A dollar for your thoughts - Part 2

Disclaimer: depressieve gedachtes zijn geen grapje en soms kun je jezelf beter niet laten beïnvloeden door de depressieve gedachtes van een ander. Toch denk ik dat het goed is om af en toe wat meer open kaart te spelen over hoe het met je gaat om ook anderen te laten zien dat ze niet de enige zijn die hiermee struggelen. Mocht je even niet open staan voor de emoties van anderen lees dan niet verder.

Buiten is het nog kouder dan je had verwacht en natuurlijk regent het op dit soort momenten, dikke druppels. Je jas heeft geen capuchon dus er valt ook weinig te schuilen. Even twijfel je om je om te draaien, toen je deze keuze maakte wist je nog niet dat het regende. Zul je zien dat je zo panda ogen hebt, wat niet echt opbeurend werkt als je juist ‘normaal’ over wil komen tegenover anderen. Toch stap je stevig door, voor elf uur zou je niet naar huis gaan. Zoals voorspeld sta je een paar minuten later verkleumt voor een pinautomaat, gelukkig wel eentje met een afdakje. Achter je komen twee jongens staan, kletsend over een chick die één van hen ‘geregeld’ heeft een paar dagen terug. Je voert je pas in en staart naar het scherm ‘voer uw pincode in’. Je staart naar de cijfers voor je en kunt geen logische combinatie maken in je hoofd wat je pincode zou kunnen zijn. Lichtelijk beschaamd klik je maar op annuleren. De jongens kijken je aan als je onverwacht snel omdraait zonder geld uit te nemen. ‘Maakt niet uit hoor mevrouw, dat overkomt de beste!’. Je baalt van jezelf, hoe kan je nu je eigen pincode vergeten en waarom noemen die jongens je mevrouw, zoveel scheel je toch niet? Terwijl alles in je schreeuwt om naar huis te gaan besluit je toch naar een andere pinautomaat te lopen, je komt vast vanzelf wel op je pincode. Wanneer je aankomt bij de volgende pinautomaat staat de regen al in je schoenen. Gelukkig vind je hier wel de rust om op je pincode te komen en kun je geld tappen.

Missie één is geslaagd, nu de grotere uitdaging om daadwerkelijk naar de kroeg te gaan. Even overweeg je om tot elf uur rondjes te lopen door de stad, maar naast dat het regent én je hebt afgesproken met een vriend besef je ook dat het tegen je eigen afspraak in gaat. Je steekt een sigaret op en laat de rook spelen in je mond. In een slakkentempo zet je de pas in richting de kroeg. Waarschijnlijk straal je aan alle kanten uit hoe lastig je deze stap vindt want je krijg meewarige blikken, dit kan overigens ook liggen aan je verzopen kat look. Als je de straat inloopt van de kroeg neem je even pauze, je recht je schouders en ademt diep in. Je kunt dit. Met een zelfverzekerde pas loop je de kroeg in om daar te concluderen dat er maar vier mensen staan, waaronder twee barkeepers en de host van de avond, top. Je begroet ze vriendelijk, hangt je jas op en loopt direct door naar de toiletten om de schade in kaart te brengen. Top, je kunt je bh nog net niet uitwringen en je hebt inderdaad zwarte strepen mascara over je wangen lopen. Pas als je alleen staat voor die spiegel breekt de spanning je op en rollen de tranen over je wangen. Wanneer je de deurklink naar beneden hoort gaan verman je jezelf om je te fatsoeneren in de spiegel. Deze schade valt onmogelijk nog te herstellen dus met rode vlekken en opgezwollen ogen loop je richting de bar om een alcoholvrij biertje te bestellen. Altijd een beetje triest één biertje bestellen maar je gaat daar ook niet met twee alcoholvrije biertjes staan.

Na een kort babbeltje, besluit je aan een tafeltje te gaan staan terwijl de soundcheck start. Zowaar trilt je mobiel op dat moment. Je liefde, die eigenlijk niet meer je liefde is maar nog wel voelt als je liefde. Of je terug wilt in een appgroep. Toch lief dat hij aan je denkt en je appt dan ook terug dat je graag in de appgroep wilt. Hij denkt aan je en dat geeft je toch even een goed gevoel. Je staart een beetje naar je biertje en voor je het weet is hij alweer leeg. Je besluit buiten een sigaretje te doen terwijl er langzaamaan groepjes mensen de kroeg in wandelen. Je bestelt een tweede biertje en neemt weer plaats aan je tafeltje. De soundcheck is voorbij en de muziek gaat aan, nummers die je kent dus in je hoofd kun je een beetje meezingen terwijl je iedere twee minuten op de klok kijkt hoe lang je nog moet blijven en richting de deur of die vriend er al aan komt. Je hebt zijn verjaardagscadeautje bij je, wat je eigenlijk een maand geleden al had willen geven en nu brand het in je tas. Wanneer de eerste artiest begint te spelen ben je blij dat je je focus daarop kunt leggen.

Ondertussen loopt er een man alleen binnen, vanaf welke leeftijd is iemand eigenlijk een man en geen jongen meer vraag je jezelf af. De man besteld een speciaal biertje aan de bar en besluit tegenover je te gaan zitten aan de tafel. Even twijfel je of je jezelf moet gaan verplaatsen, maar gezien jij hier zelf al stond vind je dat je best mag blijven staan. De man haalt een boekje uit zijn tas en begint erin te schrijven. Je bent ontzettend nieuwsgierig wat hij opschrijft maar besluit je te gedragen en niet mee te spieken. De artiest speelt fijne nummertjes en je zingt voorzichtig mee. Je merkt dat de man af en toe je kant op kijkt en dan weer begint te schrijven. Erg irritant want hierdoor wil je nog liever weten wat hij opschrijft. De artiesten wisselen elkaar af op het podium en dan eindelijk komt die vriend van je binnen, maar tegen je verwachting in met een voor jou onbekende vrouw. Voor hem duidelijk niet want al zijn aandacht ligt volledig op haar. Hij lijkt dan ook bijna te schrikken als je hem begroet nadat ze hun drankje hebben besteld. Uit pure ongemakkelijkheid geef je hem het cadeautje wat hij vol plezier uitpakt. Hij lijkt content te zijn met het resultaat. De vrouw waarmee hij is binnengekomen staat ondertussen met de man tegenover je te kletsen wat je de ruimte geeft om even kort met die vriend te kletsen. Zijn aandacht ligt duidelijk bij de vrouw dus hij betrekt zichzelf in hun gesprek. Dit geeft je de kans om ook even mee te luisteren wie er ondertussen toch al een half uur tegenover je zit te schrijven. Ze lijken elkaar ook pas net ontmoet te hebben en ze houden er een flirterig contact op na. Blijkbaar was zij zijn nummer ‘verloren’ en had ze niet gereageerd op zijn appje. Hij geeft dan ook toe dat hij haar naam was vergeten en bij jezelf merk je dat je lichtelijk ongemakkelijk word dat je dit gesprek mee luistert. Wanneer je vriend en die vrouw samen weg lopen, focus je jezelf weer op je biertje en de artiest op het podium terwijl de man verder schrijft. Gezien je jezelf geen houding weet te geven ga je maar weer naar buiten voor een sigaretje, één van de weinige voordelen aan roken, je hebt altijd een smoes om jezelf te onttrekken aan de situatie.  

Buiten kijk je op je mobiel hoeveel tijd je nog hebt te voldoen voor je weg mag van jezelf. De vriend waarmee je dacht af te hebben gesproken had duidelijk andere intenties vanavond en om nou ongemakkelijk aan die tafel te blijven hangen lijkt ook niet echt het doel van deze avond. Toch ben je ergens al een beetje trots op jezelf dat je bent gegaan én je liefde had aan je gedacht dus eigenlijk zou deze dag al niet meer stuk kunnen. In gedachten verscholen had je niet door dat de man die zojuist nog tegenover je aan tafel zat ineens recht voor je staat en je aankijkt. Deze keer niet subtiel en vervolgens verder schrijvend in zijn boekje, maar rechtstreeks oogcontact alsof hij je aan het lezen is. Je wordt er wat ongemakkelijk van en weet jezelf nog minder een houding te geven. Dit oogcontact brengt je dusdanig uit balans dat je niet eens doorhebt dat hij zijn hand naar je uitreikt met daarin een opgevouwen briefje. Net iets te laat om het wat minder ongemakkelijk te maken neem je het briefje aan en vouw je het open. ‘I’ll give you a dollar for your thought. Will you take it from me?’. Je was al aardig monddood door het oogcontact maar op deze tekst weet je al helemaal niets meer te zeggen en je merkt dan ook dat je rood aanloopt en een beetje ongemakkelijk om je heen kijkt. Alsof de woorden je te binnen schieten als je iets interessants ziet om over te praten. Wanneer de stilte gevoelsmatig net iets te lang lijkt te duren flap je het eerste eruit wat in je hoofd opkomt. ‘Ik had je alleen zien binnenkomen en was wat verbaasd dat je bij mij kwam zitten. Toen pakte je je boekje erbij en ik wilde weten wat je opschreef maar vond het wat ongepast om mee te spieken. Ik zag wel dat je mij af en toe aankeek en dan weer verder begon te schrijven en ik vroeg me af waarom en wat je opschreef.’  Hij begint te lachen, een mooie lach die je een beetje doet denken aan de lach van een oude liefde van je. Hij legt uit dat hij een pittige avond had gehad en behoefte had om onder de mensen te komen. Hij had je bij binnenkomst al zien staan, een mooie vrouw die wat dromerig overkwam, alsof ze op een andere wereld was dan het hier en nu en hij vroeg zich af waar je aan dacht. Hij vond je intrigerend en had je dan ook beschreven in zijn boekje, hoe je je bewoog, wat je uitstraalde en waar hij dacht dat je was in gedachten. Toen je naar buiten liep was hij bang dat je zou vertrekken zonder iets te hebben gezegd dus besloot hij achter je aan te lopen om je toch het briefje te geven in de hoop even met je te kunnen praten. Je was gevleid met dit antwoord. Dit was het laatste wat in je hoofd op was gekomen en toch was het verrassend fijn om te horen. Jij, die je al maanden minderwaardig voelde, die dag in dag uit bezig was met de dood en de zin ‘niet de moeite waard om voor te vechten’ wel honderd keer per dag uit je hoofd had moeten slaan, juist jij was volgens een onbekende, zeker niet onaantrekkelijke man omschreven als intrigerend. Hij maakte al snel duidelijk dat dit geen poging was om te flirten maar dat hij gewoon benieuwd was naar je. Dit zorgde voor een ongekend gevoel van vertrouwen. Hier staat iemand die jou wil leren kennen, die wil weten wie je bent en wat je denkt. Dit zorgde er voor het eerst sinds maanden voor dat je jezelf wat meer open durfde te stellen. Natuurlijk vertelde je niet hoe je dagelijks dacht aan de dood en wat voor strijd het was om jezelf naar buiten te krijgen, maar je durfde wel te vertellen hoe lang je al thuis zat en hoe je daarvan baalde en hoe lastig het was om weer verder te gaan en nieuwe uitdagingen te vinden. Hij zat in een soort gelijke situatie en dat zorgde voor een gevoel van eenheid alsof je er even niet alleen voor stond. Je ging zo op in het gesprek dat je niet eens zag dat een andere vriend ook in de kroeg was gekomen met een vrouw. Het deed er ook even niet toe want je was met een onbekende, die je waarschijnlijk nooit meer zou zien en die jouw verhaal wilde horen. Het werd koud buiten en jullie hadden al flink wat tijd buiten staan praten. Hij zei dan ook dat hij nu geen dollar had, maar dat hij je wel een biertje aan kon bieden. Hoewel je geëmancipeerd genoeg was om zelf een biertje te halen, zag je zelf ook wel in dat hij het niet zou waarderen als je nu ineens de feminist uit zou hangen, dus besloten jullie samen een biertje te doen.

Binnen in de kroeg was het anders, meer prikkels, meer bekende en ergens voelde je de druk om ook met je vrienden te praten. Hij wist zich duidelijk ook niet zo goed een houding te geven dus onze wegen gingen even uit elkaar. Het was ondertussen twaalf uur geweest en je moest er echt vandoor voor je volgende dosis pillen. Je was er niet vanuit gegaan dat je daarvoor te laat zou kunnen zijn dus ondertussen was je lijf flink aan het zeuren. Je wilde nog even afscheid nemen van die man en hem zeggen dat je dit gesprek waardeerde maar hij was zo in gesprek met een andere vrouw dat je besefte dat je het ook niet groter moest maken dan het was en dat het goed was zo.

Toen je naar huis liep werd je overmand door een schuldgevoel. Je kon je niet herinneren wanneer je voor het laatst twee uur niet aan je liefde had gedacht en dat gaf je het gevoel van een enorm verraad. Je wist dondersgoed dat je liefde al een tijdje het bed deelde met een andere vrouw maar dat betekende niet dat je hem nu zomaar uit je hoofd had kunnen bannen. Dit schuldgevoel zorgde voor één van de grootste huilbuien in je carrière. Zo’n huilbui waarin elke spier in je lichaam pijn doet en alle kracht uit je ledenmaten trekt. Bij thuiskomst hing je dan ook direct boven het toilet om het laatste beetje wat nog in je zat eruit te gooien. Verslagen zat je op je bank, je voelde je leeg en machteloos en zelfs een beetje wanhopig. Je zocht in je zakken op zoek naar je sigaretten en vond het briefje terug wat de man je had gegeven eerder op de avond. ‘Thanks for your thoughts, we’ll keep in touch’. Met zijn naam en telefoonnummer.