Stil leven van de 21e eeuw

Zijn ogen zijn nog gesloten als ik wakker wordt en ik voel zijn warme adem tegen mijn schouder. Hij snurkt een beetje.
De kamer is een prachtig stilleven wat voor mijn gevoel typerend is voor de 21e eeuw. Het ochtend zonnetje schijnt door het dakraam en ondanks dat daar een kussentje voor staat, verlicht het hardnekkige zonnetje de hele kamer.
Zo in het licht ziet het beeld er nog charmanter uit. Alsof er vannacht een prostituee op bezoek is geweest, ligt er een spoor van kledingattributen richting het bed. Het bed dat nu ineens weer heel sereen lijkt.

Ik kijk naar hem, ik weet dat hij dat vervelend vind maar ik kan het toch niet laten. Hij ziet er zelden zo tevreden en rustig uit.
'Je doet het weer..' hoor ik hem mompelen en voor ik het weet lig ik giebelend onder hem te krioelen. Zijn vingers (te vergeefs) zo veel mogelijk ontwijkend. 

Het komt zelden voor dat we voor het middaguur samen, fris en fruitig de deur uit gaan. Maar vandaag hebben we een missie. Dit is onze laatste normale dag samen dus daar willen we alles van maken.
We zitten naast elkaar in de auto, jij  mopperend over mijn rijstijl, ik meezingend met de radio. Ons nummer.

'Stoned in paradise shouldn't talk about it.'

Na alle romantiek van gister lijken we te zweven. We kunnen het wel, elkaar gelukkig maken. Alleen nu nog proberen te focussen op de weg. Ik heb geen idee waar ik heen moet. Hij legt zijn hand op mijn knie en even is het gewoon goed.

'Nu we de auto verderop hebben geparkeerd kunnen we net zo goed een andere route lopen, komt vast wel goed.' Ik zie je voor me lopen over de meest onmogelijke paden. Je doet het lekker klungelig alsof je je druk maakt om mijn priemende ogen in je rug terwijl mijn focus blijft liggen op je schouders in dat strakke zwarte blousje. Je lijkt een stuk soepeler te lopen als ik alleen maar let op je schouders die iedere evenwichtsverstoring opvangen.

We lopen door weilanden, de modder die aan je mooie suède blauwe schoenen blijft plakken. We schrikken van een kudde koeien die ineens een meter voor ons beschut lijken te staan. Je plukt een bloem voor in mijn haar. Na een tijdje lopen vinden we een plekje waar al jaren geen mensen meer lijken te hebben gelopen. Tussen de heerlijk ruikende bloemen gaan we op de grond zitten. Rupsen spotten en aardbeien eten. Ik hou de hele tijd je hand vast, jezus wat zijn we klef geworden.

We praten een beetje over de avond daarvoor met het slotje en sneeuwwitje. Ergens neemt de pret het over van de gêne. We lachen en blozen en kunnen niet van elkaar afblijven. Je vraagt me of we dit niet ons plekje kunnen maken. We spreken af dat als het een keer fout gaat tussen ons we elkaar daar kunnen ontmoeten. Dan komen de herinneringen aan deze dag wel weer terug en dan komt alles altijd weer goed.

De dag staat glashelder in m'n hoofd gegraveerd. De precieze plek? Een grote roze wolk.

Tijd

Kijken naar de wijzers van een tikkende klok is misschien wel de meest doelloze activiteit.
Toch doen we niets anders dan kijken naar de tijd.

'Nog drie minuten en dan is t twaalf uur, wie heeft de champagne?'
'Wat zijn jouw voornemens voor het nieuwe jaar?'
'Hoe lang hebben we nog?'
Terwijl we kijken naar de tijd, strijkt hij aan ons voorbij.

Een activiteit is gebaseerd op een tijdsduur. 
We gaan er stilzwijgend vanuit dat het leven ondertussen rustig door tikt.
Maar wat gebeurd er wanneer je deze veronderstelling wegneemt?

Is kijken naar de klok dan nog steeds de meest doelloze activiteit?

Rode wijn.

Iemand verliezen doet pijn.
Het heeft tijd nodig om jezelf weer op te pakken en verder te gaan.
Je mist iemand, daarvoor hoeft diegene nog niet eens dood te zijn.
Rode wijn.

Je sluit jezelf af om maar niet te hoeven voelen.
Of juist om te kunnen voelen.
Tussen die vier muren ben je veilig.
Het verlangen sluimert door in je hoofd.
Soms kun je de aanraking zelfs weer voelen.
Rode wijn.

Je ziet niet wat er om je heen gebeurt.
Terwijl voor jou de wereld stil staat, slenteren anderen door.
Het licht dat aan de gordijnen weet te ontsnappen, geeft je een glimp van alles wat er speelt.
Het interesseert je niet.
Rode wijn.

Je vult je hoofd met gedachten.
Je hoort af en toe weer die stem.
Het kan niet want je bent alleen.
Niet dood maar ook niet hier.
Gevangen in nieuwe armen.
Andere dijen.
Rode wijn.

Het licht raakt je aan.
Pijn aan je ogen.
Het licht vervult je huid niet meer met warmte.
Het is zo stil en zo verdomde koud.
Rode wijn.

Is de adem die je hoort nog wel van jou?
Je voelt je niet meer in je lichaam zitten.
Een schim uit het verleden.
Die spullen om je heen, ze komen je niet meer bekend voor.
Het is maar materiaal, kom het maar halen.
Rode wijn.

De tijd veranderd je.
Hoeveel tijd er is verstreken is onbekend.
Lang, te lang zit je al tussen deze vier muren.
Is er nog een weg uit?
Het is tijd om jezelf op te pakken.
Rode wijn.

Je sleept je ziel onder je arm mee.
Dit is goed, dit is belangrijk.
Stap voor stap kom je dichter bij de deur, hij klemt.
Het kost je moeite om de klink te vinden.
Tijd om je ogen te openen.
Rode wijn.

Buiten is het druk.
Waar komen al die mensen vandaan?
Waar gaan ze naartoe?
Het voelt niet beter.
Je bent niet sterker.
De stroming neemt je met zich mee.
Rode wijn.

Iedereen is veranderd.
Ze zijn verder gegaan zonder jou.
Je had net zo goed dood kunnen zijn.
De wereld gaat snel.
Afspraken worden gemaakt aan de lopende band.
Iedereen heeft vrienden.
Ze delen wat ze leuk vinden of interessant.
Er word veel gepraat en snel.
Rode wijn.

Het valt niet bij te houden.
Je wordt niet gemist.
Waarom doe je dan toch nog je best?
De drang naar die vier muren wordt groter.
Alleen jij.
Geen verwachtingen.
Één zijn met je pijn.
Rode wijn.

Boos

Af en toe ben je zo boos dat je je jezelf er het liefst heel hard in vast wil bijten. Je kunt jezelf dagen lang gek maken met de slechtste gedachten over jezelf en een ander. Op zo'n moment is er niets wat je uit je boosheid kan halen. Het liefst trap je alles kapot en sla je in het wilde weg om je heen. Mensen kunnen op zo'n moment nog zo lief zijn maar het doet je weinig. Je wilt gewoon even boos zijn. 
Wanneer je het slachtoffer van al je woede dan in levende lijve moet zien,  zullen de meeste mensen vooraf al denken wat ze allemaal wel niet zouden willen zeggen tegen die persoon of wat voor klappen ze wel niet zouden willen geven. Wanneer de situatie dan eenmaal daar is, is de kans op een woordenwisseling aardig aanwezig.  Als je het lef hebt soms zelfs met stemverheffing. Wanneer je volledig doordraait en jezelf niet meer onder controle hebt kunnen er zelfs klappen vallen. 
Ik heb dat niet. Ik kan in mijn hoofd hele gesprekken voeren,  alle mogelijke opties belichtten en zo mijn woorden voorbereiden.  Nerd zijnde als ik ben maak ik een lijstje met de dingen die ik kwijt wil (ook ter voorbereiding).  Onder t mom, dan kan het ook niet uit de hand lopen tijdens het gesprek.
Maar je voelt het waarschijnlijk al aankomen. Op het moment supreme kom ik aan, volledig volgens plan en binnen twee tellen ben ik toch weer om. Iemand hoeft maar een leuke opmerking te maken en mijn boosheid draait direct 360 graden. Weg boosheid en jammer van al die mooi voorbereidde opmerkingen die binnen twee tellen de deur uit zijn gevlogen. Je kunt zeggen well done je bent weer uit die sleur en je kunt weer normaal doen. Maar aan de andere kant is die boosheid niet verdwenen en borrelt die al snel weer op wanneer je uit de situatie bent. 
Misschien zou het beter zijn om de confrontatie als een klein muisje te ontwijken dan kun je je tenminste nog even vastbijten, zonder persoonlijke teleurstelling.

Het concert

We zouden samen naar dat concert gaan. De kaartjes waren al ruim een half jaar van te voren besteld.  We wisten dat we rond deze tijd druk zouden zijn maar het vooruitzicht van een avond met z'n tweeën op stap voelde goed. 

His body always kept mine inside of it.

Toen we de kaartjes bestelde wisten we Nog niet hoe dingen zouden lopen. Het voelde goed om samen te zijn, we deden leuke dingen samen, maar ren relatie?  Nah dan wordt het meteen zo serieus. We appte dag en nacht, wilde elkaar zo vaak mogelijk zien en haalde het beste in elkaar naar boven.

Door de maanden heen luisterde we veel naar de muziek, fijne momentjes om alvast vooruit te kijken. Niet alsof we nooit wat leuks deden maar dit leek ons wel heel vet.

We are the reckless we are the wild youth

We groeide steeds meer naar elkaar en ik kon me geen leven meer zonder jou voorstellen. Dit voelde zo ontzettend goed.

And she loved him in no time.

Natuurlijk hadden we af en toe onze issues maar we wisten het altijd te verhelderen, gewoon door erover te praten. We stonden anders tegenover elkaar, dat was duidelijk.  De ene keer liep jij te hard van stapel en de andere keer, benauwend maar ook verwarmend.
We kwamen er samen altijd wel uit.

Na de zomer veranderende alles.
Het werd inderdaad veel drukker, waardoor we elkaar niet meer zo vaak een op een konden zien, zoals voorheen.

Two hands longing for eachothers warmth

Je maakte je zorgen om een vriendin van je. 'Ze is gewoon een vriendin,  echt niet meer dan dat. Maak je niet zo druk.' Het ging bij haar niet zo goed thuis dus ze kon wel wat steun gebruiken. Ze kon haar verhaal bij je kwijt en dat scheelde voor haar al een hoop. Je vond het fijn om er voor haar te zijn. Haar thuis situatie veranderde dus je bood haar onderdak.

Ik merkte dat ik jaloers werd omdat je mij steeds vaker af zei om er voor haar te kunnen zijn. Ik begreep het wel maar ik miste je en ik vertrouwde haar niet volledig. Simpelweg omdat ik haar niet zo goed kende. Tot het moment kwam dat ik haar mocht ontmoeten.  Een lieve, knappe  meid. Vreemd genoeg mocht ik haar direct. Ik legde haar mijn twijfels uit en ze begreep me meteen, heel fijn.

De week van het concert kregen we ruzie. Je had opgebiecht dat je toch met haar had gezoend.  Ik voelde me leeg, mijn angst was werkelijkheid geworden en ik wist me geen houding te geven.

Naked bodies feel like porcelain, you both know I'd be bleeding inside.

We hadden staan schreeuwen en huilen naar elkaar op het station. Hoe nu verder? Je legde uit dat het niets betekende, dat het je speet en dat je nog steeds met mij verder wilde. Ik kon het niet zo goed loslaten en bleef wat afstandig en kribbig.
Cause I want you so much, but I hate your guts.

Een paar dagen voor het concert appte je me, het lijkt me verstandig als ik niet meer mee ga. Zij komt ook en ik wil niet tussen jullie in staan. Neem een vriendin mee en je vermaakt je vast en zeker beter.
Ik was zowaar nog kwader, had ze nog niet genoeg kapot gemaakt?

Onze avond, waar we zo naar uit hadden gekeken lag in stukjes op de vloer. Ik belde een lieve vriendin en zij ging mee, ondanks dat de muziek haar niets interesseerde.

Ik had met je afgesproken dat ik na afloop langs zou komen, dan kon ik je alles vertellen over de avond. Ondanks dat je er niet bij was geweest.
Toen ik je na afloop appte dat ik naar je toe kwam reageerde je dat zij er al was. Ze had me gezien en voelde zich geïntimideerd door mij. Vandaar dat ze eerder was vertrokken. Je wilde de volgende dag mijn kant van het verhaal horen.

Gebroken nachten

Auw. Weer een steek in m'n buik en ja hoor hij maakt zelfs al geluidjes. Ik kijk naast me en zie mijn lief nog slapen, laat hem alsjeblieft niet wakker worden van al deze geluiden, laat hem alsjeblieft gewoon door slapen, please laat hem mij niet horen. Weet je fack it ik ga wel even lopen, slapen gaat toch niet op deze manier. Oké het is echt stervens koud zonder dekens, mijn tenen hebben binnen twee tellen de vorm van ijsklontjes aangenomen. Misschien was dit ook niet het meest strakke plan met deze blaasontsteking.  Zou hij nog slapen? Ik zou ook gewoon moeten slapen. Als ik eenmaal slaap voel ik die steken waarschijnlijk ook niet meer of hou ik mezelf hiermee voor de gek? Wat zouden andere mensen doen als ze hier last van hadden? Een kan thee zetten en op de bank ploffen tot het allemaal gekalmeerd is? Misschien niet eens zo'n gek plaan maar het is maar een blaasontsteking,  je kunt wel meer hebben dan dat toch? Oké ik stel me volgens mij enorm aan. Normale mensen slapen gewoon door op dit tijdstip en liggen niet wakker van een paar steekjes in hun buik. Je hoofd maakt weer over uren dus kappen nu. Kruip gewoon tegen hem aan en ga ook slapen. Hij wordt vast niet wakker van een buik die geluidjes maakt. Laat staan dat het zijn nachtrust zou beïnvloeden die jongen ligt toch in coma.
Ik kruip met mijn stervenskoude handen en voeten tegen hem aan en zie dat zijn ogen open zijn. 'Gaat het een beetje?' Hij geeft me een kus. 'Ja hoor, slaap lekker' fack, fack, fack zou die het dan toch hebben gehoord? Ugh zo kom ik natuurlijk nooit in slaap.
Als ik met veel pijn en moeite m'n ogen weer open is het licht en staren twee grote ogen me aan. Hij glimlacht wanneer hij mijn vermoeide hoofd ziet. 'Lekker geslapen? Je was veel wakker vannacht'. Hmm hij heeft het dus toch gemerkt. 'Sorry mijn buik had wat kuren maar prima geslapen en jij?' Hij draait zich op z'n rug en trekt me in zijn armen zodat ik op z'n borst kan liggen. Het is fijn om zijn ademhaling te horen.
De vermoeidheid van de gebroken nacht steekt meteen weer de kop op wanneer ik zijn ontzettend warme lijf voel. Hoe kan het toch dat mannen altijd warm zijn? En dan niet een beetje warm maar echt het zweet staat op je lijf warm terwijl je voeten nog steeds bevroren zijn. Anyways, erg fijn om weer even te ontdooien en voor ik het weet sluiten mijn ogen weer.
Binnen een paar tellen, of in ieder geval zo voelt het, wordt ik wakker van zijn trillende buik. Hij is aan het lachen. 'Nog een beetje moe?'
Als ik even later op de bank zit te klungelen om mijn panty aan te trekken verschijnt er een stiekeme glimlach op mijn mond. Alles voelt zo kut maar wat is dit toch verdomde fijn.

If you told me to jump, I would die.

I asked you to let her sleep on the couch.
Be kind, comfort her, but please don't touch her.
I told her how much I loved you, she understood.
I didn't want to strangle you with my love.
I just loved you so much.
You were the one.
I couldn't imagine a life without you in it.
What did I do before you?
If you told me to jump I would die.
I trusted you completely.
That's why I accepted your relationship.
I knew how sweet you could be and I honnestly believed you could help her without losing yourself in her.
Without losing us in her.
People called me naïeve, stupid for trusting you blindly.
How could I be this sure about you?
Trust is a rare thing in a world full of liars.
Things changed between us after that kiss.
You just wanted to comfort her and it somehow happened.
It shouldn't have happened and it will never happen again.
You assured me.
It ment nothing and you were sorry about it.
Again, I trusted you.
Still it didn't feel right, she didn't sleep on the couch but next to you.
That place where I fitted perfectly in your strong arms.
Nothing did happen, it didn't mean a thing.
When she left in the morning or in the nights she didn't have to sleep with you, I took that place.
I took back my place, the place that made me feel comfortable,  right there in your arms.
I trusted you, but somehow our book didn't look untouchable anymore. 
There were drops of salty tears on some pages which made it harder to turn over.
We didn't give up trying.
I smoked too much on the nights that she would be with you, just to keep my nerves calm.
The mornings after seemed normal, so I didn't have to worry.
You would give me that smile,  with what you would say everything's still okay.
No words needed and I could breath again.
We saw each other on a daily basis and you started to get moody and more distant.
We even had some fights about other stuff.
I thought it might be because we were working so hard, we didn't have enough time just for the two of us.
You still came by on monday evening's to open a bottle of wine, it felt good.
Even though everything seemed to change we were still the same.
We would talk for hours, drink wine, smoke, kiss and make love.
These nights felt perfect.
No masks, no secrets just you and me for once.
But at one point you didn't want to stay the night with me.
You'd rather cycle home at 3 am than to sleep next to me.
You said my bed was too small and you needed to be fit in the morning.
I measured my room and it turned out I couldn't have a bigger bed in that tiny room.
But it was okay, just a few months and we would have all the time in the world to sleep together.
We were looking forward to laying in bed, watching series, playing videogames and eating pizza.
It seemed very surreal, but we had our plans.
We would both try to get a job. If we could find one that suited our education we would look if it was possible to start over and move in together.
Otherwise we would find easier jobs and we would travel to Australia together (I prefered the last one).
But things didn't go as planned.
She still slept with you and managed to put you under her spell.
She played you with said stories and her beautiful eyes.
Somehow she managed to get you just where she wanted you.
You lost yourself in her, you lost us in her. Everything fell apart,  all my hopes and dreams just in pieces on the floor.
I still can't believe you gave up on us,  you chose her.
I believed you with everything I got.
Now our book is full of bloodstains from your hands.
Some words are getting harder to read. That blood is mine, I just need some time.
If you told me to jump, I would die.