Disclaimer: depressieve
gedachtes zijn geen grapje en soms kun je jezelf beter niet laten beïnvloeden
door de depressieve gedachtes van een ander. Toch denk ik dat het goed is om af
en toe wat meer open kaart te spelen over hoe het met je gaat om ook anderen te
laten zien dat ze niet de enige zijn die hiermee struggelen. Mocht je even niet
open staan voor de emoties van anderen lees dan niet verder.
Voor de zoveelste avond op rij zit je alleen thuis. Je weigert
een fles drank open te trekken en alleen te drinken, dat versterkt het gevoel
van eenzaam zijn alleen maar. Je zit in zo’n neerwaartse spiraal waarin niets
echt zin lijkt te hebben.
Je wordt ’s ochtends alleen wakker in een donkere kamer. Je
grist naar je mobiel om te kijken hoe laat het is en wordt meteen
geconfronteerd met de aanblik dat je geen meldingen hebt. Geen mensen die je
hebben geappt, geen gemiste oproepen, geen mail en zelfs Facebook heeft je
niets te melden. Je legt je mobiel weg en staart nog wat naar het plafond. Wat
zal ik vandaag eens geen doen? De conclusie is al snel dat je geen afspraken
hebt staan, niemand die op je wacht, geen verplichtingen en theoretisch zou je
de komende 48 uur zo kunnen blijven liggen zonder werkelijk iets te missen. Je
vraagt je zelfs af hoe lang het zou duren voor iemand zich af zou vragen of je
eigenlijk nog leeft, maar deze gedachte probeer je zo snel mogelijk uit je
hoofd te verdringen. Het plichtsbesef in je forceert je uit bed te komen en
onder de douche te stappen. Dingen gaan niet beter worden als je blijft liggen.
Een ritme geeft een doel en een doel geeft motivatie om er iets van te maken.
Dit zinnetje dreunt door je hoofd als je om zeven uur ’s ochtends onder de
douche staat. Vandaag heeft deze mantra echter weinig invloed op je gemoedstoestand
en je vraagt je oprecht af hoe je de tijd vandaag moet vullen voor je weer in
bed kunt kruipen om deze dag achter je te laten. Je droogt je af in de
douchecabine om de kou buiten het hok nog even te negeren. Jammer alleen dat je
geen kleren hebt klaargelegd en je dus alsnog met je blote voeten over de koude
tegels mag. Weg warmte die je hebt opgedaan onder de douche. Als je dan toch
door de kamer loopt kun je net zo goed de waterkoker aanzetten. Je trekt de
kleren aan die bovenop de stapel liggen. Het is niet alsof je voor iemand een
modeshow gaat lopen vandaag. Eenmaal aangekleed is de waterkoker ook klaar en
kun je de oploskoffie door je mok roeren. Waarom zou je nog fatsoenlijke koffiezetten
als het toch puur voor jezelf is. Je doet de gordijnen open en begint aan je ‘uit
het raam staar sessie’. Je concludeert dat het weer vandaag even slecht is als
deze oploskoffie. Mensen lopen dan ook gejaagd door de straat, zoveel mogelijk
onder de afdakjes door of ze nu wel of niet een paraplu hebben.
Vier koffie later besluit je een vriendin een appje te
sturen of ze zin heeft in een kop koffie. Wat afleiding en een reden om deze
kamer uit te gaan zullen je goed doen. Daarbij is het altijd fijner om naar
andermans gedachtes te luisteren dan de hele dag opgesloten te zitten met je
eigen hersenspinsels. Als er na een kwartier nog steeds maar één vinkje staat
besluit je het bericht te kopiëren en plakken naar andere vrienden. Niet zo
chique, alsof iemand niet de eerste keus is om een koffie mee te delen maar
soms is het beter om je kansen te spreiden dan wanhopig te blijven staren naar
een mobiel die toch weinig tekenen van leven lijkt te geven. Je zet je mobiel
overnieuw aan, jezelf wijsmakend dat je misschien gewoon geen internet hebt en je
daarom geen meldingen ontvang. Je krijgt de pop-up ‘U heeft mogelijk nieuwe
WhatsApp berichten’, een lichtelijk vleugje hoop overmand je, alsof je
oplossing heeft gewerkt. Tegelijkertijd probeer je ook nuchter genoeg te
blijven dat het maar een elektronisch apparaat is waar je jarenlang prima
zonder hebt gedaan. Je zult altijd zien dat WhatsApp zich niet voor niets indekt
met ‘mogelijk’ want er zijn dus geen nieuwe berichten. Je besluit nog maar een
kop oploskoffie te zetten en ja je beseft je dondersgoed dat je ondertussen
best een gewone kan koffie had kunnen zetten als je zo door blijft drinken. Je
boek is op dit soort momenten je beste vriend. Al lezend lijkt de tijd voorbij
te vliegen en zo heb je minder uren om af te tellen tot je weer in bed mag
kruipen.
Rond elf uur trilt dan toch je mobiel. Een melding van
facebook dat je herinneringen hebt op deze dag. Verveeld scrol je er doorheen.
Eigenlijk wil je helemaal niet zien hoeveel leuker en beter alles lijkt te zijn
geweest in het verleden. Toch kun je de drang niet weerstaan om even te kijken.
Over het algemeen is het toch een mengeling van schaamte dat je dit werkelijk
hebt gepost en een pijnlijk besef wat je bent verloren. Soms kun je niet eens
zo goed de vinger erop leggen waar het mis is gegaan, dat de huidige situatie
er zo totaal anders uitziet. Emotioneel is het je de laatste tijd om het minste
of geringste te veel, de tranen rollen alweer over je wangen en je bent een
beetje boos dat je er zelf toch in trapt om weer te kijken terwijl je met jezelf
had afgesproken niet te veel te denken, want als je gaat denken gaat de kraan
open en kom je weer het bed niet uit. Niet dat je nu zoveel meer beleefd door
wel dat bed uit te komen maar het zijn stappen in de goede richting. Dat heb je
jezelf wijs gemaakt in ieder geval. Je legt je mobiel weer aan de kant en
begint verder te lezen in je boek. Je bent nog niet halverwege de pagina als je
mobiel lijkt te ontwaken en als een gek begint hij te trillen. In één keer heb
je zes verschillende afwijzingen op je scherm staan, bij een partner, te druk,
bij een vriend, aan het werk. Eigenlijk allemaal hele normale reacties maar
toch voelt het alsof niemand ooit tijd voor je heeft, terwijl het er puur aan
ligt dat andere wel een leven hebben met afspraken en verplichtingen en jij op
het moment even niet. Je probeert je gedachten te verzetten met lezen, maar
kunt je niet zo goed concentreren. Je hoofd zit bij de vrienden die nu even
geen tijd voor je hebben en je raakt er wat door van slag. Je bent al drie dagen
niet meer buiten geweest en je weet dat dit niet gezond is, vergeet hierbij
niet dat het ook niet gezond is dat je anderen nodig hebt om motivatie te
vinden om naar buiten te gaan.
Misschien eens wat eten, eten is gezond en kan je ook
voorzien van nieuwe energie. In de koelkast staat een laatste wrap, voor de
rest vind je er nog één speciaal biertje maar dan houd het wel op. Gezien je
liever niet naar de supermarkt gaat grijp je al snel naar de fruitschaal. Dan
maar mandarijnen als ontbijt. Niet de beste combi na liters koffie maar eten is
eten. Toch lijkt dit niet echt te werken en de eenzaamheid overmand je. Het is
pas half twaalf en je moet nog een half etmaal wil je je aan je schema houden. Wederom
lijkt lezen er niet zo in te zitten dus je zet muziek op en denkt na over de
laatste keer dat je buiten bent geweest. Van het weekend, toen de zon zo
scheen. Je had muziek opgezet en besloten een flink stuk te wandelen. De mensen
om je heen deden er even niet toe. Het was puur jij met je muziek in de natuur.
Mee besef je je dat je foto’s had gemaakt en besluit deze terug te kijken. Er
zit één foto bij van het riet in een opgedroogde sloot. Geen sterke foto maar misschien
wel mooi om na te tekenen. Je besluit dezelfde muziek op te zetten als die
middag en je teken spullen erbij te pakken. Voor je het weet zit je volledig in
de flow en staat het beeld uit je hoofd op papier. Je ziet vooral wat er niet
goed is aan de tekening. De traan die erop is gevallen waardoor de inkt is
uitgelopen, de structuur van het zand die lastig te onderscheiden is van de
lucht en de stengels riet. Hoe langer je ernaar blijft kijken hoe meer minpunten
je ziet en hoe meer het besef komt dat je zelfs dit niet kan. Toch maak je er
een foto van. De millenial in mij legt graag al haar tekeningen vast voor het
archief en deelt het op de sociale media om te kijken wat de reacties zullen
zijn. Zouden anderen het wel goed genoeg vinden en daarmee mij goed genoeg
vinden. Zou dit meer likes krijgen dan de vorige tekening en zou die vlam het
ook leuk vinden. Gedachtes die nergens op slaan maar je toch bezighouden. Even
twijfel je als je het online gooit en wil je het na tien minuten er al af
gooien. Toch besef je dat je de bevestiging van anderen nodig hebt om te weten
dat je de afgelopen vijf uur niet verspild hebt aan iets wat thuishoort in de
papierbak.
Toch grappig hoe je van een independent women, die geen
bevestiging nodig heeft van niemand niet kunt veranderen in een fragiel
poppetje wat niets meer aan kan en continu de bevestiging nodig heeft dat je
wel iets goed doet, wel iets kan en wel de moeite waard bent. Alsof één
tekening je die bevestiging kan bieden. Je vergelijkt jezelf met de tekening,
het mislukte, het eigenlijk niet de moeite waard om te delen en voor je het
weet verdrink je alweer in de neerwaartse spiraal van mislukkeling. Na een half
uur komt de eerste like en je hoofd zegt direct, zie je wel mensen scrollen eraan
voorbij omdat ze het ook niet noemenswaardig vinden, dit is meer uit
medelijden. Je gooit je mobiel weer in een hoek en steekt je hoofd uit het
raam. Het begint al donker te worden en de wind is koud. Het snijd in je wangen,
maar het lijkt ook te zijn wat je nu nodig hebt. Misschien dan toch maar eens
die wrap opwarmen.
Na het eten zit je op de rand van de bank, je staart naar de
deurposten, waarom zijn die deuren niet dezelfde hoogte, je hebt nu al zo vaak
naar deze deurposten gekeken en iedere keer irriteert het je. Je weet dat niets
in deze kamer synchroon is en waarschijnlijk heb je nu zoveel tijd in deze kamer
gespendeerd dat je het over een jaar nog uit kan tekenen, maar begrijpen zul je
het nooit helemaal. De stilte om je heen overmand je. Dat wat je niet wilt
gebeurd en je hoofd spoelt weer over van emotie. Je kan alleen maar staren naar
die deuren en waarom ze niet gelijk zijn, ze zijn eigenlijk net als jij en ik,
niet gelijk. ‘Niet de moeite waard om voor te vechten’ dreunt er door je hoofd
en de tranen blijven rollen. Tot je beseft dat dit niet werkt. Je wilt het niet
maar je moet deze kamer uit. Je moet onder de mensen komen. Je moet je
opstellen als een sociaal wezen. Alleen dan kun je vooruitgaan. Je appt een
vriend om naar een kroeg te gaan waar je wekelijks heen probeert te gaan en
gelukkig appt hij dat hij ook wil gaan.
Je kijkt naar jezelf in de spiegel, te dik, rode vlekken op
je gezicht, een lege blik en je haren in rare kleuren op je hoofd geknoopt in
een knot. Op deze manier maak je het jezelf wel heel lastig om onder de mensen
te komen. Andere kleren aantrekken kost te veel energie en je voelt de bui al
hangen dat je dan halverwege het aantrekken van je panty al afhaakt. Dus je
bedekt de vlekken op je gezicht met foundation. Het dekt niet volledig maar zo
lijk je in ieder geval op een spook en niet meer op een lapjeskat. Je zet
secuur een lijntje boven je wimperrand. Bijna even dik als bij het andere oog.
Je poedert wat blush op je wangen zodat je wat levendiger lijkt. Je lippen geef
je een subtiel roze tintje en met je wimperkrullen geef je je ogen net wat meer
kracht. Je smeert wat mascara op je wimpers en kijkt jezelf aan in de spiegel
je kunt dit. Om twaalf uur moet je de volgende pijnstillers slikken maar je
blijft minimaal een uurtje. Voor elf uur loop je niet naar huis. Je mag buiten
een sigaretje opsteken als de drukte je even te veel is, je hoeft niemand aan
te spreken maar probeer daar een drankje te doen en kijk wie er zijn. Je borstelt
je haar, trekt je jas aan en met lood ik je schoenen sla je de deur achter je
dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten