contact verzoek

Eigenlijk zijn we af en toe maar vreemde wezens. Soms denk ik mijn medemens echt niet te begrijpen. Het wordt pas echt interessant wanneer je jezelf niet meer begrijpt. Misschien ken je t zelf ook wel. Van die mensen waarmee je in een ver verleden een hoop hebt gedeeld. Mensen die heel veel voor je hebben betekent maar ineens is dat contact voorbij. Verwaterd, in elkaar gestort, in ruzie of een bewuste keuze, dat maakt opzich niet zoveel uit. Het contact is er in ieder geval niet meer. Af en toe denk je nog weleens aan die mensen maar dat is dusdanig sporadisch dat het eigenlijk niet de moeite waard is om te vernoemen. Als ze binnen een week nog eens in je hoofd opduiken zoek je ze misschien eens op op facebook maar daar houd het ook echt wel op. Het is niet zo dat ze ook maar een rol spelen in je huidige leven. Wanneer je dan out of the blue een verzoek krijgt tot contact, in de vorm van een mailtje of een uitnodiging voor t een of ander sta je vaak ff met je bek vol tanden. Heb ik hier zin in? wat moet diegene? waar komt dit ineen vandaan? grappig. Wanneer het iemand is die werkelijk veel voor je heeft betekent deel je het misschien wel met vrienden. Vraag je eens tussen neus en lippen door hoe je hier nu het best op kunt reageren. Of je überhaupt wel moet reageren. Ik weet niet hoe het bij jouw vrienden zit maar die van mij hebben eigenlijk altijd hetzelfde antwoord. Delete ze en reageer vooral niet. Je schiet er toch niets mee op om dat soort oude contacten weer op te rakelen. Daarin hebben ze ergens wel een punt, vaak zeg ik dat ook en besluit ik, eigenwijs al ik ben er toch op te reageren. Zo af en toe luister ik wel naar dit soort adviezen en hoor je vervolgens niets meer van die mensen. Maar af en toe heb je er een die hard tussen zitten die echt contact wil en t echt 3,4 keer blijft proberen ook al heb je niet gereageerd. Ik word daar stiekem toch wel nieuwsgierig van. Waarom zoeken ze dan contact? zouden ze zijn veranderd? hoe zou t nu met ze gaan etc. De afgelopen weken had ik zo'n oud contact die meerdere keren contact zocht. Ik zat er niet op te wachten, vrienden raadde t zwaar af, dus nou ja prima delete, delete, delete. Zul je altijd zien dat je die mensen dan ineens in real life tegenkomt. Je kunt mensen helaas niet uit een zaal deleten als je ze ziet staan dus dan ga je erop af om een babbeltje te maken, of zoals in deze situatie doe je niets. Als mensen echt contact met je zouden willen dan zouden ze wel op je afstappen in real life. Zou je zeggen toch? ik bedoel, genoeg contacten die je nooit ziet en dat is helemaal prima maar als je ze tegen zou komen dan zou je ze toch op z'n minst begroeten, toch? waarom houd je anders nog contact? Maar goed, dat contact deed dat dus niet. Prima want ik had er op dat moment ook de ballen zin in. Toch speelt die nieuwsgierigheid op.. Hij had een uitnodiging om vriendjes te worden op een social media network. Je kunt die mailtjes wel leuk wissen maar daarmee zeg je het verzoek nog niet af. Dus toch maar kijken, wat blijkt: de uitnodiging is ingetrokken. Typisch, misschien dan toch niet zo'n goede indruk gemaakt in real life door geen contact te zoeken? ergens denk je dan toch jammer. Alsof je ergens in je achterhoofd toch een scenario had gemaakt waarin het herwonnen contact heel leuk was. Of je mist die tijdelijke egoboost dat iemand nog steeds aan je denkt terwijl jij dat niet echt meer deed. Nu die persoon weer contact heeft gezocht zit die natuurlijk wel weer klem in je hoofd terwijl je daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan hebt. Ik snap al helemaal niet dat het me überhaupt bezig kan houden. Eerlijk is eerlijk het interesseert me meestal geen moer als oude contacten weer contact zoeken. Waarom nu dan wel wanneer iemand dat contact verzoek intrekt? Ik vind het maar vreemd. Als je jezelf al niet meer begrijpt hoe moet je dan al die andere mensen begrijpen die ook met dit soort hersenspinsels zitten? vind je het vreemd dat er zo veel miscommunicatie is tussen mensen? En dan spreken we nog allemaal dezelfde taal. 

excentriek

Met sommige nummers wordt je simpelweg dood gespamt. Je hoort ze een paar weken/maanden continu terug komen, in elke kroeg, in de supermarkt, op het station, op de radio, overal. Sommige zijn gewoon kut maar brengen leuke herinneringen mee waardoor je er stiekem nog wel om kunt lachen. Denk aan een Call me maybe die je echt overal hoorde maar weinig diepgang had. Stiekem had dit nummer overigens wel een grappige, afgezaagde clip maar dat hoor je dan weer niet op de radio. Je hebt ook nummers die, toen je ze voor het eerst hoorde meteen indruk op je maakte. Zoals One day. Een nummer met een schrijnende tekst en een beat die je niet meer uit je hoofd krijgt. Net als Somebody that I used to know. Zo'n nummer dat je thuis op je kamertje luisterde waar niemand ooit van gehoord had tot het op 3fm te horen was en ineens iedereen er fan van was. Ergens wel chill want zo kun je het met mensen delen en hoor je het nog eens op de radio, maar aan de andere kant ook wel jammer aangezien je t dan ineens zo vaak hoort en iedereen het erover heeft waardoor het z'n exclusiviteit verliest. Het is niet meer zo'n nummer wat je vol trots aan vrienden laat horen van kijk eens wat ik laatst tegen kwam echt heel nice, want je moet onder een steen hebben gelegen wil je het niet kennen. Wat is dat eigenlijk dat we ineens in een rage zitten waarbij het hip is om vooral niet maintream te zijn. Ineens willen we allemaal hipsters zijn (maar dit geven we natuurlijk vooral niet toe) en rond paraderen in de vreemdste printjes, oversized truien en knotten boven op onze kop. Eerlijk is eerlijk ik ben er zelf net zo goed eentje van en vind het leuk om te zien. Prima dat ieder z'n eigen stijltje ontwikkeld, maar is het nog wel je eigen stijltje als iedereen het doet? Waar komt die drang vandaan om maar excentriek te zijn? voor zover je het überhaupt excentriek kunt noemen want de meeste 'alternatieve' kleding halen we toch allemaal nog steeds bij de h&m en de asos. Wij mensen zijn gewoon kudde dieren dus als een groepje invloedrijke mensen besluit we gaan allemaal in gebreide truien rondlopen (waar we jaren terug nog over mopperde hoe onze ouders ons dat vroeger aan hadden kunnen doen) lopen we in de kotste kleren allemaal in gebreide truien. Ik denk alleen dat het langzaamaan tijd wordt om toe te geven dat we het allemaal doen. In de trein zat ik gister tegenover een meisje met zo'n half geschoren kop en donkerrode lippenstift, laat ik er meteen bij zeggen dat ik dat over het algemeen fucking vet vind maar ik betwijfel of t een gezicht zou zijn en ben zo'n eigenwijs die dan ook denkt maar iedereen doet dat al. Want lang blond haar heeft natuurlijk niemand. Maar goed het meisje tegenover mij was druk aan het bellen ik had muziek op staan en weinig interesse tot ik zag dat ze oprecht geïrriteerd was aan de telefoon. Nieuwschierig als ik ben zette ik even mijn muziek op pauze om toch te horen waar het over ging. Je raad het al, ze was druk aan het mopperen over een vriendin tegen een andere vriendin, verder zijn wij meisjes totaal niet afgezaagd. Want wat was nu het drama, die vriendin van haar, niet de gene waarmee ze belde. Had nu ook haar haar aan één kant afgeschoren en ze had dan wel blond haar maar het was toch dom. Dat zou er toch stom uitzien als ze samen zouden lopen. Wereld drama's je begrijpt het wel. Ik snap niet waar we ons zo druk om maken. Maar blijkbaar maak ik me druk dat andere zich zo druk maken anders had ik dit niet geschreven.

I'm sorry I am

Sorry

things happen things change

A year ago was probably the worst day of my life so far,
some things you forget easily
others seem to stick around you every day for the rest of your life.
It hurts but you’ll learn to live with it.
It’s a process, first it only hurts and you can’t seem to hide your feelings anywhere
so you get quiet so no one will notice.
Than there comes the anger,
you like to smash everyone who comes in your way.
To protect yourself from doing that you hide in your room
thinking that there is no one who cares to get you out of this hell hole.
You will find out that you have to leave your room otherwise there is no food and you can only make it worse by skipping school.
So you go out and pretend there is nothing wrong
till you realize you’re avoiding crowded places cause that’s where you lose yourself.
There will be too many people around and everyone will seem to stare at you.
Not that they really notice you, but that’s what you think.
You try to keep some close friends near you so you don’t have to face the world alone.
You ask a lot of people, not just by sharing your story.
People will try to help you, they keep you close and watch every move you make.
They can see behind your mask so when you’re leaving because you’re about to burst out into tears you will leave them with a weird feeling of guilt for not helping you.
Simply because they can’t help you.
No one can help you at that moment accept for the person who isn’t there, at least that’s what you think.
You leave home, maybe a new surrounding can clear your mind and make you see things straight again.
You read a lot, listen to music and keep a diary in the hope that you will find yourself again. At the end of the week away from hope I wrote a letter and send it.
I actually thought that would be a good thing, speaking out what’s on my mind.
Telling what I’m thinking and what I’m feeling.
Guess what? It turned out to be not the best thing I could have done.
I didn’t hear a thing from the receiver for a few weeks so I was eating myself up inside till I couldn’t bare it anymore and I called him to ask if he got it. Which was a big step for someone who hates calling.
Of course he didn’t pick up the phone so I let it rest for a day.
The next morning I got a message saying he didn’t like my letter and didn’t want to have anything to do with me anymore.
I didn’t know why, and I still don’t know.
Back than it was killing all those questions I wanted to ask but just couldn’t cause every time I tried I got pushed down under the surface till I couldn’t try it anymore.
Which was a good thing actually even though I didn’t see it that way back then.
I’ve had a hard time with letting go, because it wasn’t just people I had to let go, I had to let go of myself and start over.
I finally realized that I’ve lost myself in the process and I had to find myself back.
Being me I did it the worst way possible, playing with feelings, not caring about anyone else because it felt like people could only hurt you in the end.
I overcame that period thankfully by starting to feel things again.
I felt the pain I’ve cost to others and it was a wakeup call to me.
I know I screwed it up even worse than I did before and this wasn’t the way of moving on.
So I totally focused on school nothing else mattered anymore and I found myself back or someone I haven’t seen in me for years.
My back wasn’t hurting as much as before and things seemed to light up again.
I even felt in love again, I enjoyed going out all night dancing with strangers, drinking way too much, living for the music that was on and just feeling every minute.
I could do everything I wanted again and that gave me a freedom I haven’t had for years. I could laugh with tears rolling over my cheeks which haven’t been there for a long long time.
I could really feel again.
When I lost that love again, everything seemed to fell apart again but I was sure I wouldn’t let myself get down the way I did before.
Somehow it helped and I got lucky again.
I can say I’m way happier than I was a year ago.
The pain is still there every day but I can handle it again because I’m me again and I’ve got people I can count on. Sure I will be down again but isn’t that the way life goes? With up’s and down’s.
Just don’t let the downs be more than the up’s can be.

tevreden?

Af en toe heb je van die periodes waarin je even niet zo lekker in je vel zit. Dingen lopen niet zoals je wil en je bent teleurgesteld in jezelf en je omgeving. Niet dat iemand er ook maar iets aan kan doen, dingen lopen nu eenmaal zoals ze lopen maar je had het liever anders gezien en reageert je nu af op je omgeving die dit eigenlijk helemaal niet verdient. Vaak krijg je dan de vraag, wat deed je een jaar geleden op deze dag? De meeste zullen geen idee hebben, hiermee kan de vraagsteller aanduiden dat niet alles zo slecht is als het lijkt en je dingen uiteindelijk toch wel vergeet en verder gaat. Maar wat nou als je wel weet wat je een jaar geleden op deze dag deed? Wat je voelde en hoe je in je schoenen stond. Wat nu als je dit vergelijkt met hoe je nu in je schoenen staat? Ben je nu sterker of beter dan toen? Ben je gegroeid? Of ben je blijven hangen in die periode. Wanneer je voor jezelf zo’n samenvatting maakt komen er vaak conclusies uit: ja ik ben gegroeid, ik ben alweer een jaar verder op mijn opleiding. Maar ben ik nu werkelijk gegroeid als persoon? Zou ik nu niet meer dezelfde fouten maken als een jaar geleden? Voel ik me nu beter dan toen? Waarschijnlijk zou ik alles precies zo doen als dat ik het heb gedaan. Niet dat dit de beste oplossing is geweest maar het was mijn manier. Je wordt niet altijd een beter mens door je acties, je doet alleen maar je best om verder te gaan. Zijn dit dingen die je jezelf kwalijk moet nemen? Kun je het jezelf kwalijk nemen dat je niet zo veranderd bent als dat je had gewild een jaar geleden? Waarschijnlijk wel.  Wordt je hier een beter persoon van? Nee. Waarschijnlijk als je over een jaar of twee terug kijkt op dit jaar zie je een heleboel veranderingen en ben je trots op wat je in die tijd hebt bereikt. Dat je dit niet op het moment zelf ziet betekent nog niet dat je niet bent veranderd. Fouten zul je blijven maken, grote of kleine rampen en je zult er elke keer weer van balen. Toch zijn ook deze fouten nodig om de persoon te worden die je nu bent, of je hier nu tevreden mee bent of niet.

geluk

De waarheid

Wanneer je met mensen praat ga je er eigenlijk direct vanuit dat mensen eerlijk en oprecht zijn, waarom zou iemand tegen je liegen terwijl je zelf wel gewoon openkaart speelt? Maar wat nu als je ‘beste’ vrienden een spelletje met je spelen en je alleen maar aanpraten wat je wil horen? ‘’Ja het gaat goed met mij, ik heb zelfs binnenkort een nieuwe vriendin.. zo’n leuk meisje!’ ik kan er eerlijk in zijn ik trap erin en vindt het zelfs fijn voor de ander, goed dat hij weer lekker in z’n vel zit. Stiekem lucht het toch op om te weten dat het goed met iemand gaat. Maar wat nu als het niet goed met iemand gaat en je weet het niet? Natuurlijk iedereen doet wel eens een leugentje voor eigen best wil. Als je niet lekker in je vel zit en iemand vraagt hoe het met je gaat dan zeg je ook direct goed zonder überhaupt stil te staan bij wat je voelt.  Sites als facbook, hyves en twitter spelen hier perfect op in. Je krijgt de mogelijkheid je zelf opnieuw te ontwikkelen en jezelf op een andere manier te laten zien. Je kunt foto’s online plaatsen die jij leuk of mooi vind, je reageert zoals je zelf zin hebt en en je profileert jezelf zoals jij het wil. Als ik nu zou besluiten ik wil weer scene worden dan kan ik zo thuis mijn haren een leuk kleurtje geven en wat oude kleren aandoen foto’s online plaatsen en bij andere scene people op de foto’s reageren en je rolt zo weer dat wereldje in. (dit is overigens niet denigrerend bedoeld.) maar maakt dat mij dan een scenegirl? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik kan het mensen zo wijs maken want tja ik zie ze toch nooit. Toch lijken de digitale contacten die je hebt opgedaan soms dieper te liggen dan de contacten die je in het dagelijks leven hebt aangezien het veel makkelijker is om je diepste leed naar iemand te typen dan het werkelijk uit te spreken. Plus dat ze vaak de personen uit je verhaal niet kennen waardoor je jouw verhaal makkelijker kunt delen en er een eerlijker antwoord op krijgt, denk je. Op deze manier leg je sterke banden aan met mensen, je vertrouwt ze volledig maar eigenlijk ken je ze niet want je hebt je precies voor kunnen doen zoals jij het wilde. Maar wat nou als je op deze manier zo’n 5 jaar contact hebt, je denkt elkaar volledig te kennen, je spreekt elkaar dagelijks en zo eens in de zoveel weken, maanden, jaren spreek je weer eens af om elkaar te zien. Je beschouwt iemand als een vriend, een vertrouweling. En dan pats, boem blijkt die hele persoon een leugen te zijn. Vanaf het eerste moment dat je met elkaar in contact bent gekomen waren er al kleine leugentjes, en al die kleine leugentjes samen maken één groot weird verhaal waar jij volledig in bent getrapt. Je gaat aan jezelf twijfelen. Had ik dit niet zien aankomen? Waarom heb ik niet mijn vraagtekens gezet bij dat verhaal? Wat zou wel waar zijn uit onze gesprekken? Waarom ben ik altijd wel eerlijk geweest? Het geeft je een flinke deuk in je zelfvertrouwen en zet je ondertussen aan het denken. Als deze persoon niet is wat hij lijkt, wie zouden er dan nog meer leugens hebben opgehangen om leuk over te komen op mij? Is alles wat je voor lief neemt eigenlijk wel waar? Of is drie kwart gewoon bullshit? En ineens voel je je heel klein in dat digitale wereldje. Tijd om dat hele digitale wereldje eens even volledig stop te zetten en te kijken wie er werkelijk op je stoep staan omdat ze bij je willen zijn, of ze wel eerlijk zijn tegen je weet je natuurlijk nooit. 

vastklampen

I don't know where I lost my mind

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
what a waste of a perfectly good life
all those endless nights texting, waiting for you to reply
waking up with you right next to me
I knew I had to make you mine again
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
before I let you in again to get under my skin
I was trying to reach for your hand while nobody was watching
starring in those eyes that look but don’t see
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
talking for hours till it’s too late for me to leave
crying on your shoulders
cause I knew you were the only who could take away my grief
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
believing we could do it better this time
cause we grew up right?
but in the end we turned out to be just the same as we have been all those years before
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
before we got back to our battlefield where destroying was our only option
pain is for the weak, the once you have to leave behind
love doesn’t mean a thing when you’re at war
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
before you let me down again and leave me with the pieces
of something that once was a beautiful future for the both of us
we were never meant to be, this is just how it had to be
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time
to stand up from the ground and leave you behind for someone else
I’m better now you should see
better than I ever would have been with you
 

I don’t know where I lost my mind
I guess it was just a matter of time.. 

one way ticket

I know what those guys say about me
most of it is probably true
but I can change
you know I do

Sometimes love just laughs at you
right in the face
but there’s a shadow standing right before you
You can’t replace

if I had a one way ticket to those times with you
I would take it immediately
and prove what I can do

We could talk for hours
just hanging around
making fun of and with each other
doing stupid things only we can do

we’ve had an easy start with a rough end
cause we just weren’t ready
I didn’t gave us a chance to make it better
cause I just like to fuck things up

if I had a one way ticket to those times with you
I would take it immediately
and prove what I can do

but let me make it up to you
we can build things up from scratch
what do we got to lose?
when everything is already lost?

I know I can still make you smile
and give you back those tickles
just by coming around
did you know you still do the same?

if I had a one way ticket to those times with you
I would take it immediately
and prove what I can do

I know you’re not mine
and you probably never will be
but stay here right beside me
to make life more lightly

We can mess things up time and time again
but as long as we can still get those feelings back
isn’t that worth something?

if I had a one way ticket to those times with you
I would take it immediately
and prove what I can do

ego

dear used to be best friend,

I might not show it much enough and honestly sometimes I forget that you used to be my best friend, I will never totally forget you I couldn’t but somehow the bright shining memories seem from another life. A life of someone else. I still think about you a lot not as much as before but you have a little spot in my mind that I can’t seem to forget. You used to be my best friend the one I would share everything with. But I don’t feel that feeling any more. It’s not like I could still call you in the middle of the night about what just happened or I could text you about the strangest things that pop up into my mind. That would just be awkward.  We could meet if you somehow found a little time for me and maybe we could talk about some random shit but I guess we would both leave the conversation with an awkward feeling.  We wouldn’t  be meeting again after soon. The last weeks I felt like god gave me a sign to finally let you go for good. I have a wall you know with all our pictures, the pictures of a long lost time. The last few weeks they just don’t want to stick to the wall they all fall down piece by piece only leaving some shattered glass. Like we finally really broke down to say our goodbyes. Not that I like to cause if I could I would still text you every day and I still think you’re a great person just not the one I should depend on. We’re not like we used to be. You’ve got your friends and I’ve got mine and that’s just fine. You found a new girl to be called your ‘best’ friend and I did too. Not that you two look a lot like each other or I could compare her to you but it’s just fine this way. I will miss you a lot and there will always be a spot for you left in my heart if you find the time or interest but for now it’s done. Thanks for everything and have a nice life

Sincerely,

Your used to be best fiend

vriendinnen

eigenlijk zijn wij vrouwen maar raar. Wanneer je mannen over vrouwen hoort praten denk je af en toe hoe kan dat meisje zo met hem omgaan? maar wanneer je ziet of hoort hoe vrouwen met elkaar omgaan sta je eigenlijk nog meer perplex. Vrouwen hebben een hele hoop stil zwijgende regeltjes zo vinden we het bijvoorbeeld belangrijk om er altijd fatsoenlijk bij te lopen, we zullen het ontkennen maar ondertussen kijken we elkaar toch vreemd aan wanneer een andere vrouw er slonzig uitziet, dit roept toch een beetje vraagtekens op. We beoordelen elkaar op het uiterlijk, niet dat we dat willen maar we doen het toch.Onder vriendinnen heb je speciale regels zo zoen je niet met een (oude)flirt van een vriendin ook al zat het er tussen die twee niet in je flikt het niet om haar (oude)vlam in te pikken. Wanneer een vriendin dit toch flikt wordt er gepraat niet rechtstreeks maar via via dan krijg je verhalen van: dat had ik nooit van haar verwacht of ik weet niet of ik haar nog wel kan vertrouwen. Dat de jongen er ook een rol in speelt lijkt er bijna niet meer toe te doen. We worden boos op het meisje want die vertrouw je dankzij die stilzwijgende band maar de jongen komt er mee weg onder het mom maar ja t is ook een jongen.. wat eigenlijk te belachelijk voor woorden is want hiermee maken we het alleen maar moeilijker voor elkaar. Wanneer jongens met het zelfde meisje zoenen word erover gepraat en gelachen en ze besluiten samen of één van hun ervoor gaat of beide niet. Meisjes doen dit niet, die praten hier met andere vriendinnen over en maken het voor zichzelf zo groot dat ze op den duur niet meer weten wat ze ermee aan moeten omdat ze zich zo diep gekwetst voelen. Dit komt mede doordat we iets meer over gevoelens na denken dan jongens maar ook omdat vriendinnen elkaar onderling op lijken te stoken, de mening van je vriendinnen doet er vaak meer toe dan wie dan ook. Vinden ze je vriendje niets? dan sta je voor de keuze mijn vriendinnen of mijn vriendje want allebei is dan erg moeilijk te handelen en over het algemeen is het vriendje op dit soort momenten de lul. Adviseren je vriendinnen je om dat ene jurkje te halen ook al sta je nog zo te twijfelen en voel je je bijna zwanger in die jurk, je doet het toch. Waarom? omdat je je vriendinnen volledig vertrouwd en oprecht geloofd dat ze het beste met je voor hebben. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat vriendinnen je zo hard kunnen kwetsen, we houden gewoon te veel van elkaar en vertrouwen elkaar volkomen terwijl niemand van ons volledig eerlijk is.

Daydreams

leer van je fouten

Hoe fijn zou het zijn als je af en toe eens zou leren van je eigen fouten of van de fouten van een ander. Hoe vaak hoor je wel niet verhalen van vrienden aan waar je zelf ook over zegt dat had je echt niet moeten doen of waarom heb je het niet zo of zo aangepakt? om vervolgens natuurlijk precies hetzelfde doen waar je een ander een preek over hebt gegeven. Af en toe heb je van die heldere momenten waarin je denkt dít moet ik in ieder geval niet meer doen bijvoorbeeld wanneer je iemand voor 100% vertrouwde terwijl je eigenlijk best wel wist moet ik eigenlijk helemaal niet doen maar er is toch dat iets waardoor je die gene blijft vertrouwen terwijl je omgeving met grote borden staat met DOE NIET! DOE NIET! toch ben je eigenwijs en doe je het toch en ben je nog verbaasd ook wanneer uiteindelijk blijkt dat iemand inderdaad niet te vertrouwen was. Het is typisch hoe dat stemmetje in je hoofd zegt ho stop dit moet je niet doen maar je het vervolgens toch doet. Op het moment voelt het heel goed en weet je zeker dat je dingen zo moet doen maar de dag, week, maand of het jaar daarna denk je toch hoe stom ben ik om dat zo te doen.. ik had mezelf net wat hoger ingeschat. Het maakt verder niet uit want je bent ook maar een mens en als mens maak je gewoon fouten maar het zou af en toe toch best wel fijn zijn als je er ook wat van zou leren. Nu zou het slot moeten komen waarin ik verklaar dat ik fouten heb gemaakt maar zeker weet dat ik het nooit meer zo aan zou pakken, als ik dat zou zeggen zou ik liegen want ik weet donders goed over een paar dagen, een week, een maand of over een jaar maak ik weer precies dezelfde fout leer er gewoon maar mee te leven.

my own way

You used to be the one who would always stick beside me, the one who might know me better than I knew myself, could you read my mind? you always knew when you went too far or when I really needed your arms around me. You would drive to the other side of the country for me just so I wouldn’t have to feel so alone. You would stand by my door when I came home after two weeks missing you. You would be the one who could comfort me even when I thought the pain was getting too much to handle. You were always there when I needed a friend, when I needed a lover but I was not the only one with issues
you had them too  and I tried to be there for you the best I could but I couldn’t read your mind the way you did with mine. I could see how you felt when you lost the light at the end of the tunnel and no one was there to help you find it back. But when I stood beside you and tried to reach for your hand there was too much space between us, I tried to catch you when you felt, hard on the ground but I was always a step too late, I was suffering myself for you, did everything I could but in the end you couldn’t take it anymore
there was always that moment when it became too much for the both of us.
I couldn’t let you go never, and you knew that.
That’s why you had to break my heart over and over again
and I would fail without you, I would lose my way and do things I shouldn’t have done.
someday I might understand your amazing passion to break my heart over and over again. But that day hasn’t come jet. I will always stick up for you even if I know you’re so wrong
you do things that are just unhealthy and sometimes I even doubt you. Not that I want to or like to but it seems like it’s impossible to stick up for you when you act like that. When you hurt people you care about or I care about not only me.
I can handle a lot but living without you, hating you is just a little too much to ask sometimes. I know I shouldn't ever forgive you for what you’ve done and just forget you ever existed. It shouldn’t be so hard now you’ve abandoned me out of everything but my heart can’t abandon you, can’t forget you and maybe I will forgive you, I shouldn’t but I will. I’ll make this same mistake over and over again and maybe if we’re 80 and we are together again we can laugh about all the times we screwed each other over, laugh about all our discussion we had about nothing special. But for now it’s too soon to say. I have to find my own way.

*

Never fall for someone when you believe every word he says.

het perfecte vriendje

mooi, als blonde vrouw met grote borsten weet je dat je af en toe aangesproken wordt door mannen op straat of in de kroeg. Toegegeven het geeft je ego af en toe een enorme boost waardoor je de rest van de dag met een big smile rondloopt. Af en toe heb je echter van die dagen waarop je er wat minder op zit te wachten. Wanneer je jezelf bijvoorbeeld door de stad trekt omdat je echt boodschappen moet doen. Op dat soort momenten heb je niet zo veel zin in mensen om mee te praten, laat staan één of andere mafketel die met je mee loopt naar de supermarkt en je vervolgens direct om je nummer vraagt. Dit soort jongens zijn altijd perfect om in de zeik te nemen. Zo had ik net een jongen die een heel leuk gesprek probeerde te voeren en ineens vroeg of ik een vriend had, tip vraag dit nooit want dan vraag je er gewoon om om in de zeik genomen te worden. Dit is namelijk de openingszin om over jou perfecte (niet bestaande) vriendje te praten. Je weet wel die jongen die nu thuis in de keuken staat om wat lekkers voor je te maken en voor wie je de laatste boodschappen haalt, die jongen die vanochtend met een gigantische bos bloemen op je stoep stond en je alleen maar even een kus kwam brengen. Het is nog leuker wanneer je iemand gebruikt die je al kent en daar een heel ander persoon van maakt. Bijvoorbeeld die eene lieve jongen die zo lang en dun is maar die in jou verhaal ineens flink gespierd is én lief. Gegarandeerd dat die man die zo graag je nummer wilde binnen vijf minuten met één of andere smoes wegloopt én jou achterlaat met ineens een veel beter humeur.