vrijdag 25 juli 2014

Opgroeien richting een burgerlijk bestaan?

We groeien allemaal, iedere dag een klein beetje. Dusdanig weinig dat het de moeite van het benoemen eigenlijk niet waard is maar als je terug blikt is alles anders. Als iemand met een aardig geheugen kan ik me een hoop nog terug halen. Soms tot aan de woorden toe. Sommige veranderingen vinden echter plaats zonder dat je er een vinger op kan leggen.
In mijn hoofd zijn er 2 Pleun's waar ik nog weleens tussen wissel. De Pleun van een jaar of tien, lang blond haar, erg actief en regelmatig al stoeiend met jongens te vinden. Vrijwel de hele basisschool tijd was ik verliefd op een stoere jongen die moest huilen als hij prik dronk en veel kattekwaad uithaalde zonder dat iemand hem door had. Waarschijnlijk de belangrijkste druppel waarom ik zo smoor verliefd was, was het feit dat hij on mijn ogen leek op Aron uit beugelbekkie en dat was toentertijd mijn droomman. Het woordje man maakt het eigenlijk al erg humoristisch want Aron was maximaal 14 jaar, maar in mijn hoofd (en de serie) zou hij nooit ouder worden en dat vond ik eigenlijk wel prima.

De tweede Pleun heeft roze plukjes in haar haar. Tekent graag, citeert songteksten en maakt kettingen van roze gespoten cassette bandjes. Haar droom jongen zit in een bandje en reist de hele wereld over en als trouwe support reist zij natuurlijk mee. Bij voorkeur haar tijd dodend met het maken van artwork voor de merchandise. Tuurlijk denkt ze weleens wat vooruit. Na haar kunstacademie kan ze prima een kindje mee nemen op tour. Wie weet kan ze zelfs haar stem nog wat ontwikkelen zodat ze zelf ook wat showtjes kan geven. Op deze manier krijgt het kind alle liefde die een kind nodig heeft en is het meteen cultureel ontwikkeld. Klinkt als een goed doordacht betrouwbaar plan.

Hoe kan het dan dat ik nu wakker wordt in een tweepersoonsbed,  in een opgeruimde kamer. Starend in de ogen van een jongen of eigenlijk een man die gestudeerd heeft, met een baard en borsthaar. Als hij niet echt kattenkwaad uithaalt en niet bepaald met zijn band aan het touren is. Ben ik dan ook niet meer het stoeiende meisje met de roze plukjes en de muziekteksten?

Zou dan ook ik opgroeien en god bewaar me, burgerlijk worden?

zondag 20 juli 2014

Pencil

Putting this story on paper is like a pencil in a fresh wound.
It won't change the way sunflowers search for light.
You won't lose sleep.
It will not change the way the wind blows.
And you won't feel regret.
So will this heart stop aching after the words roll of these lips?
Will I be able to breathe again?
Should this even be shared like a lovers kiss or put down to earth, till it flows away with early raindrops.
They say time heals all wounds,  but no one told me about the sharp pencil.

donderdag 10 juli 2014

Verstikt

Overal slangen, met hun gladde lijven krioelend door elkaar.
Geen idee welke kop bij welk stukje lichaam hoort en hoe veel het er zijn.
Sissend geluid, spelende tongetjes.
Glazige grote ogen die alles lijken te volgen zodat ze hun scherpe tanden in je kunnen planten wanneer je net iets te dichtbij komt.
Ik zie je hoofd en een verdwaalde hand.
Verstopt tussen alle lijven lijk je ineens heel klein.
De angst in je hel blauwe ogen, wagenwijd geopend.
Je keel wordt dichtgeklemd door een slangenlijf waardoor ik je stem niet meer hoor.
Je ogen schreeuwen om hulp, mijn hulp.
Ik kan je hand niet pakken.
Mijn angst is te groot.
Jij weet dat en probeerd me niet te dwingen.
Berustend in je lot. 
Ik kan je niet laten gaan, ik wil je helpen, nu en voor altijd, maar ik kan het niet.
Versteend in mijn eigen lichaam.
Stervend met jou.
Wordt je verstikt?