medaillon

Het is vreemd hoeveel waarde je aan een voorwerp kunt hechten. Iedereen kent het wel wanneer je een afspraak hebt, je komt daar aan en je blijkt je mobiel te zijn vergeten. Vervelend. Je blijft toch telkens controleren heb ik em echt niet toevallig bij me? en uiteindelijk besluit je op tijd naar huis te gaan om toch te kijken of niemand je heeft proberen te bereiken. Ik hecht heel veel waarde aan mijn medaillon. Ik heb het aangeschaft tijdens de ziekte periode van mijn oma en er zitten 2 foto's in, 1 van haar en 1 van mijn vroegere oppas. Ik draag het eigenlijk ALTIJD bij me en het geeft me het gevoel dat ze bij mij zijn en dat vind ik wel prettig. Doordat ik em eigenlijk altijd om heb en het van een crappy kwaliteit is gaat ie nog weleens kapot, een kraal die eraf valt, een pauwen veer waar niets meer van over blijft, het slotje dat niet meer dicht gaat. Je zou zeggen laat t toch liggen en maak het eerst fatsoenlijk voor je het weer gaat dragen. Zo werkt dat bij mij niet. Het idee dat ik dan een dag zonder die ketting en daarmee zonder Leny en oma loop vind ik niet prettig. Het was dan ook een kwestie van tijd dat ik natuurlijk dat medaillon zou verliezen tijdens het stappen. Ik heb zo'n 30 rondjes door de menigte gelopen in de hoop het tegen te komen, ik heb de kroeg dood gebeld in de hoop dat ze het tegen waren gekomen, ik heb mailtjes gestuurd en uiteindelijk ben ik er maar langs gegaan om het persoonlijk te vragen. Je raad het al.. onvindbaar. Toch vind ik dat ergens een beetje vreemd.. als je zo'n medaillon vind met twee foto's erin dan heb je toch door dat het dierbaar zou kunnen zijn voor iemand en dan geef je dat toch af bij de bar? of wanneer je aan het vegen bent en je ziet ineens zo'n blikke medaillon dan gooi je dat toch niet weg? maar goed feit blijft dat hij op het moment onvindbaar is. Nu pas merk ik ook hoeveel waarde ik werkelijk aan dat ding ben gaan hechten. Het was een crappy ding waar altijd wat mis mee was maar het was mijn crappy medaillon en het gaf mij een goed gevoel, ondanks dat dat natuurlijk nergens op slaat, dat weet ik ook wel. De joke is zelfs dat ik nu weer over ze ga dromen, dat ik ineens weer beelden terug krijg van hun sterfte bed. Het verschil is alleen deze keer dat ik hun lijden veel meer mee krijg en dat doet pijn. Waarschijnlijk komt het puur omdat ik dat ding kwijt ben geraakt en het me bezig houd maar tegelijkertijd geeft het ergens ook een gevoel alsof ik ze in de steek heb gelaten en ze me dat nu duidelijk proberen te maken. Anyway wat ik maar wil zeggen is hoeveel waarde je aan voorwerpen hecht terwijl het eigenlijk alleen maar voorwerpen zijn. Alles vergaat zo ook voorwerpen en je geeft er zelf een waarde aan. Maar let erop dat je niet te veel waarde hecht aan voorwerpen want dan ga je het alleen maar meer missen. Geldt overigens ook voor mensen..

faal

Je zou het als een faal kunnen zien, afgewezen worden. Ik heb echter net besloten dat het helemaal geen faal is wanneer je afgewezen bent.Het feit dat je toch de moeite nam er te komen, jezelf open te stellen voor iets nieuws is al zo'n prestatie. Je stapt uit je comfort zone, laat iets uit het verleden lost en je gaat er gewoon voor. Je geeft iets nieuws een kans. Ben je geen koning wanneer je jezelf zo kwetsbaar op durft te stellen? laat dat niet zien dat je er mag zijn?, dat je sterk bent? dat jij bent wie je bent?. Ik had altijd medelijden met mensen die afgewezen worden en het is natuurlijk ook een pijnlijke ervaring. Ergens is het ook iets heel knaps, je zou respect moeten hebben voor mensen die deze gok wagen. Dus bij deze.

if you believe

What’s the point of reaching out when there’s no one to take your hand
Why should you scream for help when no one hears you
why should you pray every day when god seems too busy to listen
I was raised to believe in miracles
and I will always do
but what’s the point of believing in miracles when they only come around a few times in your life?
pull your window open and scream to the one you love
he or she might not hear your voice
probably won’t even feel you’re think of him/ her
but it’s your way of letting out all of your frustrations and maybe if you scream loud enough someone will hear you and lend me their hand
there’s always a light at the end of the tunnel
even when you don’t see it
try to reach it
if you believe

de 5 fase van het verwerken

Wanneer er iets gebeurt wat veel impact heeft op jou als persoon bijvoorbeeld een geliefde die je kwijt raakt, een droom die in duigen valt of ook maar iets wat jou plannen dwars zit dan doet dit pijn. Tijdens dit proces heb je vaak verschillende fases,
in eerste instantie heb je natuurlijk het moment waarop je het te horen krijgt. Op dit moment heb je vaak geen idee hoe je hier nu goed op moet reageren of wat dit nu precies met je doet. Je laat het over je heen komen om het te kunnen voelen.
Wanneer je het voelt kom je in fase 2 en 3 ik noem ze met opzet bij elkaar doordat deze fases nogal door elkaar heen kunnen lopen en het ligt aan de situatie in welke volgorde het voorbij komt. Zo kun je overladen worden door verdriet, een stekende pijn voor wat je bent kwijtgeraakt of/en wat alles veranderd. Je weet vaak niet hoe je met de pijn om moet gaan maar het blijft dag in dag uit met je hoofd spelen en het overdonderd je een beetje. Zoals ik al zei de ene keer duurt deze fase heel erg lang maar de andere keer ben je het ook binnen een paar uur kwijt.
De andere fase is de woede. Je bent boos want je dingen gaan niet zoals jij het wilt, en niemand lijkt het te begrijpen. Misschien begrijpen ze het wel maar ze voelen niet wat jij voelt en daardoor heb jij het gevoel dat ze je niet begrijpen. Terwijl er vaak wel iemand is die je begrijpt of die je gevoel denkt te begrijpen die er maar al te graag voor je wil zijn. Vaak juist tijdens deze fase heb je iemand nodig om je op af te reageren. Je moet je gevoel kwijt en je kunt het op verschillende manieren kwijt proberen te raken maar op de een of andere manier moet je het altijd op iemand af reageren. Je doet dit niet eens altijd bewust soms moet het gewoon. Je gaat mopperen of je word boos op iemand die er helemaal niets aan kan doen. Het is onrechtvaardig maar je kunt er vrij weinig aan doen.
Vervolgens kom je in fase vier de fase waarin je het een plekje probeert te geven. Je besluit dat je verder moet wat er ook gebeurt. Niets zou je meer tegen moeten houden. Je pakt je leven weer op in de hoop dat het op deze manier voorbij gaat en vaak gaat dit ook heel goed. Er komt vanzelf het moment dat je het gevoel hebt dat je goed bezig bent, dat je vooruit gaat. Er zijn zelfs momenten waarop je weer helemaal de oude bent en volop geniet van het leven.
Soms komt hierna ook nog fase vijf, fase vijf is een pijnlijkere fase. Het is de fase waarop je je terugval krijgt. Wanneer je terug denkt aan wat er is gebeurt en waarbij overnieuw alle fase weer voorbij komen. In deze fase is het heel moeilijk rust met jezelf te vinden. Juist in deze fase geef je de schuld vaak aan jezelf alles wat jij hebt fout gedaan. Wat nu als ik dat of dat had gedaan? Het slokt je af en toe volledig op en het maakt je gek. Wat belangrijk is in deze fase en eigenlijk in elke fase is dat je het deelt met de mensen die je vertrouwt. Het vervelende aan deze fase is alleen dat je overal aan gaat twijfelen dus ook aan de mensen die je zou moeten vertrouwen. Wie zouden je werkelijk steunen? en zouden ze je niet laten vallen? en kunnen ze je wel steunen?