De waarheid

Wanneer je met mensen praat ga je er eigenlijk direct vanuit dat mensen eerlijk en oprecht zijn, waarom zou iemand tegen je liegen terwijl je zelf wel gewoon openkaart speelt? Maar wat nu als je ‘beste’ vrienden een spelletje met je spelen en je alleen maar aanpraten wat je wil horen? ‘’Ja het gaat goed met mij, ik heb zelfs binnenkort een nieuwe vriendin.. zo’n leuk meisje!’ ik kan er eerlijk in zijn ik trap erin en vindt het zelfs fijn voor de ander, goed dat hij weer lekker in z’n vel zit. Stiekem lucht het toch op om te weten dat het goed met iemand gaat. Maar wat nu als het niet goed met iemand gaat en je weet het niet? Natuurlijk iedereen doet wel eens een leugentje voor eigen best wil. Als je niet lekker in je vel zit en iemand vraagt hoe het met je gaat dan zeg je ook direct goed zonder überhaupt stil te staan bij wat je voelt.  Sites als facbook, hyves en twitter spelen hier perfect op in. Je krijgt de mogelijkheid je zelf opnieuw te ontwikkelen en jezelf op een andere manier te laten zien. Je kunt foto’s online plaatsen die jij leuk of mooi vind, je reageert zoals je zelf zin hebt en en je profileert jezelf zoals jij het wil. Als ik nu zou besluiten ik wil weer scene worden dan kan ik zo thuis mijn haren een leuk kleurtje geven en wat oude kleren aandoen foto’s online plaatsen en bij andere scene people op de foto’s reageren en je rolt zo weer dat wereldje in. (dit is overigens niet denigrerend bedoeld.) maar maakt dat mij dan een scenegirl? Nee waarschijnlijk niet. Maar ik kan het mensen zo wijs maken want tja ik zie ze toch nooit. Toch lijken de digitale contacten die je hebt opgedaan soms dieper te liggen dan de contacten die je in het dagelijks leven hebt aangezien het veel makkelijker is om je diepste leed naar iemand te typen dan het werkelijk uit te spreken. Plus dat ze vaak de personen uit je verhaal niet kennen waardoor je jouw verhaal makkelijker kunt delen en er een eerlijker antwoord op krijgt, denk je. Op deze manier leg je sterke banden aan met mensen, je vertrouwt ze volledig maar eigenlijk ken je ze niet want je hebt je precies voor kunnen doen zoals jij het wilde. Maar wat nou als je op deze manier zo’n 5 jaar contact hebt, je denkt elkaar volledig te kennen, je spreekt elkaar dagelijks en zo eens in de zoveel weken, maanden, jaren spreek je weer eens af om elkaar te zien. Je beschouwt iemand als een vriend, een vertrouweling. En dan pats, boem blijkt die hele persoon een leugen te zijn. Vanaf het eerste moment dat je met elkaar in contact bent gekomen waren er al kleine leugentjes, en al die kleine leugentjes samen maken één groot weird verhaal waar jij volledig in bent getrapt. Je gaat aan jezelf twijfelen. Had ik dit niet zien aankomen? Waarom heb ik niet mijn vraagtekens gezet bij dat verhaal? Wat zou wel waar zijn uit onze gesprekken? Waarom ben ik altijd wel eerlijk geweest? Het geeft je een flinke deuk in je zelfvertrouwen en zet je ondertussen aan het denken. Als deze persoon niet is wat hij lijkt, wie zouden er dan nog meer leugens hebben opgehangen om leuk over te komen op mij? Is alles wat je voor lief neemt eigenlijk wel waar? Of is drie kwart gewoon bullshit? En ineens voel je je heel klein in dat digitale wereldje. Tijd om dat hele digitale wereldje eens even volledig stop te zetten en te kijken wie er werkelijk op je stoep staan omdat ze bij je willen zijn, of ze wel eerlijk zijn tegen je weet je natuurlijk nooit.