet tot een antwoord gekomen dat mij daadwerkelijk zint wel weet ik dat onze omgeving ons voor een deel maakt tot wie we zijn. Let erop een deel, in onze genen zitten eigenschappen die niet maakbaar zijn. Kijk maar naar al die falende onderzoeken waarbij jongens opgevoed worden als meisjes en vice versa. Met andere woorden we kiezen ervoor om afhankelijk te zijn van elkaar. 't enige waar we op moeten letten is dat we onszelf hierin niet verliezen. Met andere woorden, als een contact even niet zo lekker loopt kijk eerst bij jezelf wat je mogelijk anders had kunnen doen, vervolgens naar de ander, is er een reden voor zijn of haar gedrag? en maak vanuit daar een besluit om verder te gaan. Zorg er hierbij voor dat je voor jezelf blijft kiezen en niet al je geluk stort in een ander. Uiteindelijk zul je toch jezelf gelukkig moeten maken.

opbouw werkzaamheden

Het is grappig hoe je aan je eigen besluitvorming kunt gaan twijfelen wanneer je iemand of een situatie mist.

Als je in een relatie zit ga je mee met de flow. Je bent op elkaar ingespeeld en weet wat je van elkaar kunt verwachten. Bij iedere relatie, of in ieder geval bij mij komt er een moment dat je gaat kijken naar je relatie en je afvraagt of dit nu werkelijk is wat je wil. Of zoals Doe Maar ooit zo mooi verwoorde: 'Is dit alles?'. 

Eigenlijk heb je t allemaal voor elkaar. Je hebt een leuke relatie met een partner waar je veel van houd en toevallig houd die partner ook nog eens heel veel van jou, helemaal mooi mee genomen. Je hebt niet meer die ongemakkelijke momentjes zoals in het begin van de relatie met het wennen aan elkaars dingetjes. Het tandenpoetsen voor het slapen gaan, dat ochtendritueel waarbij de ander ineens wel aan ontbijt blijkt te doen terwijl jij niets in huis hebt. Nee, je bent op elkaar ingespeeld. je weet wat je bij elkaar vooral wel en niet kunt doen en het is gewoon goed. maar is gewoon goed wel goed genoeg?

Als je slim bent geniet je hier gewoon van en kom je niet op het strakke plan wat bij mij dan weer op komt om het eens wat anders aan te pakken. Misschien moeten we bijvoorbeeld overgaan op een open relatie om t spannend te houden, ik bedoel het zit zo goed tussen ons hier kan niemand meer tussen komen. Sukkel. wanneer je dat soort gesprekken gaat voeren zouden eigenlijk de alarmbellen al af moeten gaan. Hiermee zet je je relatie op het spel. Je gaat twijfelen aan elkaar, aan jezelf en vooral aan je relatie. wat hebben we nog met elkaar wat ik niet bij iemand anders kan vinden?
Vraag het jezelf twee weken nadat het over is en ik kan je garanderen dat je ineens 1000 dingen kunt bedenken.

De twijfel veranderd je volledig wat ook je relatie weer veranderd. Je leert ineens kanten van elkaar kennen die je voorheen nooit had gezien. Op het moment zelf lijkt het geen probleem ik bedoel je plukt toch het leven en geniet van elkaar? je ziet niet in hoe je de ander, maar ook jezelf sloopt door spelletjes met elkaar te spelen. Langzaamaan drijf je elkaar tot het uiterste tot de bom ontploft en je elkaar eigenlijk nooit meer wil zien. in eerste instantie ben je er kapot van en snap je niet hoe het zo fout heeft kunnen gaan. Ik bedoel, je houd toch nog steeds van elkaar? Je sloopt jezelf volledig om daarna jezelf weer op te bouwen. Met dit opbouwwerk vraag je een hoop energie van jezelf en deze energie zorgt met name voor woede. Want wat was het ook eigenlijk een balzak en wat deed ie stomme dingen en dan pas besef je dat de relatie eigenlijk helemaal niet zo rozengeur en maneschijn was als het in je herinnering even was. Er zaten leuke tijden bij maar met name het eind was toch best wel zwaar kut.
Je was niet meer bij de persoon waar je maanden terug vlinders van kreeg want die persoon heb je zo verneukt dat er niets meer van over is dan wat je de afgelopen tijd hebt gezien. Dus je kunt wel blijven janken, wensen dat je terug kon naar die relatie, dat je het nog eens over kunt doen, maar je komt nooit meer terug in de relatie die je had in het begin. Die relatie waarbij je geen idee had wat je aan moest trekken of waar je je ledematen moest laten als je in elkaars armen lag. Dat krijg je niet meer terug. Dus je kunt je energie wel steken in het verdriet, wat je gegarandeerd gaat doen ook al neem je je nog zo voor daarmee op te houden. of je richt je even op jezelf en je opbouw werkzaamheden zodat je hopelijk binnenkort weer die leuke, vlotte persoon bent waar je oude vlammen ooit op vielen.

Borderline

'Borderline feels like Im going to lose my mind

You just keep on pushing my love over the borderline'

- Madonna

De laatste maanden valt het me op hoeveel labeltjes er geplakt worden op verstandelijk gebied. Het is ondertussen al bijna vreemd als je geen stikker op je hebt zitten met: ADHD, ADD, Depressief, Schizofreen, Anorexia en ga zo maar door. Heb je nog geen label? dan ben je of nog niet gediagnosticeerd, je bent nog nooit bij een therapeut geweest of je omgeving heeft nog niets vreemds ontdekt waar ze je op kunnen pakken.

Als vrije geest ben ik niet zo van die labeltjes. Ik begrijp dat het voor sommige mensen heel prettig is om een labeltje op geplakt te krijgen aangezien we simpelweg allemaal weleens twijfelen aan onszelf.

In privé sferen valt het me op maar ook in het werkveld. Zo heb ik een paar maanden geleden nog een gastcollege gehad waarbij er gesproken werd over een vrouw met borderline die, door haar borderline 'natuurlijk' niet in staat was om haar kinderen fatsoenlijk op te voeden. Ik geef hierbij eerlijk toe dat dit mijn interpretatie was maar ik had niet het idee dat mijn mede luisteraars er hun vraagtekens bij zette. Ik schrok hier nogal van aangezien ik ondertussen genoeg labeltjes voorbij heb zien komen en lang niet altijd het idee heb dat die labeltjes anders behandeld zouden moeten worden dan ieder ander.

Toch merk je in de praktijk dat dit dus wel het geval is. Met name borderline heeft mijn aandacht getrokken aangezien dit mooi aansluit op mijn verleden in de emo/scene scene wat ook werd gezien als een stelletje krassers. Zoals dat met borderliners net zo is. Ik ben eens gaan zoeken online en kwam verschillende fora tegen waarop jongens vertelde dat ze een relatie hadden met een borderliner en hoe moeilijk het is om met 'zo iemand' een relatie te hebben. Ergens kon ik me daar wel wat bij voorstellen kijkend naar de symptomen die ze zo mooi op een rijtje hadden gezet.De reacties op de berichten van de jongens zwegen er overigens ook niet om. Drie kwart van de mensen gaf direct aan dat de jongen zo snel mogelijk weg moest gaan. Je kunt wel de redder willen zijn van een meisje met borderline maar uiteindelijk zal ze je toch de verdoemenis in werken. Dus denk aan jezelf en vlucht nu het nog kan. Reken erop dat ze zal dreigen zichzelf iets aan te doen en schrik er niet van als ze dit ook werkelijk zal doen. Fijn lijkt me om te lezen wanneer je van iemand houd en twijfelt aan je eigen kunnen in de relatie.

Ook de cijfers liegen er niet om in één van de artikelen las ik de volgende zin: 'Uiteindelijk overlijdt een op de tien mensen met borderline door zelfdoding.' (trimbos.nl)

Ook weer lekker opbeurend zou ik zeggen. Wat ze dan weer niet benadrukken is dat borderline net zoals de meeste 'stoornissen' verschillende fasen heeft. Dat mensen misschien wel aan dezelfde 'symptomen' voldoen maar dat niet ieder symptoom bij iedereen even heftig is of überhaupt aanwezig. Met het lezen van alle artikelen merkte ik dat ik er steeds bozer van werd. Want wat zijn we samen eigenlijk wel niet een hypocriet volk om anderen in hokjes te plaatsen en vooral aan te geven hoe gek 'die mensen' wel niet zijn. Hoe vaak worden er wel niet grapjes gemaakt onder vrienden waarbij en snij bewegingen over de pols gemaakt worden als zijnde oh how my life sucks right now. Kortzichtig vind ik dat. Tuurlijk het is grappig bedoeld maar we zijn allemaal maar mensen en we leven on leven op onze eigen manier. Wie ben jij dan om een groep mensen dat in zo'n mooi hokje is geplaatst door de samenleving te ontlopen en vooral ook vooroordelen te formuleren terwijl je ze waarschijnlijk niet eens kent uit je eigen omgeving.

Maar goed ik kwam gelukkig ook mooie artikelen tegen zoals deze:

 "Borderliners" leuker dan men denkt?

U kent de term wel: borderline. Iemand die deze ziekte heeft wordt vaak niet gezien als de meest makkelijke persoon. Helaas voor deze mensen, worden ze vaak als agressief, manipulatief, leugenachtig en impulsief bestempeld. Het wordt door onder andere de media, afgeraden om vrienden met deze lastige persoonlijkheden te worden. En een relatie beginnen, is al helemaal geen slim idee. Maar heeft deze ziekte ook voordelen? En hebben deze mensen stiekem niet een goed hartje?

Kenmerken van borderline

Borderline is vooral dat je instabiel bent. En dat op drie gebieden: zelfbeeld, relaties en stemming. Deze drie dingen zijn met elkaar verweven en beïnvloeden elkaar enorm. Belangrijke symptomen, die onder deze drie kenmerken te scharen zijn, zijn de volgende:

• Extreme verlatingsangst
• Onevenwichtige en intense relaties
• Identiteitsproblemen (gestoord beeld van zichzelf)
• Impulsief gedrag (te veel of te weinig eten, roekeloos rijgedrag, drugsgebruik, alcoholgebruik, riskant seksueel gedrag en/of geld verkwisten.)
• Suïcidaal gedrag en/of automutilatie (van dreigen met t/m het werkelijk doen)
• Een zeer onevenwichtige stemming
• Zich chronisch leeg voelen
• Misplaatste, hevige woede (kan alleen van binnen zijn, maar leidt vaak tot een woedeaanval/ruzies)
• Dissociatie verschijnselen en/of Psychotische verschijnselen

Dat zijn dus nogal wat kenmerken. Om de borderline persoonlijkheidsstoornis te diagnosticeren, moet men voldoen aan minimaal vijf van deze kenmerken. En ze moeten duidelijk en al een lange tijd aanwezig zijn. Het klopt dus dat veel mensen met deze stoornis impulsief zijn, maar lang niet allemaal. Ook kunnen ze behoorlijk agressief zijn. Maar ook niet allemaal. Er zijn zelfs heel veel mensen met borderline, die niet boos kunnen worden, terwijl ze van binnen wel koken. Daarnaast kunnen de zogenaamde borderliners zeker manipulatief en leugenachtig zijn. Maar niet veel meer dan "gewone" mensen dat zijn. Natuurlijk zijn er gevallen die dit wel heel extreem hebben, maar er is geen reden om dit als een kenmerk van borderline te zien.

Maar wat is er positief aan de borderliner?

Naast dat deze mensen hele vervelende klachten hebben, zijn er tal van eigenschappen die zij vaak ook bezitten en die eigenschappen maken het juist mooi om met ze om te gaan. Vaak zijn deze persoonlijkheden enorm creatief, hartelijk, spontaan, vriendelijk, begripvol, intelligent, gezellig, verrassend, romantisch, humoristisch, vrolijk, zorgzaam en aardig. En natuurlijk zijn er nog veel meer positieve dingen. Zo kunnen mensen met borderline vaak ook heel charmant zijn, en ze kunnen je werkelijk begeren, wat sommige mensen zeer prettig vinden. Omdat ze van de ene in de andere stemming vallen en dus meestal (wat) impulsief zijn, kunnen ze je enorm verrassen, de gekste dingen met je doen en je uit je slechte humeur halen om je vervolgens compleet vrolijk te maken. We kunnen gerust zeggen dat het veelzijdige mensen zijn.

Wel of geen vriendschap met een borderliner?

Een vriendschap met iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis kan hartstikke leuk zijn. Juist omdat ze veel positieve eigenschappen hebben. Het wil niet zeggen dat het altijd even gemakkelijk is. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat je duidelijk bent; in alle opzichten. Je moet als het ware voorspelbaar zijn. Dit omdat deze mensen behoefte hebben aan duidelijkheid, structuur, voorspelbaarheid en grenzen. Meestal zijn ze dit tekort gekomen. Natuurlijk kan je tegen verschillende dingen aanlopen bij deborderliner, maar dat heb je bij elk mens. Het is belangrijk dat je ze als volwaardig blijft zien en open staat voor gesprek.

Mensen met borderline willen zelf heel graag begrijpen hoe alles zit, bijvoorbeeld hoe iemand in elkaar zit. Dit leidt ertoe dat ze zelf nogal snel oordelen in zwart of wit. Dit maakt hun wereld overzichtelijk en begrijpelijk. Probeer dit zelf niet te doen, en probeer in gesprek te gaan over nuances in het leven. Soms moet je met deze mensen wat meer geduld hebben dan met andere mensen. Maar ze zijn het allemaal waard om gekend te worden. En ze zijn zeker je vriendschap waard. Borderline is een extra gevoeligheid die je meekrijgt, of niet, in je leven. We kunnen eigenlijk wel zeggen: borderliners zijn 200% mens! http://mens-en-samenleving.infonu.nl

Als je het mij vraagt een mooie tegenhanger van de andere artikelen en het beeld dat er zo langzaamaan door de maatschappij geschetst wordt. Ik schrijf dit bericht niet omdat ik wil dat mensen in de toekomst geen grapjes meer maken in mijn bijzijn of ineens rekening gaan houden met wat ze zeggen over bepaalde groepen maar meer omdat ik denk dat het goed is om een keer stil te staan bij je eigen vooroordelen voordat je ze de wereld in gooit.

We zijn allemaal maar mensen en doen snoei hard ons best om mee te komen in deze maatschappij en we kunnen nu eenmaal niet altijd aan ieders verwachtingen voldoen.

Ik kan het niet. Loslaten.

Het is typisch hoe dingen waar je nooit echt aandacht aan besteedde ineens belangrijk worden wanneer je beseft dat je de persoon die er achter zat los moet laten.

Die nummers die je wekelijks ontving, vaak met veel herhaling en totaal niet jouw stijl ineens veel bij je oproepen wanneer je ernaar luistert. Je gaat er herinneringen aan koppelen, gesprekken die je hebt gevoerd, fijne momenten en minder fijne momenten en ineens lijken die nummers veel waardevoller dan voorheen. Ook al blijft het niet jouw stijl en vind je t stiekem nog steeds verschrikkelijke muziek het wordt je dierbaar. 

De foto's die je telkens in een map opsloeg met de gedachte dit kan nog weleens bruikbaar zijn als chantage materiaal zijn ineens een pijnlijke herinnering. Oh ja, daar hebben we toen nog zo om gelachen.

Ging het echt niet meer?, was dit wel de beste keuze?, heb ik het nu echt verkloot?
de gedachten blijven maar door je hoofd spoken. Met de minuut komen er meer twijfels en voel je  je slechter. Je weet heel goed dat je naar buiten moet gaan en onder de mensen moet blijven want op deze manier ga je eraan onderdoor. Toch voelt het als te veel moeite om werkelijk het initiatief te tonen.

Zoals met de meeste dingen overigens. Opstaan, douchen en aankleden voelt al als een hele opgave en dan moet je eigenlijk ook nog voedsel naar binnen werken. Waarom voelt dat ineens als een enorme opgave? waarom blokkeer je op elk vlak wanneer je even niet zo lekker in je vel zit. Op een vreemde manier lijk je bijna jezelf te verliezen bij het verliezen van een dierbare. Je moet jezelf weer gaan motiveren, jezelf weer oppakken. 

Als je er logisch over nadenkt is het super simpel, als dat nu ook zo had gevoeld was het helemaal makkelijk geweest. Maar nee je ligt liever de hele dag lam op bed in de puinzooi die je hebt gecreëerd dan dat je verder gaat met je werkzaamheden.

Misschien is het ook wel goed. Even een moment van rust, een pauze knop op je dagelijkse bestaan. Ware het niet dat de pauze knop alleen voor jou geldt en de omgeving, zo lijkt in een razend tempo aan je voorbij gaat. Je weet dat je met de stroom mee moet blijven gaan anders loop je zwaar achter en is het op een later moment alleen maar zwaarder om de stroming weer bij te houden maar je kan het niet. Ik kan het niet. Loslaten.