Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een enorme zwak heb voor the wall. Zowel het album als de film. De muziek komt, zoals dat gaat met fijne plaatjes regelmatig voorbij en er gaat geen maand voorbij zonder de film. Bedenkend dat ik de film zo'n zes jaar geleden voor t eerst heb gezien durf ik te zeggen dat ik em ondertussen toch best wel een beetje ken. Toch raakt de film elke keer weer op een andere manier en haal ik er elke keer weer nieuwe lessen uit. Dit is volledig te herleiden naar mijn situatie op t moment van kijken, mijn bui en het gezelschap. Voor iemand met een vrij korte spanningsboog wat betreft films en series is het eigenlijk bewonderenswaardig dat ik er nog steeds niet op uit ben gekeken. Maar om eerlijk te zijn heb ik wat dit betreft nooit verder gekeken dan mijn neus lang is. Ik ben vrij nieuwsgierig aangelegd dus als ik verliefd wordt op iets wil ik er alles over weten en spendeer ik uren achter het computerscherm om ieder detail te achterhalen en op te slaan tussen alle nutteloze feitjes in m'n hoofd. Wat Pink Floyd betreft ligt dit anders. Mijn toenmalige vriendje introduceerde mij aan de film en legde mij de volgende ochtend (nadat ik de halve nacht m'n ogen eruit had gejankt) uit wat de achterliggende betekenis was van elk nummer en hoe alles tot stond is gekomen en tegen welke dilemma's de band is aangelopen. Samen keken we vervolgens nog een keer de film waarbij hij me wees op ieder detail en ik weer verder ging met janken. Wat toch vrij bijzonder was aangezien ik nooit huilde in t openbaar. Maar goed de liefde was verklaard en samen keken we maandelijks de film en wezen we elkaar op nieuwe details en levenswijsheden uit de film. Zelfs te de liefde tussen mij en die jongen over was hield mijn liefde voor the wall aan. Omdat ik de verhalen van mijn ex altijd zo mooi vond en ik ze voor waar aannam (Achteraf lichtelijk naïef) heb ik me er nooit verder in verdiept. Ik kwam er wel mee in aanraking door boeken, het concert, verhalen en de tentoonstelling van Gerald Scarfe maar ik kon nog niet alle draadjes verbinden. Een lief vriendinnetje gaf me met mijn verjaardag de biografie over the wall en ik heb eindelijk de rust gevonden deze te bekijken. Puur genieten, zoals alles rondom dit album maar ook schrikken. Niet omdat er nu een enorme openbaring plaats vond. Ik bedoel ik wist dat er conflicten waren binnen de band, maar ik heb the issue nooit zo begrepen. Tot nu. Het moment dat je beseft dat alle irritaties rondom Roger Waters overeenkomen met de irritaties die iedereen altijd had rondom die oude liefde van mij. Ik heb het nooit echt begrepen tot nu en dat verklaart alles. Waarom was hij zo verliefd op die film? Omdat hij zich er zo goed mee kon identificeren. De liefde voor deze film was denk ik de enige overeenkomst zo'n beetje die we hadden. Dus nu komt de vraag: in hoeverre leken we toch meer op elkaar dan we zagen of wilde zien? En in hoeverre geldt dit überhaupt voor mensen die van dezelfde dingen houden. Je hebt een gedeelde liefde maar waarom?
