Rode wijn.

Iemand verliezen doet pijn.
Het heeft tijd nodig om jezelf weer op te pakken en verder te gaan.
Je mist iemand, daarvoor hoeft diegene nog niet eens dood te zijn.
Rode wijn.

Je sluit jezelf af om maar niet te hoeven voelen.
Of juist om te kunnen voelen.
Tussen die vier muren ben je veilig.
Het verlangen sluimert door in je hoofd.
Soms kun je de aanraking zelfs weer voelen.
Rode wijn.

Je ziet niet wat er om je heen gebeurt.
Terwijl voor jou de wereld stil staat, slenteren anderen door.
Het licht dat aan de gordijnen weet te ontsnappen, geeft je een glimp van alles wat er speelt.
Het interesseert je niet.
Rode wijn.

Je vult je hoofd met gedachten.
Je hoort af en toe weer die stem.
Het kan niet want je bent alleen.
Niet dood maar ook niet hier.
Gevangen in nieuwe armen.
Andere dijen.
Rode wijn.

Het licht raakt je aan.
Pijn aan je ogen.
Het licht vervult je huid niet meer met warmte.
Het is zo stil en zo verdomde koud.
Rode wijn.

Is de adem die je hoort nog wel van jou?
Je voelt je niet meer in je lichaam zitten.
Een schim uit het verleden.
Die spullen om je heen, ze komen je niet meer bekend voor.
Het is maar materiaal, kom het maar halen.
Rode wijn.

De tijd veranderd je.
Hoeveel tijd er is verstreken is onbekend.
Lang, te lang zit je al tussen deze vier muren.
Is er nog een weg uit?
Het is tijd om jezelf op te pakken.
Rode wijn.

Je sleept je ziel onder je arm mee.
Dit is goed, dit is belangrijk.
Stap voor stap kom je dichter bij de deur, hij klemt.
Het kost je moeite om de klink te vinden.
Tijd om je ogen te openen.
Rode wijn.

Buiten is het druk.
Waar komen al die mensen vandaan?
Waar gaan ze naartoe?
Het voelt niet beter.
Je bent niet sterker.
De stroming neemt je met zich mee.
Rode wijn.

Iedereen is veranderd.
Ze zijn verder gegaan zonder jou.
Je had net zo goed dood kunnen zijn.
De wereld gaat snel.
Afspraken worden gemaakt aan de lopende band.
Iedereen heeft vrienden.
Ze delen wat ze leuk vinden of interessant.
Er word veel gepraat en snel.
Rode wijn.

Het valt niet bij te houden.
Je wordt niet gemist.
Waarom doe je dan toch nog je best?
De drang naar die vier muren wordt groter.
Alleen jij.
Geen verwachtingen.
Één zijn met je pijn.
Rode wijn.

Boos

Af en toe ben je zo boos dat je je jezelf er het liefst heel hard in vast wil bijten. Je kunt jezelf dagen lang gek maken met de slechtste gedachten over jezelf en een ander. Op zo'n moment is er niets wat je uit je boosheid kan halen. Het liefst trap je alles kapot en sla je in het wilde weg om je heen. Mensen kunnen op zo'n moment nog zo lief zijn maar het doet je weinig. Je wilt gewoon even boos zijn. 
Wanneer je het slachtoffer van al je woede dan in levende lijve moet zien,  zullen de meeste mensen vooraf al denken wat ze allemaal wel niet zouden willen zeggen tegen die persoon of wat voor klappen ze wel niet zouden willen geven. Wanneer de situatie dan eenmaal daar is, is de kans op een woordenwisseling aardig aanwezig.  Als je het lef hebt soms zelfs met stemverheffing. Wanneer je volledig doordraait en jezelf niet meer onder controle hebt kunnen er zelfs klappen vallen. 
Ik heb dat niet. Ik kan in mijn hoofd hele gesprekken voeren,  alle mogelijke opties belichtten en zo mijn woorden voorbereiden.  Nerd zijnde als ik ben maak ik een lijstje met de dingen die ik kwijt wil (ook ter voorbereiding).  Onder t mom, dan kan het ook niet uit de hand lopen tijdens het gesprek.
Maar je voelt het waarschijnlijk al aankomen. Op het moment supreme kom ik aan, volledig volgens plan en binnen twee tellen ben ik toch weer om. Iemand hoeft maar een leuke opmerking te maken en mijn boosheid draait direct 360 graden. Weg boosheid en jammer van al die mooi voorbereidde opmerkingen die binnen twee tellen de deur uit zijn gevlogen. Je kunt zeggen well done je bent weer uit die sleur en je kunt weer normaal doen. Maar aan de andere kant is die boosheid niet verdwenen en borrelt die al snel weer op wanneer je uit de situatie bent. 
Misschien zou het beter zijn om de confrontatie als een klein muisje te ontwijken dan kun je je tenminste nog even vastbijten, zonder persoonlijke teleurstelling.

Het concert

We zouden samen naar dat concert gaan. De kaartjes waren al ruim een half jaar van te voren besteld.  We wisten dat we rond deze tijd druk zouden zijn maar het vooruitzicht van een avond met z'n tweeën op stap voelde goed. 

His body always kept mine inside of it.

Toen we de kaartjes bestelde wisten we Nog niet hoe dingen zouden lopen. Het voelde goed om samen te zijn, we deden leuke dingen samen, maar ren relatie?  Nah dan wordt het meteen zo serieus. We appte dag en nacht, wilde elkaar zo vaak mogelijk zien en haalde het beste in elkaar naar boven.

Door de maanden heen luisterde we veel naar de muziek, fijne momentjes om alvast vooruit te kijken. Niet alsof we nooit wat leuks deden maar dit leek ons wel heel vet.

We are the reckless we are the wild youth

We groeide steeds meer naar elkaar en ik kon me geen leven meer zonder jou voorstellen. Dit voelde zo ontzettend goed.

And she loved him in no time.

Natuurlijk hadden we af en toe onze issues maar we wisten het altijd te verhelderen, gewoon door erover te praten. We stonden anders tegenover elkaar, dat was duidelijk.  De ene keer liep jij te hard van stapel en de andere keer, benauwend maar ook verwarmend.
We kwamen er samen altijd wel uit.

Na de zomer veranderende alles.
Het werd inderdaad veel drukker, waardoor we elkaar niet meer zo vaak een op een konden zien, zoals voorheen.

Two hands longing for eachothers warmth

Je maakte je zorgen om een vriendin van je. 'Ze is gewoon een vriendin,  echt niet meer dan dat. Maak je niet zo druk.' Het ging bij haar niet zo goed thuis dus ze kon wel wat steun gebruiken. Ze kon haar verhaal bij je kwijt en dat scheelde voor haar al een hoop. Je vond het fijn om er voor haar te zijn. Haar thuis situatie veranderde dus je bood haar onderdak.

Ik merkte dat ik jaloers werd omdat je mij steeds vaker af zei om er voor haar te kunnen zijn. Ik begreep het wel maar ik miste je en ik vertrouwde haar niet volledig. Simpelweg omdat ik haar niet zo goed kende. Tot het moment kwam dat ik haar mocht ontmoeten.  Een lieve, knappe  meid. Vreemd genoeg mocht ik haar direct. Ik legde haar mijn twijfels uit en ze begreep me meteen, heel fijn.

De week van het concert kregen we ruzie. Je had opgebiecht dat je toch met haar had gezoend.  Ik voelde me leeg, mijn angst was werkelijkheid geworden en ik wist me geen houding te geven.

Naked bodies feel like porcelain, you both know I'd be bleeding inside.

We hadden staan schreeuwen en huilen naar elkaar op het station. Hoe nu verder? Je legde uit dat het niets betekende, dat het je speet en dat je nog steeds met mij verder wilde. Ik kon het niet zo goed loslaten en bleef wat afstandig en kribbig.
Cause I want you so much, but I hate your guts.

Een paar dagen voor het concert appte je me, het lijkt me verstandig als ik niet meer mee ga. Zij komt ook en ik wil niet tussen jullie in staan. Neem een vriendin mee en je vermaakt je vast en zeker beter.
Ik was zowaar nog kwader, had ze nog niet genoeg kapot gemaakt?

Onze avond, waar we zo naar uit hadden gekeken lag in stukjes op de vloer. Ik belde een lieve vriendin en zij ging mee, ondanks dat de muziek haar niets interesseerde.

Ik had met je afgesproken dat ik na afloop langs zou komen, dan kon ik je alles vertellen over de avond. Ondanks dat je er niet bij was geweest.
Toen ik je na afloop appte dat ik naar je toe kwam reageerde je dat zij er al was. Ze had me gezien en voelde zich geïntimideerd door mij. Vandaar dat ze eerder was vertrokken. Je wilde de volgende dag mijn kant van het verhaal horen.