Het concert

We zouden samen naar dat concert gaan. De kaartjes waren al ruim een half jaar van te voren besteld.  We wisten dat we rond deze tijd druk zouden zijn maar het vooruitzicht van een avond met z'n tweeën op stap voelde goed. 

His body always kept mine inside of it.

Toen we de kaartjes bestelde wisten we Nog niet hoe dingen zouden lopen. Het voelde goed om samen te zijn, we deden leuke dingen samen, maar ren relatie?  Nah dan wordt het meteen zo serieus. We appte dag en nacht, wilde elkaar zo vaak mogelijk zien en haalde het beste in elkaar naar boven.

Door de maanden heen luisterde we veel naar de muziek, fijne momentjes om alvast vooruit te kijken. Niet alsof we nooit wat leuks deden maar dit leek ons wel heel vet.

We are the reckless we are the wild youth

We groeide steeds meer naar elkaar en ik kon me geen leven meer zonder jou voorstellen. Dit voelde zo ontzettend goed.

And she loved him in no time.

Natuurlijk hadden we af en toe onze issues maar we wisten het altijd te verhelderen, gewoon door erover te praten. We stonden anders tegenover elkaar, dat was duidelijk.  De ene keer liep jij te hard van stapel en de andere keer, benauwend maar ook verwarmend.
We kwamen er samen altijd wel uit.

Na de zomer veranderende alles.
Het werd inderdaad veel drukker, waardoor we elkaar niet meer zo vaak een op een konden zien, zoals voorheen.

Two hands longing for eachothers warmth

Je maakte je zorgen om een vriendin van je. 'Ze is gewoon een vriendin,  echt niet meer dan dat. Maak je niet zo druk.' Het ging bij haar niet zo goed thuis dus ze kon wel wat steun gebruiken. Ze kon haar verhaal bij je kwijt en dat scheelde voor haar al een hoop. Je vond het fijn om er voor haar te zijn. Haar thuis situatie veranderde dus je bood haar onderdak.

Ik merkte dat ik jaloers werd omdat je mij steeds vaker af zei om er voor haar te kunnen zijn. Ik begreep het wel maar ik miste je en ik vertrouwde haar niet volledig. Simpelweg omdat ik haar niet zo goed kende. Tot het moment kwam dat ik haar mocht ontmoeten.  Een lieve, knappe  meid. Vreemd genoeg mocht ik haar direct. Ik legde haar mijn twijfels uit en ze begreep me meteen, heel fijn.

De week van het concert kregen we ruzie. Je had opgebiecht dat je toch met haar had gezoend.  Ik voelde me leeg, mijn angst was werkelijkheid geworden en ik wist me geen houding te geven.

Naked bodies feel like porcelain, you both know I'd be bleeding inside.

We hadden staan schreeuwen en huilen naar elkaar op het station. Hoe nu verder? Je legde uit dat het niets betekende, dat het je speet en dat je nog steeds met mij verder wilde. Ik kon het niet zo goed loslaten en bleef wat afstandig en kribbig.
Cause I want you so much, but I hate your guts.

Een paar dagen voor het concert appte je me, het lijkt me verstandig als ik niet meer mee ga. Zij komt ook en ik wil niet tussen jullie in staan. Neem een vriendin mee en je vermaakt je vast en zeker beter.
Ik was zowaar nog kwader, had ze nog niet genoeg kapot gemaakt?

Onze avond, waar we zo naar uit hadden gekeken lag in stukjes op de vloer. Ik belde een lieve vriendin en zij ging mee, ondanks dat de muziek haar niets interesseerde.

Ik had met je afgesproken dat ik na afloop langs zou komen, dan kon ik je alles vertellen over de avond. Ondanks dat je er niet bij was geweest.
Toen ik je na afloop appte dat ik naar je toe kwam reageerde je dat zij er al was. Ze had me gezien en voelde zich geïntimideerd door mij. Vandaar dat ze eerder was vertrokken. Je wilde de volgende dag mijn kant van het verhaal horen.

Gebroken nachten

Auw. Weer een steek in m'n buik en ja hoor hij maakt zelfs al geluidjes. Ik kijk naast me en zie mijn lief nog slapen, laat hem alsjeblieft niet wakker worden van al deze geluiden, laat hem alsjeblieft gewoon door slapen, please laat hem mij niet horen. Weet je fack it ik ga wel even lopen, slapen gaat toch niet op deze manier. Oké het is echt stervens koud zonder dekens, mijn tenen hebben binnen twee tellen de vorm van ijsklontjes aangenomen. Misschien was dit ook niet het meest strakke plan met deze blaasontsteking.  Zou hij nog slapen? Ik zou ook gewoon moeten slapen. Als ik eenmaal slaap voel ik die steken waarschijnlijk ook niet meer of hou ik mezelf hiermee voor de gek? Wat zouden andere mensen doen als ze hier last van hadden? Een kan thee zetten en op de bank ploffen tot het allemaal gekalmeerd is? Misschien niet eens zo'n gek plaan maar het is maar een blaasontsteking,  je kunt wel meer hebben dan dat toch? Oké ik stel me volgens mij enorm aan. Normale mensen slapen gewoon door op dit tijdstip en liggen niet wakker van een paar steekjes in hun buik. Je hoofd maakt weer over uren dus kappen nu. Kruip gewoon tegen hem aan en ga ook slapen. Hij wordt vast niet wakker van een buik die geluidjes maakt. Laat staan dat het zijn nachtrust zou beïnvloeden die jongen ligt toch in coma.
Ik kruip met mijn stervenskoude handen en voeten tegen hem aan en zie dat zijn ogen open zijn. 'Gaat het een beetje?' Hij geeft me een kus. 'Ja hoor, slaap lekker' fack, fack, fack zou die het dan toch hebben gehoord? Ugh zo kom ik natuurlijk nooit in slaap.
Als ik met veel pijn en moeite m'n ogen weer open is het licht en staren twee grote ogen me aan. Hij glimlacht wanneer hij mijn vermoeide hoofd ziet. 'Lekker geslapen? Je was veel wakker vannacht'. Hmm hij heeft het dus toch gemerkt. 'Sorry mijn buik had wat kuren maar prima geslapen en jij?' Hij draait zich op z'n rug en trekt me in zijn armen zodat ik op z'n borst kan liggen. Het is fijn om zijn ademhaling te horen.
De vermoeidheid van de gebroken nacht steekt meteen weer de kop op wanneer ik zijn ontzettend warme lijf voel. Hoe kan het toch dat mannen altijd warm zijn? En dan niet een beetje warm maar echt het zweet staat op je lijf warm terwijl je voeten nog steeds bevroren zijn. Anyways, erg fijn om weer even te ontdooien en voor ik het weet sluiten mijn ogen weer.
Binnen een paar tellen, of in ieder geval zo voelt het, wordt ik wakker van zijn trillende buik. Hij is aan het lachen. 'Nog een beetje moe?'
Als ik even later op de bank zit te klungelen om mijn panty aan te trekken verschijnt er een stiekeme glimlach op mijn mond. Alles voelt zo kut maar wat is dit toch verdomde fijn.

If you told me to jump, I would die.

I asked you to let her sleep on the couch.
Be kind, comfort her, but please don't touch her.
I told her how much I loved you, she understood.
I didn't want to strangle you with my love.
I just loved you so much.
You were the one.
I couldn't imagine a life without you in it.
What did I do before you?
If you told me to jump I would die.
I trusted you completely.
That's why I accepted your relationship.
I knew how sweet you could be and I honnestly believed you could help her without losing yourself in her.
Without losing us in her.
People called me naïeve, stupid for trusting you blindly.
How could I be this sure about you?
Trust is a rare thing in a world full of liars.
Things changed between us after that kiss.
You just wanted to comfort her and it somehow happened.
It shouldn't have happened and it will never happen again.
You assured me.
It ment nothing and you were sorry about it.
Again, I trusted you.
Still it didn't feel right, she didn't sleep on the couch but next to you.
That place where I fitted perfectly in your strong arms.
Nothing did happen, it didn't mean a thing.
When she left in the morning or in the nights she didn't have to sleep with you, I took that place.
I took back my place, the place that made me feel comfortable,  right there in your arms.
I trusted you, but somehow our book didn't look untouchable anymore. 
There were drops of salty tears on some pages which made it harder to turn over.
We didn't give up trying.
I smoked too much on the nights that she would be with you, just to keep my nerves calm.
The mornings after seemed normal, so I didn't have to worry.
You would give me that smile,  with what you would say everything's still okay.
No words needed and I could breath again.
We saw each other on a daily basis and you started to get moody and more distant.
We even had some fights about other stuff.
I thought it might be because we were working so hard, we didn't have enough time just for the two of us.
You still came by on monday evening's to open a bottle of wine, it felt good.
Even though everything seemed to change we were still the same.
We would talk for hours, drink wine, smoke, kiss and make love.
These nights felt perfect.
No masks, no secrets just you and me for once.
But at one point you didn't want to stay the night with me.
You'd rather cycle home at 3 am than to sleep next to me.
You said my bed was too small and you needed to be fit in the morning.
I measured my room and it turned out I couldn't have a bigger bed in that tiny room.
But it was okay, just a few months and we would have all the time in the world to sleep together.
We were looking forward to laying in bed, watching series, playing videogames and eating pizza.
It seemed very surreal, but we had our plans.
We would both try to get a job. If we could find one that suited our education we would look if it was possible to start over and move in together.
Otherwise we would find easier jobs and we would travel to Australia together (I prefered the last one).
But things didn't go as planned.
She still slept with you and managed to put you under her spell.
She played you with said stories and her beautiful eyes.
Somehow she managed to get you just where she wanted you.
You lost yourself in her, you lost us in her. Everything fell apart,  all my hopes and dreams just in pieces on the floor.
I still can't believe you gave up on us,  you chose her.
I believed you with everything I got.
Now our book is full of bloodstains from your hands.
Some words are getting harder to read. That blood is mine, I just need some time.
If you told me to jump, I would die.

De regen van glas

Ik rij nog steeds langs je huis om te zien of de lichten nog branden, maar de lichten gaan niet meer aan en de gordijnen schuiven niet op een kier.
Lopend zie ik mijn gedaante weerspiegelen in de grote etalage ruit. De ruit die al maanden wacht op een baksteen. Ik zie de regen van glas al vallen op je bed met gebroken planken.
Maar als het glas dan zou breken verschijnt daar niet mijn ogenschijnlijk grootste concurrentie. De bank die alle  spanning in zich op heeft genomen.
De geur van wiet zal in de kale muren zijn getrokken. Daar waar alle woorden in zijn opgenomen. 
Jij bent niet meer daar, zoals je ook niet meer hier bent. Wij zijn niet meer wij maar ik en jij. Ik bedoel jij en zij en ik en hem. Je kijkt naar me alsof je kijkt naar een na smeulende sigaret op de grond. Je ziet er vertrapt uit, met je tepel kietelende wallen en je grauwe huid. De leegte heeft zich eigen gemaakt in jouw huid. Het licht gaat niet meer aan, het gordijn schuift niet op en neer.
De regen van glas is voor jou al gevallen.

Vanuit liefde

Af en toe lijkt je eigen logica ver te zoeken. We hebben allemaal onze eigen normen en waarden en leven aan de hand van onze eigen principes. Principes zijn voor ons belangrijk aangezien dit een middel is waarmee we ons identificeren en onderscheiden van anderen.
Er zijn een hoop ongeschreven regels (principes) waaraan we ons allen houden. Denk hierbij aan de 10 geboden, ondanks dat deze door verschillende religies net iets anders vertaald zijn, komen geboden als gij zult niet doden, gij zult niet stelen en gij zult niet echtbreken overal terug.
Als je een random persoon op straat aan zou spreken zal deze bevestigen te leven aan de hand van deze principes, indien dit niet het geval is en er komt een minder concreet antwoord is dit waarschijnlijk een gevoelig onderwerp. Iemand heeft ervaring met boven genoemde onderwerpen waardoor de mening iets is aangetast.

Ondanks deze principes worden er nog steeds mensen vermoord, kennen we nog steeds dieven en zijn er talloze mensen die relaties en huwelijken breken.
Waarom denken we dat onze situaties uitzonderingen zijn op de regel, waardoor het ineens wel acceptabel is dat deze principes aan de kant worden geveegd?

Ik had van de week een gesprek over vreemdgaan. Iemand was bezig een toekomst op te bouwen met een ander maar wilde dit de huidige partner nog niet vertellen uit angst dat de samenwerking onder druk zou komen te staan en één van de twee de samenwerking zou moeten verlaten. Mijn eerste reactie was een woede die opborrelde vanuit mijn onderbuik. Hoe kun je iemand voorliegen en een relatie kapot maken door met een ander verder te gaan en hier niet openlijk voor uit komen. Na dit gevraagd te hebben bleek het een actie vanuit liefde. Wanneer de samenwerking zou worden verbroken zou dit voor verschillende partijen vervelende gevolgen hebben. Niet alleen het originele koppel zou verscheurd zijn door verdriet maar ook de andere samenwerkingspartners zouden onder dit verlies te lijden hebben, met alle gevolgen van dien. Vanuit die optiek zag ik de logica in en stemde ik onbewust toe met het verraad. Ik keurde het echtbreken (terug komend op de tien geboden) goed omdat er was gehandeld vanuit liefde en met de beste bedoelingen.
Er nogmaals op terugkijkend komt het onderbuik gevoel weer opborrelen dat ik vindt, dat eerlijkheid in een relatie voor alles gaat. Iemand een paar maanden voorliegen 'uit liefde' vind ik namelijk slopend.

Vanuit liefde maakt een hoop (onterecht) goed. We maken onszelf op deze manier van alles wijs. 'Ik ben niet vreemd gegaan, ik wilde gewoon even weten hoe die chick zoende zodat ik weer weet waarom ik van mijn vriendin hou. Het is echt met de juiste bedoelingen gedaan, anders had ik misschien de relatie uitgemaakt terwijl ik nu weet dat mijn partner alles voor mij is, het was dus puur vanuit liefde.' 'Die mensen hebben toch genoeg geld, mijn kind wordt straks gepest op school als hij geen merkkleding draagt. Ik jatte die schoenen dus echt puur uit liefde.' 'Mensen met die religie hebben mijn ouders vermoord, nu zullen ze zelf eens voelen wat dat met je doet. Ik doe dit om op te komen voor mijn ouders, dus puur uit liefde.' Puur uit liefde ontstaan wereld oorlogen die voort blijven duren vanuit de beste bedoelingen. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld, hoe klein ook, er een stuk beter uit zou zien als we ons niet telkens lieten misleiden door een paar mooie woorden als, ik heb het puur vanuit liefde gedaan.

Relatie status

Het is grappig om te zien wat voor invloed een relatie status op facebook heeft op je sociale netwerk.
Persoonlijk hecht ik er niet super veel waarde aan. Een van mijn beste vrienden zei ooit: 'Alles kan kapot', en hoewel dat op de meeste mensen erg negatief zal over komen is dat wel een van mijn motto's geworden. Simpelweg omdat het aangeeft dat niets voor altijd is en stiekem brengt dat toch een sprankje hoop.
Het hebben van een relatie is leuk, je hebt een maatje gevonden waarbij je je goed voelt en je hebt iemand waarop je (over t algemeen) kunt bouwen, iemand die begaan met je is en waarmee je leuke dingen doet.  Na een half jaar of langer fijne momentjes samen beleven kom je op een punt waarbij je deze band wilt delen met je omgeving.  Je hebt het fijn met iemand en je wil dat graag delen met je omgeving. 
Dit was ook al voor de hele Facebook hype het geval alleen nam je dan je maatje mee naar vrienden en familie om dit geluk te delen in plaats van een relatie status op facebook waarbij jullie meest oncharmante foto's samen aan de wereld worden gepresenteerd met een officiële datum waar mensen met 1 klik op de muis kunnen aangeven dat ze het leuk vinden door op like te klikken. 
Het systeem is wel handig want op deze manier kun je iedereen in een keer inlichten, zonder dat mensen zich gepasseerd voelen doordat ze het later horen en zelfs de mensen die je voor je gevoel al honderd jaar niet meer hebt gesproken zijn binnen een paar minuten op de hoogte.
Waar ik alleen tegenaan loop zijn de gevolgen.  Doordat je het openbaar maakt op facebook, stel je je ook open voor meningen van anderen. Je krijgt zo'n dertig geluks wensen, tachtig likes en een aantal mensen die je in een privé bericht duidelijk maken dat je een enorme fout maakt.  Nu zou je kunnen zeggen die privé berichtjes zijn kwetsend, maar persoonlijk waardeer ik het enorm aangezien mensen blijkbaar dusdanig begaan met je zijn dat ze hun ongezouten mening durven te geven, chill, respect alles, voor dat soort mensen.
Wat confronterend is zijn de mensen die niet reageren terwijl hun mening wel belangrijk is voor jou. Ergens natuurlijk belachelijk,  want waar heb je t over, t is maar een facebook status.
Toch denkt je hoofd er anders over,  wat zouden zij er van vinden, zouden ze er achter staan of niet en waarom dan? Terwijl je zelf dondersgoed weet dat je Facebook te slecht bij houd om up to date te blijven en er soms ook pas een half jaar later achter komt dat iemand in een relatie zit. Wat overigens niets te maken heeft met desinteresse.
Dan zijn er ook nog de contacten waar je een goed gevoel hebt, die je vrijwel dagelijks spreekt en waarvan je ineens niets meer hoort verder dan een kort en bondig antwoord wanneer je weer contact probeert te leggen. Natuurlijk draait je hoofd dan weer over uren waardoor je conclusies trekt die op je eigen belachelijke fantasieën gebaseerd zijn, zonder enige onderbouw,  typisch. Tot slot heb je de trouwe vrienden die afwachten wat voor relatie dit gaat worden,  verander je in de vriendin die ineens opgeslokt wordt door haar partner en totaal geen interesse meer toont in vrienden of sociale momentjes zonder partner of wordt je de vriendin met onzichtbare partner.
Wanneer je je status veranderd probeer je tegen iedereen zo open en eerlijk mogelijk te zijn in de hoop dat alles gewoon hetzelfde blijft. Toch is mijn conclusie dat hoe hard je t ook probeerd een facebook status 'in een relatie' heeft meer invloed dan je verwacht en alles veranderd. Nog niet eens gesproken over wat in een relatie betekent. In voor en tegenspoed zullen we maar zeggen.

Protected

I used to see you every day. 
Softly snoring in the sheets, with one arm around me.
Drinking coffee on the couch.
A glass of wine on the carpet
maybe smoking on the roof.
I've gotten used, having you around.
It's like it wasn't just me anymore, but us. You were like a shadow, always standing beside me.
Hovering over me.
Protecting me.
I've never had an answer on why I loved you so much.
Now I know it's the way you make me feel.
Save.
You give me the power to open up and breath again.
Now I know why I can't shake off this emptiness.