Hij stond daar stil in de tent op het festivalterrein. Aan
de ene kant van hem zijn ex met haar nieuwe lover. Aan de andere kant stond
zij. Beiden hadden de festival kaartjes gekocht toen ze nog in een relatie
zaten, met hun ex waarmee ze ooit zo gelukkig waren. Nu voelden ze zich samen alleen
tussen al die mensen. De muziek dreunde hard door de speakers en ze wilden
ontsnappen uit de situatie. Niet zo goed wetende hoe. Zij pakte zijn hand en
nam hem mee. Wurmend door de menigte elkaar niet loslatend. Springend in de pit
raakte ze elkaar soms kwijt om elkaar telkens weer terug te vinden. Bijna twee
jaar later wist zij hoe ze elkaar af en toe kwijt konden raken om elkaar weer terug
te vinden. Ze wou dat ze terug kon gaan naar dat moment waarop ze zijn hand nog
vasthield. Voordat alles misging. Voordat ze afstand hield op het moment dat
hij juist haar nabijheid nodig had. Voordat ze inzag dat ze er voor hem had
moeten zijn, wanneer hij haar nodig had omdat relaties daarom draaien. Ze wist
dat nu en ze had spijt van wat ze had gedaan. Ze wist ook dat ze op dat moment
niet bang was omdat ze dacht dat hij wellicht niet de ware was. Ze was
doodsbang omdat ze wist dat hij het juist wel was. Als hij haar nog één kans
zou willen geven. Eén kans. Wist hij waar hij haar kon vinden.
