Ik kan het niet. Loslaten.

Het is typisch hoe dingen waar je nooit echt aandacht aan besteedde ineens belangrijk worden wanneer je beseft dat je de persoon die er achter zat los moet laten.

Die nummers die je wekelijks ontving, vaak met veel herhaling en totaal niet jouw stijl ineens veel bij je oproepen wanneer je ernaar luistert. Je gaat er herinneringen aan koppelen, gesprekken die je hebt gevoerd, fijne momenten en minder fijne momenten en ineens lijken die nummers veel waardevoller dan voorheen. Ook al blijft het niet jouw stijl en vind je t stiekem nog steeds verschrikkelijke muziek het wordt je dierbaar. 

De foto's die je telkens in een map opsloeg met de gedachte dit kan nog weleens bruikbaar zijn als chantage materiaal zijn ineens een pijnlijke herinnering. Oh ja, daar hebben we toen nog zo om gelachen.

Ging het echt niet meer?, was dit wel de beste keuze?, heb ik het nu echt verkloot?
de gedachten blijven maar door je hoofd spoken. Met de minuut komen er meer twijfels en voel je  je slechter. Je weet heel goed dat je naar buiten moet gaan en onder de mensen moet blijven want op deze manier ga je eraan onderdoor. Toch voelt het als te veel moeite om werkelijk het initiatief te tonen.

Zoals met de meeste dingen overigens. Opstaan, douchen en aankleden voelt al als een hele opgave en dan moet je eigenlijk ook nog voedsel naar binnen werken. Waarom voelt dat ineens als een enorme opgave? waarom blokkeer je op elk vlak wanneer je even niet zo lekker in je vel zit. Op een vreemde manier lijk je bijna jezelf te verliezen bij het verliezen van een dierbare. Je moet jezelf weer gaan motiveren, jezelf weer oppakken. 

Als je er logisch over nadenkt is het super simpel, als dat nu ook zo had gevoeld was het helemaal makkelijk geweest. Maar nee je ligt liever de hele dag lam op bed in de puinzooi die je hebt gecreëerd dan dat je verder gaat met je werkzaamheden.

Misschien is het ook wel goed. Even een moment van rust, een pauze knop op je dagelijkse bestaan. Ware het niet dat de pauze knop alleen voor jou geldt en de omgeving, zo lijkt in een razend tempo aan je voorbij gaat. Je weet dat je met de stroom mee moet blijven gaan anders loop je zwaar achter en is het op een later moment alleen maar zwaarder om de stroming weer bij te houden maar je kan het niet. Ik kan het niet. Loslaten.

I Hate.. maar dan mijn versie

Gister heb ik mogen genieten van het optreden van Passenger. Zowel Passenger als Stu Larsen hebben veel indruk gemaakt, ze waren zo puur en oprecht fijn om te zien. Ik weet niet of ik stiekem al in de carnavalsbui was of gewoon een haatmood had maar het nummer I Hate bleef vandaag de hele dag in mijn hoofd zitten. Dus ik dacht laat ik er dan ook maar meteen wat mee doen dan heb ik het uit m'n hoofd (hopelijk). Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om op dat fijne nummer mijn eigen tekst te schrijven en het gaat als volgt:

Well, I hate those people, standing still right before my feet

don't mind all the people running by
And don't see that we're in a silence coupe
And still know exactly how I should change
And feel free to sing along.
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc
like anyone would care
While in real life they don’t speak up at all
oh, friends I’ve got love fo you all
For good times, for Music and for my mates
but sometimes al you can do is hate
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.
and don’t even know where they’re going
I hate jurning for a smoke while everyone I know
Is hating because I do
And I hate people who are telling lies
and no one seems to realise.
I hate ex boyfriends who don’t give a shit
while they are only searching for some attention
they don’t really know what it means, acting like the World turns around them
Just stay where you are, get bullied at school
one day you will grow up eventually
so don’t make a scene, and live while you can
one day you’ll be stuck at a job.
And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

I hate noisy people, gathering up in the train

I hate, those folks, who don’t even know

Well, if you agree, come hate it with me,

And I hate pointless discussions on the internet

They can’t seem to stop posting

Yeah I love and I live and I have love to give

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

I hate those boys, changing everywhere they go

They’re only thinking with their dicks

And it goes la, la la la la, la la la la, la la la la etc.

And I hate them stupid teens, acting like they are suicidal

natuurlijk klopt het voor geen meter op t nummer maar t is wel fijn (:

vertrouwen in veranderingen

De meeste dingen in het leven zijn zo klaar als een klontje. Je komt voort uit het bevruchte eitje van je moeder. Met het zaat van je vader maakt dat je ouders. Je komt ter wereld als baby en blijft (hopelijk) een jaar of 80 op deze aardkloot voor je overlijd. In die tijd is het een kwestie van overleven. Je ontmoet nieuwe mensen, schept een band en zorgt ervoor dat je elkaars leven verrijkt, uitzonderingen nagelaten. Je gaat een paar keer snoeihard op je bek, staat vervolgens weer op en wordt er een 'sterker' mens van. Je schept verwachtingen bij de mensen om je heen. Zo hebben je ouders een onvoorwaardelijke liefde voor je, zijn je broers en zussen loyaal aan je en zijn je vrienden vertrouwt. Dit is natuurlijk kort door de bocht verwoord want ieder mens zit anders in elkaar waardoor ook ieder leven er anders uit ziet. Maar dit is het perfecte plaatje wat vaak geschetst wordt. We gaan er dan ook vanuit dat iedereen dit om zich heen heeft, tuurlijk er zijn mensen die dat niet hebben maar dat ligt altijd wel aan iemand anders. Bullshit natuurlijk maar daar wilde ik het niet over hebben. Het gaat erom dat we verwachtingen schetsen naar elkaar. Wanneer ouders scheiden verwacht je dat ze respectvol met elkaar omgaan in het belang van het kind. Wanneer een relatie in ruzie uit elkaar gaat verwacht je dat die haat voor elkaar altijd zal blijven. Ook al is die haat vanuit jouw kant wel gezakt je gaat er vanuit dat dit bij de ander niet het geval is, je kunt in ieder geval nooit meer terug naar die tijd, dat lijkt duidelijk. Zo ook bij vrienden, je gaat er vanuit dat je ze met alles kunt vertrouwen, wanneer dit niet zo blijkt te zijn krijg je of een oppervlakkige vriendschap of je besluit dat het helemaal geen vriendschap is en dat je beter de stekker eruit kun trekken. Wanneer er tegen onze verwachtingen in wordt gegaan zijn we over het algemeen teleurgesteld. We balen dat dingen zo moeten lopen en zien er de voordelen in eerste instantie vaak niet van in. Wat nu als er positief tegen onze verwachtingen in wordt gegaan. Wanneer een kind ineens goede punten scoort op school terwijl je altijd het idee had dat het niet in hem zat. Of wanneer een vriendin waarvan je overtuigd was dat die niet te vertrouwen was ineens wel te vertrouwen is. Hoe ga je daarmee om? Beloon je het kind meteen in de hoop dat het zulke goede punten blijft scoren? vertrouw je die vriendin ineens al je geheimen toe? nee, tuurlijk er zijn mensen die dat doen maar over het algemeen werkt het tegen je. Je gevoel heeft vaak wel gelijk namelijk, zeker niet altijd maar vertrouwen op je instinct is zo slecht nog niet. vertrouwen bouw je op, ik weet t dit klinkt super cliché.. dus stimuleer het kind om goede punten te halen door misschien een keer woordjes te overhoren en spreek eens wat vaker met die vriendin af. God mag weten waar het je naar toe kan brengen. Natuurlijk zullen er dingen op je pad komen waar je in eerste instantie al bang voor was maar reken mensen er niet op af. Blijf er vanuit gaan dat mensen blijven veranderen. Laat jezelf er niet vanaf hangen maar vertrouw af en toe een beetje meer. 

zelf ben ik er een ramp in, mensen vertrouwen. Ik weet maar al te goed hoe we allemaal in elkaar zitten, let op hier behoor ik zelf dus ook toe. We proberen allemaal het beste te doen wat in ons zit. We doen wat goed voelt en wat wij denken dat op dat moment het beste is. Dat dit af en toe enorme fouten zijn weet je pas achteraf. Dat je hiermee een ander kwetst of iets kapot maakt blijkt pas op een later tijdstip. Niet alleen het slachtoffer heeft hier last van maar ook de dader. We weten allemaal wat een schuldgevoel is en tegelijkertijd weten we ook dat dit niet verdwijnt met een excuus. Vandaar dat ik mensen niet zo makkelijk vertrouw. We doen het misschien niet expres maar we doen elkaar allemaal pijn. Toch is het belachelijk om mensen daarom niet te vertrouwen. We zijn kudde dieren, we hebben elkaar nodig om gelukkig te zijn. Hoe hard we ons ook tegen elkaar af zetten, uiteindelijk komen we toch weer bij elkaar terecht. Misschien tussen andere mensen in de hoop dat dit beter loopt maar we komen toch bij elkaar terug. Wanneer je in een nieuwe groep mensen komt bereik je niets als je ze niet vertrouwt. Natuurlijk hoef je niet meteen je hele levensverhaal op tafel te gooien maar als je bij niemand in de buurt durft te komen bereik je nog niets. Conclusie: Vertrouw elkaar, de mensen uit het heden maar ook de mensen uit het verleden die je hebben gekwetst. Uiteindelijk doen we het allemaal met de beste bedoelingen, of in ieder geval dat is mijn idee.

contact verzoek

Eigenlijk zijn we af en toe maar vreemde wezens. Soms denk ik mijn medemens echt niet te begrijpen. Het wordt pas echt interessant wanneer je jezelf niet meer begrijpt. Misschien ken je t zelf ook wel. Van die mensen waarmee je in een ver verleden een hoop hebt gedeeld. Mensen die heel veel voor je hebben betekent maar ineens is dat contact voorbij. Verwaterd, in elkaar gestort, in ruzie of een bewuste keuze, dat maakt opzich niet zoveel uit. Het contact is er in ieder geval niet meer. Af en toe denk je nog weleens aan die mensen maar dat is dusdanig sporadisch dat het eigenlijk niet de moeite waard is om te vernoemen. Als ze binnen een week nog eens in je hoofd opduiken zoek je ze misschien eens op op facebook maar daar houd het ook echt wel op. Het is niet zo dat ze ook maar een rol spelen in je huidige leven. Wanneer je dan out of the blue een verzoek krijgt tot contact, in de vorm van een mailtje of een uitnodiging voor t een of ander sta je vaak ff met je bek vol tanden. Heb ik hier zin in? wat moet diegene? waar komt dit ineen vandaan? grappig. Wanneer het iemand is die werkelijk veel voor je heeft betekent deel je het misschien wel met vrienden. Vraag je eens tussen neus en lippen door hoe je hier nu het best op kunt reageren. Of je überhaupt wel moet reageren. Ik weet niet hoe het bij jouw vrienden zit maar die van mij hebben eigenlijk altijd hetzelfde antwoord. Delete ze en reageer vooral niet. Je schiet er toch niets mee op om dat soort oude contacten weer op te rakelen. Daarin hebben ze ergens wel een punt, vaak zeg ik dat ook en besluit ik, eigenwijs al ik ben er toch op te reageren. Zo af en toe luister ik wel naar dit soort adviezen en hoor je vervolgens niets meer van die mensen. Maar af en toe heb je er een die hard tussen zitten die echt contact wil en t echt 3,4 keer blijft proberen ook al heb je niet gereageerd. Ik word daar stiekem toch wel nieuwsgierig van. Waarom zoeken ze dan contact? zouden ze zijn veranderd? hoe zou t nu met ze gaan etc. De afgelopen weken had ik zo'n oud contact die meerdere keren contact zocht. Ik zat er niet op te wachten, vrienden raadde t zwaar af, dus nou ja prima delete, delete, delete. Zul je altijd zien dat je die mensen dan ineens in real life tegenkomt. Je kunt mensen helaas niet uit een zaal deleten als je ze ziet staan dus dan ga je erop af om een babbeltje te maken, of zoals in deze situatie doe je niets. Als mensen echt contact met je zouden willen dan zouden ze wel op je afstappen in real life. Zou je zeggen toch? ik bedoel, genoeg contacten die je nooit ziet en dat is helemaal prima maar als je ze tegen zou komen dan zou je ze toch op z'n minst begroeten, toch? waarom houd je anders nog contact? Maar goed, dat contact deed dat dus niet. Prima want ik had er op dat moment ook de ballen zin in. Toch speelt die nieuwsgierigheid op.. Hij had een uitnodiging om vriendjes te worden op een social media network. Je kunt die mailtjes wel leuk wissen maar daarmee zeg je het verzoek nog niet af. Dus toch maar kijken, wat blijkt: de uitnodiging is ingetrokken. Typisch, misschien dan toch niet zo'n goede indruk gemaakt in real life door geen contact te zoeken? ergens denk je dan toch jammer. Alsof je ergens in je achterhoofd toch een scenario had gemaakt waarin het herwonnen contact heel leuk was. Of je mist die tijdelijke egoboost dat iemand nog steeds aan je denkt terwijl jij dat niet echt meer deed. Nu die persoon weer contact heeft gezocht zit die natuurlijk wel weer klem in je hoofd terwijl je daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan hebt. Ik snap al helemaal niet dat het me überhaupt bezig kan houden. Eerlijk is eerlijk het interesseert me meestal geen moer als oude contacten weer contact zoeken. Waarom nu dan wel wanneer iemand dat contact verzoek intrekt? Ik vind het maar vreemd. Als je jezelf al niet meer begrijpt hoe moet je dan al die andere mensen begrijpen die ook met dit soort hersenspinsels zitten? vind je het vreemd dat er zo veel miscommunicatie is tussen mensen? En dan spreken we nog allemaal dezelfde taal. 

excentriek

Met sommige nummers wordt je simpelweg dood gespamt. Je hoort ze een paar weken/maanden continu terug komen, in elke kroeg, in de supermarkt, op het station, op de radio, overal. Sommige zijn gewoon kut maar brengen leuke herinneringen mee waardoor je er stiekem nog wel om kunt lachen. Denk aan een Call me maybe die je echt overal hoorde maar weinig diepgang had. Stiekem had dit nummer overigens wel een grappige, afgezaagde clip maar dat hoor je dan weer niet op de radio. Je hebt ook nummers die, toen je ze voor het eerst hoorde meteen indruk op je maakte. Zoals One day. Een nummer met een schrijnende tekst en een beat die je niet meer uit je hoofd krijgt. Net als Somebody that I used to know. Zo'n nummer dat je thuis op je kamertje luisterde waar niemand ooit van gehoord had tot het op 3fm te horen was en ineens iedereen er fan van was. Ergens wel chill want zo kun je het met mensen delen en hoor je het nog eens op de radio, maar aan de andere kant ook wel jammer aangezien je t dan ineens zo vaak hoort en iedereen het erover heeft waardoor het z'n exclusiviteit verliest. Het is niet meer zo'n nummer wat je vol trots aan vrienden laat horen van kijk eens wat ik laatst tegen kwam echt heel nice, want je moet onder een steen hebben gelegen wil je het niet kennen. Wat is dat eigenlijk dat we ineens in een rage zitten waarbij het hip is om vooral niet maintream te zijn. Ineens willen we allemaal hipsters zijn (maar dit geven we natuurlijk vooral niet toe) en rond paraderen in de vreemdste printjes, oversized truien en knotten boven op onze kop. Eerlijk is eerlijk ik ben er zelf net zo goed eentje van en vind het leuk om te zien. Prima dat ieder z'n eigen stijltje ontwikkeld, maar is het nog wel je eigen stijltje als iedereen het doet? Waar komt die drang vandaan om maar excentriek te zijn? voor zover je het überhaupt excentriek kunt noemen want de meeste 'alternatieve' kleding halen we toch allemaal nog steeds bij de h&m en de asos. Wij mensen zijn gewoon kudde dieren dus als een groepje invloedrijke mensen besluit we gaan allemaal in gebreide truien rondlopen (waar we jaren terug nog over mopperde hoe onze ouders ons dat vroeger aan hadden kunnen doen) lopen we in de kotste kleren allemaal in gebreide truien. Ik denk alleen dat het langzaamaan tijd wordt om toe te geven dat we het allemaal doen. In de trein zat ik gister tegenover een meisje met zo'n half geschoren kop en donkerrode lippenstift, laat ik er meteen bij zeggen dat ik dat over het algemeen fucking vet vind maar ik betwijfel of t een gezicht zou zijn en ben zo'n eigenwijs die dan ook denkt maar iedereen doet dat al. Want lang blond haar heeft natuurlijk niemand. Maar goed het meisje tegenover mij was druk aan het bellen ik had muziek op staan en weinig interesse tot ik zag dat ze oprecht geïrriteerd was aan de telefoon. Nieuwschierig als ik ben zette ik even mijn muziek op pauze om toch te horen waar het over ging. Je raad het al, ze was druk aan het mopperen over een vriendin tegen een andere vriendin, verder zijn wij meisjes totaal niet afgezaagd. Want wat was nu het drama, die vriendin van haar, niet de gene waarmee ze belde. Had nu ook haar haar aan één kant afgeschoren en ze had dan wel blond haar maar het was toch dom. Dat zou er toch stom uitzien als ze samen zouden lopen. Wereld drama's je begrijpt het wel. Ik snap niet waar we ons zo druk om maken. Maar blijkbaar maak ik me druk dat andere zich zo druk maken anders had ik dit niet geschreven.

I'm sorry I am

Sorry