Eigen verantwoordelijkheid.

De enige persoon die je werkelijk kan slopen ben je zelf. Het is zo makkelijk om anderen de schuld te geven van je eigen fouten. Uiteindelijk ben je zelf degene die de keuzes maakt en die met de gevolgen moet leven.
Je kiest er zelf voor dingen op te geven om iemand gelukkig te maken. Als vervolgens blijkt dat die persoon je niet gelukkig maakt kun je wel vervelend zijn tegen de ander en vertellen wat je voor de ander hebt opgegeven maar het is een keuze die je zelf hebt gemaakt. Een keuze die op dat moment goed voelde. Ook al voelt het achteraf misschien helemaal niet zo goed. Het is verleidelijk om in het verleden te leven. Achteraf gezien weet je altijd beter hoe je had kunnen handelen. Ware het niet dat je toen nog niet zag wat je nu wel kunt zien. Het is slopend als je beseft wat je bent verloren in het proces, mensen om je heen maar ook vooral jezelf. Het enige wat je kunt doen is accepteren en vergeven. Dingen waar de meeste mensen niet zo goed in zijn. Ik in ieder geval niet. Je kunt jezelf alleen maar opvreten met de what if's. Het denken is wat je sloopt. Af en toe was het makkelijk geweest als je gedachte uit kon zetten. Met wat glazen achter de kiezen lukt dat vaak al wat beter, je kunt handelen zonder aan de consequenties te denken. Ik begrijp ook wel dat dat niet de manier is, maar op dat moment voel je je wel goed. Het is pas later dat je gaat nadenken en beseft wat er is gebeurd en wat het met andere doet. Ook dit is een makkelijk slachtoffer voor je smoesjes. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je iets wel of niet voor een ander doet maar uiteindelijk doe je het wel voor jezelf. Je doet het omdat die persoon voor jou op dat moment van belang is en omdat je diegene zelf wilt behagen. Als die keuze uiteindelijk toch niet zo goed blijkt te vallen is het nog steeds jouw keuze. Ik wil alleen maar zeggen dat we in alles wat we doen verantwoordelijk zijn voor ons eigen welzijn. Misschien kiezen we er niet bewust voor om zelfdestructief te zijn maar uiteindelijk doen we het onszelf wel aan. Het vervelende is alleen dat je het vaak zelf niet ziet, maar je omgeving wel. Op het moment dat je het zelf inziet ben je vaak al te laat en kun je je reacties niet meer terugdraaien. Hoe makkelijk zou het zijn als we onze gedachten allemaal uit konden schakelen en gewoon konden leven op gevoel. Zouden we dan werkelijk in een zweefteefcommune leven of zouden we één enorme jaloerse bende creëren die nog gevaarlijker is dan de huidige situatie. Ik denk vaak was het maar anders, maar dat is het niet. Je leeft in de wereld die je zelf creëert.