2004

Dat ik een fotofreak ben is weinig nieuws..
En dat ik graag foto's terug kijk is dan ook niet heel vreemd maar kijkend naar foto's uit 2004 toen ik een jaar of elf / twaalf was kom ik wel achter een paar vreemde dingen. In deze periode waren er nogal wat spanningen thuis en typisch genoeg heb ik die jaren dan ook verdrongen. Ik weet er vrijwel niets meer van en wat ik weet wil ik niet meer weten. Maar kijkend naar deze foto's krijg ik een heel ander beeld. Ik zie er gelukkig uit en tevreden ik heb een blink in mijn ogen die ik eigenlijk niet ken. En dit is dan ook op alle foto's van dat jaar. Natuurlijk je komt in de puberteit je bent bezig met je lichaam die veranderd en mijn idolen waren Avril Lavigne en Shakira en ook dat is terug te zien in de foto's maar ik voel me duidelijk goed. Ons gezin vormt een geheel en lijkt ontzettend veel van elkaar te houden. We houden natuurlijk ontzettend veel van elkaar maar het gevoel dat je terug ziet bij de foto's van toen is niet vast te leggen bij foto's van nu. Ook kijkend naar andere zie je een verschil we leken toen meer te lachen. En niet een lach van of er komt een foto aan dus laten we maar lachen maar een flinke lachbui die je niet tegen probeert te houden voor een foto want tja ik ben zoals ik ben en af en toe sta ik nu eenmaal niet op m'n best op foto's that's just me. Ik zie natuurlijk niet hoe ik me toen voelde maar het ziet er zo heerlijk uit dat ik bijna wens dat het weer net zo was als toen. Realiserend hoe dat werkelijk was in mijn herinneringen doe ik dat niet maar het is wel typisch.

slaan, trappen, schoppen of schreeuwen

Ken je dat gevoel dat je stijf staat van adrenaline, dat je de woede in elke spier, in elke bot van je lichaam voelt. Het liefst wil je er vanaf. Je wil slaan, trappen, schoppen, schreeuwen maar niets helpt je om er vanaf te komen. De pijn, fysiek of mentaal of beide zit zo diep dat het er niet uit te slaan, trappen, schoppen of schreeuwen is hoe graag je ook wilt. En met een beetje pech heb je de mogelijkheid niet eens om het te doen omdat het fysiek te veel pijn doet om te slaan, trappen, schoppen of schreeuwen of je kunt het mentaal niet aan om te slaan, trappen, schoppen of schreeuwen want wie weet hoort iemand je wel of ziet iemand je en denkt van what the fuck? dus doe je het maar niet en blijft die adrenaline en die woede stijf staan in je lijf. Het valt niet onder controle te houden en je wordt er alleen maar bozer van doordat je ht niet echt kunt uitten. Dus hoe kom je hier wel vanaf? hopen dat het vanzelf overgaat? er over praten? (blugh!) alle mogelijkheden tot het eruit gooien proberen? ik heb werkelijk geen idee.

als het aan mij had gelegen..

Als het aan mij had gelegen had ik je het liefst dagelijks gezien.
Ik vind het fijn als je in de buurt bent en je de meest slechte grappen maakt.
Wanneer je tegen mensen aanpraat alsof je sprankelt van het zelfvertrouwen
en trots bent op jezelf, wat je doet, wat je kan, wat je weet en wat je zegt
en weet je..
je mag trots zijn op jezelf want je bent een mooi mens van binnen en vanbuiten.
Je hebt een glimlach die alles net een stukje lichter weet te maken
en je kunt blozen als de mooiste appels in de zomer.
Zelf schaam je je ervoor en wordt je alleen maar onzekerder
maar ik vind het juist mooi.
Ik vind het heerlijk als je even het lef weet te vinden om me vast te houden
en fijn te knijpen alsof je me nooit meer los zou willen laten.
Met jou zou ik reizen willen maken.
Ik zou met je willen wandelen door de bergen en je volgen door het bos.
Ik zou met je willen zwemmen in natuur water en ruzie met je willen maken over de kaart.
Ik zou een tent met je willen delen en 's nachts in de slaapzak tegen je aan willen kruipen als het kouder wordt.
Ik wil met jou steden bezoeken en monumenten bezichtigen
en genieten van de zon.
Ik zou je willen zien genieten en ontspannen.
Ik wil zien dat je je op je gemak voelt bij me en me vertrouwd gewoon omdat het kan.
Ik vind het heerlijk als je muziek maakt en opgaat in wat je speelt. Ik hou van mensen
die gewoon durven te doen waar ze van houden en daar ook oprecht van kunnen genieten.
Niet spelen omdat het moet of omdat je denkt dat het stoer is maar omdat je ergens door geinspireerd bent en het zelf ook wilt kunnen en misschien zelfs nog wel beter.
We hebben een gezamelijke passie voor muziek maar wel totaal anders. Jij speelt graag muziek en wilt het ook kunnen produceren terwijl ik de muziek wil voelen door m'n gewrichten en de muziek volledig in me op wil nemen. Jij staat stil bij een concert en laat de beelden, de sfeer en de muziek tot je komen. Je staat open voor de muziek en laat alles op z'n eigen manier binnenkomen terwijl ik op wil gaan in de muziek. Ik wil mee gaan, dansen, zingen, fotograferen. We luisteren niet alleen op andere manier maar we luisteren ook totaal verschillende muziek. Het is niet dat we een hekel hebben aan elkaars muziek het is puur dat het anders is..
en we er anders mee omgaan. We kraken elkaars muziek niet af maar we voelen niet wat de ander erbij voelt hoe hard we het ook proberen te voelen.
Ik zou voor je willen vechten
Naast je in slaap vallen en wakker worden.
Ik zou je vast willen houden en je laten zien wat ik voor je voel.
Ik zou met je willen dansen en zingen en de wereld laten zien dat wij dit zijn.
Ik zo over de zee willen schreeuwen hoeveel ik van je hou
en dat ik nog heel lang bij je zou willen blijven.
Dat ik ons nog een kans wil geven en in ons geloof
als het aan mij had gelegen hadden we het ook niet opgegeven..

standaard koppel

We sliepen al samen voor we überhaupt gezoend hadden..
Vind je het vreemd dat we geen standaard koppel waren?

nul graden

onze relatie was al gedaald tot het nul punt

maar nu lijkt het nog verder onder de nul
 
wat heb ik fout gedaan?

Vakantie

Vrijwel iedereen gaat wel eens op vakantie. Gewoon er even tussenuit en genieten op een plek weg van huis. Ik ben net een paar dagen op vakantie geweest en er zijn toch een aantal dingen die opvallen als je voor een week weg gaat naar een land dat je nog niet zo goed kent. Ieder land heeft namelijk z'n eigen cultuur en eigen gewoontes deze kunnen fijn zijn maar ook minder. Zo kun je genieten van het heerlijke eten maar ondertussen toch wel een beetje het verse brood van thuis missen. Op deze manier ga je de dingen die je hebt nog meer waarderen. Zo vind ik mijn ienieminie toilet ineens helemaal niet meer zo rampzalig en kan ik genieten van een douche onder een warme volle straal zonder haren in t putje. Of gewoon van weer fietsen. Ook ga je mensen missen en over dingen na denken. Je zou zeggen hoe veel kan een week nu uitmaken? zo lang is dat nu ook weer niet.. maar een week in het buitenland weg uit je comfortzone en weg van je vrienden en familie ( een deel dan) maakt je toch telkens weer een beetje ander mensen. Door na te denken maak je weer plannen voor de toekomst dat wilde ik eigenlijk altijd nog doen en waarom doe ik dat dan toch niet? of je doet inspiratie op voor een nieuwe tekening die je maar niet af kon maken. Of je komt tot de conclusie dat je misschien toch geen punt wil zeggen achter een relatie want door weg te gaan merk je ineens hoeveel die gene voor je betekent en dat je eigenlijk helemaal niet zonder die persoon wilt zijn. Of je komt erachter wie je wel en niet gemist hebben wie smst je ondanks dat je weg bent? wie neemt zo snel mogelijk contact op? vraagt hoe het met je gaat zonder er vanuit te gaan dat het goed zal gaan? ik vind het altijd wel mooi om even uit de scene te stappen om alles even op een andere manier te kunnen zien. Ik heb een hekel aan reizen maar vind het heerlijk om in het buitenland te zijn. Om een nieuwe taal te leren en mensen te observeren. Om nieuwe gebruiken te ervaren en mensen te ontmoeten. Ik ben een zon liefhebber en kan dan ook echt genieten van de eerste warme zonnestralen. En ondanks dat ik een beetje down thuis kom omdat je ineens weer bam in je standaard leventje wordt gedumpt vind ik het ook wel lekker om weer gewoon 'normaal' te kunnen doen.
Vakanties zijn leuk, vermoeiend en inspirerend maar alleen als ze af en toe zijn.