Rode wijn.

Iemand verliezen doet pijn.
Het heeft tijd nodig om jezelf weer op te pakken en verder te gaan.
Je mist iemand, daarvoor hoeft diegene nog niet eens dood te zijn.
Rode wijn.

Je sluit jezelf af om maar niet te hoeven voelen.
Of juist om te kunnen voelen.
Tussen die vier muren ben je veilig.
Het verlangen sluimert door in je hoofd.
Soms kun je de aanraking zelfs weer voelen.
Rode wijn.

Je ziet niet wat er om je heen gebeurt.
Terwijl voor jou de wereld stil staat, slenteren anderen door.
Het licht dat aan de gordijnen weet te ontsnappen, geeft je een glimp van alles wat er speelt.
Het interesseert je niet.
Rode wijn.

Je vult je hoofd met gedachten.
Je hoort af en toe weer die stem.
Het kan niet want je bent alleen.
Niet dood maar ook niet hier.
Gevangen in nieuwe armen.
Andere dijen.
Rode wijn.

Het licht raakt je aan.
Pijn aan je ogen.
Het licht vervult je huid niet meer met warmte.
Het is zo stil en zo verdomde koud.
Rode wijn.

Is de adem die je hoort nog wel van jou?
Je voelt je niet meer in je lichaam zitten.
Een schim uit het verleden.
Die spullen om je heen, ze komen je niet meer bekend voor.
Het is maar materiaal, kom het maar halen.
Rode wijn.

De tijd veranderd je.
Hoeveel tijd er is verstreken is onbekend.
Lang, te lang zit je al tussen deze vier muren.
Is er nog een weg uit?
Het is tijd om jezelf op te pakken.
Rode wijn.

Je sleept je ziel onder je arm mee.
Dit is goed, dit is belangrijk.
Stap voor stap kom je dichter bij de deur, hij klemt.
Het kost je moeite om de klink te vinden.
Tijd om je ogen te openen.
Rode wijn.

Buiten is het druk.
Waar komen al die mensen vandaan?
Waar gaan ze naartoe?
Het voelt niet beter.
Je bent niet sterker.
De stroming neemt je met zich mee.
Rode wijn.

Iedereen is veranderd.
Ze zijn verder gegaan zonder jou.
Je had net zo goed dood kunnen zijn.
De wereld gaat snel.
Afspraken worden gemaakt aan de lopende band.
Iedereen heeft vrienden.
Ze delen wat ze leuk vinden of interessant.
Er word veel gepraat en snel.
Rode wijn.

Het valt niet bij te houden.
Je wordt niet gemist.
Waarom doe je dan toch nog je best?
De drang naar die vier muren wordt groter.
Alleen jij.
Geen verwachtingen.
Één zijn met je pijn.
Rode wijn.

Boos

Af en toe ben je zo boos dat je je jezelf er het liefst heel hard in vast wil bijten. Je kunt jezelf dagen lang gek maken met de slechtste gedachten over jezelf en een ander. Op zo'n moment is er niets wat je uit je boosheid kan halen. Het liefst trap je alles kapot en sla je in het wilde weg om je heen. Mensen kunnen op zo'n moment nog zo lief zijn maar het doet je weinig. Je wilt gewoon even boos zijn. 
Wanneer je het slachtoffer van al je woede dan in levende lijve moet zien,  zullen de meeste mensen vooraf al denken wat ze allemaal wel niet zouden willen zeggen tegen die persoon of wat voor klappen ze wel niet zouden willen geven. Wanneer de situatie dan eenmaal daar is, is de kans op een woordenwisseling aardig aanwezig.  Als je het lef hebt soms zelfs met stemverheffing. Wanneer je volledig doordraait en jezelf niet meer onder controle hebt kunnen er zelfs klappen vallen. 
Ik heb dat niet. Ik kan in mijn hoofd hele gesprekken voeren,  alle mogelijke opties belichtten en zo mijn woorden voorbereiden.  Nerd zijnde als ik ben maak ik een lijstje met de dingen die ik kwijt wil (ook ter voorbereiding).  Onder t mom, dan kan het ook niet uit de hand lopen tijdens het gesprek.
Maar je voelt het waarschijnlijk al aankomen. Op het moment supreme kom ik aan, volledig volgens plan en binnen twee tellen ben ik toch weer om. Iemand hoeft maar een leuke opmerking te maken en mijn boosheid draait direct 360 graden. Weg boosheid en jammer van al die mooi voorbereidde opmerkingen die binnen twee tellen de deur uit zijn gevlogen. Je kunt zeggen well done je bent weer uit die sleur en je kunt weer normaal doen. Maar aan de andere kant is die boosheid niet verdwenen en borrelt die al snel weer op wanneer je uit de situatie bent. 
Misschien zou het beter zijn om de confrontatie als een klein muisje te ontwijken dan kun je je tenminste nog even vastbijten, zonder persoonlijke teleurstelling.

Het concert

We zouden samen naar dat concert gaan. De kaartjes waren al ruim een half jaar van te voren besteld.  We wisten dat we rond deze tijd druk zouden zijn maar het vooruitzicht van een avond met z'n tweeën op stap voelde goed. 

His body always kept mine inside of it.

Toen we de kaartjes bestelde wisten we Nog niet hoe dingen zouden lopen. Het voelde goed om samen te zijn, we deden leuke dingen samen, maar ren relatie?  Nah dan wordt het meteen zo serieus. We appte dag en nacht, wilde elkaar zo vaak mogelijk zien en haalde het beste in elkaar naar boven.

Door de maanden heen luisterde we veel naar de muziek, fijne momentjes om alvast vooruit te kijken. Niet alsof we nooit wat leuks deden maar dit leek ons wel heel vet.

We are the reckless we are the wild youth

We groeide steeds meer naar elkaar en ik kon me geen leven meer zonder jou voorstellen. Dit voelde zo ontzettend goed.

And she loved him in no time.

Natuurlijk hadden we af en toe onze issues maar we wisten het altijd te verhelderen, gewoon door erover te praten. We stonden anders tegenover elkaar, dat was duidelijk.  De ene keer liep jij te hard van stapel en de andere keer, benauwend maar ook verwarmend.
We kwamen er samen altijd wel uit.

Na de zomer veranderende alles.
Het werd inderdaad veel drukker, waardoor we elkaar niet meer zo vaak een op een konden zien, zoals voorheen.

Two hands longing for eachothers warmth

Je maakte je zorgen om een vriendin van je. 'Ze is gewoon een vriendin,  echt niet meer dan dat. Maak je niet zo druk.' Het ging bij haar niet zo goed thuis dus ze kon wel wat steun gebruiken. Ze kon haar verhaal bij je kwijt en dat scheelde voor haar al een hoop. Je vond het fijn om er voor haar te zijn. Haar thuis situatie veranderde dus je bood haar onderdak.

Ik merkte dat ik jaloers werd omdat je mij steeds vaker af zei om er voor haar te kunnen zijn. Ik begreep het wel maar ik miste je en ik vertrouwde haar niet volledig. Simpelweg omdat ik haar niet zo goed kende. Tot het moment kwam dat ik haar mocht ontmoeten.  Een lieve, knappe  meid. Vreemd genoeg mocht ik haar direct. Ik legde haar mijn twijfels uit en ze begreep me meteen, heel fijn.

De week van het concert kregen we ruzie. Je had opgebiecht dat je toch met haar had gezoend.  Ik voelde me leeg, mijn angst was werkelijkheid geworden en ik wist me geen houding te geven.

Naked bodies feel like porcelain, you both know I'd be bleeding inside.

We hadden staan schreeuwen en huilen naar elkaar op het station. Hoe nu verder? Je legde uit dat het niets betekende, dat het je speet en dat je nog steeds met mij verder wilde. Ik kon het niet zo goed loslaten en bleef wat afstandig en kribbig.
Cause I want you so much, but I hate your guts.

Een paar dagen voor het concert appte je me, het lijkt me verstandig als ik niet meer mee ga. Zij komt ook en ik wil niet tussen jullie in staan. Neem een vriendin mee en je vermaakt je vast en zeker beter.
Ik was zowaar nog kwader, had ze nog niet genoeg kapot gemaakt?

Onze avond, waar we zo naar uit hadden gekeken lag in stukjes op de vloer. Ik belde een lieve vriendin en zij ging mee, ondanks dat de muziek haar niets interesseerde.

Ik had met je afgesproken dat ik na afloop langs zou komen, dan kon ik je alles vertellen over de avond. Ondanks dat je er niet bij was geweest.
Toen ik je na afloop appte dat ik naar je toe kwam reageerde je dat zij er al was. Ze had me gezien en voelde zich geïntimideerd door mij. Vandaar dat ze eerder was vertrokken. Je wilde de volgende dag mijn kant van het verhaal horen.

Gebroken nachten

Auw. Weer een steek in m'n buik en ja hoor hij maakt zelfs al geluidjes. Ik kijk naast me en zie mijn lief nog slapen, laat hem alsjeblieft niet wakker worden van al deze geluiden, laat hem alsjeblieft gewoon door slapen, please laat hem mij niet horen. Weet je fack it ik ga wel even lopen, slapen gaat toch niet op deze manier. Oké het is echt stervens koud zonder dekens, mijn tenen hebben binnen twee tellen de vorm van ijsklontjes aangenomen. Misschien was dit ook niet het meest strakke plan met deze blaasontsteking.  Zou hij nog slapen? Ik zou ook gewoon moeten slapen. Als ik eenmaal slaap voel ik die steken waarschijnlijk ook niet meer of hou ik mezelf hiermee voor de gek? Wat zouden andere mensen doen als ze hier last van hadden? Een kan thee zetten en op de bank ploffen tot het allemaal gekalmeerd is? Misschien niet eens zo'n gek plaan maar het is maar een blaasontsteking,  je kunt wel meer hebben dan dat toch? Oké ik stel me volgens mij enorm aan. Normale mensen slapen gewoon door op dit tijdstip en liggen niet wakker van een paar steekjes in hun buik. Je hoofd maakt weer over uren dus kappen nu. Kruip gewoon tegen hem aan en ga ook slapen. Hij wordt vast niet wakker van een buik die geluidjes maakt. Laat staan dat het zijn nachtrust zou beïnvloeden die jongen ligt toch in coma.
Ik kruip met mijn stervenskoude handen en voeten tegen hem aan en zie dat zijn ogen open zijn. 'Gaat het een beetje?' Hij geeft me een kus. 'Ja hoor, slaap lekker' fack, fack, fack zou die het dan toch hebben gehoord? Ugh zo kom ik natuurlijk nooit in slaap.
Als ik met veel pijn en moeite m'n ogen weer open is het licht en staren twee grote ogen me aan. Hij glimlacht wanneer hij mijn vermoeide hoofd ziet. 'Lekker geslapen? Je was veel wakker vannacht'. Hmm hij heeft het dus toch gemerkt. 'Sorry mijn buik had wat kuren maar prima geslapen en jij?' Hij draait zich op z'n rug en trekt me in zijn armen zodat ik op z'n borst kan liggen. Het is fijn om zijn ademhaling te horen.
De vermoeidheid van de gebroken nacht steekt meteen weer de kop op wanneer ik zijn ontzettend warme lijf voel. Hoe kan het toch dat mannen altijd warm zijn? En dan niet een beetje warm maar echt het zweet staat op je lijf warm terwijl je voeten nog steeds bevroren zijn. Anyways, erg fijn om weer even te ontdooien en voor ik het weet sluiten mijn ogen weer.
Binnen een paar tellen, of in ieder geval zo voelt het, wordt ik wakker van zijn trillende buik. Hij is aan het lachen. 'Nog een beetje moe?'
Als ik even later op de bank zit te klungelen om mijn panty aan te trekken verschijnt er een stiekeme glimlach op mijn mond. Alles voelt zo kut maar wat is dit toch verdomde fijn.

If you told me to jump, I would die.

I asked you to let her sleep on the couch.
Be kind, comfort her, but please don't touch her.
I told her how much I loved you, she understood.
I didn't want to strangle you with my love.
I just loved you so much.
You were the one.
I couldn't imagine a life without you in it.
What did I do before you?
If you told me to jump I would die.
I trusted you completely.
That's why I accepted your relationship.
I knew how sweet you could be and I honnestly believed you could help her without losing yourself in her.
Without losing us in her.
People called me naïeve, stupid for trusting you blindly.
How could I be this sure about you?
Trust is a rare thing in a world full of liars.
Things changed between us after that kiss.
You just wanted to comfort her and it somehow happened.
It shouldn't have happened and it will never happen again.
You assured me.
It ment nothing and you were sorry about it.
Again, I trusted you.
Still it didn't feel right, she didn't sleep on the couch but next to you.
That place where I fitted perfectly in your strong arms.
Nothing did happen, it didn't mean a thing.
When she left in the morning or in the nights she didn't have to sleep with you, I took that place.
I took back my place, the place that made me feel comfortable,  right there in your arms.
I trusted you, but somehow our book didn't look untouchable anymore. 
There were drops of salty tears on some pages which made it harder to turn over.
We didn't give up trying.
I smoked too much on the nights that she would be with you, just to keep my nerves calm.
The mornings after seemed normal, so I didn't have to worry.
You would give me that smile,  with what you would say everything's still okay.
No words needed and I could breath again.
We saw each other on a daily basis and you started to get moody and more distant.
We even had some fights about other stuff.
I thought it might be because we were working so hard, we didn't have enough time just for the two of us.
You still came by on monday evening's to open a bottle of wine, it felt good.
Even though everything seemed to change we were still the same.
We would talk for hours, drink wine, smoke, kiss and make love.
These nights felt perfect.
No masks, no secrets just you and me for once.
But at one point you didn't want to stay the night with me.
You'd rather cycle home at 3 am than to sleep next to me.
You said my bed was too small and you needed to be fit in the morning.
I measured my room and it turned out I couldn't have a bigger bed in that tiny room.
But it was okay, just a few months and we would have all the time in the world to sleep together.
We were looking forward to laying in bed, watching series, playing videogames and eating pizza.
It seemed very surreal, but we had our plans.
We would both try to get a job. If we could find one that suited our education we would look if it was possible to start over and move in together.
Otherwise we would find easier jobs and we would travel to Australia together (I prefered the last one).
But things didn't go as planned.
She still slept with you and managed to put you under her spell.
She played you with said stories and her beautiful eyes.
Somehow she managed to get you just where she wanted you.
You lost yourself in her, you lost us in her. Everything fell apart,  all my hopes and dreams just in pieces on the floor.
I still can't believe you gave up on us,  you chose her.
I believed you with everything I got.
Now our book is full of bloodstains from your hands.
Some words are getting harder to read. That blood is mine, I just need some time.
If you told me to jump, I would die.

De regen van glas

Ik rij nog steeds langs je huis om te zien of de lichten nog branden, maar de lichten gaan niet meer aan en de gordijnen schuiven niet op een kier.
Lopend zie ik mijn gedaante weerspiegelen in de grote etalage ruit. De ruit die al maanden wacht op een baksteen. Ik zie de regen van glas al vallen op je bed met gebroken planken.
Maar als het glas dan zou breken verschijnt daar niet mijn ogenschijnlijk grootste concurrentie. De bank die alle  spanning in zich op heeft genomen.
De geur van wiet zal in de kale muren zijn getrokken. Daar waar alle woorden in zijn opgenomen. 
Jij bent niet meer daar, zoals je ook niet meer hier bent. Wij zijn niet meer wij maar ik en jij. Ik bedoel jij en zij en ik en hem. Je kijkt naar me alsof je kijkt naar een na smeulende sigaret op de grond. Je ziet er vertrapt uit, met je tepel kietelende wallen en je grauwe huid. De leegte heeft zich eigen gemaakt in jouw huid. Het licht gaat niet meer aan, het gordijn schuift niet op en neer.
De regen van glas is voor jou al gevallen.

Vanuit liefde

Af en toe lijkt je eigen logica ver te zoeken. We hebben allemaal onze eigen normen en waarden en leven aan de hand van onze eigen principes. Principes zijn voor ons belangrijk aangezien dit een middel is waarmee we ons identificeren en onderscheiden van anderen.
Er zijn een hoop ongeschreven regels (principes) waaraan we ons allen houden. Denk hierbij aan de 10 geboden, ondanks dat deze door verschillende religies net iets anders vertaald zijn, komen geboden als gij zult niet doden, gij zult niet stelen en gij zult niet echtbreken overal terug.
Als je een random persoon op straat aan zou spreken zal deze bevestigen te leven aan de hand van deze principes, indien dit niet het geval is en er komt een minder concreet antwoord is dit waarschijnlijk een gevoelig onderwerp. Iemand heeft ervaring met boven genoemde onderwerpen waardoor de mening iets is aangetast.

Ondanks deze principes worden er nog steeds mensen vermoord, kennen we nog steeds dieven en zijn er talloze mensen die relaties en huwelijken breken.
Waarom denken we dat onze situaties uitzonderingen zijn op de regel, waardoor het ineens wel acceptabel is dat deze principes aan de kant worden geveegd?

Ik had van de week een gesprek over vreemdgaan. Iemand was bezig een toekomst op te bouwen met een ander maar wilde dit de huidige partner nog niet vertellen uit angst dat de samenwerking onder druk zou komen te staan en één van de twee de samenwerking zou moeten verlaten. Mijn eerste reactie was een woede die opborrelde vanuit mijn onderbuik. Hoe kun je iemand voorliegen en een relatie kapot maken door met een ander verder te gaan en hier niet openlijk voor uit komen. Na dit gevraagd te hebben bleek het een actie vanuit liefde. Wanneer de samenwerking zou worden verbroken zou dit voor verschillende partijen vervelende gevolgen hebben. Niet alleen het originele koppel zou verscheurd zijn door verdriet maar ook de andere samenwerkingspartners zouden onder dit verlies te lijden hebben, met alle gevolgen van dien. Vanuit die optiek zag ik de logica in en stemde ik onbewust toe met het verraad. Ik keurde het echtbreken (terug komend op de tien geboden) goed omdat er was gehandeld vanuit liefde en met de beste bedoelingen.
Er nogmaals op terugkijkend komt het onderbuik gevoel weer opborrelen dat ik vindt, dat eerlijkheid in een relatie voor alles gaat. Iemand een paar maanden voorliegen 'uit liefde' vind ik namelijk slopend.

Vanuit liefde maakt een hoop (onterecht) goed. We maken onszelf op deze manier van alles wijs. 'Ik ben niet vreemd gegaan, ik wilde gewoon even weten hoe die chick zoende zodat ik weer weet waarom ik van mijn vriendin hou. Het is echt met de juiste bedoelingen gedaan, anders had ik misschien de relatie uitgemaakt terwijl ik nu weet dat mijn partner alles voor mij is, het was dus puur vanuit liefde.' 'Die mensen hebben toch genoeg geld, mijn kind wordt straks gepest op school als hij geen merkkleding draagt. Ik jatte die schoenen dus echt puur uit liefde.' 'Mensen met die religie hebben mijn ouders vermoord, nu zullen ze zelf eens voelen wat dat met je doet. Ik doe dit om op te komen voor mijn ouders, dus puur uit liefde.' Puur uit liefde ontstaan wereld oorlogen die voort blijven duren vanuit de beste bedoelingen. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld, hoe klein ook, er een stuk beter uit zou zien als we ons niet telkens lieten misleiden door een paar mooie woorden als, ik heb het puur vanuit liefde gedaan.

Relatie status

Het is grappig om te zien wat voor invloed een relatie status op facebook heeft op je sociale netwerk.
Persoonlijk hecht ik er niet super veel waarde aan. Een van mijn beste vrienden zei ooit: 'Alles kan kapot', en hoewel dat op de meeste mensen erg negatief zal over komen is dat wel een van mijn motto's geworden. Simpelweg omdat het aangeeft dat niets voor altijd is en stiekem brengt dat toch een sprankje hoop.
Het hebben van een relatie is leuk, je hebt een maatje gevonden waarbij je je goed voelt en je hebt iemand waarop je (over t algemeen) kunt bouwen, iemand die begaan met je is en waarmee je leuke dingen doet.  Na een half jaar of langer fijne momentjes samen beleven kom je op een punt waarbij je deze band wilt delen met je omgeving.  Je hebt het fijn met iemand en je wil dat graag delen met je omgeving. 
Dit was ook al voor de hele Facebook hype het geval alleen nam je dan je maatje mee naar vrienden en familie om dit geluk te delen in plaats van een relatie status op facebook waarbij jullie meest oncharmante foto's samen aan de wereld worden gepresenteerd met een officiële datum waar mensen met 1 klik op de muis kunnen aangeven dat ze het leuk vinden door op like te klikken. 
Het systeem is wel handig want op deze manier kun je iedereen in een keer inlichten, zonder dat mensen zich gepasseerd voelen doordat ze het later horen en zelfs de mensen die je voor je gevoel al honderd jaar niet meer hebt gesproken zijn binnen een paar minuten op de hoogte.
Waar ik alleen tegenaan loop zijn de gevolgen.  Doordat je het openbaar maakt op facebook, stel je je ook open voor meningen van anderen. Je krijgt zo'n dertig geluks wensen, tachtig likes en een aantal mensen die je in een privé bericht duidelijk maken dat je een enorme fout maakt.  Nu zou je kunnen zeggen die privé berichtjes zijn kwetsend, maar persoonlijk waardeer ik het enorm aangezien mensen blijkbaar dusdanig begaan met je zijn dat ze hun ongezouten mening durven te geven, chill, respect alles, voor dat soort mensen.
Wat confronterend is zijn de mensen die niet reageren terwijl hun mening wel belangrijk is voor jou. Ergens natuurlijk belachelijk,  want waar heb je t over, t is maar een facebook status.
Toch denkt je hoofd er anders over,  wat zouden zij er van vinden, zouden ze er achter staan of niet en waarom dan? Terwijl je zelf dondersgoed weet dat je Facebook te slecht bij houd om up to date te blijven en er soms ook pas een half jaar later achter komt dat iemand in een relatie zit. Wat overigens niets te maken heeft met desinteresse.
Dan zijn er ook nog de contacten waar je een goed gevoel hebt, die je vrijwel dagelijks spreekt en waarvan je ineens niets meer hoort verder dan een kort en bondig antwoord wanneer je weer contact probeert te leggen. Natuurlijk draait je hoofd dan weer over uren waardoor je conclusies trekt die op je eigen belachelijke fantasieën gebaseerd zijn, zonder enige onderbouw,  typisch. Tot slot heb je de trouwe vrienden die afwachten wat voor relatie dit gaat worden,  verander je in de vriendin die ineens opgeslokt wordt door haar partner en totaal geen interesse meer toont in vrienden of sociale momentjes zonder partner of wordt je de vriendin met onzichtbare partner.
Wanneer je je status veranderd probeer je tegen iedereen zo open en eerlijk mogelijk te zijn in de hoop dat alles gewoon hetzelfde blijft. Toch is mijn conclusie dat hoe hard je t ook probeerd een facebook status 'in een relatie' heeft meer invloed dan je verwacht en alles veranderd. Nog niet eens gesproken over wat in een relatie betekent. In voor en tegenspoed zullen we maar zeggen.

Protected

I used to see you every day. 
Softly snoring in the sheets, with one arm around me.
Drinking coffee on the couch.
A glass of wine on the carpet
maybe smoking on the roof.
I've gotten used, having you around.
It's like it wasn't just me anymore, but us. You were like a shadow, always standing beside me.
Hovering over me.
Protecting me.
I've never had an answer on why I loved you so much.
Now I know it's the way you make me feel.
Save.
You give me the power to open up and breath again.
Now I know why I can't shake off this emptiness.

Opgroeien richting een burgerlijk bestaan?

We groeien allemaal, iedere dag een klein beetje. Dusdanig weinig dat het de moeite van het benoemen eigenlijk niet waard is maar als je terug blikt is alles anders. Als iemand met een aardig geheugen kan ik me een hoop nog terug halen. Soms tot aan de woorden toe. Sommige veranderingen vinden echter plaats zonder dat je er een vinger op kan leggen.
In mijn hoofd zijn er 2 Pleun's waar ik nog weleens tussen wissel. De Pleun van een jaar of tien, lang blond haar, erg actief en regelmatig al stoeiend met jongens te vinden. Vrijwel de hele basisschool tijd was ik verliefd op een stoere jongen die moest huilen als hij prik dronk en veel kattekwaad uithaalde zonder dat iemand hem door had. Waarschijnlijk de belangrijkste druppel waarom ik zo smoor verliefd was, was het feit dat hij on mijn ogen leek op Aron uit beugelbekkie en dat was toentertijd mijn droomman. Het woordje man maakt het eigenlijk al erg humoristisch want Aron was maximaal 14 jaar, maar in mijn hoofd (en de serie) zou hij nooit ouder worden en dat vond ik eigenlijk wel prima.

De tweede Pleun heeft roze plukjes in haar haar. Tekent graag, citeert songteksten en maakt kettingen van roze gespoten cassette bandjes. Haar droom jongen zit in een bandje en reist de hele wereld over en als trouwe support reist zij natuurlijk mee. Bij voorkeur haar tijd dodend met het maken van artwork voor de merchandise. Tuurlijk denkt ze weleens wat vooruit. Na haar kunstacademie kan ze prima een kindje mee nemen op tour. Wie weet kan ze zelfs haar stem nog wat ontwikkelen zodat ze zelf ook wat showtjes kan geven. Op deze manier krijgt het kind alle liefde die een kind nodig heeft en is het meteen cultureel ontwikkeld. Klinkt als een goed doordacht betrouwbaar plan.

Hoe kan het dan dat ik nu wakker wordt in een tweepersoonsbed,  in een opgeruimde kamer. Starend in de ogen van een jongen of eigenlijk een man die gestudeerd heeft, met een baard en borsthaar. Als hij niet echt kattenkwaad uithaalt en niet bepaald met zijn band aan het touren is. Ben ik dan ook niet meer het stoeiende meisje met de roze plukjes en de muziekteksten?

Zou dan ook ik opgroeien en god bewaar me, burgerlijk worden?

Pencil

Putting this story on paper is like a pencil in a fresh wound.
It won't change the way sunflowers search for light.
You won't lose sleep.
It will not change the way the wind blows.
And you won't feel regret.
So will this heart stop aching after the words roll of these lips?
Will I be able to breathe again?
Should this even be shared like a lovers kiss or put down to earth, till it flows away with early raindrops.
They say time heals all wounds,  but no one told me about the sharp pencil.

Verstikt

Overal slangen, met hun gladde lijven krioelend door elkaar.
Geen idee welke kop bij welk stukje lichaam hoort en hoe veel het er zijn.
Sissend geluid, spelende tongetjes.
Glazige grote ogen die alles lijken te volgen zodat ze hun scherpe tanden in je kunnen planten wanneer je net iets te dichtbij komt.
Ik zie je hoofd en een verdwaalde hand.
Verstopt tussen alle lijven lijk je ineens heel klein.
De angst in je hel blauwe ogen, wagenwijd geopend.
Je keel wordt dichtgeklemd door een slangenlijf waardoor ik je stem niet meer hoor.
Je ogen schreeuwen om hulp, mijn hulp.
Ik kan je hand niet pakken.
Mijn angst is te groot.
Jij weet dat en probeerd me niet te dwingen.
Berustend in je lot. 
Ik kan je niet laten gaan, ik wil je helpen, nu en voor altijd, maar ik kan het niet.
Versteend in mijn eigen lichaam.
Stervend met jou.
Wordt je verstikt?

Nooit ver weg

De wind ademt als een huilende baby
Druppels vallen als tranen
Overleden voor het licht zag
Kippenvel op blote armen
Een rilling door bot en merg
Hel blauwe ogen weerspiegelen geluk
Blijvend aanwezig
In een omhelzing, een knipoog of een kus.

Hoofd vs. Hart

Als ik naar mijn hoofd geluisterd had in plaats van mijn gevoel, had ik heel veel dingen niet gedaan. Waarschijnlijk was ik nooit begonnen aan CMV aangezien ik ook wel wist, toen ik aan deze opleiding begon dat er weinig werkgelegenheid zou zijn. Ik had nooit one night stands gehad, nooit zatte avonden en waarschijnlijk was ik dan nog steeds maagd aangezien er overal wel haken en ogen te vinden zijn. Ik was nooit gestopt met judo, was überhaupt nooit begonnen met schrijven of tekenen en had waarschijnlijk alcohol en sigaretten vermeden. Ik was nooit gaan afstuderen met vrienden en had al helemaal niet gekozen voor de minor muziek management. Geloof me dit is pas een handje vol van keuzes gebaseerd op gevoel in plaats van verstand.

Ik ben een gevoels mens en volg vaak mijn hart. Als iets goed voeld dan moet je daarvoor gaan. Natuurlijk levert dat niet altijd de gewenste resultaten op. Ik had vijf jaar geleden niet geheel verwacht dat ik werkeloos en singel bij mijn moeder op een boerderij zou wonen na een opleiding af te hebben gerond. Misschien is het niet helemaal a dream come true maar ik heb geleefd, ik heb ervaringen opgedaan en ik ben mezelf beter leren kennen.
Ondanks dit alles besef ik heel goed dat ik nog steeds vrij bekrompen ben. Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij dat mensen hun gevoel niet kunnen accepteren en toch weer kiezen voor wat hun hoofd op dat moment zegt dat het verstandigst is. Als iets toch goed voelt, dan koester je dat toch met heel je hart en ga je daar toch voor? Waarom ongelukkig je hoofd volgen wanneer je ook kunt genieten wanneer je je hart volgt? Er zijn geen juiste keuzes. Alleen een juist gevoel.

Sardientjes

We stonden als sardientjes tegen elkaar aangedrukt. De geur van wiet en zweet hing om ons heen en het was heet. Niet heet als in laat ik m'n vest eens uittrekken, maar heet als in waarom dragen we überhaupt nog kleren want ik kan zo wegdrijven. We konden onze ledenmaten amper kwijt dus je had je warme armen om me heen geslagen, je geslacht zachtjes drukkend tegen mijn kont.
How can I forget you disregard how I feel?
Vanaf de eerste toon drong de muziek door iedere ader in mijn lichaam. Dit moet optimaal genieten zijn. Ondanks dat we als sardientjes stonden, voelde het even alsof we alleen waren. Je was nooit heel affectief laat staan in het openbaar. Ik vroeg me af waar ik dit aan verdient had terwijl mijn gedachten meedreven op de muziek. I just wanna be a woman. Ik heupwiegde mee, voor zover mogelijk was in deze situatie en voelde me weer even het meest gelukkige meisje op aarde. Beter dan dit kan het toch niet meer worden?
Terwijl de eerste schoten van machinegun startte in combinatie met een epileptische lichtshow voelde ik je armen wegzakken. Misschien komt hij nu ook tot de conclusie dat deze houding misschien wat aan de warme kant is.

Why settle for less than you deserve?

Enlighten me, why did you choose second best when you could have it all. Did you really think that low of yourself? Did you really think you didn't deserve better?
Do you still think that low of yourself after all we've been through?
I guess you just take the easy road.
You just decided to do what everyone expected from you.
You come to a certain age where you have to settle down.
Where you have to think about a stable future.
Maybe that's exactly what she can offer you, but nothing more.
Are you really able to leave your freedom and have a nine till five job where you can go home  and sit down on the couch and watch television together?
I'm sure you're able to have so much more than that.
You deserve it.
So why settle for less when you can have the world?

Gele gerbera's

‘Nou ja, vandaar dat hij zo dus even langs komt’. Terwijl ik die laatste zin uitspreek hoor ik z’n voetstappen door het grind. Met zijn zelfverzekerde mannelijke loopje zie ik hem onze kant op komen. Z’n schouders recht boven z’n fijne lichaam en z’n hoofd een tikkeltje schuin zodat er een pluk haar voor z’n oog hangt. Help, wat nu? Ik stel me verdekt op achter m’n moeder om de begroeting nog even uit te stellen. Hij schud Koen de hand en ze omhelzen elkaar vriendelijk. Mijn moeder springt meteen enthousiast op als ze hem ziet en begroet hem hartelijk. Duidelijk blij om hem weer te zien. Ondanks dat mijn lichaamstaal het totaal niet uitstraalt, aangezien ik me geen houding weet te geven, ben ook ik blij hem weer te zien. Ongemakkelijk sta ik op terwijl hij met mijn moeder babbelt en vraag ik of iemand wat te drinken lust. Alcohol schreeuwt er door mijn hoofd. Ik loop opgelucht naar binnen om de drankjes te halen. Weer een paar minuten uitstel op onze ongemakkelijke begroeting. ‘Koen en ik gaan zo anders wel binnen zitten dan kunnen jullie rustig praten bij de vuurkorf, of zit je liever binnen?’ Vertwijfeld kijkt hij me aan, maar in zijn ogen zie ik het kleine jongetje weer dat vanbinnen smult bij de gedachten dat hij met vuur mag spelen. ‘Zullen wij hier blijven?’ zeg ik met een knipoog. Koen en mam staan op en lopen naar binnen. Shit nu zijn we echt alleen. Hij staat op en gaat op de stoel naast mij zitten. Van achter de stoel haalt hij een tas tevoorschijn. Het was me nog niet opgevallen dat hij deze bij zich had. Uit de tas haalt hij een bos gele gerbera’s. ‘Volgens mij heb ik heel wat goed te maken, dus dit was wel het minste wat ik kon doen.’ Blozend kijk ik hem aan en pak onhandig de bloemen aan om ze naast me neer te leggen. ‘Bedankt dat had je echt niet hoeven doen.’ Weer gerbera’s. Ik zou hem wel kunnen zoenen maar mijn woede neemt nog steeds de overhand en ik weet er geen houding aan te geven. Soms hou ik zo ontzettend veel van deze jongen, maar tegelijkertijd haat ik hem ook intens. ‘Sorry het spijt me echt ontzettend. Ik had je nooit een no go moeten geven maar ik had het gevoel dat je niet volledig voor mij durfde te gaan. Wat achteraf gezien een spectaculaire fout is geweest want je laat me zo vaak zien hoeveel je van me houd.’ De pijn staat in z’n half dichtgeknepen ogen. Ik zie dat hij het meent maar ik kan de woorden niet vinden om zijn pijn te verlichten. ‘Ik had het eerder moeten inzien maar af en toe is mijn drang naar zekerheid zo enorm dat ik niet zie wat ik heb.’ Hij blijft maar door ratelen in de hoop mijn woede weg te nemen met zijn woorden. Na een korte stilte vind ik de moed om mijn gedachten uit te spreken. ‘Ik vind je ontzettend leuk en ik dacht donderdag echt dat we de puntjes op de i zouden zetten om onze relatie een eerlijke kans te geven. Ik had het verloop van die avond nooit verwacht en het deed ontzettend veel pijn, nu ben je hier om je te verontschuldigen maar wat verwacht je nou van mij?’ Ik voel de woede verder opborrelen maar probeer te letten op mijn woorden om hem niet nog meer te kwetsen. ‘Denk je dat we nu wel een relatie aan kunnen gaan nu jij het licht hebt gezien? Of verwacht je dat we gewoon weer verder gaan met daten alsof er niets is veranderd?’ Ik zie mijn gevoel weerspiegelt op zijn gezicht. Ik wil hem helemaal niet kwijt maar ik kan hem ook niet toestaan om me dit gevoel nogmaals te geven. Ik leg mijn hand op zijn knie en knijp er zachtjes in om hem gerust te stellen. Wat moeten we nu met elkaar?

 

Zwembad

Wanneer de benauwde, vochtige lucht je tegemoet komt weet je dat je zo snel mogelijk uit die warme kleren wil. In het ieniemienie pashokje komt de eerste uitdaging je al vrij snel tegemoet. Die bikini die je in herinnering vorig jaar met veel plezier hebt gedragen voelt nu ineens toch een stuk minder prettig. Blijkbaar is je lichaam in een jaar toch weer wat veranderd en kun je er op het moment bijna in zwemmen. Super fijn met de gedachte dat je zometeen het water in mag duiken waarbij je broekje gegarandeerd op je enkels hangt en je tepels uit je topje vliegen. Je houd jezelf voor dat dat vast wel mee zal vallen en grootmoedig verzamel je alle spullen om dat hokje uit te komen wat natuurlijk allemaal heel soepel gaat wanneer je met je voet probeert dat bankje op te tillen zodat je er ook daadwerkelijk weer uit komt. Bepakt en bezakt schuifel je ongemakkelijk dat hokje uit om je spullen in een kluisje te proppen. Eenmaal ontdaan van al je spullen komt het besef van alle ogen die je ogenschijnlijk aanstaren terwijl je daar ongemakkelijk staat te wezen in je bikini. Oh ja, dat was de reden dat ik al een eeuwigheid niet meer ben gaan zwemmen. Je wacht op je metgezellen en komt al iets meer tot rust wanneer je hun ook in zwemkleding ziet. We can do this! Voor je het zwembad daadwerkelijk betreed spoel je je nog even af onder de douch en zie je andere douchen wat eigenlijk een vreemde gewaarwording is aangezien het iets vrij intiems is wat je ineens deelt met allemaal onbekende, maar hey we vinden dit allemaal vet normaal en doen dus gewoon mee. In het zwembad begint het spektakel eigenlijk pas echt. Het is kijken en bekeken worden. Voor je ego is het super fijn want je zelfvertrouwen is meteen weer op pijl wanneer je de te kleine bikini's ziet, die drijven tussen de hangende borsten en oversized buiken. Nog niet eens gesproken over de tribal, vlinder en dolfijnen tattoeages. Meteen weer een wake up call om toch nog maar even te wachten met de tattoeage. Het water is aangenaam en na een duik zonder je broekje te verliezen voel je je meteen een stuk beter. Met kiddo's in de buurt weet je dat je nooit helemaal veilig bent en stiekem is dat ook wel leuk, dus samen verplaats je je richting de wildwaterbaan. Na 5x proestend boven water te komen in de sterke stroming hoor je dat dit pas de route is richting de wildwaterbaan,  fijn vooruitzicht. De wildwaterbaan zelf is fijn. Je wordt alle kanten op gesmeten, probeert de kinderen te ontwijken en je hoofd boven water te houden.  Een verademing om even weinig controle te hebben en je met de stroming mee te laten drijven. Van de onbekende vrijheid en de klungelige beweging die je lichaam ineens maakt zonder dat je er veel controle over hebt proest je het uit van het lachen. Vooral het plezier van die kinderen is een fijn aangezicht en eerlijk is eerlijk mensen kijken is af en toe best fijn, ook al voel je jezelf ook lichtelijk kwetsbaar. De volgende keer toch maar weer gewoon buiten zwemmen.

Little black dress

I want a little black dress.
A black dress with a low back and slim fitting.
The kind of dress that shows my body so no one has to wonder what's underneath.
I want to wear it with confidence and high heels.
So everyone will wonder who that girl might be in that pretty little dress.
I want a beautiful men by my side, someone sweet with a beautiful mind.
A men who's individual and charming.
So everyone will wonder, how does did someone so small once had such a big place in her heart. 
Because she's not afraid of her past anymore.
She moved on.

Vuurwerk.

Buiten adem, rode wangen en kippenvel op m’n armen wat is het stervenskoud. Goede planning weer op oudjaarsavond nog sigaretten moeten scoren. Ik had het zo goed uitgeplant, mijn tas al ingepakt voor dat we dat weekendje weg gingen dus op tijd vuurwerk en drank gehaald. Als ik niet zo enorm brak was van het weekend had ik waarschijnlijk vanmiddag al sigaretten gehaald of in ieder geval opgezocht hoe laat de winkels zouden sluiten. Mijn bed was vanmiddag alleen net wat aantrekkelijker dan mijn laptop. Dat alle supermarkten op maandag avond om acht uur al dicht zouden zijn had ik kunnen bedenken maar zelfs de AH to go? Er zitten nog twee tankstations verderop maar dat is stiekem best wel een takkeneind met een kloppend hoofd. Bij Anne aan het eind van de straat zit er eentje die kan ik altijd nog proberen en mogelijk kan ik daar ook wat aanstekers halen, toch wel handig met dat vuurwerk. Ik zoek mijn fiets tussen alle overvolle rekken en zie het busje van de afac langsrijden, seriously? Zelfs op oudjaars avond? Gelukkig nieuwjaar namens de overheid. Eenmaal m’n fiets gevonden fiets ik het fietspad op richting de brug. Op de één of andere manier lijkt de brug elke keer hoger te worden of mijn conditie is na dit weekend echt belabberd slecht geworden. Eenmaal boven aangekomen zie ik om de hoek het tankstation. Die andere is dichter bij Anne dus ik pak die wel, ben ik in ieder geval in de buurt. Hoe ik het nog tot twaalf uur vol moet houden is mij een raadsel. Eenmaal bij het tankstation aangekomen ziet het er beangstigend donker uit, tuurlijk heb ik weer. Door het raam zie ik de wand met sigaretten staan. Is het nou echt zo moeilijk om nog een pakje sigaretten te scoren op een avond als deze? Toch maar weer omdraaien. De wind slaat nu vol in m’n gezicht, jezus wat is het koud. Ik moet meteen weer denken aan gisteravond hoe hebben we het in godsnaam in ons hoofd gehaald om nog de zee in te duiken met die enorme zandwind. Het was jammer dat ik binnen twee tellen op m’n bek ging en gestrekt in het water lag terwijl de rest gillend verder rende. Als mijn evenwicht me niet in de steek had gelaten had ik gewoon mee kunnen rennen en had Jasper niet het belachelijke idee gekregen om later in z’n eentje nog de zee in te duiken voor z’n oudjaarsduik. Maar goed het liep goed af en stiekem vond ik het ook wel lief dat hij me overeind hielp en een handdoek om me heen sloeg op het strand. Grappig hoe je iemand in een weekend tijd kan leren kennen. Ik heb die jongen nooit interessant gevonden en nu bleken we vet goede gesprekken te kunnen voeren. Ik heb Jonathan zelfs niet eens zo gemist, tegen mijn verwachtingen in. Al moet ik zeggen dat ik wel heel veel zin heb om hem vanavond eindelijk weer te zien. Yes! Eindelijk een tankstation dat wel open is. Scheelt weer een avond bietsen bij Isa. Nu snel terug richting Anne, ik ben benieuwd hoe fit die zich ondertussen voelt. Voor het huis worden de eerste bankstellen al neergezet voor vanavond. Dit gaat gegarandeerd weer heel fijn fikken. Gelukkig staat er een stoel voor de deur zodat ik direct door kan lopen naar boven. Daar hoor ik de fijne klanken van Korn al uit haar kamer komen en komt de geur van wiet mij al tegemoet. Anne ziet er net zo beroerd uit als ik me voel en ze is niet de enige. Op het tapijt zit Jasper uitgestrekt een jointje te roken met een biertje in z’n hand. Ik begin te begrijpen wat iris van het weekend bedoelde toen ze zei dat ze hem best wel aantrekkelijk vond. Beide kletsen lekker na over het weekend en hebben dezelfde angst als ik, hoe houden we het in godsnaam vol tot twaalf uur? Kim komt iets levendiger binnenwandelen met een schaal oliebollen. Fijn, voedsel! Ik wist wel dat ik nog iets was vergeten te doen. Blijkbaar heeft Anne hetzelfde probleem. Kim komt met het idee om te gaan pesten aangezien dit met Sinterklaas nog zo’n groot succes was. Wel eens waar houden we deze keer allemaal netjes onze kleren aan en moeten we het genot van Jonathan in een panty vanavond missen. Wie weet dat we hem later op de avond nog wel zo ver krijgen. Het pesten zorgt voor wat nieuwe energie en de combi met bier werkt prima. Normaal gezegd verliest Anne eigenlijk standaard met dit spel maar vanavond blijkt niet geheel mijn avond te zijn. Kim grapt al dat het ook niet anders kan want ik heb al geluk in de liefde. Ze heeft helemaal gelijk, ik heb een super lief vriendje maar de laatste weken loopt het niet meer zo soepel. Ik heb het idee dat ik hem alleen nog maar pijn kan doen en belast met mijn problemen. Daarnaast kan ik het echt niet uitstaan dat hij met een meisje mee naar huis is gegaan terwijl wij een break van twee weken hadden. Hij zegt dat er niets is gebeurd maar ik geloof er helemaal niets van en dat maakt me ontzettend onzeker. Stel dat hij wat met haar heeft gedaan dan was dat zijn goed recht maar zo voelt het nu niet. Na voor de zoveelste keer te hebben verloren besluiten we ermee te stoppen. Isa komt binnenwandelen met Sebastiaan en we verzamelen de alcohol en het vuurwerk om richting het dak te klimmen. Ik weet dat ik geen held ben met dat trappetje richting het dak. Het is niet alsof het de eerste keer is maar toch probeer ik heldhaftig te zijn door met twee flessen champagne en een tas over mijn schouder naar boven te klimmen. Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot en voordat ik het door heb glijd een voet van de tree en lijk ik naar beneden te vallen. Jasper schrikt van mijn klungeligheid en heeft binnen no time mijn middel vast om mij op te vangen wat gelukkig niet nodig is. Vreemd genoeg vind ik het wel fijn om te weten dat hij achter me staat stel dat ik val. Eenmaal op het dak pak ik alle spullen aan en help ik iedereen samen met Jasper mee naar boven. Samen met Anne heb ik even mijn sentimentele momentje door al knuffelend happy new year van ABBA te zingen. Niet dat het al twaalf uur is maar je kunt je stem maar opgewarmd hebben. Samen met Kim maken we goede voornemens voor het nieuwe jaar, heel veel liefde, gezonder eten meer bewegen en vaker met elkaar daten. Klinkt als een super strak plan. Kim en Anne blijven nog even babbelen terwijl Jasper en ik het vuurwerk verzamelen en uitdelen. Tien, negen, acht, zeven.. Jasper knipoogt en geeft me een aansteker, vier, drie, twee, één gelukkig nieuwjaar! Om de beurt geven we elkaar een zoen en wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar. Ik stort me volledig op de sterretjes en samen met Isa heb ik de grootste lol. We kijken uit over de stad en genieten van de felle kleuren in de lucht, schitterend. Voor ik het door heb blijken Anne en Kim alweer naar beneden en voel ik een arm om me heen. Ik draai me richting het uiteinde van de arm en zie dat het Jasper is. Ik krijg drie zoenen en hij wenst me de beste wensen. Chill, volgens mij heb ik het afgelopen weekend nieuwe vrienden gemaakt. ‘Pleun, ik vind je eigenlijk best wel leuk.’ Ik sta perplex en weet me totaal geen houding te geven. Het eerste wat in me op komt is wegwezen dus ik pak m’n spullen en loop zo snel mogelijk richting de trap. Fack wat is er nu weer gebeurd? Is dit een grapje? Ik ga al klungelend de trap af en wordt halverwege de trap naar beneden getrokken. Ik schrik me dood en geef een zeer charmant gilletje. Het is Jonathan, de schat met een maretak in z’n hand duwt hij me tegen de muur om me intens te zoenen. Volledig in shock van de situatie boven geef ik hem een ongemakkelijke kus en loop verder. Hoe kan ik nou zo in paniek raken van één zin? Tuurlijk het was een leuk weekend en ik heb hem beter leren kennen en eerlijk is eerlijk hij heeft ergens wel iets heel aantrekkelijks maar ik ben met Jonathan. Ja, we hebben onze issues maar dat is niet een reden om verder te kijken. Eenmaal in Anne’s kamer pak ik een biertje en rook een jointje, het is hard tijd om weer op aarde te komen. Ondertussen heeft iedereen zich verzameld in de keuken waar we ons klaar maken om naar de stad te gaan. Blijkbaar is er een feestje met foute muziek en zonder entree, klinkt als een best strak plan, alcohol en dansen! Terwijl ik m’n spullen bij elkaar raap komt Jonathan achter me staan en slaat z’n armen om me heen. ‘Wat heb jij nou? Ik dacht dat het weer goed tussen ons zat?’. Ik leg uit dat ik gewoon een beetje brak ben van het weekend en hij me verraste. Om hem gerust te stellen geef ik hem een kus en ga ik verder met mijn spullen inpakken. Op de fiets naar de stad raak ik in gesprek met Isa en vertel ik de bizarre situatie van het dak. Ze schiet in de lach en zegt dat ik me er niets van moet aantrekken. Waarschijnlijk was het gewoon een opwelling en maak ik het in m’n hoofd groter dan het is doordat het even niet lekker loopt met Jonathan. Eenmaal in de kroeg lijkt ze gelijk te hebben. De muziek is heerlijk slecht en samen dansen we al zingend door de zaal. Beide mannen vermaken zich prima en voor het eerst op de avond kan ik me echt volledig ontspannen. De vermoeidheid lijkt weggezakt en de alcohol begint aan te slaan waardoor ik in een roze bui beland waarin alles heerlijk voelt. Tot nu toe kennen we eigenlijk alle nummers vanaf de eerste toon en is het puur genieten. Fijn dit soort momentjes. Ik loop naar het toilet met Isa en ze geeft me een knuffel. ‘Pleuntje toch, waar maak je je toch altijd zo druk om? Dit is toch alleen maar liefde?’ al knuffelend lopen we naar beneden en bestellen een biertje. Voor ik het door heb hoor ik een zachte adem in mijn hals. ‘Dit nummer doet me aan jou denken op het moment.’ Ik sluit m’n ogen en luister naar de tonen. Ik ken dit, ik ken dit, ik ken dit, maar hoe ging de tekst ook alweer?  Your cruel device.. oh ja tuurlijk. Voor ik het  daadwerkelijk besef sla ik mijn armen om Jasper heen en beginnen we te dansen. Al dansen zingen we samen mee en ik voel zijn armen over mijn rug glijden. I want to love you but I better not touch. Dit voelt zo ontzettend fijn. Ergens weet ik dat dit niet kan maar damn wat voelt dit goed en zo fout tegelijkertijd. Als het nummer afloopt trekt Isa aan mijn arm. ‘Waar ben je mee bezig? Jonathan loopt net naar buiten.’   

Welcome to the funeral

Welcome to the funeral.  It might sound silly planning a funeral for your own black broken heart but you have to be fast before the rotting begins. I'm glad you're all here. I've heard your tears and goodbyes, thank you for that. Does anyone have some last words? Some sweet thoughts or a song to sing? No, i thought so. Let's take a second till we bury her again. At least this time it doesn't beat anymore. Have you've ever seen a heart so ugly, so beaten up and cut down it makes you want to close your eyes? Scars can be pretty messy. Thank you for coming and remember never think of this again. For it's you who has made it this way.

The Wall

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een enorme zwak heb voor the wall. Zowel het album als de film. De muziek komt, zoals dat gaat met fijne plaatjes regelmatig voorbij en er gaat geen maand voorbij zonder de film. Bedenkend dat ik de film zo'n zes jaar geleden voor t eerst heb gezien durf ik te zeggen dat ik em ondertussen toch best wel een beetje ken. Toch raakt de film elke keer weer op een andere manier en haal ik er elke keer weer nieuwe lessen uit. Dit is volledig te herleiden naar mijn situatie op t moment van kijken, mijn bui en het gezelschap. Voor iemand met een vrij korte spanningsboog wat betreft films en series is het eigenlijk bewonderenswaardig dat ik er nog steeds niet op uit ben gekeken. Maar om eerlijk te zijn heb ik wat dit betreft nooit verder gekeken dan mijn neus lang is. Ik ben vrij nieuwsgierig aangelegd dus als ik verliefd wordt op iets wil ik er alles over weten en spendeer ik uren achter het computerscherm om ieder detail te achterhalen en op te slaan tussen alle nutteloze feitjes in m'n hoofd. Wat Pink Floyd betreft ligt dit anders. Mijn toenmalige vriendje introduceerde mij aan de film en legde mij de volgende ochtend (nadat ik de halve nacht m'n ogen eruit had gejankt) uit wat de achterliggende betekenis was van elk nummer en hoe alles tot stond is gekomen en tegen welke dilemma's de band is aangelopen. Samen keken we vervolgens nog een keer de film waarbij hij me wees op ieder detail en ik weer verder ging met janken.  Wat toch vrij bijzonder was aangezien ik nooit huilde in t openbaar. Maar goed de liefde was verklaard en samen keken we maandelijks de film en wezen we elkaar op nieuwe details en levenswijsheden uit de film. Zelfs te de liefde tussen mij en die jongen over was hield mijn liefde voor the wall aan. Omdat ik de verhalen van mijn ex altijd zo mooi vond en ik ze voor waar aannam (Achteraf lichtelijk naïef) heb ik me er nooit verder in verdiept. Ik kwam er wel mee in aanraking door boeken, het concert, verhalen en de tentoonstelling van Gerald Scarfe maar ik kon nog niet alle draadjes verbinden. Een lief vriendinnetje gaf me met mijn verjaardag de biografie over the wall en ik heb eindelijk de rust gevonden deze te bekijken.  Puur genieten, zoals alles rondom dit album maar ook schrikken.  Niet omdat er nu een enorme openbaring plaats vond. Ik bedoel ik wist dat er conflicten waren binnen de band, maar ik heb the issue nooit zo begrepen.  Tot nu. Het moment dat je beseft dat alle irritaties rondom Roger Waters overeenkomen met de irritaties die iedereen altijd had rondom die oude liefde van mij. Ik heb het nooit echt begrepen tot nu en dat verklaart alles. Waarom was hij zo verliefd op die film? Omdat hij zich er zo goed mee kon identificeren.  De liefde voor deze film was denk ik de enige overeenkomst zo'n beetje die we hadden. Dus nu komt de vraag: in hoeverre leken we toch meer op elkaar dan we zagen of wilde zien? En in hoeverre geldt dit überhaupt voor mensen die van dezelfde dingen houden. Je hebt een gedeelde liefde maar waarom?

Karl Ove

Als je je rechterbeen nou over je linker heen slaat kun je de deken zo over je benen draperen dat het niet de wond raakt. Het voorkomt dat je later moet zitten trekken aan de deken en de wond weer open haalt. Dat levert elke avond weer een venijnige strijd op die je liever wilt voorkomen.
Oké nu ontspannen. De doek kan niet aan je deken blijven plakken en het is niet meer koud waardoor je ook geen kippenvel meer krijgt wat telkens weer een irritante rilling door je wonden geeft.
Ontspannen. Je hebt net een sigaretje gerookt en een heerlijk glas rode wijn binnen handbereik. Vanavond zijn er geen zorgen, even niet meer nadenken. Je hoeft niets, nu even niet.

De documentaire is grijpend, wat een fijne man om naar te kijken met die hel blauwe ogen en dat zachte grijze haar wat zijn bleke gezicht breekt. Deze man heeft alles gegeven. Alle gesprekken, conflicten en gedachtenspinsels heeft hij vastgelegd in een reeks boeken. De harde waarheid waarbij niemand gespaard is gebleven. Dit vraagt om lef. Wie durft er in deze tijd nog zo eerlijk te zijn en alles open en bloot te geven voor de wereld om te lezen. De kritiek op zijn boeken is niet meer objectief op te nemen want het gaat over hem. Over zijn handelen en zijn mening. De gevolgen zijn niet te overzien. Een rustige man die altijd in stilte is gebleven moet zichzelf nu presenteren aan de buitenwereld.
Reporters stellen vragen, maar hij heeft niets nieuws meer te melden. Alles staat in zijn boeken. De hulpeloosheid straalt van z'n prachtige gezicht af. Wat heeft hij nog aan zijn leven toe te voegen nu alles al vastgelegd is op papier?
Eigenlijk staat hij weer op hetzelfde punt als voor hij begon te schrijven. Hij had twee opties.
Of hij joeg een kogel door z'n kop of hij zette alles op papier. De gevolgen zijn niet te overzien.
Een bekende gedachte maar de uitvoering blijft meestal uit. Het lef om jezelf zo bloot te geven is bewonderenswaardig en tegelijkertijd ongrijpbaar. We delen een hoop online maar stellen wel onze eigen grenzen. Niet iedereen hoeft alles te weten.
Zelfprotectie. Commentaar geven is makkelijk maar commentaar in je opnemen is een stap te ver. We zijn wel kritisch maar niet op onszelf. Al beweren we het tegendeel.

Kippenvel, fack. Onbewust heb je dan toch je benen weer naast elkaar gezet waardoor de doek tegen de wond plakt. Daar gaan we weer.

Together again.

Let's smoke a joint together, share our hopes and dreams again. Be my philosopher, show me where I'm going. We can just sit, drink some red wine and listen to our favourite songs. I want to make plans for the future with you. Talk about everything that's on our minds. Just be with you, again.

Veel geluk

Daar zit je dan opgevouwen in een hoekje van de bank startend naar een beeldscherm met de meest belachelijke programma's. Waarom je kijkt? Geen idee, het leid af en misschien stoppen die tranen dan een keer met rollen. Want eigenlijk is t ook belachelijk dat een gecrashde relatie nog zoveel zeer doet terwijl je dit eigenlijk een half jaar geleden ook al wist en precies hetzelfde voelde.

Je kunt in je hoofd alles goed praten, geef hem wat meer ruimte, hij heeft tijd nodig, hij heeft het al zo moeilijk maar op een gegeven moment moet je het heft toch zelf in handen nemen en de knoop doorhakken. Je krijgt niet altijd alles wat je wil, maar wat je verdient. Dat doet af en toe enorm veel zeer maar zo werkt karma en juist dit soort confronterende momentjes maken je wie je bent en geven je het besef dat het misschien niet zo heeft moeten zijn. Hoe hard je ook hebt gevochten, gehuild en geschreeuwd. Je kunt niet meer doen dan je best en soms is je best niet goed genoeg voor de ander. Ook dat vraagt weer om acceptatie.

Nu klinkt dit wel super doordacht en volwassenen maar het voelt alsof je faalt en niet goed genoeg bent voor wie dan ook. Je eigenwaarde ligt ergens 10 meter onder de grond begraven naast de vergeten huisdieren uit je kinderjaren. Een geschikte plek voor je versteende hart wat waarschijnlijk over een jaar of vijf volledig gewist is uit de herinneringen van je geliefde die tegen die tijd huisje, boompje, beestje heeft met het meisje dat hem wel verdiend. Veel geluk.

Empty

The smell of cigarettes in this clean room making a perfect composition

The pictures reminding that there once was love and happiness in this cold and empty place.

There are letters on the ground, ripped apart next to the empty wine bottle

Every sentence was about you, every word written in my mind a thousand times before

The ink is dripping of the paper like the rain tapping on the window

This is not a home anymore

All that’s left are memories that keep turning back to you. It’s what’s keeping me standing inside these four walls

Knowing there once was love

I know what you told me, I know that it’s all over and I know I can’t keep texting

You’re gone

Time to leave this house, the walls keep crying and it’s keeping me awake.

The sound of emptiness that keeps my heart beating

Won’t let me go as fast as you did

Holding on to broken pieces won’t keep me alive.

 

I like pretending

I like to pretend everything stays the same. I haven't lost you, I haven't lost us, it's just a fase you have to get through.  It's not like our love is gone, it's just temporary. She might be sleeping with you, but that's probably nothing like we've had. It's not that I can't sleep at night cause I'm jealous,  I just like to stay awake all night and imagine how you're holding her, how your lips touch her's and how you whisper in her ear. I like that a lot, it makes me look like a zombie for a few months but haven't you noticed how trendy that is?
I like seeing you, when you're smiling and feeling good. I never know the reel reason but it suits you that smile. I'm not that familiar with that look but I like it. Around me you like to be moody, yelling, throwing cellphones, in a weird way I like that. It makes you manly and it makes me appreciate the good times. I've always been a first class bitch or how I like to say 'incontent' somehow I can't see what's in front of me and appreciate what I have. You changed that in me. You're the difference I needed to make.

I like pretending.