De regen van glas

Ik rij nog steeds langs je huis om te zien of de lichten nog branden, maar de lichten gaan niet meer aan en de gordijnen schuiven niet op een kier.
Lopend zie ik mijn gedaante weerspiegelen in de grote etalage ruit. De ruit die al maanden wacht op een baksteen. Ik zie de regen van glas al vallen op je bed met gebroken planken.
Maar als het glas dan zou breken verschijnt daar niet mijn ogenschijnlijk grootste concurrentie. De bank die alle  spanning in zich op heeft genomen.
De geur van wiet zal in de kale muren zijn getrokken. Daar waar alle woorden in zijn opgenomen. 
Jij bent niet meer daar, zoals je ook niet meer hier bent. Wij zijn niet meer wij maar ik en jij. Ik bedoel jij en zij en ik en hem. Je kijkt naar me alsof je kijkt naar een na smeulende sigaret op de grond. Je ziet er vertrapt uit, met je tepel kietelende wallen en je grauwe huid. De leegte heeft zich eigen gemaakt in jouw huid. Het licht gaat niet meer aan, het gordijn schuift niet op en neer.
De regen van glas is voor jou al gevallen.

Vanuit liefde

Af en toe lijkt je eigen logica ver te zoeken. We hebben allemaal onze eigen normen en waarden en leven aan de hand van onze eigen principes. Principes zijn voor ons belangrijk aangezien dit een middel is waarmee we ons identificeren en onderscheiden van anderen.
Er zijn een hoop ongeschreven regels (principes) waaraan we ons allen houden. Denk hierbij aan de 10 geboden, ondanks dat deze door verschillende religies net iets anders vertaald zijn, komen geboden als gij zult niet doden, gij zult niet stelen en gij zult niet echtbreken overal terug.
Als je een random persoon op straat aan zou spreken zal deze bevestigen te leven aan de hand van deze principes, indien dit niet het geval is en er komt een minder concreet antwoord is dit waarschijnlijk een gevoelig onderwerp. Iemand heeft ervaring met boven genoemde onderwerpen waardoor de mening iets is aangetast.

Ondanks deze principes worden er nog steeds mensen vermoord, kennen we nog steeds dieven en zijn er talloze mensen die relaties en huwelijken breken.
Waarom denken we dat onze situaties uitzonderingen zijn op de regel, waardoor het ineens wel acceptabel is dat deze principes aan de kant worden geveegd?

Ik had van de week een gesprek over vreemdgaan. Iemand was bezig een toekomst op te bouwen met een ander maar wilde dit de huidige partner nog niet vertellen uit angst dat de samenwerking onder druk zou komen te staan en één van de twee de samenwerking zou moeten verlaten. Mijn eerste reactie was een woede die opborrelde vanuit mijn onderbuik. Hoe kun je iemand voorliegen en een relatie kapot maken door met een ander verder te gaan en hier niet openlijk voor uit komen. Na dit gevraagd te hebben bleek het een actie vanuit liefde. Wanneer de samenwerking zou worden verbroken zou dit voor verschillende partijen vervelende gevolgen hebben. Niet alleen het originele koppel zou verscheurd zijn door verdriet maar ook de andere samenwerkingspartners zouden onder dit verlies te lijden hebben, met alle gevolgen van dien. Vanuit die optiek zag ik de logica in en stemde ik onbewust toe met het verraad. Ik keurde het echtbreken (terug komend op de tien geboden) goed omdat er was gehandeld vanuit liefde en met de beste bedoelingen.
Er nogmaals op terugkijkend komt het onderbuik gevoel weer opborrelen dat ik vindt, dat eerlijkheid in een relatie voor alles gaat. Iemand een paar maanden voorliegen 'uit liefde' vind ik namelijk slopend.

Vanuit liefde maakt een hoop (onterecht) goed. We maken onszelf op deze manier van alles wijs. 'Ik ben niet vreemd gegaan, ik wilde gewoon even weten hoe die chick zoende zodat ik weer weet waarom ik van mijn vriendin hou. Het is echt met de juiste bedoelingen gedaan, anders had ik misschien de relatie uitgemaakt terwijl ik nu weet dat mijn partner alles voor mij is, het was dus puur vanuit liefde.' 'Die mensen hebben toch genoeg geld, mijn kind wordt straks gepest op school als hij geen merkkleding draagt. Ik jatte die schoenen dus echt puur uit liefde.' 'Mensen met die religie hebben mijn ouders vermoord, nu zullen ze zelf eens voelen wat dat met je doet. Ik doe dit om op te komen voor mijn ouders, dus puur uit liefde.' Puur uit liefde ontstaan wereld oorlogen die voort blijven duren vanuit de beste bedoelingen. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld, hoe klein ook, er een stuk beter uit zou zien als we ons niet telkens lieten misleiden door een paar mooie woorden als, ik heb het puur vanuit liefde gedaan.

Relatie status

Het is grappig om te zien wat voor invloed een relatie status op facebook heeft op je sociale netwerk.
Persoonlijk hecht ik er niet super veel waarde aan. Een van mijn beste vrienden zei ooit: 'Alles kan kapot', en hoewel dat op de meeste mensen erg negatief zal over komen is dat wel een van mijn motto's geworden. Simpelweg omdat het aangeeft dat niets voor altijd is en stiekem brengt dat toch een sprankje hoop.
Het hebben van een relatie is leuk, je hebt een maatje gevonden waarbij je je goed voelt en je hebt iemand waarop je (over t algemeen) kunt bouwen, iemand die begaan met je is en waarmee je leuke dingen doet.  Na een half jaar of langer fijne momentjes samen beleven kom je op een punt waarbij je deze band wilt delen met je omgeving.  Je hebt het fijn met iemand en je wil dat graag delen met je omgeving. 
Dit was ook al voor de hele Facebook hype het geval alleen nam je dan je maatje mee naar vrienden en familie om dit geluk te delen in plaats van een relatie status op facebook waarbij jullie meest oncharmante foto's samen aan de wereld worden gepresenteerd met een officiële datum waar mensen met 1 klik op de muis kunnen aangeven dat ze het leuk vinden door op like te klikken. 
Het systeem is wel handig want op deze manier kun je iedereen in een keer inlichten, zonder dat mensen zich gepasseerd voelen doordat ze het later horen en zelfs de mensen die je voor je gevoel al honderd jaar niet meer hebt gesproken zijn binnen een paar minuten op de hoogte.
Waar ik alleen tegenaan loop zijn de gevolgen.  Doordat je het openbaar maakt op facebook, stel je je ook open voor meningen van anderen. Je krijgt zo'n dertig geluks wensen, tachtig likes en een aantal mensen die je in een privé bericht duidelijk maken dat je een enorme fout maakt.  Nu zou je kunnen zeggen die privé berichtjes zijn kwetsend, maar persoonlijk waardeer ik het enorm aangezien mensen blijkbaar dusdanig begaan met je zijn dat ze hun ongezouten mening durven te geven, chill, respect alles, voor dat soort mensen.
Wat confronterend is zijn de mensen die niet reageren terwijl hun mening wel belangrijk is voor jou. Ergens natuurlijk belachelijk,  want waar heb je t over, t is maar een facebook status.
Toch denkt je hoofd er anders over,  wat zouden zij er van vinden, zouden ze er achter staan of niet en waarom dan? Terwijl je zelf dondersgoed weet dat je Facebook te slecht bij houd om up to date te blijven en er soms ook pas een half jaar later achter komt dat iemand in een relatie zit. Wat overigens niets te maken heeft met desinteresse.
Dan zijn er ook nog de contacten waar je een goed gevoel hebt, die je vrijwel dagelijks spreekt en waarvan je ineens niets meer hoort verder dan een kort en bondig antwoord wanneer je weer contact probeert te leggen. Natuurlijk draait je hoofd dan weer over uren waardoor je conclusies trekt die op je eigen belachelijke fantasieën gebaseerd zijn, zonder enige onderbouw,  typisch. Tot slot heb je de trouwe vrienden die afwachten wat voor relatie dit gaat worden,  verander je in de vriendin die ineens opgeslokt wordt door haar partner en totaal geen interesse meer toont in vrienden of sociale momentjes zonder partner of wordt je de vriendin met onzichtbare partner.
Wanneer je je status veranderd probeer je tegen iedereen zo open en eerlijk mogelijk te zijn in de hoop dat alles gewoon hetzelfde blijft. Toch is mijn conclusie dat hoe hard je t ook probeerd een facebook status 'in een relatie' heeft meer invloed dan je verwacht en alles veranderd. Nog niet eens gesproken over wat in een relatie betekent. In voor en tegenspoed zullen we maar zeggen.