dear used to be best friend,

I might not show it much enough and honestly sometimes I forget that you used to be my best friend, I will never totally forget you I couldn’t but somehow the bright shining memories seem from another life. A life of someone else. I still think about you a lot not as much as before but you have a little spot in my mind that I can’t seem to forget. You used to be my best friend the one I would share everything with. But I don’t feel that feeling any more. It’s not like I could still call you in the middle of the night about what just happened or I could text you about the strangest things that pop up into my mind. That would just be awkward.  We could meet if you somehow found a little time for me and maybe we could talk about some random shit but I guess we would both leave the conversation with an awkward feeling.  We wouldn’t  be meeting again after soon. The last weeks I felt like god gave me a sign to finally let you go for good. I have a wall you know with all our pictures, the pictures of a long lost time. The last few weeks they just don’t want to stick to the wall they all fall down piece by piece only leaving some shattered glass. Like we finally really broke down to say our goodbyes. Not that I like to cause if I could I would still text you every day and I still think you’re a great person just not the one I should depend on. We’re not like we used to be. You’ve got your friends and I’ve got mine and that’s just fine. You found a new girl to be called your ‘best’ friend and I did too. Not that you two look a lot like each other or I could compare her to you but it’s just fine this way. I will miss you a lot and there will always be a spot for you left in my heart if you find the time or interest but for now it’s done. Thanks for everything and have a nice life

Sincerely,

Your used to be best fiend

vriendinnen

eigenlijk zijn wij vrouwen maar raar. Wanneer je mannen over vrouwen hoort praten denk je af en toe hoe kan dat meisje zo met hem omgaan? maar wanneer je ziet of hoort hoe vrouwen met elkaar omgaan sta je eigenlijk nog meer perplex. Vrouwen hebben een hele hoop stil zwijgende regeltjes zo vinden we het bijvoorbeeld belangrijk om er altijd fatsoenlijk bij te lopen, we zullen het ontkennen maar ondertussen kijken we elkaar toch vreemd aan wanneer een andere vrouw er slonzig uitziet, dit roept toch een beetje vraagtekens op. We beoordelen elkaar op het uiterlijk, niet dat we dat willen maar we doen het toch.Onder vriendinnen heb je speciale regels zo zoen je niet met een (oude)flirt van een vriendin ook al zat het er tussen die twee niet in je flikt het niet om haar (oude)vlam in te pikken. Wanneer een vriendin dit toch flikt wordt er gepraat niet rechtstreeks maar via via dan krijg je verhalen van: dat had ik nooit van haar verwacht of ik weet niet of ik haar nog wel kan vertrouwen. Dat de jongen er ook een rol in speelt lijkt er bijna niet meer toe te doen. We worden boos op het meisje want die vertrouw je dankzij die stilzwijgende band maar de jongen komt er mee weg onder het mom maar ja t is ook een jongen.. wat eigenlijk te belachelijk voor woorden is want hiermee maken we het alleen maar moeilijker voor elkaar. Wanneer jongens met het zelfde meisje zoenen word erover gepraat en gelachen en ze besluiten samen of één van hun ervoor gaat of beide niet. Meisjes doen dit niet, die praten hier met andere vriendinnen over en maken het voor zichzelf zo groot dat ze op den duur niet meer weten wat ze ermee aan moeten omdat ze zich zo diep gekwetst voelen. Dit komt mede doordat we iets meer over gevoelens na denken dan jongens maar ook omdat vriendinnen elkaar onderling op lijken te stoken, de mening van je vriendinnen doet er vaak meer toe dan wie dan ook. Vinden ze je vriendje niets? dan sta je voor de keuze mijn vriendinnen of mijn vriendje want allebei is dan erg moeilijk te handelen en over het algemeen is het vriendje op dit soort momenten de lul. Adviseren je vriendinnen je om dat ene jurkje te halen ook al sta je nog zo te twijfelen en voel je je bijna zwanger in die jurk, je doet het toch. Waarom? omdat je je vriendinnen volledig vertrouwd en oprecht geloofd dat ze het beste met je voor hebben. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat vriendinnen je zo hard kunnen kwetsen, we houden gewoon te veel van elkaar en vertrouwen elkaar volkomen terwijl niemand van ons volledig eerlijk is.

Daydreams

leer van je fouten

Hoe fijn zou het zijn als je af en toe eens zou leren van je eigen fouten of van de fouten van een ander. Hoe vaak hoor je wel niet verhalen van vrienden aan waar je zelf ook over zegt dat had je echt niet moeten doen of waarom heb je het niet zo of zo aangepakt? om vervolgens natuurlijk precies hetzelfde doen waar je een ander een preek over hebt gegeven. Af en toe heb je van die heldere momenten waarin je denkt dít moet ik in ieder geval niet meer doen bijvoorbeeld wanneer je iemand voor 100% vertrouwde terwijl je eigenlijk best wel wist moet ik eigenlijk helemaal niet doen maar er is toch dat iets waardoor je die gene blijft vertrouwen terwijl je omgeving met grote borden staat met DOE NIET! DOE NIET! toch ben je eigenwijs en doe je het toch en ben je nog verbaasd ook wanneer uiteindelijk blijkt dat iemand inderdaad niet te vertrouwen was. Het is typisch hoe dat stemmetje in je hoofd zegt ho stop dit moet je niet doen maar je het vervolgens toch doet. Op het moment voelt het heel goed en weet je zeker dat je dingen zo moet doen maar de dag, week, maand of het jaar daarna denk je toch hoe stom ben ik om dat zo te doen.. ik had mezelf net wat hoger ingeschat. Het maakt verder niet uit want je bent ook maar een mens en als mens maak je gewoon fouten maar het zou af en toe toch best wel fijn zijn als je er ook wat van zou leren. Nu zou het slot moeten komen waarin ik verklaar dat ik fouten heb gemaakt maar zeker weet dat ik het nooit meer zo aan zou pakken, als ik dat zou zeggen zou ik liegen want ik weet donders goed over een paar dagen, een week, een maand of over een jaar maak ik weer precies dezelfde fout leer er gewoon maar mee te leven.

my own way

You used to be the one who would always stick beside me, the one who might know me better than I knew myself, could you read my mind? you always knew when you went too far or when I really needed your arms around me. You would drive to the other side of the country for me just so I wouldn’t have to feel so alone. You would stand by my door when I came home after two weeks missing you. You would be the one who could comfort me even when I thought the pain was getting too much to handle. You were always there when I needed a friend, when I needed a lover but I was not the only one with issues
you had them too  and I tried to be there for you the best I could but I couldn’t read your mind the way you did with mine. I could see how you felt when you lost the light at the end of the tunnel and no one was there to help you find it back. But when I stood beside you and tried to reach for your hand there was too much space between us, I tried to catch you when you felt, hard on the ground but I was always a step too late, I was suffering myself for you, did everything I could but in the end you couldn’t take it anymore
there was always that moment when it became too much for the both of us.
I couldn’t let you go never, and you knew that.
That’s why you had to break my heart over and over again
and I would fail without you, I would lose my way and do things I shouldn’t have done.
someday I might understand your amazing passion to break my heart over and over again. But that day hasn’t come jet. I will always stick up for you even if I know you’re so wrong
you do things that are just unhealthy and sometimes I even doubt you. Not that I want to or like to but it seems like it’s impossible to stick up for you when you act like that. When you hurt people you care about or I care about not only me.
I can handle a lot but living without you, hating you is just a little too much to ask sometimes. I know I shouldn't ever forgive you for what you’ve done and just forget you ever existed. It shouldn’t be so hard now you’ve abandoned me out of everything but my heart can’t abandon you, can’t forget you and maybe I will forgive you, I shouldn’t but I will. I’ll make this same mistake over and over again and maybe if we’re 80 and we are together again we can laugh about all the times we screwed each other over, laugh about all our discussion we had about nothing special. But for now it’s too soon to say. I have to find my own way.

*

Never fall for someone when you believe every word he says.

het perfecte vriendje

mooi, als blonde vrouw met grote borsten weet je dat je af en toe aangesproken wordt door mannen op straat of in de kroeg. Toegegeven het geeft je ego af en toe een enorme boost waardoor je de rest van de dag met een big smile rondloopt. Af en toe heb je echter van die dagen waarop je er wat minder op zit te wachten. Wanneer je jezelf bijvoorbeeld door de stad trekt omdat je echt boodschappen moet doen. Op dat soort momenten heb je niet zo veel zin in mensen om mee te praten, laat staan één of andere mafketel die met je mee loopt naar de supermarkt en je vervolgens direct om je nummer vraagt. Dit soort jongens zijn altijd perfect om in de zeik te nemen. Zo had ik net een jongen die een heel leuk gesprek probeerde te voeren en ineens vroeg of ik een vriend had, tip vraag dit nooit want dan vraag je er gewoon om om in de zeik genomen te worden. Dit is namelijk de openingszin om over jou perfecte (niet bestaande) vriendje te praten. Je weet wel die jongen die nu thuis in de keuken staat om wat lekkers voor je te maken en voor wie je de laatste boodschappen haalt, die jongen die vanochtend met een gigantische bos bloemen op je stoep stond en je alleen maar even een kus kwam brengen. Het is nog leuker wanneer je iemand gebruikt die je al kent en daar een heel ander persoon van maakt. Bijvoorbeeld die eene lieve jongen die zo lang en dun is maar die in jou verhaal ineens flink gespierd is én lief. Gegarandeerd dat die man die zo graag je nummer wilde binnen vijf minuten met één of andere smoes wegloopt én jou achterlaat met ineens een veel beter humeur.