I'm sorry I am

Sorry

things happen things change

A year ago was probably the worst day of my life so far,
some things you forget easily
others seem to stick around you every day for the rest of your life.
It hurts but you’ll learn to live with it.
It’s a process, first it only hurts and you can’t seem to hide your feelings anywhere
so you get quiet so no one will notice.
Than there comes the anger,
you like to smash everyone who comes in your way.
To protect yourself from doing that you hide in your room
thinking that there is no one who cares to get you out of this hell hole.
You will find out that you have to leave your room otherwise there is no food and you can only make it worse by skipping school.
So you go out and pretend there is nothing wrong
till you realize you’re avoiding crowded places cause that’s where you lose yourself.
There will be too many people around and everyone will seem to stare at you.
Not that they really notice you, but that’s what you think.
You try to keep some close friends near you so you don’t have to face the world alone.
You ask a lot of people, not just by sharing your story.
People will try to help you, they keep you close and watch every move you make.
They can see behind your mask so when you’re leaving because you’re about to burst out into tears you will leave them with a weird feeling of guilt for not helping you.
Simply because they can’t help you.
No one can help you at that moment accept for the person who isn’t there, at least that’s what you think.
You leave home, maybe a new surrounding can clear your mind and make you see things straight again.
You read a lot, listen to music and keep a diary in the hope that you will find yourself again. At the end of the week away from hope I wrote a letter and send it.
I actually thought that would be a good thing, speaking out what’s on my mind.
Telling what I’m thinking and what I’m feeling.
Guess what? It turned out to be not the best thing I could have done.
I didn’t hear a thing from the receiver for a few weeks so I was eating myself up inside till I couldn’t bare it anymore and I called him to ask if he got it. Which was a big step for someone who hates calling.
Of course he didn’t pick up the phone so I let it rest for a day.
The next morning I got a message saying he didn’t like my letter and didn’t want to have anything to do with me anymore.
I didn’t know why, and I still don’t know.
Back than it was killing all those questions I wanted to ask but just couldn’t cause every time I tried I got pushed down under the surface till I couldn’t try it anymore.
Which was a good thing actually even though I didn’t see it that way back then.
I’ve had a hard time with letting go, because it wasn’t just people I had to let go, I had to let go of myself and start over.
I finally realized that I’ve lost myself in the process and I had to find myself back.
Being me I did it the worst way possible, playing with feelings, not caring about anyone else because it felt like people could only hurt you in the end.
I overcame that period thankfully by starting to feel things again.
I felt the pain I’ve cost to others and it was a wakeup call to me.
I know I screwed it up even worse than I did before and this wasn’t the way of moving on.
So I totally focused on school nothing else mattered anymore and I found myself back or someone I haven’t seen in me for years.
My back wasn’t hurting as much as before and things seemed to light up again.
I even felt in love again, I enjoyed going out all night dancing with strangers, drinking way too much, living for the music that was on and just feeling every minute.
I could do everything I wanted again and that gave me a freedom I haven’t had for years. I could laugh with tears rolling over my cheeks which haven’t been there for a long long time.
I could really feel again.
When I lost that love again, everything seemed to fell apart again but I was sure I wouldn’t let myself get down the way I did before.
Somehow it helped and I got lucky again.
I can say I’m way happier than I was a year ago.
The pain is still there every day but I can handle it again because I’m me again and I’ve got people I can count on. Sure I will be down again but isn’t that the way life goes? With up’s and down’s.
Just don’t let the downs be more than the up’s can be.

tevreden?

Af en toe heb je van die periodes waarin je even niet zo lekker in je vel zit. Dingen lopen niet zoals je wil en je bent teleurgesteld in jezelf en je omgeving. Niet dat iemand er ook maar iets aan kan doen, dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen maar je had het liever anders gezien en reageert je nu af op je omgeving die dit eigenlijk helemaal niet verdient. Vaak krijg je dan de vraag, wat deed je een jaar geleden op deze dag? De meeste zullen geen idee hebben, hiermee kan de vraagsteller aanduiden dat niet alles zo slecht is als het lijkt en je dingen uiteindelijk toch wel vergeet en verder gaat. Maar wat nou als je wel weet wat je een jaar geleden op deze dag deed? Wat je voelde en hoe je in je schoenen stond. Wat nu als je dit vergelijkt met hoe je nu in je schoenen staat? Ben je nu sterker of beter dan toen? Ben je gegroeid? Of ben je blijven hangen in die periode. Wanneer je voor jezelf zo’n samenvatting maakt komen er vaak conclusies uit: ja ik ben gegroeid, ik ben alweer een jaar verder op mijn opleiding. Maar ben ik nu werkelijk gegroeid als persoon? Zou ik nu niet meer dezelfde fouten maken als een jaar geleden? Voel ik me nu beter dan toen? Waarschijnlijk zou ik alles precies zo doen als dat ik het heb gedaan. Niet dat dit de beste oplossing is geweest maar het was mijn manier. Je wordt niet altijd een beter mens door je acties, je doet alleen maar je best om verder te gaan. Zijn dit dingen die je jezelf kwalijk moet nemen? Kun je het jezelf kwalijk nemen dat je niet zo veranderd bent als dat je had gewild een jaar geleden? Waarschijnlijk wel.  Wordt je hier een beter persoon van? Nee. Waarschijnlijk als je over een jaar of twee terug kijkt op dit jaar zie je een heleboel veranderingen en ben je trots op wat je in die tijd hebt bereikt. Dat je dit niet op het moment zelf ziet betekent nog niet dat je niet bent veranderd. Fouten zul je blijven maken, grote of kleine rampen en je zult er elke keer weer van balen. Toch zijn ook deze fouten nodig om de persoon te worden die je nu bent, of je hier nu tevreden mee bent of niet.

geluk

De waarheid

Wanneer je met mensen praat ga je er eigenlijk direct vanuit dat mensen eerlijk en oprecht zijn, waarom zou iemand tegen je liegen terwijl je zelf wel gewoon openkaart speelt? Maar wat nu als je ‘beste’ vrienden een spelletje met je spelen en je alleen maar aanpraten wat je wil horen? ‘’Ja het gaat goed met mij, ik heb zelfs binnenkort een nieuwe vriendin.. zo’n leuk meisje!’ ik kan er eerlijk in zijn ik trap erin en vindt het zelfs fijn voor de ander, goed dat hij weer lekker in z’n vel zit. Stiekem lucht het toch op om te weten dat het goed met iemand gaat. Maar wat nu als het niet goed met iemand gaat en je weet het niet? Natuurlijk iedereen doet wel eens een leugentje voor eigen best wil. Als je niet lekker in je vel zit en iemand vraagt hoe het met je gaat dan zeg je ook direct goed zonder überhaupt stil te staan bij wat je voelt.  Sites als facbook, hyves en twitter spelen hier perfect op in. Je krijgt de mogelijkheid je zelf opnieuw te ontwikkelen en jezelf op een andere manier te laten zien. Je kunt foto’s online plaatsen die jij leuk of mooi vind, je reageert zoals je zelf zin hebt en en je profileert jezelf zoals jij het wil. Als ik nu zou besluiten ik wil weer scene worden dan kan ik zo thuis mijn haren een leuk kleurtje geven en wat oude kleren aandoen foto’s online plaatsen en bij andere scene people op de foto’s reageren en je rolt zo weer dat wereldje in. (dit is overigens niet denigrerend bedoeld.) maar maakt dat mij dan een scenegirl? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik kan het mensen zo wijs maken want tja ik zie ze toch nooit. Toch lijken de digitale contacten die je hebt opgedaan soms dieper te liggen dan de contacten die je in het dagelijks leven hebt aangezien het veel makkelijker is om je diepste leed naar iemand te typen dan het werkelijk uit te spreken. Plus dat ze vaak de personen uit je verhaal niet kennen waardoor je jouw verhaal makkelijker kunt delen en er een eerlijker antwoord op krijgt, denk je. Op deze manier leg je sterke banden aan met mensen, je vertrouwt ze volledig maar eigenlijk ken je ze niet want je hebt je precies voor kunnen doen zoals jij het wilde. Maar wat nou als je op deze manier zo’n 5 jaar contact hebt, je denkt elkaar volledig te kennen, je spreekt elkaar dagelijks en zo eens in de zoveel weken, maanden, jaren spreek je weer eens af om elkaar te zien. Je beschouwt iemand als een vriend, een vertrouweling. En dan pats, boem blijkt die hele persoon een leugen te zijn. Vanaf het eerste moment dat je met elkaar in contact bent gekomen waren er al kleine leugentjes, en al die kleine leugentjes samen maken één groot weird verhaal waar jij volledig in bent getrapt. Je gaat aan jezelf twijfelen. Had ik dit niet zien aankomen? Waarom heb ik niet mijn vraagtekens gezet bij dat verhaal? Wat zou wel waar zijn uit onze gesprekken? Waarom ben ik altijd wel eerlijk geweest? Het geeft je een flinke deuk in je zelfvertrouwen en zet je ondertussen aan het denken. Als deze persoon niet is wat hij lijkt, wie zouden er dan nog meer leugens hebben opgehangen om leuk over te komen op mij? Is alles wat je voor lief neemt eigenlijk wel waar? Of is drie kwart gewoon bullshit? En ineens voel je je heel klein in dat digitale wereldje. Tijd om dat hele digitale wereldje eens even volledig stop te zetten en te kijken wie er werkelijk op je stoep staan omdat ze bij je willen zijn, of ze wel eerlijk zijn tegen je weet je natuurlijk nooit. 

vastklampen