Dans

Mijn benen voelen een beetje wiebelig.
Mijn voeten lijken geen onderdeel meer van de rest van mijn lichaam.
Mijn ogen hebben wat moeite met scherp stellen.

In de volle ruimte zoeken mijn ogen naar jou.
Je zou er ruimschoots bovenuit moeten steken en toch zie ik je nergens.
De wazige blikken van dronken barbies met wiegende heupen komen me tegemoet.
De zaal die ik enkel ken als eetgelegenheid kleurt nu paars met blauw licht.
De geur van zweet en sterke drank is overheersend en komt me al tegemoet.
Ik kijk vanaf een verhoging op de mensen massa neer.
Ik zie je niet.

Dan maar de trap af, zo goed en kwaad als dat nu gaat.
Mijn voeten volgen nog steeds niet volledig.
Als een sardientje wurm ik me door de menigte.
Onbekende handen die grijpen, irritant.
Mijn ogen blijven gericht op het volgende herkinningspunt, de bar.

Een sterke arm die om me heen slaat en me dichterbij trekt.
Pas in die arm vind ik rust, vertrouwen.
Je pakt mijn hand en stapt achteruit.
Onze gestrekte armen weerspiegelen de afstand tussen ons.
Met een subtiele ruk draai je me rond, tot ik tegen je warme borst aan sta. 
Je armen klam om me heen.
Het push en pull spelletje gaat verder. Dichterbij voelt fijn, afstand schreeuwt verlangen.
We creëren ruimte om ons heen door te dansen.
De (on)bekende gezichten om ons heen vervagen.
Deze dans is van ons alleen.

Nazomer daken

Als ik mijn stoel voor het raam zette kon ik al bukkend door het raam, de krakende dakgoot in klimmen. Met mijn motoriek een wat klungelig beeld, maar toch ging ik voorop. Ik kende de route. Met mijn ene hand op de schoorsteen en de andere op het dakkapel kon ik mezelf omhoog hijsen en voorzichtig proberen te draaien in de dakgoot. De schoorsteen was een makkelijk opstapje om op het dakkapel te klimmen. Geconcentreerd volgden je ogen iedere beweging die ik maakte. Iedere keer weer schrikkend als iets kraakte, ik mijn evenwicht verloor of een gekke beweging maakte. Je vond het duidelijk geen fijn gezicht, maar vertrouwde me volledig. Of je deed in ieder geval alsof. Eenmaal boven gaf je de plaid, de glazen en de wijn aan. Voorzichtig klom je in het raam, de asbak voorzichtig ontwijkend. Je zette je voeten op precies dezelfde plekken als waar mijn voeten net nog hadden gestaan. Jou ging het een stuk soepeler af. Je klom als een kat naar boven en negeerde mijn reikende hand volkomen. Eenmaal boven ging je op het randje van het dakkapel staan. Je handen in je zij, uitkijkend op kronenburgpark. Je genoot van het uitzicht en nam tevreden plaats naast mij op het kleed. Je knie raakte tegen de mijne aan. Je had het niet eens door. Met Pink Floyd op de achtergrond praatte we over onze stages, onze plannen voor de toekomst en de dagelijkse dingetjes. Al leunend tegen de dakpannen aan dronken we de fles wijn leeg tot het fris werd. De zon met haar rode gloed verdwijnend achter de bomen. Je had kippenvel op je blote armen maar ontkende de kou tot ik naar binnen wilde, eigenwijs maar fijn.

Lege enveloppen

Ik voel me gelukkig, ook al weet ik dat het misschien maar tijdelijk is. Misschien is het wel zo'n episode, zo'n tijdelijk manisch gevoel van intens geluk alsof het zo moet zijn. Ik weet dat alles ieder moment in kan storten en dat er dan weinig overblijft. Het voelt gewoon zo goed nu, IK voel me goed nu en ondanks dat er een hoop lijkt mis te gaan voel ik me content met hoe ik nu in het leven sta. Alles kan veranderen in een seconde maar dat hoeft niet het geval te zijn. Het kan ook gewoon even goed gaan.

Het moment is glashelder. Ik loop je woning in en alles is nog precies zoals ik het me herinner. Niets is veranderd aan de inrichting er missen alleen wat onderdelen. Het voelt als thuis komen al is het al lang niet meer een 'thuis'. Onderdelen die ik maanden geleden al heb opgehaald missen. Mijn spullen.

Ik vond mijn tandenborstel toen in de vuilnisbak en gevoelsmatig was alles toen voorbij. Je had niet alleen mijn tandenborstel weg gedaan, je had mij weg gedaan. Ik verzamelde m'n spullen in een boodschappentas en plofte neer op de bank. Dus dit was het dan. Alles waar we samen zo hard voor hadden gewerkt lag in de prullenbak naast mijn tandenborstel. Ik voelde me leeg, kapot, alleen, verder dan huilen kwam ik op dat moment niet. Ik dacht aan mijn rolmodel hoe zou zij hiermee om zijn gegaan? Een sterke vrouw met een mega groot hart die alles voor een ander zou doen maar zich niet gek zou laten maken. Ik probeerde in haar schoenen te staan, alle moed bij elkaar te rapen om mijn spullen te verzamelen en de deur achter me dicht te trekken. De sluitel verloren in een lege brievenbus. Ik twijfelde nog om een sok aan je deur te hangen 'you're a free elf now' zoals we vaak hadden gegrapt. Ik kon het niet, ik kon je niet loslaten en vrede hebben met deze keuze.

Maanden later kwam ik je woning weer binnen, mijn spullen waren weg maar vervangen door enveloppen. Enveloppen met onze namen erop. Enveloppen met kaarten voor ons samen. Kaarten die ik netjes achter had gelaten. Kaarten van mensen die ze aan jou wilden sturen en indirect ook naar mij als je aanhangsel van. Mensen die mogelijk dachten dat dit blijvend was, net zoals wij op dat moment. Niets wad minder waar. De meeste heb ik niet eens ontmoet en waarschijnlijk ga ik ze niet eens ontmoeten.
Het was confronterend om de leegte te zien van de plekken waar ooit mijn spullen stonden. Nu vervangen door enveloppen. Wie bewaard er überhaupt nog enveloppen en waarom zou je ze juist daar plaatsen? Kon je het misschien dan ook niet loslaten?
De kaartjes liggen op de vensterbank omlaag geklapt zodat je er niet aan het mee geconfronteerd zou worden. De bloemen zijn weg, behalve de neppe die ik je gaf met alle liefde die ik toen in me had.
Zijn ze ondertussen vervagen? Heeft je nieuwe liefde de plekjes ingenomen?  Ik betwijfel het. Dat wat er tussen ons was was dierbaar, tastbaar en onuitwisbaar maar niet meer van nu. We zijn niet meer dan lege enveloppen verstopt tussen het oud papier of misschien wel in een doos. Ik hoop uit het zicht. Tijd om los te laten. Tijd om verder te gaan. Ik wens je het beste maar ik ga verder zonder jou.

Twijfel

Elke dag weer is dit het waard?
Is het de staart van kat die zachtjes tegen je been streelt.
Is het de glimlach van een kind die blij is je weer te zien?
Of is het de vriend die onverwachts op komt  dagen terwijl je twijfelt of het een vriend is.
Is het het wijntje bij de vuurschaal wanneer niets het meer waard lijkt.
Of is het dat onverwachte appje dat je niet zag aankomen.
Wat is het dat je weer een dag verder pusht.
Die vlinder die je toevallig spotte op je schouder
Of die bal die jou kant op werd geschoten met de vraag of je mee wilde doen.
Wat is het dat je toch besluit het nog een dag vol te houden wanneer alles zo vertieft voelt?

Ondersteboven schommelend blazen

Als ik vanaf nu op mijn tenen ga lopen, zonder om te vallen, vind je me dan stabiel?
En als ik nou heel hard blaas, kan ik dan al die nare herinneringen uit je hoofd wegblazen?
Wist je dat ik op mijn handen kan staan? Dan zie je alles ondersteboven. Misschien moet je het ook eens proberen, dan zie je het misschien van een andere kant.
Als ik je nou elke dag een kaartje zou sturen met hoeveel ik van je hou, zou je me dan lief vinden?
Wat nou als ik mijn lijf om je heen wikkel, dan ben ik gewoon jouw menselijke schild.
Ik kan slingers ophangen in je huis, dan maken we er samen elke dag een feestje van.
Het liefst balanceer ik op het randje van de stoep, vind je me nu evenwichtig?
Als ik je nou een envelop zou sturen met daarin duizenden kusjes, zou je gezicht dan weer net zo stralen?
Ik hou van schommelen, wanneer je voeten de grond niet meer raken, is het net alsof je vliegt. Zullen we samen de grond onder onze voeten loslaten?
Laat me weer verdrinken in je woeste tsunami's en je hand vasthouden in de dauw.

Middelvinger

Je bent zo iemand die de kamer vult met licht als je binnenstapt.
Iemand die de mist in de ruimte vangt.
Je bent degene die elke maand weer wordt gevangen door de maan.

Iemand die de sterren in de lucht plaats.

Maar alleen als je daar zelf voor kiest.

 

Ik had je eigenlijk willen zeggen hoeveel ik je nu mis
Maar de woorden schoten uit mijn vingers als een neerstortend papieren vliegtuigje,
niet in staat een enkel doel te raken.
Het was alsof ik schreeuwde tegen een geluidsdichte wand,
de woorden verloren in de stilte.

Je bent zo iemand die probeert gedachten te ontrafelen.
Iemand die naïef door het leven huppelt.
Je bent degene die de bloemen mist wanneer de eerste sneeuwvlokken vallen.
Iemand die een nieuwe wereldcultuur zou kunnen ontwikkelen,
Maar alleen als je daar zelf voor kiest.

 

Ik had je eigenlijk willen zeggen hoe stom ik je nu vindt

Achter anderen aanlopend als een onzeker klein kind.

Ik zou door je hoofd willen blazen om alles weer op een rijtje te krijgen.

Je stevig vasthouden tot alles weer op z'n plek zit.

 

Maar we praten nu niet meer, niet meer sinds die ene keer
En we zien elkaar ook niet meer, die ene keer was de laatste keer
Wij zijn nu niet meer wij maar jij en ik
of nou ja jij en iedere avond waarschijnlijk weer een andere chick
Het is voorbij, klaar, over, verleden tijd.
Veel succes met de volgende meid.

Laten we dit samen doen

Altijd fijn van die discussies die op precies het verkeerde moment plaats vinden. Eigenlijk wil je even niet bij elkaar zijn, niet hoeven praten want de ander begrijpt je toch niet. Dat was gisteravond al duidelijk.
Aan de andere kant merk je ook dat je standvastigheid weg ebt wanneer je alleen in bed ligt en eigenlijk het liefst zou willen, dat je gewoon naast elkaar ligt en dat deze woordenwisseling nooit had plaatsgevonden. Was dit het nou echt waard? Nee, maar misschien komt hij morgen ook wel tot het besef en kunnen we weer gewoon verder.
Na een nacht geen oog dichtdoen wil je eigenlijk blijven liggen en hem bellen om je excuses aan te bieden. Misschien was deze woordenwisseling inderdaad zwaar overrated en moet ik mijn ego weer aan de kant zetten en de schuld op mij nemen. Niet dat het daadwerkelijk mijn schuld was en ik ben (gevoelsmatig) telkens de gene die de schuld op zich neemt dus weet je fack it laat hem maar eens zwichten.
Hoe graag ik ook zou blijven liggen er moet nog té veel gebeuren voor de familiefoto vanmiddag. Cadeautjes inpakken, gedichten printen, hapjes bakken en waar zijn die kleren gebleven die ik apart had gelegd voor de foto?
Zonder erbij stil te staan ligt mijn mobiel zes uur later nog steeds naast mijn bed. 'Hoe laat komt hij eigenlijk? Heb je al wat gehoord want we willen over een uurtje wel echt die foto gaan maken.'
Help.
Als een gek loop ik door het huis opzoek naar mijn mobiel waar kan ik dat ding nou gelaten hebben? Wat nou als hij heeft geprobeerd te bellen en nu denkt dat ik nog boos ben? Zou hij überhaupt nog wel komen voor die foto? En wat als hij nu niet komt voor de foto, zou hij dan wel nog meedoen met sinterklaas? En ons weekend weg? help, wat heb ik nu weer gedaan.
Met mijn hoofd nog in de stressmodus vind ik mijn mobiel naast mijn bed. Praktisch nog steeds op stil. 23 berichtjes maar geen van hem. Moet ik hem nu bellen of forceer ik hem dan om mee te doen met mijn familieonzin? Kan ik dat überhaupt van hem vragen?
Om mezelf toch te verlossen uit deze gedachtespinsels besluit ik dat ik hem gewoon een berichtje stuur. Het spijt me hoe het gister is gelopen, als je geen zin hebt om vandaag deze kant op te komen begrijp ik dat best maar ik zou je er graag bij hebben. Kus. Binnen een minuut reageert hij; ik zit al in de bus. Help, paniek, hij reageert kortaf zou dat betekenen dat hij nog steeds kwaad is? Hoe moeten we het dan in godsnaam de komende dagen doen.
Ik probeer mezelf onder controle te houden, laten we de spanning in pannetje 4 houden. Na een sigaretje denk ik het onder controle te hebben. Tijd om toch eens make-up op te smeren voor die *piep* foto. Natuurlijk trillende handen dus mascaravlekken op mijn oogleden en om het af te tippen hoor ik voetstappen op het grind wanneer ik (nu dus ook uitgelopen) lippenstift opsmeer.
Dit kan niet goed zijn. Normaalgezegd heeft hij een zekere snelle pas, nu loopt hij langzaam bijna slenteren en blijft hij in de tuin hangen. Ik raap alle moed bij elkaar en loop naar hem toe, niet wetende in wat voor stemming hij is en hoe hij zal reageren. Hij knipoogt als hij mij naar buiten ziet komen en slaat zijn armen om mij heen. Ik ruik zijn aftershave, hij ruikt lekker en ziet er goed uit. Even voel ik me totaal ontspannen al is het maar voor een moment. Ik kijk verwachtingsvol naar boven en zie dat ook zijn blik is veranderd. 'Laten we het er nu maar even niet over hebben, we hebben een druk weekend voor de boeg.'
Ik waardeer zijn reactie, hij is nog daadwerkelijk deze kant opgekomen ondanks gisteren. Ik vind hem lief en bij voorkeur zou ik hem even apart nemen om hem te bedanken hiervoor. Achterdochtig als ik ben kan ik het nog niet helemaal loslaten. Ja hij is hier en dat is echt ontzettend fijn maar doet hij dit wetende dat we alles voor morgen al hebben geboekt of wil hij hier echt zijn? Hoe kwaad is hij eigenlijk nog? Ik weet dat ik nog steeds boos ben. Nu voel ik het momenteel niet meer zo omdat ik blij ben met zijn aanwezigheid maar het gevoel is nog niet weg. Dit gebeurt elke keer, soms maakt hij mij zo kwaad en dan wil ik bij hem wegrennen tot ik hem weer zie. Als ik bij hem ben voelt alles zoveel lichter, zoveel beter. Alsof hij dan in mijn hoofd kan kijken en weet wat ik op dat moment het liefst heb, zijn aanraking.
In de loop van de dag loopt het steeds beter, hij ziet mijn spanning en pakt op de juiste momenten mijn hand. Hij wendt de gesprekken af als ze moeilijk worden en maakt grapjes om alles luchtig te hebben. Dit is fijn en dit voelt goed.
Tot het einde van de avond waarbij we samen naar huis moeten lopen. Ergens schreeuwt mijn binnenste dat dit te snel is, dat ik nog niet zomaar naast hem kan kruipen terwijl dat tegelijkertijd precies is wat ik wil.
Hij houd mijn hand vast tijdens het lopen en we praten over de avond en over wat we allemaal gaan zien de volgende dag. Er hangt nog een vreemde spanning maar hij doet er duidelijk alles aan om die te doorbreken. Bij thuiskomst merk ik dat ik het (tot mijn eigen ergernis) nog steeds niet los kan laten. Wanneer hij in z'n boxer voor me staat met een tandenborstel in z'n mond, begint hij te lachen om de aanblik van mijn oncharmante hoe kleed ik mezelf uit zonder naakt voor hem te staan dansje. Hem al observerend verlies ik mijn evenwicht terwijl ik ineens besef wat er niet klopt aan dit plaatje. 'Hé dat is mijn tandenborstel!' verbaasd kijkt hij eerst naar mijn val-breek-poging om vervolgens net zo verbaasd naar de tandenborstel in z'n mond te kijken. Het breekt de spanning en we beginnen beiden te lachen. Wat doe ik ook eigenlijk moeilijk om niets.
De volgende dag voelt alles weer chill, hij moet last minute natuurlijk nog zijn spullen pakken en in geniet van het klungelige tafereel met een bak koffie. Ruim op tijd lopen we met backpacks op richting het station klaar voor onze trip. Ik moet nog wat medicijnen halen en hij wilde pertinent nog een sudoku boekje halen. Ik maak er nog grapjes over alsof we tijdens deze treinreis geen goede gesprekken kunnen voeren. Na een babbeltje met een vriend lopen we richting de trein, beide nieuwsgierig naar wat deze trip ons gaat brengen. Met vers gesmeerde broodjes en koffie kruipen we tegen elkaar aan. Hij pakt zijn sudoku boekje erbij en ik kijk lichtelijk geïrriteerd zijn kant op, nu al? Hij glimlacht en zegt; 'laten we dit samen doen.'

Laat de morgen maar gewoon niet meer komen.

Laat de morgen maar gewoon niet meer komen
Want ik weet toch al dat je er dan niet bent.
De bittere nasmaak nog in mijn mond van nét iets te veel meisters,
Een keel die snakt naar water.
Een strot waar geen geluid meer uitkomt,
een pijnlijke herinnering aan wederom je eigen falen.

De dekens naast me zijn vannacht niet opgewarmd door jou lichaam
één draai en mijn arm lijkt alweer bevroren.
Geen ogen die je aankijken wanneer je de jouwe opent
of een stiekem glimlachje wanneer je beseft dat je niet alleen bent.
Want je bent alleen, alweer.

Een dreunend hoofd van wederom een korte nacht
en hersenen die je nachtmerries nog eens herhalen.
Nieuwe lippen die de jouwe raken
Want je bent niet meer van mij.
Met het besef komt weer dat gevoel van leegte.
Een verdriet dat je verslind.

Ze noemen het een gebroken hart, of zoiets
maar je voelt het in je hele lijf.
Een pijnlijk besef dat je hebt gefaald, alweer.
Je spieren voelen zwaar en je voelt je conditie dalen.
Wat heeft het voor zin om op te staan als de dag je weer hetzelfde brengt.
Teleurstelling op teleurstelling.

Ik weet dat ze je hebben gesproken,
Het leek goed met je te gaan.
Een mooi toneelstukje of daadwerkelijke opluchting?
Is je hoofd nu verlicht?
Of mis je me toch ook nog een beetje?

Toen je ging nam je alles met je mee,
Maar het vuil liet je liggen.
Mij liet je liggen, alsof het allemaal verwaarloosbaar is.
Wanneer kom je je rotzooi opruimen?
Zoals na seks.

Laat de morgen maar gewoon niet meer komen
Want ik weet toch al dat je er dan niet bent.

Veiligheid

De basis van goed in je vel zitten ligt hem bij een gevoel van veiligheid. Dit is niet puur een paar extra sloten op een deur zetten of met pepperspray rondlopen wanneer je de deur uit gaan. Dit is een gevoel wat je voor jezelf moet creëren. Waar en wanneer voel je je veilig? Is dit in gezelschap of kun je dit ook alleen ervaren? Wanneer je als vrouw zijnde aan het einde van een avondje stappen richting je kamer in het centrum loopt, voel je je dan veilig? En wanneer er een zatlap met je mee gaat lopen heb je dan nog steeds het gevoel dat je sterk genoeg in je schoenen staat om voor jezelf op te komen? Voel je je op je gemak wanneer je voor je huisdeur staat en nogmaals uitlegt dat hij echt niet mee naar binnen kan of heb je dan toch wat twijfels aan jezelf en je eigen kunnen?

Ik heb me altijd veilig gevoeld, noem het naïef maar ik geloof oprecht dat ieder mens iets goeds in zich heeft en niemand daadwerkelijk uit is op kwaad. Oké misschien voelt het af en toe alsof de buitenwereld je alleen maar pijn wil doen maar ik weet ook dat iedereen handelt vanuit de beste intenties. Misschien niet altijd de beste intenties voor jou maar in ieder geval voor zichzelf. Ik was hier altijd vrij makkelijk in, oké ik gaf misschien niet direct mijn nummer aan de eerste beste gek die een babbeltje kwam maken maar als ik met iemand lekker aan het babbelen was kon ik prima samen richting huis lopen. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik vaak een paar straten verderop al afscheid nam en dan met de grootste omweg naar huis liep om zeker te zijn dat ik niet gevolgd werd. Maar hey het scheelde toch weer een stukje alleen lopen.

Ik ken daarentegen ook de momenten dat je een goed gevoel had bij iemand en dacht fack It anders doen we toch gewoon een biertje samen, wat kan er nou mis gaan?
Even heel hard afkloppen maar wat dat betreft heeft mijn gevoel altijd gelijk gehad. Voor zover ik tot nu toe kan zeggen (of het moet nu blijken dat iemand in de tussentijd een serie verkrachter is geworden) heb ik altijd het juiste gevoel gehad bij de juiste mensen. Daarbij was ik altijd vrij zeker van mijn kunnen. Ik heb ooit een bruine band met judo gehaald, een paar zelfverdedigingscursussen gevolgd, ik moet toch aardig mijn vrouwtje kunnen staan zou ik zeggen. Op het moment van vandaag voel ik me nog steeds veilig. Althans zolang ik veilig thuis ben of in de buurt van mensen die ik ken of vertrouw.

Toch moet ik zeggen dat dit niet altijd het geval is. Ik voel me vrij sterk en zelfverzekerd en ik weet wie ik onder mijn noodnummers heb staan. Oké misschien is het ondertussen verstandig om er nog eens naar te kijken maar uit ervaring weet ik dat ik mezelf wel red. Tot ik van de week een mailtje kreeg van de politie. Er heeft een inbraak plaatsgevonden in de straat waar ik een jaar geleden nog woonde. Hiervoor is aangifte gedaan en aangezien de bizarre situatie die hieraan vooraf is gegaan overeenkomt met mijn bizarre verhaal vroeg de politie zich af of de omschrijving van de dader overeenkomt met mijn dader. Bij die zin wist ik al dat het tijd was voor een sigaret.

Met oud en nieuw heb ik er nog op geproost met een vriendin. Hoe bizar het was dat sommige dingen alweer een jaar geleden hebben plaats gevonden en hoe hard we in onze handen mogen knijpen dat dit ons het afgelopen jaar bespaard is gebleven. Het is dat zij er op kwam want anders had ik er persoonlijk niet bij stil gestaan. We hebben erop een fles champagne gedeeld en gelachen. Wauw het is klaar, het is alweer een jaar geleden en we hebben het overleefd. Wie had dat ooit gedacht. Oké ik had het wel verwacht aangezien ik toen dusdanig hard bezig was met afstuderen dat ik het heel mooi een plekje kon geven achter in mijn hoofd, van dit moeten we ooit verwerken maar dat doen we pas als daar tijd voor is. Aangezien het me na de verstreken tijd van het afstuderen en het afscheid nemen van mijn kamer niet meer zo dwars zat heb ik er verder ook vrij weinig mee gedaan dan het verdrukt.

Na het sigaretje stond de mail nog steeds open. Ik wist dat het een heftige dag zou worden dus dat het emotie technisch waarschijnlijk super onverstandig was om die omschrijving te lezen maar waar hebben we het over. Ik kon een maand na het ongeval de man niet eens meer voor ogen halen, racistisch maar vooral ook panisch genoeg voelde iedere getinte, dikke man met nike's aan als de gene die mij slapeloze nachten bezorgde maar om nou te zeggen dat ik er nog werkelijk een beeld had bij deze man, nee. Dus waarom zou zo'n omschrijving nu ineens meer naar boven brengen dan het bizarre (identieke) verhaal aan het begin van de mail. Ik woon nu ergens anders, op een plek met vrij veel sociale controle, is het niet van de buren dan is het wel van de paarden en geiten van de buren. 's nachts is de deur op slot en ik slaap zelden alleen in dat huis. Fysiek voel ik me niet kwetsbaar. Ik besluit puur uit nieuwsgierigheid toch de omschrijving te lezen en je raad het al, het is precies mijn man. Ineens na maanden niet meer over die gek nagedacht te hebben zie ik hem weer haar scherp voor me. Hij bestaat dus echt, het is geen nachtmerrie geweest na aanleiding van een spannende serie of een bizar verhaal wat zich in mijn hoofd heeft afgespeeld. Hij is echt, hij leeft nog steeds en haalt blijkbaar nog steeds hetzelfde grapje uit in dezelfde straat.

Ik ben veilig, ik woon niet meer in die buurt, ik kom zelden 's avonds in die buurt, ben niet vaak een nacht alleen thuis en heb sloten en noodnummers. Puur ter bevestiging (misschien dringt het dan tot me door) blijf ik dit tegen mijzelf herhalen. Waarom voel ik me dan niet veilig als blijkt dat zo iemand nog steeds dezelfde trucjes uithaalt?

Wie weet is het wel een man die ze psychisch niet allemaal op een rijtje heeft staan en wanhopig opzoek is naar aandacht, een goed gesprek en daarom bij mensen inbreekt. Inbreekt om een praatje te maken maar schrikt wanneer hij de schrik op het gezicht van een ander leest en uit blinde paniek verkeerd handelt.

Het is moeilijk in te schatten wat goed en kwaad is, voor zover daar al onderscheid in is te maken. Feit blijft wel dat je gevoel van veiligheid wordt aangetast en daarmee je eigen stabiliteit.

Van Anita en Roger naar een slecht aftreksel van Bridget Jones.

Soms zie je iemand staan en voel je direct de drang om diegene beter te leren kennen. Waarom is een raadsel maar hoe is misschien nog wel het grootste vraagteken. Zoals gezegd maakt de eerste indruk namelijk het grote verschil tussen wel of geen klik. Ik ben iemand die opzich vrij makkelijk op iemand af stapt om een babbeltje te maken (als mijn bui in die modus is ten minste anders heeft het ook echt geen zin want dan komt de secreet in mij naar boven).
Wanneer ik iemand zie waar ik echt op het oog een klik mee voel wordt ik echter een spin op de muur die niets durft te zeggen, wel in de buurt blijft en alles volgt. Een beetje creepy al zeg ik het zelf. Ik ga observeren,  wat voor type zou het zijn,  wat brengt hem aan het lachen,  hoe beweegt hij, etc, etc, etc.
Tot het moment dat ik een boost heb van energie en lef (helaas meestal onder invloed) en ik er gewoon op af stap. Alle goed bedachte plannen en observaties lijken ineens uit mijn hoofd geblazen en ik ga praten over dingen die mij op dat moment bezig houden, eenhoorns enzo.

Vreemd genoeg is dat vaak wel de manier want je raakt in gesprek en ineens lijkt die klik in contact honderdduizend keer sterker dan die klik die je in eerste instantie op het oog voelde. Het gesprek houd nooit op. Voor je het door hebt heb je al een tripje, twintig gerbera's, honderd wandelingen, tweehonderdvijftig nachten en miljarden kusjes achter de kiezen en nog steeds kun je niet ophouden met praten. Die klik, die aantrekkingskracht is zo massive dat je je bijna niet voor kunt stellen dat er ooit een dag zou kunnen komen dat je niet met elkaar praat.
Je groeit steeds meer naar elkaar toe en raakt verstrengeld. Een beetje als Anita en Roger uit 101 Dalmatiërs die zelfs op elkaar leken kwa kleding en uitstraling. Het voelt vertrouwd en zeker. Het is fijn om iemand lief te hebben en zowel een beste vriend als een lief in een te hebben.  Weten dat je op ieder moment van de dag elkaar berichtjes kan sturen of dat je even langs kunt gaan voor een kus. Het is fijn om je veilig te voelen bij iemand,  jezelf en geliefd (want ja ineens kan dat, er is een gek die van je houd zoals je bent). Je kunt een waslijst vullen met alle kleine en grote dingetjes die je zoveel doen, zoals dat eigenwijze plukje. 

Maar na drie ruzies, negen woordenwisselingen en tachtig jaloerse opmerkingen word je bijna gedwongen om verder te kijken. Wij zijn toch die match made in heaven, waarom lopen we hier dan tegenaan? We houden toch van elkaar? En we hebben het toch fijn? Wat is dit nou? En dan zie je ineens de verschillen. Dat egocentrische is misschien toch niet zo goed bedoeld voor mij en misschien zijn mijn sarcastische grapjes niet altijd even sarcastisch en wie spaart er nu in godsnaam pinguïns? De dingen die je ooit schattig vond zijn ineens irritant en de twijfel aan alles neemt toe. Maar het gevoel neemt niet af. Gevoelsmatig is dit nog steeds de gene waar je gek op bent, wie je geen minuut wil missen, waar je oud mee wilt worden en waarnaast je iedere ochtend wakker wil worden. Die klik is niet verdwenen maar is die klik genoeg voor een duurzame relatie?  Blijkbaar niet.

Nu is het nooit fijn om uit elkaar te gaan. Het liefst zit je alleen nog maar onder je dekentje op de bank en staar je vooruit alle herinneringen in je hoofd afspelende als op een dia projector.
Nu ken ik deze break-up's. Je voelt je kut en je wil niets meer want het heeft toch allemaal geen zin. Het charmante beeld van Bridget Jones in pyjama met fles wijn ziet er in realiteit niet zo florissant uit.

Maar dat zijn relaties die uit zijn gegaan omdat het gevoel bij een van beide weg was. Dat doet zeer en is alles behalve makkelijk maar dragelijker dan wanneer je beide nog steeds de behoefte hebt om naast elkaar wakker te worden of elkaar de hele dag door te appen. Iedere imbeciel weet dat je dat niet moet doen en uitgezonderd van de zatte appjes aan je liefde die niet meer je liefde is en ook geen liefde meer voor je voelt zal je dat ook niet meer doen. Wanneer je beide nog steeds die behoefte aan elkaar hebt is het lastiger en zit er niets anders (so it seems) op dan het over je heen laten komen. Proberen jezelf in het gareel te houden, een streng wijn dieet volgen en regelmatig alles eruit gooien bij dierbare tot alle liefde uit je is weggedreven en je klaar bent voor die beloofde nieuwe (betere) start.

Friends with benefits

Het idee is leuk (en ondertussen al aardig uitgemolken) vrijen met een goede vriend. Praktisch want je hebt niet meer die awkward date periode, elkaar beter leren kennen en alle sociale verplichtingen. Het is simpel je kunt gewoon lekker jezelf zijn bij iemand waar je toch (puur vriendschappelijk natuurlijk) van houd.

Genoeg films en series waarin dit thema naar voren is gebracht en het begint eigenlijk altijd wel grappig. Tuurlijk ken je elkaar al een tijdje maar nu zie je elkaar ineens naakt en kun je dingen met elkaar doen die normaal gesproken tussen vier muren blijven en waarvan je partner in crime nog niet op de hoogte is. Deze nieuwe situatie oogt meestal wat knullerig en ongemakkelijk maar binnen no time (in films en series dan) zijn de vrienden in elkaar gevlochten en hebben ze een beter seksleven dan ooit te voren.

Allemaal leuk en aardig, klinkt best prima en toch is er altijd één persoon waarbij er gevoelens loskomen die eigenlijk niet bestemd zijn voor het daglicht. Ineens is je partner in crime niet alleen je maatje waarbij je gewoon jezelf kunt zijn en je op je gemak voelt maar hij is ook ineens aantrekkelijk op meerdere vlakken. In je hoofd weet je wat de afspraken waren en dat het puur fysiek moet blijven maar ondertussen heb je je eigen graf al gegraven. 

Dit is het punt want mij wel triggered. Het punt waarop het besef intreed dat je misschien toch niet zo cool was als je jezelf had voorgehouden en je ineens gevoelens hebt die je nooit voorzien had. Er ontstaat een vreemde onzekerheid. Kijk maar eens just for fun op we heart it naar 'just friends'. De spanning hangt er nog steeds tussen jullie twee en dit zorgt voor picante berichtjes over een weer. Je voelt je sterk en machtig, ik kan dit best en verder dan met mij doet hij toch niets dus eigenlijk is hij gewoon van mij.
Juist dit soort gedachtes zijn funest. Het zijn de tegenhangers, de onzekerheid. Hou je eigenlijk nog wel van mij? Ja, nee niet op die manier. Heb je laatst serieus met een ander gezoent? Waarom? Gekmakend zou ik zeggen en toch stromen sites vol met die gevoelens.

Blijkbaar is het niet alleen een rage op het doek maar proberen we het ook in ons dagelijks leven in de hoop dat het bij ons anders loopt.
De afloop van zo'n relatie is over het algemeen vrij voorspelbaar. Nee het is niet zoals op het doek dat je vervolgens nog lang en gelukkig samen blijft, kinderen krijgt en gaat knuffelen in het fel groene gras van een net aangelegd parkje.

Over het algemeen doe je elkaar pijn door de miscommunicatie in jullie verwachtingen en is er van een vriendschap weinig meer over. De ander wordt meer een ex die je op je lijstje kan zetten maar aangezien jullie geen officiële relatie naar de buitenwereld hadden kun je het eigenlijk amper nog een ex noemen.

In hoeverre het überhaupt een vriend was op voorhand wordt ook ineens discutabel. Hoeveel hadden we nu eigenlijk daadwerkelijk voor dit alles? Wanneer zijn die gevoelens eigenlijk komen op spelen? En wat deden we voorheen überhaupt samen?  Ineens sterft jullie vriendschap een pijnlijke dood omdat je niet meer zo goed weet wat je van elkaar kunt verwachten.

Is dat het echt waard of geloof jij nog op the happy ending als op het doek?

Stil leven van de 21e eeuw

Zijn ogen zijn nog gesloten als ik wakker wordt en ik voel zijn warme adem tegen mijn schouder. Hij snurkt een beetje.
De kamer is een prachtig stilleven wat voor mijn gevoel typerend is voor de 21e eeuw. Het ochtend zonnetje schijnt door het dakraam en ondanks dat daar een kussentje voor staat, verlicht het hardnekkige zonnetje de hele kamer.
Zo in het licht ziet het beeld er nog charmanter uit. Alsof er vannacht een prostituee op bezoek is geweest, ligt er een spoor van kledingattributen richting het bed. Het bed dat nu ineens weer heel sereen lijkt.

Ik kijk naar hem, ik weet dat hij dat vervelend vind maar ik kan het toch niet laten. Hij ziet er zelden zo tevreden en rustig uit.
'Je doet het weer..' hoor ik hem mompelen en voor ik het weet lig ik giebelend onder hem te krioelen. Zijn vingers (te vergeefs) zo veel mogelijk ontwijkend. 

Het komt zelden voor dat we voor het middaguur samen, fris en fruitig de deur uit gaan. Maar vandaag hebben we een missie. Dit is onze laatste normale dag samen dus daar willen we alles van maken.
We zitten naast elkaar in de auto, jij  mopperend over mijn rijstijl, ik meezingend met de radio. Ons nummer.

'Stoned in paradise shouldn't talk about it.'

Na alle romantiek van gister lijken we te zweven. We kunnen het wel, elkaar gelukkig maken. Alleen nu nog proberen te focussen op de weg. Ik heb geen idee waar ik heen moet. Hij legt zijn hand op mijn knie en even is het gewoon goed.

'Nu we de auto verderop hebben geparkeerd kunnen we net zo goed een andere route lopen, komt vast wel goed.' Ik zie je voor me lopen over de meest onmogelijke paden. Je doet het lekker klungelig alsof je je druk maakt om mijn priemende ogen in je rug terwijl mijn focus blijft liggen op je schouders in dat strakke zwarte blousje. Je lijkt een stuk soepeler te lopen als ik alleen maar let op je schouders die iedere evenwichtsverstoring opvangen.

We lopen door weilanden, de modder die aan je mooie suède blauwe schoenen blijft plakken. We schrikken van een kudde koeien die ineens een meter voor ons beschut lijken te staan. Je plukt een bloem voor in mijn haar. Na een tijdje lopen vinden we een plekje waar al jaren geen mensen meer lijken te hebben gelopen. Tussen de heerlijk ruikende bloemen gaan we op de grond zitten. Rupsen spotten en aardbeien eten. Ik hou de hele tijd je hand vast, jezus wat zijn we klef geworden.

We praten een beetje over de avond daarvoor met het slotje en sneeuwwitje. Ergens neemt de pret het over van de gêne. We lachen en blozen en kunnen niet van elkaar afblijven. Je vraagt me of we dit niet ons plekje kunnen maken. We spreken af dat als het een keer fout gaat tussen ons we elkaar daar kunnen ontmoeten. Dan komen de herinneringen aan deze dag wel weer terug en dan komt alles altijd weer goed.

De dag staat glashelder in m'n hoofd gegraveerd. De precieze plek? Een grote roze wolk.

Tijd

Kijken naar de wijzers van een tikkende klok is misschien wel de meest doelloze activiteit.
Toch doen we niets anders dan kijken naar de tijd.

'Nog drie minuten en dan is t twaalf uur, wie heeft de champagne?'
'Wat zijn jouw voornemens voor het nieuwe jaar?'
'Hoe lang hebben we nog?'
Terwijl we kijken naar de tijd, strijkt hij aan ons voorbij.

Een activiteit is gebaseerd op een tijdsduur. 
We gaan er stilzwijgend vanuit dat het leven ondertussen rustig door tikt.
Maar wat gebeurd er wanneer je deze veronderstelling wegneemt?

Is kijken naar de klok dan nog steeds de meest doelloze activiteit?