Daar zit je dan opgevouwen in een hoekje van de bank startend naar een beeldscherm met de meest belachelijke programma's. Waarom je kijkt? Geen idee, het leid af en misschien stoppen die tranen dan een keer met rollen. Want eigenlijk is t ook belachelijk dat een gecrashde relatie nog zoveel zeer doet terwijl je dit eigenlijk een half jaar geleden ook al wist en precies hetzelfde voelde.
Je kunt in je hoofd alles goed praten, geef hem wat meer ruimte, hij heeft tijd nodig, hij heeft het al zo moeilijk maar op een gegeven moment moet je het heft toch zelf in handen nemen en de knoop doorhakken. Je krijgt niet altijd alles wat je wil, maar wat je verdient. Dat doet af en toe enorm veel zeer maar zo werkt karma en juist dit soort confronterende momentjes maken je wie je bent en geven je het besef dat het misschien niet zo heeft moeten zijn. Hoe hard je ook hebt gevochten, gehuild en geschreeuwd. Je kunt niet meer doen dan je best en soms is je best niet goed genoeg voor de ander. Ook dat vraagt weer om acceptatie.
Nu klinkt dit wel super doordacht en volwassenen maar het voelt alsof je faalt en niet goed genoeg bent voor wie dan ook. Je eigenwaarde ligt ergens 10 meter onder de grond begraven naast de vergeten huisdieren uit je kinderjaren. Een geschikte plek voor je versteende hart wat waarschijnlijk over een jaar of vijf volledig gewist is uit de herinneringen van je geliefde die tegen die tijd huisje, boompje, beestje heeft met het meisje dat hem wel verdiend. Veel geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten