The most beautiful dusty old book I know.

No one can ignore my stupid mood swings the way you do.
You never fight back when I’m mad at you, you’d rather walk away and wait till I’m calmed down.
You say painful things but never with the intention to hurt me, just to be honest.
You don’t like talking about yourself, your feelings or what’s on your mind. You’d rather keep it locked inside. I’ll try my best to figure you out, with little baby steps I started to learn more about you. Started to see what’s going on in your mind. It scares me a lot, cause in your mind there’s no place for me. But that doesn’t mean that you let me down, that you leave me for good. Even though sometimes it feels like you’ve already did. You’re something new, something unexpected. Usually I would have given up on people like you in a second. Cause it’s not always easy to see what you give back. But you give more than I’m able to see. So much more. There is so much I could still learn from you and I’m willing to take these little baby steps to get to know you. I want to know all about you, every little detail in your dark mind. I know that’s not easy for you. You want me to leave but at the same time you want me to stay. Not too far and not too close. I’m like a book at your shelf, a book you can take when you need it, use every word to make you feel better. But the book is getting bigger and some pages are too much ruined to read. You don’t mind, you’re not that curious and you accept the fact that not every page is ready to read. Maybe you don’t make the effort to read them cause you’re hoping that I’ll stop trying to read all of your pages. You’re independent and everyone accepts the fact that you don’t share a lot. Maybe you were hoping that I did the same and maybe I should. But you are way too important to be ignored. I’ve met a lot beautiful people, interesting individuals with their own colors. But you’ve got something I haven’t seen before, ever. Your book might be hard to read but it’s even harder to find and impossible to find something like it. You’re the most beautiful book in my collection and I won’t let you get old and dusty on my shelf. I love you like no one has ever loved you. I’m ready to get through the dusty old pages if you just open up for me.

Stoppen met roken

Dat stoppen met roken was echt een vet goed idee. Ik ga niet zeggen dat ik er een gelukkiger persoon van ben geworden of dat ik het makkelijk vond. TOTAAL NIET. Wat dat betreft zie ik mezelf nooit meer stoppen met roken. Ik ben erachter gekomen wat de voordelen zijn van roken en wat de nadelen. Met deze kennis opzak kan ik mijn eigen overwegingen nemen. Ik heb een lijstje gemaakt met voors en tegens. Hieronder zie je die terug:

Voors:

Tegens:

·         Het is ontspannend ·         Je spreekt mensen makkelijker aan ·         Je eet minder

·         Het is slecht voor je. ·         Je stinkt continu naar rook. ·         Je bent facking veel geld kwijt. ·         Je werkt jezelf het graf in. ·         Stoppen is hel. ·         Je bent altijd opzoek naar een aansteker. ·         Je staat op de meest onmogelijke plekken aangezien ze rokers graag in ieniemienie benauwde hokjes proppen. ·         Je proeft en ruikt minder goed. ·         Écht super fijn om te zoenen met een roker (als je zelf niet rookt) is het niet. ·         Je belast anderen met jouw rook. ·         Je uiterlijk wordt er niet bepaald beter op.

Zoals je ziet en wat eigenlijk ook niet meer dan logisch is zijn er meer redenen tegen roken dan voor. Nu moet ik er eerlijk bij zeggen dat dit gebaseerd is op mijn week zonder sigaretten dus in hoeverre dit nou werkelijk boekdelen spreekt en ik kan zeggen dat ik me genoeg heb ingeleefd is natuurlijk in twijfel te trekken. Maar ik heb er zeker wel wat voordelen van ervaren. Stiekem ben ik ergens ook wel trots aangezien ik zelf had verwacht dat ik het nooit zo lang vol zou houden. Na 6 jaar roken is het toch best wel een gewoonte geworden zeg maar. Maar zoals al eerder gezegd was het niet makkelijk. Het was echt hel op aarde, zeker op de momenten dat ik het gevoel had dat de hele wereld tegen mij was miste ik de sigaret enorm. Ware het niet dat ik erachter ben gekomen dat ik een enorm vangnet heb en er heel veel mensen zijn die support bieden. Natuurlijk zijn dat nooit de mensen die je had verwacht of waar je misschien stiekem op had gehoopt maar dat maakt het misschien deste fijner. Juist omdat het de mensen zijn waar je niet op had gerekend. Nu komt alleen het moeilijke punt. De week is voorbij. Je zou zeggen dit was een goede start en nu moet je doorzetten, true, zeker waar. Er staan genoeg punten aan de tegen kant om aan vast te houden. Ware het niet dat ik ondertussen de motivatie volledig mis en de voor-kant aantrekkelijker vind klinken dan de tegen-kant. belachelijk natuurlijk want het klinkt zo niet logisch. Misschien is het de verslaving die spreekt maar ik neig er sterk naar mijn oude verslaving weer op te pakken. Slim? nee, zonde van mijn poging? ook nee. Ik denk dat ik er veel van heb geleerd en dat ik me heb bewezen aan mijzelf. Nu ben ik helaas een streber en is het voor mij nooit genoeg. Ik zou me een zwakkeling voelen als ik met een stok op de stoel zou klimmen om een pakje sigaretten van de kast af te pakken terwijl ik aan de andere kant denk, voor wie doe ik dit? moeilijkmoeilijkmoeilijk..

Tijd om te veranderen.

Ik weet het, ik heb het vaker gedacht en elke keer dacht ik het echt te menen. Het verschil is nu alleen dat er meer factoren zijn die de motivatie om te veranderen stimuleren. De einde van mijn opleiding komt in zicht en dat betekend dat ik iets meer vooruit moet gaan kijken. Met een beetje geluk studeer ik in februari af en vreemd genoeg heb ik geen idee hoe mijn leven er dan uit ziet. Ik ben gewend alles wel een beetje te kunnen voorspellen. Zo weet je, dat als je een opleiding volgt je over een halfjaar daar nog mee bezig bent. Hoe je privé situatie er tegen die tijd uit ziet blijft altijd een groot vraagteken maar je opleiding is zeker. Het verschil nu is dat ik niet weet waar ik in februari woon, hoe ik mijn dagen spendeer en hoe mijn leven er uit komt te zien. Eigenlijk is het een groot leeg blad waar ik mijn eigen tekening op mag maken. Dat is ergens heel fijn omdat je de vrijheid hebt om het zelf in te vullen maar aan de andere kant is het ook dood eng. Wie weet moet ik tegen die tijd alweer thuis gaan wonen, ben ik desperately op zoek naar een baan en besteed ik mijn dagen thuis in Overasselt op de bank tussen de katten. Niet helemaal een droom plaatje als je het mij vraagt. Vandaar dat het besef en eigenlijk ook de noodzaak er voor mij ineens komt om volwassen te worden, op te groeien. Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig in de nesten gewerkt en daar ben ik een stuk sterker uit gekomen. Ik zou willen zeggen volwassener maar als ik kijk naar mijn drink, blow, rook gedrag en niet te vergeten mijn verschrikkelijk domme acties af en toe klinkt dat te voorbarig. Door middel van paniekaanvallen ben ik erachter gekomen dat er heel wat moet gaan veranderen aan mijn manier van handelen. Zo ben ik begonnen met open kaart spelen. Ik ben erg goed in dingen bewust niet uitspreken en om moeilijke situaties heendraaien. Ware het niet dat je daar niets mee oplost. Ik ben ik en ik doe af en toe hele domme dingen maar dat is wel een onderdeel van wie ik ben. De mensen in mijn omgeving verdienen het om ook mijn minder goede kanten te zien zodat ze zelf kunnen oordelen of ik iemand ben die ze in hun leven willen hebben of niet. Het heeft geen zin om de helft van de tijd een masker op te zetten want dan ben je eigenlijk aan het liegen en ik ben heel erg slecht in liegen. Een verandering die, om eerlijk te zijn nog niet heel soepel verloopt. Ik heb geen zin om vrienden te appen wanneer ik even in een huilbui zit of het simpelweg niet meer weet. Terwijl dat eigenlijk heel dom is want vrienden zijn er niet voor niets en willen je juist graag helpen. Het is dus een flinke ontwikkeling die je doormaakt met behulp van je vrienden. Door uit te spreken dat je hieraan wilt werken geef je hun ook de ruimte om je te helpen. Iets wat eigenlijk niet in mijn woordenboek voorkomt want ik los dingen graag zelf op. Zo ook stoppen met roken, hoe vaak heb ik wel niet een poging gedaan te stoppen met roken. Ik denk in die zes jaar tijd toch zeker een stuk of vijf keer en elke keer hield ik het hooguit een weekend vol met dank aan een flinke kater. Waarom lukte het nooit? heel simpel omdat ik eigenlijk te weinig motivatie had. De enige motivatie die ik had was de kosten en aangezien ik weinig waarde hecht aan geld was dat voor mij nooit genoeg reden. Maar wat nou als je vrienden het toevallig over roken hebben en zeggen dat ze rokers eigenlijk altijd vinden stinken, wat ik me heel goed voor kan stellen en als je liefde aangeeft dat hij liever niet zoent met rokers. Ineens gaan de oogkleppen af en besef je je hoe dom je eigenlijk wel niet bezig bent. Je vergalt je eigen longen, je conditie, zit standaard laag bij kas en maakt je sociale leven er mogelijk niet veel beter op. Wat ergens ook wel dubbel is aangezien ik zelf altijd tot de conclusie ben gekomen dat netwerken perfect gaat onder het genot van een sigaret. Daarbij vind ik het een enorme uitlaatklep en ook oprecht lekker, het kan me enorm opvrolijken. Maar ondanks dat het mijn grootste liefde van de afgelopen zes jaar is geweest denk ik wel dat het tijd is om ook daar afscheid van te nemen. Ik zeg niet dat het me soepel af zal gaan maar ik denk wel dat dit het juiste moment is. zeker aangezien ik nu toch al zo in ontwikkeling zit en voor het eerst een nieuwe motivatie heb gevonden om te stoppen. Hopelijk sluiten deze twee doelen mooi op elkaar aan. Open kaart spelen en stoppen met roken, here we come! wish me luck..

Ik weet het niet.

Soms heb je van die periodes dat je het even niet weet. je weet niet wat je aan moet trekken, wat je wil eten, wat je leuk vind, bij wie je hart ligt, wat je wil gaan doen, of je de volgende dag af kunt spreken, of je een halfjaar gaat studeren of een half jaar vrij hebt en ga zo maar door. Af en toe weet je het gewoon even niet. Natuurlijk is dat super irritant niet alleen voor je omgeving maar ook voor jezelf, plannen en beslissingen nemen is op dat soort momenten gewoon wat moeilijker. Het is zo makkelijk om in dat soort periodes met alle winden mee te waaien maar geloof mij, dat werkt ook niet. Het is prima als je het even niet weet. Je hebt gewoon wat tijd nodig om erachter te komen wat jij nou wil, waar jij gelukkig van wordt, waar jouw hart ligt. Neem die tijd ook, hoe moeilijk het is. Je kunt er beter wat langer over na denken dan een overhaaste beslissing nemen waarbij je eindigt met een koelkast vol soep terwijl je net zin hebt in risotto.