Ik denk dat het een jaar of 2 misschien 3 geleden is dat ik je voor het eerst ontmoette..
Ik sprak je eigenlijk nog maar net via hyves maar ik wist zeker jou moet ik beter leren kennen hoe dan ook. Dus zo gezegd zo gedaan ik stapte op de trein naar Utrecht. Stiekem vond ik het dood eng want ik kende eigenlijk alleen een jongen op een foto voor t zelfde geld had ik nu met mijn blonde kop afgesproken met een vieze man van 50 ofzo..
maar goed ik vertrouwde je ( en was misschien ook een tikkeltje naïef) Op het station aangekomen was het belachelijk druk en kon ik je natuurlijk niet vinden..
dus met sms contact afgesproken bij de bruna, blijkbaar waren er twee dus ik stond natuurlijk verkeerd [a]
en maar wachten..
en wachten..
en ik stond daar met de minuut onzekerder te worden wie weet nam hij me gewoon in de maling en was hij er helemaal niet..maar je was er wel..
je was alleen een beetje vals want je vond het wel leuk om vanaf een afstandje toe te kijken. Te kijken hoe ik daar onzeker stond te wezen en verwachtingsvol rondkeek in de hoop je te zien. Tot je ineens met een grote glimlach op me af kwam lopen..
volgens mij was dat de grootste glimlach die ik ooit heb gezien niemand kan zo glimlachen als jij that's for sure. We hebben de hele middag gepraat en rondgelopen door Utrecht. Ik was nog nooit in Utrecht geweest dus het maakte totaal niet uit dat we telkens door dezelfde straat liepen want ik had het toch niet door..
Je was een gentlemen..
ik had een hele lieve leuke vriend maar jij was een gentlemen
je hield de hele tijd mijn hand vast deed deuren voor me open en zorgde ervoor dat ik het naar m'n zin had. Ik vond het in eerste instantie een beetje ongemakkelijk tot ik in zag dat je me probeerde te beschermen en dat vond ik heel erg lief..
want je was ook echt heel erg lief.
Als ik zou zeggen dat je de liefste jongen was die ik ooit had ontmoet dan zou ik er geen woord van hebben gelogen..
Iemand die zoveel interesse in een ander kan tonen die houd van knuffels en zich werkelijk zorgen om je lijkt te maken..
ik vond het ongeloofelijk..
Je gaf je hart direct open nam me in vertrouwen en vertelde over van alles over je familie, je vrienden de school waar je vandaan kwam je vooroordelen je liet meer van jezelf zien dan misschien wel goed voor je was maar ik vond het heerlijk.
Na deze eerste afspraak zat je vast in m'n hoofd ik moest je beter leren kennen want zo'n jongen kon niet bestaan. En zo gezegd zo gedaan. We spraken regelmatig af ik ging naar Utrecht of jij ging naar Nijmegen. Tussen mij en mijn vriend liep het niet goed en ik merkte dat ik steeds meer voor je begon te voelen. Ik vertelde graag over je en ook tegen mijn vriend hij werd er volgens mij een beetje jaloers van want ik had het continu over die 'perfecte jongen'. Soms dacht ik zelfs dat je te perfect was voor mij ik verdiende je niet. Tot op een bepaald moment mijn vriend me toch voor een blok zette of je kiest voor hem of voor mij maar dan hoef ik ook even niets meer met je te maken te hebben. Ik was te verliefd op mijn vriend om dit op het spel te zetten en daarmee veranderde ik ons contact volkomen.. Jij ging het leger in en ik werkte nog een maand of 3 door aan mijn relatie tot deze uiteindelijk tot mijn grote spijt echt dood bloedde. We hielden in eerste instantie geen contact aangezien je binnen een maand al een vriendin kreeg en dat vond ik eigenlijk maar vreemd.. Toen het uit ging met mijn vriend kwam het contact langzaamaan terug maar het was duidelijk dat je me voor geen cent meer vertrouwde. Maar dit veranderde je nog niet. Je bleef dezelfde lieve jongen die zich zorgen om mij maakte terwijl dat nergens voor nodig was. Je vertelde graag over het leger en over wat je daar beleefde en het werd je grootste liefde. Een halfjaar later besloten we toch nog eens af te spreken ondertussen was ik ook alweer hotel de botel van een jongen en jij had je vriendin. Ik ontmoette haar op het station en ondanks dat ik het vrij ongemakkelijk vond liep het eigenlijk best goed ik vond het een lief meisje maar we namen al snel weer afscheid. We gingen naar mijn kamer en hebben echt gepraat tot het donker werd. Het liep niet zo vlot als ooit maar het was wel gezellig we konden weer gewoon over alles praten en we belanden zelfs weer in een kietelgevecht tijdens het koken. Het was fijn om weer bij je in de buurt te zijn. Tot je zei dat je hoopte dat we uiteindelijk toch weer bij elkaar zouden komen.. Ik vond het een beetje ongemakkelijk want ik was smoor verliefd en was er eigenlijk van overtuigd dat ik voor altijd bij deze jongen zou blijven maar ergens was ik natuurlijk wel gevleid want ik vond het heel erg lief..
we hielden digitaal contact en alles liep eigenlijk goed tot ik doorkreeg dat je veranderde..
en begrijp me goed ik heb niets tegen het leger maar ik heb wel het idee dat het daardoor kwam..
het digitale contact was geweldig en zelfs een beetje flirterig toen we beide weer single waren in december besloten we weer af te spreken..
oftewel weer een jaar later.
Ik keek er naar uit om je weer te zien want ik vond het veelte lang geleden. Aangezien je de keren daarvoor telkens op het laatste moment af zei en je niet heel goed te been was besloot ik dat ik jou op zou zoeken. Ik smste je pas toen ik in de metro zat zodat je echt verbaasd zou zijn. En dat was je ook maar niet zoals ik had verwacht. Voor het eerst was het pas echt ongemakkelijk tussen ons. We deden allebei heel hard ons best om terug te halen wat er ooit was tussen ons maar het was er niet meer. Ik zeg niet dat het aan jou lag want ik weet dat ik heel erg ben veranderd de afgelopen jaren maar je leek harder geworden. Je vertelde dat je in het leger had geleerd dat je niemand ooit kunt vertrouwen en dat je daar wel achter stond en dat het van belang was dat je altijd liet zien dat je boven de ander staat is het niet qua kennis dan is het wel qua sterkte en daar schrok ik toch een beetje van. De jongen die ik een aantal jaar geleden ontmoette had een heel groot hard en stond open voor iedereen anders had hij ook nooit zomaar met een wild vreemde afgesproken. We spraken af elkaar snel weer te zien. Je tijd bij het leger zit er bijna op en binnen een paar maanden wordt je uitgezonden. Je kijkt er ontzettend naar uit en kan niet wachten tot het eindelijk zo ver is. En ik doe alsof ik net zo enthousiast ben als jij..maar eigenlijk zie ik er ontzettend tegenop..
wat nu als er wat gebeurt?
of je nog harder wordt?
ik ken de verhalen dat het leger mensen harder maakt maar ik heb het eigenlijk nooit zo gezien tot nu.
Ik mis je nu al laat staan wanneer je naar Verweggistan gaat om daar te vechten voor ons land. Ik vind het knap wat je doet en ik bewonder je wilskracht enorm!
maar zorg er alsjeblieft voor dat je veilig thuis komt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten